Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019

Έξις δευτέρα φύσις και μπόμπα χαρακίρι

Καμία δραστηριότητα του ανθρώπου ή "γλυκιά" συνήθειά του δεν είναι ωφέλιμη αν εν τω μεταξύ έχει γίνει εθισμός και όλες οι άλλες του ενέργειες εξαρτώνται από αυτήν.
Ακόμη και το διάβασμα βιβλίων γίνεται επιβλαβές και ψύχωση τελικά αν κάθε του σκέψη και υποτυπώδης οργάνωση της καθημερινότητάς του, ακόμη και η εργασία του, καθορίζεται (και ...επιτρέπεται) με μόνο κριτήριο αναγκαιότητας πότε "θα τα τελειώσει", αν τα έχει ποτέ αρχίσει, ώστε να πιάσει στο χέρι του βιβλίο.


Ο άνθρωπος χρειάζεται ποικιλία δραστηριοτήτων, να είναι θετικός στην αλλαγή, να μπορεί χωρίς μεγάλη δυσκολία να αποφασίζει γιατί αυτό κι όχι το άλλο, να είναι ευέλικτος στις επιλογές των ενδιαφερόντων του, σύμφωνα βέβαια με την κλίμακα των αξιών του που κι αυτή χρειάζεται ένα ξεσκονισματάκι που και που, είτε για να αλλάξει είτε για να εμπλουτιστεί είτε να παραμείνει ίδια τελικά αν έχει δοκιμαστεί αρκετά.


Όλα αυτά, και που είναι η γνώμη μου φυσικά, σαν να ανακατεύει την τράπουλα της ζωής του, βέβαια η τράπουλα είναι συγκεκριμένη και ίδια από τότε που εφευρέθηκε, ενώ η ζωή καθόλου.
Επίσης οι πιθανοί συνδυασμοί της τράπουλας κατά το ανακάτεμα είναι εξαιρετικά δύσκολα υπολογίσιμοι, είναι ένας αριθμός συνδυασμών με 70 περίπου μηδενικά, πού να μετράς τώρα, ενώ η ζωή ευτυχώς είναι απλούστερη, αν και πολύ συχνά απρόβλεπτη, σε αντίθεση με την τράπουλα που όχι και τόσο αν είσαι καλός στα Μαθηματικά και τη Συνδυαστική.
Κι αν νομίζετε πως αυτό δεν είναι ένα κείμενο αυτοαναφορικότητας έχετε κι εσείς εθιστεί να βλέπετε παντού τον εαυτό σας κι αν δεν τον βλέπετε καλό είναι κάποια στιγμή να το πάθετε.


Οι παραπάνω σκέψεις γίνονταν χθες Κυριακή όπου με βαριά καρδιά άρχισα να κάνω μερικές απαραίτητες δουλειές στο σπίτι. Από αυτές τις δουλειές που δεν σηκώνουν αναβολή πέραν 1-2 ημερών, τουλάχιστον για τη δική μου συμπαντική τάξη δεν σηκώνουν. Ήμουνα εξαιρετικά αγχωμένη και βιαστική, άσε που με πονούσε λίγο το γοφί μου και το χέρι μου, αλλά πιο πολύ ήμουνα απορημένη γιατί 10 η ώρα το πρωί να έχω τέτοιο άγχος να αρχίσω και να τελειώσω δουλειές που δεν θα έπαιρναν πάνω από 2 με 2.30 ώρες αλλά και γιατί, ενώ τις έκανα, κοιτούσα συνεχώς το ρολόι να δω την ώρα και μετρούσα τα πεντάλεπτα λες και ήταν ώρες. Στάθηκα λοιπόν και σκέφθηκα γιατί, τί ξέρει ο εαυτός μου (ή το σύμπαν) που δεν το ξέρω εγώ η ίδια αφού ακόμη και 12 να τελείωνα, ακόμη και 1 το μεσημέρι να τελείωνα πάλι η μέρα μπροστά μου ήταν με όλες τις υπόλοιπες ώρες της που μια χαρά είναι κι αυτές.
Όταν συνειδητοποίησα πως είχα την προηγούμενη ξεκινήσει την "Ιστορία της Αιωνιότητας" και βιαζόμουν να την προχωρήσω παρακάτω, χαράς το πράμα δηλαδή ένα τόσο δα βιβλιαράκι είναι, Μπόρχες είναι, γνωστό κουμάσι κι εξάλλου το είχα διαβάσει στο παρελθόν κι ας μην θυμόμουν τίποτα.
Ρεανταποκεί, είπα στο βιβλιαράκι, αν είναι να αγχώνομαι για τέτοια καήκαμε.
Κι όπως η μια σκέψη φέρνει την άλλη σκέφθηκα μια συζήτηση που είχα τις προάλλες με μια άγνωστη σε μένα κυρία, μέσα στο σούπερ μάρκετ στο τμήμα με τα απορρυπαντικά πλυντηρίου ρούχων.

