Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Το κουβάρι, το κουκουνάρι και μια ματριόσκα

Mostly the ugly one!
Το ψέμα θα γυρίσει όλη τη γη προτού η αλήθεια προλάβει να φορέσει τα παπούτσια της. (αγνώστου)

«Το κουβάρι της αλήθειας θα ξετυλιχτεί και θα είναι γεμάτο κόμπους.
Το κουκουνάρι των ψεμάτων θα σκάσει μόλις σβήσει η φωτιά.
Κι η ματριόσκα κλείνει μέσα της πολλαπλούς κόσμους αινιγμάτων.

Ο χορός των ψευδαισθήσεων καλά κρατεί.
Κι ο κύκλος της αυταπάτης αργεί να κλείσει.

...
Το πήρε στα χέρια της. Μαλακές, συμπαγείς κι εύκαμπτες λωρίδες υλικού από ατόφια όνειρα τυλίγονταν γύρω γύρω από τους πολλαπλούς εαυτούς τους, σε κύκλους επιθυμιών και διακαών πόθων. Βρήκε την άκρη. Περίεργο. Δεν ήταν δύσκολο. Τόλμησε κι άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι.
Για δες! σκέφτηκε.
Μα πριν προλάβει να βάλει θαυμαστικό στον τόνο της φωνής (ή της σκέψης της) συνάντησε το πρώτο εμπόδιο. Σε μορφή κόμπου. Μικρός είναι, σκέφτηκε, θα τον λύσω.
Και δεν φοβάσαι τί θα κρύβει το κομμάτι που τον αποτελεί;
Γιατί να φοβάμαι; Για να βρω την αλήθεια πρέπει να κάνω προσπάθειες. Όχι προβλέψεις. Πρέπει να πάρω ρίσκα όχι αποφάσεις.
Ο πρώτος κόμπος λύθηκε. Ένα μικρό κομμάτι νήματος, κατσαρωμένο, μουδιασμένο θα 'λεγες από τη μακρά παραμονή του στον μικροσκοπικό του λαβύρινθο, τεντώθηκε - σαν για να ξεπιαστεί λες - κι οδήγησε τα δάχτυλά της στον εναπομείναντα μακρύ δρόμο της αλήθειας.
Οι κόμποι-εμπόδια σκάλωναν την αφή της αλλά εκείνη επιδέξια με τα μικροσκοπικά της δάχτυλα έλυνε τους κόμπους, διέλυε τα εμπόδια, άπλωνε σε ευθεία τις μικροσκοπικές δαιδαλώδεις διακλαδώσεις της αλήθειας. Όταν δεν τα κατάφερνε ένα αιχμηρό αντικείμενο χωνόταν ανάμεσα στα σφιχταγκαλιασμένα κομμάτια του νήματος και με προσοχή, να μην το σπάσει ή κόψει, το χαλάρωνε. Το κουβάρι σφιχτό, δεν άφηνε το μάτι να δει παρακάτω, δεν άφηνε τον νου να συμπεράνει. Αδιαπέραστο, πυκνό σαν τον χρόνο που είχε προηγηθεί. Έπρεπε όμως να φτάσει ως το τέλος...

...
Ξύπνησε από έναν πόνο στο κεφάλι. Κάτι όχι πολύ βαρύ ούτε πολύ ελαφρύ είχε πέσει πάνω του. Έκανε γκελ στο μέτωπό της και κύλησε πιο πέρα. Το βάρος που ένοιωσε αντιστρόφως ανάλογο του βάρους του αντικειμένου, μεγεθυμένο όμως από την απόσταση που είχε να διανύσει από το δέντρο μέχρι το σημείο της πρόσκρουσης. Η βαρύτητα βλέπετε...
Ένα κουκουνάρι; αναρωτήθηκε.
Μα πριν προλάβει να βάλει ερωτηματικό στον χρωματισμό της φωνής της (ή της σκέψης της) άκουσε τον ήχο. Τον ήχο του κινδύνου. Το κουκουνάρι έσκαγε κι οι σπόροι ξεχύνονταν για να αναγεννήσουν το δάσος που μόλις έχει καεί. Το καλό είναι πως η φωτιά έχει σβήσει. Το κακό είναι πως οι σπόροι είναι γενήτορες ψεμάτων.

