Ακόμη και το διάβασμα βιβλίων γίνεται επιβλαβές και ψύχωση τελικά αν κάθε του σκέψη και υποτυπώδης οργάνωση της καθημερινότητάς του, ακόμη και η εργασία του, καθορίζεται (και ...επιτρέπεται) με μόνο κριτήριο αναγκαιότητας πότε "θα τα τελειώσει", αν τα έχει ποτέ αρχίσει, ώστε να πιάσει στο χέρι του βιβλίο.
Ο άνθρωπος χρειάζεται ποικιλία δραστηριοτήτων, να είναι θετικός στην αλλαγή, να μπορεί χωρίς μεγάλη δυσκολία να αποφασίζει γιατί αυτό κι όχι το άλλο, να είναι ευέλικτος στις επιλογές των ενδιαφερόντων του, σύμφωνα βέβαια με την κλίμακα των αξιών του που κι αυτή χρειάζεται ένα ξεσκονισματάκι που και που, είτε για να αλλάξει είτε για να εμπλουτιστεί είτε να παραμείνει ίδια τελικά αν έχει δοκιμαστεί αρκετά.
Όλα αυτά, και που είναι η γνώμη μου φυσικά, σαν να ανακατεύει την τράπουλα της ζωής του, βέβαια η τράπουλα είναι συγκεκριμένη και ίδια από τότε που εφευρέθηκε, ενώ η ζωή καθόλου.
Επίσης οι πιθανοί συνδυασμοί της τράπουλας κατά το ανακάτεμα είναι εξαιρετικά δύσκολα υπολογίσιμοι, είναι ένας αριθμός συνδυασμών με 70 περίπου μηδενικά, πού να μετράς τώρα, ενώ η ζωή ευτυχώς είναι απλούστερη, αν και πολύ συχνά απρόβλεπτη, σε αντίθεση με την τράπουλα που όχι και τόσο αν είσαι καλός στα Μαθηματικά και τη Συνδυαστική.
Κι αν νομίζετε πως αυτό δεν είναι ένα κείμενο αυτοαναφορικότητας έχετε κι εσείς εθιστεί να βλέπετε παντού τον εαυτό σας κι αν δεν τον βλέπετε καλό είναι κάποια στιγμή να το πάθετε.
Οι παραπάνω σκέψεις γίνονταν χθες Κυριακή όπου με βαριά καρδιά άρχισα να κάνω μερικές απαραίτητες δουλειές στο σπίτι. Από αυτές τις δουλειές που δεν σηκώνουν αναβολή πέραν 1-2 ημερών, τουλάχιστον για τη δική μου συμπαντική τάξη δεν σηκώνουν. Ήμουνα εξαιρετικά αγχωμένη και βιαστική, άσε που με πονούσε λίγο το γοφί μου και το χέρι μου, αλλά πιο πολύ ήμουνα απορημένη γιατί 10 η ώρα το πρωί να έχω τέτοιο άγχος να αρχίσω και να τελειώσω δουλειές που δεν θα έπαιρναν πάνω από 2 με 2.30 ώρες αλλά και γιατί, ενώ τις έκανα, κοιτούσα συνεχώς το ρολόι να δω την ώρα και μετρούσα τα πεντάλεπτα λες και ήταν ώρες. Στάθηκα λοιπόν και σκέφθηκα γιατί, τί ξέρει ο εαυτός μου (ή το σύμπαν) που δεν το ξέρω εγώ η ίδια αφού ακόμη και 12 να τελείωνα, ακόμη και 1 το μεσημέρι να τελείωνα πάλι η μέρα μπροστά μου ήταν με όλες τις υπόλοιπες ώρες της που μια χαρά είναι κι αυτές.
Όταν συνειδητοποίησα πως είχα την προηγούμενη ξεκινήσει την "Ιστορία της Αιωνιότητας" και βιαζόμουν να την προχωρήσω παρακάτω, χαράς το πράμα δηλαδή ένα τόσο δα βιβλιαράκι είναι, Μπόρχες είναι, γνωστό κουμάσι κι εξάλλου το είχα διαβάσει στο παρελθόν κι ας μην θυμόμουν τίποτα.
Ρεανταποκεί, είπα στο βιβλιαράκι, αν είναι να αγχώνομαι για τέτοια καήκαμε.
Κι όπως η μια σκέψη φέρνει την άλλη σκέφθηκα μια συζήτηση που είχα τις προάλλες με μια άγνωστη σε μένα κυρία, μέσα στο σούπερ μάρκετ στο τμήμα με τα απορρυπαντικά πλυντηρίου ρούχων.
Παρένθεση: Σιχαίνομαι τα ψώνια εν γένει και παραπολύ σιχαίνομαι το σούπερ μάρκετ. Πλην όμως είναι από τις ανελαστικές δραστηριότητες που όσο κι αν ...κλέψεις, "δεν χρειάζεται ακόμη να πάω, δεν μας λείπει και τίποτα για κανά γάλα ή γιαούρτια υπάρχει και το κοντινό μίνι μάρκετ" ωστόσο τα νευράκια και η βιασύνη που θα πήγαινα εντέλει προέρχονταν από το βιβλίο που περίμενε, αν βέβαια ήθελα να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου έπρεπε να το παραδεχτώ. Αλλά δεν ήμουν. Κλείνει η παρένθεση.