Παρένθεση: Σιχαίνομαι τα ψώνια εν γένει και παραπολύ σιχαίνομαι το σούπερ μάρκετ. Πλην όμως είναι από τις ανελαστικές δραστηριότητες που όσο κι αν ...κλέψεις, "δεν χρειάζεται ακόμη να πάω, δεν μας λείπει και τίποτα για κανά γάλα ή γιαούρτια υπάρχει και το κοντινό μίνι μάρκετ" ωστόσο τα νευράκια και η βιασύνη που θα πήγαινα εντέλει προέρχονταν από το βιβλίο που περίμενε, αν βέβαια ήθελα να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου έπρεπε να το παραδεχτώ. Αλλά δεν ήμουν. Κλείνει η παρένθεση.

Εκεί λοιπόν στα υγρά απορρυπαντικά σκέφτηκα να ρίξω μια ...μυρισιά και σε άλλες μάρκες, μου αρέσουν πολύ οι μυρωδιές των υγρών για τα ρούχα, και τότε πρόσεξα που με κοιτούσε χαμογελαστή μια άγνωστη σε μένα μεγαλούτσικη κυρία, πολύ καλοβαλμένη είν' η αλήθεια από εντελώς του φυσικού της όμως γιατί δεν είχε κανένα φτιασίδι ή στολίδι πάνω της.
- Καλά κάνετε και τα μυρίζετε, μου λέει, γιατί αν δεν σας αρέσει η μυρωδιά θα πάει χαμένο.
- Αφήστε τα κυρία μου, είπα να δοκιμάσω κι ένα άλλο απορρυπαντικό γι' αυτό τα μυρίζω, μπορεί να μείνω εδώ μέχρι να κλείσει το κατάστημα κι εγώ ακόμη να μυρίζω.
 
Με ρώτησε λοιπόν αν αυτά τα ...μοντέρνα υγρά αφήνουν άρωμα στα ρούχα γιατί εκείνη είναι πολύ άτολμη και παίρνει μόνο το "κλασικό απορρυπαντικό σκόνη" αναφέροντας ως ...κλασικό μια και μόνη μάρκα. 
- Αυτό χρησιμοποιώ πάντα, μου λέει, και για μαλακτικό παίρνω αυτό πάντα, δεν αλλάζω. 
(Σκασίλα μου, ήθελα να της πω αλλά σκέφτηκα πως δεν είναι σωστό). 

Τότε με ρώτησε αν βάζω όλα τα ρούχα στο πλυντήριο, τα πάντα, της απαντώ εκτός από εκείνα που θέλουν καθαριστήριο. 
- Ακόμη και τα πουλόβερ βάζετε;
- Ακόμη κι αυτά.
- Κι αν μαζέψουν στο πλύσιμο;
- Κοιτάξτε, δεν θέλω να σας πάρω στο λαιμό μου, ξεχάστε ό,τι είπαμε, συνεχίστε όπως έχετε συνηθίσει. 
(You can't teach an old dog new tricks σκέφτηκα, λες κι εγώ είμαι κανένα κουτάβι ξερωγώ).
-Χμ... (κάνει σκεφτική), σας θαυμάζω ξέρετε, εγώ όλα τα μάλλινα τα πλένω στο χέρι, νομίζω στο πλυντήριο δεν πλένονται καλά ενώ στο χέρι είναι πολύ καλύτερα... ξέρετε... ούτε με ένα "χέρι" πλένονται καλά, στο πρώτο το απορρυπαντικό δεν πιάνει, στο δεύτερο ίσα που αφρίζει ε πια στο τρίτο πλένονται.
(Εγώ είχα ήδη ανατριχιάσει κι η καρδιά μου είχε αρχίσει το ...καρδιοχτύπι, ε κοπελιά σε περιμένει κι ένα βιβλίο... αλλά μ' έτρωγε ρε παιδί μου...)
- Κυρία μου, δεν θέλω να σας κάνω ν' αλλάξετε συνήθειες αλλά τί έχουν τα μάλλινά μας ώστε να θεωρείτε ότι είναι τόσο βρώμικα που ένα πλυντήριο δεν μπορεί να τα πλύνει καλά;
- Αυτό μου λέει κι η κόρη μου και οι φίλες μου αλλά εγώ κάνω ό,τι έκανε η μητέρα μου, η κόρη μου όμως δεν μου μοιάζει.
- Μα ούτε εγώ κάνω ό,τι έκανε η δική μου μητέρα, εσείς το κάνετε;