...
Την κράτησε στα χέρια της. Στρουμπουλή, λεία και χρωματιστή. Γελαστούλα και καλωσυνάτη. Μια ματριόσκα.
Την περιεργάστηκε.
Για να δούμε τί κρύβεις εσύ μέσα σου, σκέφτηκε.
Μα πριν προλάβει να βάλει φρένο στις απορίες της έδωσε μια στριφτή λαβή κι άνοιξε στη μέση την κουκλίτσα. Κι εκεί αντίκρυσε, τί άλλο; Άλλες μικρότερες ματριόσκες. Κι άνοιγε κι άνοιγε και τελειωμό δεν είχαν. Ξεγελάστηκε. Καμία έκπληξη. Όλες ίδιες. Μόνο το μέγεθος άλλαζε. Οι κουκλίτσες μίκραιναν τόσο όσο να χωράνε η μιά στην άλλη. Κανένα ενδιαφέρον. Αφού όμως ξεκίνησε έπρεπε να φτάσει μέχρι την τελευταία. Εκεί που θα την περίμενε η μία κι αδιαίρετη μονάδα-κουκλίτσα που μόνο αν την έσπαγε και τη διέλυε εις τα εξ ων συνετέθη ίσως μάθαινε αν ήταν κούφια ή αν μέσα της κρυβόταν ακόμη ένα ψέμα. Ή μια αλήθεια».

Ο Χρόνος που είχε προηγηθεί ήταν χρόνος "συμπαγής".
Χρονική αλληλουχία αδιανόητης πυκνότητας.
Αδιαπέραστης με τα μέχρι τότε γνωστά εποπτικά μέσα.
Ανεξερεύνητης με τα μέχρι τότε γνωστά εργαλεία.
Αχαρτογράφητης με τα μέχρι τότε γνωστά δεδομένα.
Χρόνος που η μονάδα μέτρησής του κρυβόταν καλά ανάμεσα σε ψέματα κι αλήθειες χωμένη και χαμένη μέσα στις πτυχές του χρόνου που έπρεπε να μετρήσει.
Που έπαιζε κλεφτοπόλεμο μαζί της γιατί αυτός, ο χρόνος, έπρεπε να παραμείνει μη μετρήσιμος.
Η Ιστορία δεν ήταν έτοιμη ακόμη να γράψει την ...ιστορία της.