Εκεί λοιπόν στα υγρά απορρυπαντικά σκέφτηκα να ρίξω μια ...μυρισιά και σε άλλες μάρκες, μου αρέσουν πολύ οι μυρωδιές των υγρών για τα ρούχα, και τότε πρόσεξα που με κοιτούσε χαμογελαστή μια άγνωστη σε μένα μεγαλούτσικη κυρία, πολύ καλοβαλμένη είν' η αλήθεια από εντελώς του φυσικού της όμως γιατί δεν είχε κανένα φτιασίδι ή στολίδι πάνω της.
- Καλά κάνετε και τα μυρίζετε, μου λέει, γιατί αν δεν σας αρέσει η μυρωδιά θα πάει χαμένο.
- Αφήστε τα κυρία μου, είπα να δοκιμάσω κι ένα άλλο απορρυπαντικό γι' αυτό τα μυρίζω, μπορεί να μείνω εδώ μέχρι να κλείσει το κατάστημα κι εγώ ακόμη να μυρίζω.
Με ρώτησε λοιπόν αν αυτά τα ...μοντέρνα υγρά αφήνουν άρωμα στα ρούχα γιατί εκείνη είναι πολύ άτολμη και παίρνει μόνο το "κλασικό απορρυπαντικό σκόνη" αναφέροντας ως ...κλασικό μια και μόνη μάρκα.
- Αυτό χρησιμοποιώ πάντα, μου λέει, και για μαλακτικό παίρνω αυτό πάντα, δεν αλλάζω.
(Σκασίλα μου, ήθελα να της πω αλλά σκέφτηκα πως δεν είναι σωστό).
Τότε με ρώτησε αν βάζω όλα τα ρούχα στο πλυντήριο, τα πάντα, της απαντώ εκτός από εκείνα που θέλουν καθαριστήριο.
- Ακόμη και τα πουλόβερ βάζετε;
- Ακόμη κι αυτά.
- Κι αν μαζέψουν στο πλύσιμο;
- Κοιτάξτε, δεν θέλω να σας πάρω στο λαιμό μου, ξεχάστε ό,τι είπαμε, συνεχίστε όπως έχετε συνηθίσει.
(You can't teach an old dog new tricks σκέφτηκα, λες κι εγώ είμαι κανένα κουτάβι ξερωγώ).
-Χμ... (κάνει σκεφτική), σας θαυμάζω ξέρετε, εγώ όλα τα μάλλινα τα πλένω στο χέρι, νομίζω στο πλυντήριο δεν πλένονται καλά ενώ στο χέρι είναι πολύ καλύτερα... ξέρετε... ούτε με ένα "χέρι" πλένονται καλά, στο πρώτο το απορρυπαντικό δεν πιάνει, στο δεύτερο ίσα που αφρίζει ε πια στο τρίτο πλένονται.
(Εγώ είχα ήδη ανατριχιάσει κι η καρδιά μου είχε αρχίσει το ...καρδιοχτύπι, ε κοπελιά σε περιμένει κι ένα βιβλίο... αλλά μ' έτρωγε ρε παιδί μου...)
- Κυρία μου, δεν θέλω να σας κάνω ν' αλλάξετε συνήθειες αλλά τί έχουν τα μάλλινά μας ώστε να θεωρείτε ότι είναι τόσο βρώμικα που ένα πλυντήριο δεν μπορεί να τα πλύνει καλά;
- Αυτό μου λέει κι η κόρη μου και οι φίλες μου αλλά εγώ κάνω ό,τι έκανε η μητέρα μου, η κόρη μου όμως δεν μου μοιάζει.
- Μα ούτε εγώ κάνω ό,τι έκανε η δική μου μητέρα, εσείς το κάνετε;
Και τότε σκάει η μπόμπα...
- Ναι, ναι ακριβώς ό,τι κι εκείνη. Ξέρετε, στενοχωριέμαι λίγο γιατί όταν είναι μια όμορφη μέρα με ήλιο οι φίλες μου σκέφτονται πού θα πάνε για βόλτα και καφέ κι όταν με προσκαλούν τους λέω "μπα, με τέτοιο ήλιο σήμερα, θα πλύνω μάλλινα για να μπορούν να στεγνώσουν γρήγορα". (Στο σημείο αυτό να και το χαρακίρι...)
Της χαμογέλασα βέβαια αλλά μ' έτρωγε οπότε το ξεφούρνισα.
- Έξις δευτέρα φύσις, κυρία μου. Να έχετε μια όμορφη μέρα και να πηγαίνετε για καφέ, τα μάλλινά σας μπορούν να περιμένουν.