Το κουβάρι περιελισσόταν γύρω από έναν αθέατο κι αγνώστου προέλευσης πυρήνα. 
Ένα κεντρικό σημείο που πάνω του έχουν γραφτεί πολλά. Όμως προς το παρόν η προσπάθεια έμοιαζε ατέρμονη και το νήμα που σιγά ξετύλιγε πολλαπλασιαζόταν και την έπνιγε καθώς έλυνε τους σφιχτούς κόμπους οι οποίοι τελικά δεν μαρτυρούσαν τίποτε από αυτά που έκρυβαν στις πτυχές τους. Ούτε αλήθεια ούτε ψέμα. Ομερτά.
Το κουκουνάρι έδωσε καρπό κι αυτός δέντρο αλλά τα κλαδιά του τραχιά δεν αφήνουν κανέναν να τα προσπελάσει. Το δέντρο έγινε δάσος μη ορατό από βλέμματα περιορισμένων οριζόντων. Τύφλωση.
Η ματριόσκα κρατώντας καλά κρυμμένα στα βάθη του κενού της τα μυστικά και τα ψέματα που ως σύνολο αποτελούν ιδιοτύπως την αλήθεια, πολλαπλασιάζει τον βαθμό δυσκολίας πρόσβασης σε αυτά τα μυστικά και τα άλυτα αινίγματα. Και στο τέλος, συμπαγής και πυκνή ύλη απειροελάχιστου όγκου με αμείλικτη βαρύτητα, που θα συμπαρασύρει στο κέντρο της γης όποιον προσπαθήσει να την αποδομήσει, μετατρέπει τον υποτιθέμενο "εχθρό" σε πετρωμένο άνθρωπο. Φόβος.
Όμως όσο δυσοίωνο κι αν έμοιαζε, όσο μάταιες κι αν έμοιαζαν οι προσπάθειες να το προσεγγίσει κανείς, το μέλλον είναι εδώ. Τώρα. Και το Τώρα είναι το Χθες.
Οι φωνές του μέλλοντος ακούγονται μπερδεμένες αλλά κάποιοι φθόγγοι φθάνουν ως τ' αυτιά της. Κι όταν το μυαλό καταφέρνει τελικά να τους βάλει στη σωστή σειρά καταλαβαίνει πως ακόμη και το Τώρα έχει ήδη περάσει.
Συνωστισμός στο παρελθόν. Με τί μελάνι άραγε η Ιστορία θα ανοίξει δρόμο για να βγάλει άκρη;
Εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνει πως η σημασία της στιγμής, ενός αισθήματος, ενός γεγονότος γίνεται αισθητή όταν αυτά γίνουν ανάμνηση. Το παρελθόν φυγείν αδύνατον.

«Έπιασε με τα χέρια το κεφάλι της που πήγαινε να σπάσει...
Σςςςςςςτ... φώναξε. Σε μιαν απέλπιδα προσπάθεια να σωπάσουν οι φωνές μέσα της. Σε μιαν έκρηξη οργής να εμποδίσει τις αλήθειες να μπουν μέσα της.
Αλλά οι φωνές, φορείς αλήθειας δεν πτοήθηκαν:
Κλείνε μερικές πόρτες όταν αποζητάς τη σιωπή, ανοιγέ τες όταν ψάχνεις την αλήθεια αλλά κράτα τα παράθυρα κλειστά γιατί το ψέμα συνήθως μπαίνει από εκεί. Σαν κλέφτης. Ή σαν εραστής.

Kι όσο μεγαλύτερο το ψέμα τόσο πιο συμπαγής και περιεκτική η αλήθεια που κρύβεται μέσα του.

Αλλά η αλήθεια θα αποκαλυφθεί όσες φορές κι αν το ψέμα κάνει τον γύρο της γης.

Τώρα ήξερε. Σιωπή».


Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Υπόθεση ψήφου

Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση ...ψήφου.
Κι ας υποθέσουμε πως οι δημοσκοπήσεις πράγματι αποτυπώνουν το δράμα μας.
Κι ας υποθέσουμε ακόμη πως οι δύο πρώτες θέσεις είναι καβατζωμένες στα σίγουρα (που είναι δηλαδή) ασχέτως πρώτης ή δεύτερης θέσης.
Κάνουμε ένα βήμα πίσω... και παρατηρούμε τις στήλες. Εστιάζουμε στην τρίτη θέση.
Κι αν υποθέσουμε πως οι δύο πρώτοι (και οι δύο μαζί) θα είναι κυβέρνηση από την επομένη των εκλογών δεν θέλει πολύ μυαλό για να συμπεράνουμε ποιοί θα είναι η "αξιωματική αντιπολίτευση" της επόμενης μέρας.
Εφιαλτικό ε;
Και τώρα αναρωτηθείτε.
Ποιοί;
Μα αυτοί που είναι/είμαστε αναποφάσιστοι ανάμεσα στην αποχή, στο λευκό ή στο οτινάναι.
Υπάρχει άραγε περίπτωση να μπορείτε/μπορούμε να κάνουμε κάτι ώστε από την τρίτη θέση να πάνε οι φασίστες στην τέταρτη, στην πέμπτη ή στην έκτη θέση; Αφού είναι δύσκολο να ξεκουμπιστούνε εντελώς ή να πάνε στο διάολο κι ακόμη παραπέρα;
Πολλοί από μας είμαστε συναισθηματικά κοντά σε κάτι από τα γύρω γύρω της τρίτης θέσης. Αλλά είμαστε πολύ μακριά είτε ιδεολογικά είτε ουσιαστικά.
Εν τούτοις...
Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω, ώστε να έχουμε όλο το κάδρο, δεν θα μπορούσαμε άραγε να κάνουμε ένα βήμα πίσω, όχι στις πεποιθήσεις ή στα πιστεύω μας, αλλά στην αγανάκτηση που νοιώθουμε γι' αυτά τα γύρω γύρω;
Πάλι με γρίφους μιλάς γερόντισα, θα μου πείτε
Όχι, καθόλου, θα σας απαντήσω εγώ. Απλώς αναζητώ το ...πόμολο*. 
Σιχαίνομαι αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή αλλά ο πειρασμός είναι μεγάλος. Και πιο πολύ το κάνω για να βοηθηθώ κι εγώ να βγω από το τσουβάλι των αναποφάσιστων και να πάω στην κάλπη. Και το "πόμολο" που αναζητώ στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένας τρόπος να απομακρυνθούν όσο γίνεται από τα εφιαλτικά "ποσοστά" οι φασίστες.
Μα με τερτίπια θα χαθούν; θα με ρωτήσετε.
Δεν είναι τερτίπια, θα σας απαντήσω, για τον εξής απλό λόγο. Το ποσοστό τους στην πρόθεση ψήφου (αν βέβαια δίνουν τις σωστές απαντήσεις όταν ερωτώνται από τους δημοσκόπους και δεν μας φυλάνε εκπλήξεις για την ώρα της κάλπης) δεν ανταποκρίνεται στο ποστοστό τους στην ίδια την κοινωνία. Είναι βέβαια δυστυχώς μεγάλο κι εκεί αλλά δεν είναι αυτό. Απλώς αυτοί θα πάνε ολοζούπητοι να ψηφίσουν. Χωρίς ενδοιασμούς κι αμφιβολίες. Αποφασισμένοι κι ανάλγητοι.
Η αποχή κι οι προβληματισμοί βλέπετε είναι ...προνόμιο της δημοκρατίας και των αδιεξόδων που έχει ενίοτε.

Και ναι, τόσο δημοκρατικά κι εγώ, σκέφτομαι με αυτά τα τερτίπια να αποφασίσω και να ψηφίσω "κάτι" τελικά, ώστε να κατέβει το δικό τους ποσοστό και να απομακρυνθούν όσο γίνεται από την τρίτη θέση. Αυτό το "κάτι", το δικό μου, κάποιοι το ξέρετε, κάποιοι το υποθέτετε και κάποιοι θα το συμπεράνετε.
Αλλά αυτές οι σκέψεις δεν αφορούν εμένα και όσους σκέφτονται γύρω γύρω σαν και μένα.
Αφορούν και άλλους δημοκράτες πολίτες που κινούνται σε ...γύρω γύρω που προσωπικά δεν θα επέλεγα ποτέ. Αυτοί ωστόσο βρέθηκαν στο δικό τους γύρω γύρω, κάποιοι ίσως το υποστήριξαν φανατικά και κάποιοι απλώς το ανέχτηκαν. Φανατικά επίσης.
(Στο σημείο αυτό θυμάμαι τα λόγια ενός φίλου "μα μια φορά, ΜΙΑ, να μην πεις απευθείας αυτό που θέλεις"...)

Έχω πολύ θυμό για όλα τα κόμματα και κυρίως για τα κόμματα εξουσίας.
Κι έχω επίσης πολύ θυμό για τους φανατικούς υποστηρικτές αυτών των κομμάτων. Είτε αφορούν πρώην εξουσίας είτε νυν.
Προσπαθώ όμως να σκεφτώ ψύχραιμα κι όχι εν θερμώ και να "χωνέψω" πως ακόμη και μια κακή άσκηση εξουσίας, ακόμη και σε μια χωλαίνουσα δημοκρατία είναι απείρως προτιμότερη από την κατάχρηση εξουσίας ή από την καθόλου δημοκρατία.
Κι εν πάσει περιπτώσει κόμματα υπάρχουν. Από αυτά τα γύρω γύρω που λέγαμε. 
Κι εν πάσει περιπτώσει σκεφτείτε πως αυτή είναι η διαφορά μας που ίσως κάνει τη διαφορά.
Πως όταν το κόμμα της επιλογής μας τα έκανε σκατά, κάποιοι από εμάς το είδαν πρώτοι. Δεν λούφαξαν, δεν δικαιολόγησαν. Απλώς περίμεναν λίγο περισσότερο απ' όσο θα 'πρεπε.

Σιχαίνομαι αυτό που κάνω και κάποιοι θα πουν "μα αυτά είναι κόλπα", αυτά είναι "θεωρίες παιγνίων των ποσοστών" που τόσο σιχαινόμαστε υποτίθεται και πως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Προσωπικά πάντως πιστεύω πως κάποιες φορές έχει. Το πώς θα διαρραγούν αυτά τα αδιέξοδα ώστε ν' ανοίξει δρόμος είναι άλλο θέμα. Ή μπορεί κάπου εκεί αν ψάξουμε κι αν ψηλαφίσουμε να βρούμε το ...πόμολο που λέγαμε. Αλλά αδιέξοδα υπάρχουν.
Ίσως ίσως κάποιοι (ελάχιστοι ελπίζω) να ισχυριστούν πως αυτά τα ...κόλπα δεν είναι και πολύ δημοκρατικά.
Ε λοιπόν ξέρετε κάτι;
Ναι μεν τα αδιέξοδα γκρεμίζονται αλλά η δική μου δημοκρατία εξαντλείται στη ...δημοκρατία.
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε... Αλλά νομίζω πως μάλλον ναι.
Ούτε ξέρω αν σκέφτομαι σωστά ή λάθος. Είναι γεγονός πάντως πως μέσα στα άτομα του εγκεφάλου μου παρατηρείται εξαιρετικά μεγάλη κινητικότητα ηλεκτρονίων. Τόσο μεγάλη που νομίζω πως καμιά φορά θα διαρραγεί το κρανίο μου και θα γεμίσω με σκέψεις την οικουμένη ολόκληρη.


*   Ο Κόναν πληροφορείται ότι στην άλλη άκρη του κόσμου υπάρχει ένα πανύψηλο βουνό, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ένα παλάτι και μέσα στο οποίο κατοικεί ο γέροντας που κατέχει την απόλυτη σοφία της ζωής. Ζαλώνεται, λοιπόν, την ασπίδα, γραπώνει τη σπάθα, φοράει το γούνινο σωβρακάκι του και ξεκινάει για το βουνό.
Περνάει την Έρημο της Δίψας, το Φαράγγι Χωρίς Πάτο, ξυστά απ' το Πηγάδι των Χιλίων Ευχών, και μετά από πορεία εκατό ημερών στην Τούνδρα των Μηδέν Βαθμών Κέλβιν, φτάνει στους πρόποδες του Βουνού της Σοφίας, το οποίο βλέπει να χάνεται μέσα στα σύννεφα.
Αρχίζει την ανάβαση, τα μπράτσα σφίγγονται, οι φλέβες τινάζονται, το γούνινο σωβρακάκι τον προστατεύει απ' το κρύο.
Βρυχάται όταν, κουρασμένος από την ανάβαση, πατάει στο πλάτωμα στην κορυφή και βλέπει το κάστρο του Γέροντα να ορθώνεται απροσπέλαστο μπροστά του.
Η ξύλινη πύλη είναι κλειστή, αλλά τη γκρεμίζει βρυχόμενος με ένα χτύπημα της ασπίδας του. Η επόμενη πόρτα, πιο βαριά, απαιτεί πιο δυνατό χτύπημα. Η τρίτη, σιδερένια, πέφτει μετά απ'το δεύτερο χτύπημά του. Η τελευταία βαριά σιδερένια πόρτα πέφτει με θόρυβο καθώς ο βρυχηθμός του Κόναν σπάει τη σιωπή της ψυχρής κυκλικής αίθουσας, στην οποία ο γέροντας συλλογίζεται με τα δάχτυλα ενωμένα κάτω απ'το πηγούνι του καθισμένος στον θρόνο του.
Ο Κόναν πλησιάζει το κέντρο της αίθουσας και ακουμπάει τα όπλα του μπροστά στα πόδια του Σοφού.
- Ρησπέκτ, γέροντα. Μου είπαν ότι κατέχεις το μυστικό των μυστικών.
- Υπάρχουν και τα πόμολα, Κόναν.
- Μιλάς με γρίφους, γέροντα...


(Από το βιβλίο του Sun Tzu, The Art of War: One may know how to conquer without being able to do it.)







Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Οι επτά εποχές

Πίνακας του Peter Max
1. Μηδένα προ του τέλους (καλοκαιριού) μακάριζε... ή Μικρό Καλοκαιράκι...
Και να που αποχαιρετώντας τον μήνα Αύγουστο καλωσορίζουμε τον ετεροθαλή αδελφό του. Ομομήτριο κι ομογάλακτο, με τον πατέρα του καθενός ν' αφήνει τη σπορά του στο γόνιμο λιβάδι της ανασυγκρότησης, της ανασύνθεσης, της αναδιοργάνωσης. Το μέλλον είναι εδώ.

Αν ήταν θαύμα θα ήταν ο Ναός της Αρτέμιδας στην Έφεσο
Αν ήταν αμάρτημα θα ήταν Λαιμαργία
Αν ήταν ημέρα θα ήταν Τετάρτη
Αν ήταν χρώμα θα ήταν Βαθύ Κυανό
Αν ήταν νότα θα ήταν Fa
Αν ήταν τραγούδι θα ήταν Summer Wine


2. Κάθε αρχή και δύσκολη... ή Φθινόπωρο...
"Αρχή, το ήμισυ του παντός" λέγανε οι παλιοί αλλά και "Αρχή άνδρα δείκνυσι". Κι όχι μόνο έδειξε αλλά κι αποτέλειωσε. Τα πρώτα βήματα του μέλλοντός μου ασταθή και αβέβαια, το χέρι μου χαλαρά κρατεί τον μουσηγέτη μου που άφησε τη σπορά του σε χαραμάδες του μυαλού που βρήκε μπόσικες. Και κάρπισε καρπόν καρδίας. 

Αν ήταν θαύμα θα ήταν το Μαυσωλείο της Αλικαρνασού
Αν ήταν αμάρτημα θα ήταν η Αλαζονεία
Αν ήταν ημέρα θα ήταν Δευτέρα
Αν ήταν χρώμα θα ήταν Κίτρινο 

Αν ήταν νότα θα ήταν Sol
Αν ήταν τραγούδι θα ήταν November Rain



3. Απολείπειν ο Καιρός Φθινόπωρον... ή Προχειμώνας
Σαν έτοιμη από καιρό, σα θαρραλέα, συνάντησα την πρόκληση, την καλωσόρισα. Προσάρμοσα τα βήματα στο μέτρο του εφικτού. Ισορροπία, μήτηρ πάσης δειλίας.

Αν ήταν θαύμα θα ήταν η Πυραμίδα της Γκίζας
Αν ήταν αμάρτημα θα ήταν η Απληστία
Αν ήταν ημέρα θα ήταν Τρίτη
Αν ήταν χρώμα θα ήταν Ιώδες 

Αν ήταν νότα θα ήταν La
Αν ήταν τραγούδι θα ήταν I've Got My Love To Keep Me Warm


4. And the Winter is coming... μεγαλοπρεπώς
Το μέλλον ήρθε. Με σκέψεις βαρειές σ' αποχαιρέτισα. Ο δαίμων της πραγματικότητας, βλέπετε... κατέβασε το μέτρο των προσδοκιών μου στο παρόν.

Αν ήταν θαύμα θα ήταν ο Κολοσσός της Ρόδου
Αν ήταν αμάρτημα θα ήταν η Οργή
Αν ήταν ημέρα θα ήταν Σάββατο
Αν ήταν χρώμα θα ήταν Ερυθρό 

Αν ήταν νότα θα ήταν Do
Αν ήταν τραγούδι θα ήταν The Game of Thrones Main Theme


5. Αποχείμωνο ... ή Προεόρτια
Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο αν τίποτα δεν συνέβαινε. Όλα θα άλλαζαν αν όλα συνέβαιναν. Αλλά θέλει αρετήν. Όχι μόνο τόλμην. Το μέλλον προχωρά. Χωρίζει στα δύο, αφήνει χώρο για το παρόν. Σαν σφήνα στο ιδεώδες.
 
Αν ήταν θαύμα θα ήταν ο Φάρος της Αλεξάνδρειας
Αν ήταν αμάρτημα θα ήταν η Ζηλοφθονία
Αν ήταν ημέρα θα ήταν Πέμπτη
Αν ήταν χρώμα θα ήταν Κίτρινο 

Αν ήταν νότα θα ήταν Re
Αν ήταν τραγούδι θα ήταν Counting Stars


6. Άνοιξη, αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις...
Με υλικό κενό περιεχομένου, σαν υποσχέσεις, καθώς η πίκρα περιπλανώμενη ζαλίζεται στο σπιράλ της μοναξιάς.

Αν ήταν θαύμα θα ήταν οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας
Αν ήταν αμάρτημα θα ήταν Λαγνεία
Αν ήταν ημέρα θα ήταν Παρασκευή
Αν ήταν χρώμα θα ήταν Πράσινο 

Αν ήταν νότα θα ήταν Mi
Αν ήταν τραγούδι θα ήταν Dancing in the Dark


7. Καλοκαίρι το ευήλιον
Μικρές οπές, αφήνουν να περάσει το φως που καθηλωμένο, ανενεργό κι ακίνητο για πρώτη φορά στη διαδρομή του στέκει άναυδο. Προετοιμάζοντας το παρόν για το μέλλον. Λειαίνοντας τις ακμές, αλλάζει σχήμα και γίνεται κύκλος. Άλλη μια φορά, αενάως.  
 
Αν ήταν θαύμα θα ήταν το Χρυσελεφάντινο Άγαλμα του Δία
Αν ήταν αμάρτημα θα ήταν Οκνηρία
Αν ήταν ημέρα θα ήταν Κυριακή
Αν ήταν χρώμα θα ήταν Πορτοκαλί 

Αν ήταν νότα θα ήταν Si
Αν ήταν τραγούδι θα ήταν Starlight


Χαμένη στον χωροχρόνο, αναζητώντας τη μουσική επένδυση για την ημέρα της δημιουργίας ενός ακόμη θαύματος: της όγδοης εποχής που περιλαμβάνει τις άλλες επτά. Και που είναι ένας χρόνος και ο Χρόνος...

...και που...
αν ήταν όπερα θα ήταν Ριγκολέτο
αν ήταν τραγούδι θα ήταν Time is on my side

αν ήταν ποίημα θα ήταν Άξιον Εστί
αν ήταν μυθιστόρημα θα ήταν Οδυσσέας
αν ήταν ταινία θα ήταν Όνειρα
αν ήταν πίνακας θα ήταν Κραυγή

κι αν ήταν θέατρο θα περίμενε τον Γκοντό...