Και τότε σκάει η μπόμπα...
- Ναι, ναι ακριβώς ό,τι κι εκείνη. Ξέρετε, στενοχωριέμαι λίγο γιατί όταν είναι μια όμορφη μέρα με ήλιο οι φίλες μου σκέφτονται πού θα πάνε για βόλτα και καφέ κι όταν με προσκαλούν τους λέω "μπα, με τέτοιο ήλιο σήμερα, θα πλύνω μάλλινα για να μπορούν να στεγνώσουν γρήγορα". (Στο σημείο αυτό να και το χαρακίρι...)
Της χαμογέλασα βέβαια αλλά μ' έτρωγε οπότε το ξεφούρνισα.
- Έξις δευτέρα φύσις, κυρία μου. Να έχετε μια όμορφη μέρα και να πηγαίνετε για καφέ, τα μάλλινά σας μπορούν να περιμένουν.








Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Τζάμπα μάγκας Νο 2

Όλοι πλέον μάθαμε για την περίφημη δωροσακούλα που πωλείται στα τζάμπο και όπου με κόνσεπτ (λέμε τώρα) "Λονδίνο", επαναλαμβάνω "Λονδίνο", κότσαρε ο ...καλλιτέχνης κι ένα γραμματόσημο με ναζιστικά σύμβολα καθώς και το κεφάλι του Χίτλερ.

Δηλαδή... σε απλά γραφιστικά...
...σε κάποιο τετραγωνικό μέτρο (και πολύ λέω) εργασίας κάποιας τρεχαγύρευε περιοχής του νοτιοδυτικού (ή και βορειοανατολικού ή και νοτιοανατολικού ή και βορειοδυτικού δεν έχει σημασία) Ταδεκιστάν, είπαν σε κάποιο δύστυχο συνάδελφό μου "κάνε μια μακέτα για σακούλα με ...κόνσεπτ Λονδίνο". Αυτός λοιπόν (το 'χω εικόνα) γκούγκλαρε "Λονδίνο", του 'βγαλε εικόνες το Μπιγκ Μπεν κι ένα κόκκινο λεωφορείο, ίσως και κανά θάλαμο, δεν έχω μπροστά μου όλη τη σακούλα, μετά γκούγκλαρε "γραμματόσημα", βρήκε ένα, του άρεσε άσχετο γιατί, και φυσικά δεν ασχολήθηκε καθόλου με το τί έχει πάνω το γραμματόσημο. Έχω δε την αμυδρά υποψία ότι ίσως και να μην είχε την παραμικρή ιδέα ο - ας πούμε - δεκαοχτάχρονος συνάδελφος/εργαζόμενος σε σκλαβοπάζαρο ούτε για τη φάτσα του χίτλερ ούτε τί σύμβολα έχει επάνω ούτε τί σύμβολα είναι αυτά, σκασίλα του, αυτός ο δύστυχος δουλεύει για 1 ευρώ μεροκάματο και πολύ λέω.
Και φυσικά κανείς δεν έλεγξε/ασχολήθηκε με τη μακέτα αυτή στα επόμενα στάδια παραγωγής και διακίνησης. Κάποιος υπεύθυνος παραγωγής ξερωγώ που ίσως και να μην υπάρχει καν τέτοιος.


Πάμε τώρα και σε απλά ευρωπαϊκά...
Αφήστε τις χώρες/σκλαβοπάζαρα στην ησυχία τους και πάμ' παρακάτω...
Εξάγεται λοιπόν η σακούλα σε χώρα της ΕΕ, φτάνει στα καταστήματα χώρας της ΕΕ, κάποιος ταλαίπωρος υπάλληλος την τοποθετεί στα ράφια, σιγά μην κάτσει να ελέγξει το κάθε προϊόν που του λένε "τακτοποίησε", δεν είναι άλλωστε και δουλειά του.
Κανείς υπεύθυνος και εδώ, ό,τι θέλει ο καθένας παράγει, πουλάει, εξάγει, εισάγει, κανένας έλεγχος πουθενά, ούτε έλεγχος παραγωγής, ούτε ποιοτικός έλεγχος, τίποτα.
Θα μπορούσε κάλλιστα να βρούμε και ναρκωτικά στα ράφια κάποιου πολυκαταστήματος που λειτουργεί όπως λειτουργεί τελοσπάντων και όπου η ανώτερη βαθμίδα εργαζόμενου είναι "τοποθετητής προϊόντων στα ράφια" χωρίς καμία απολύτως μομφή σε αυτούς τους εργαζόμενους, προς θεού.
Η συγκεκριμένη εταιρεία βέβαια είναι κολοσσός, είναι εισηγμένη και έχει ιδιαίτερη σημασία που δεν υπάρχει έλεγχος πουθενά και για τίποτα. Κι έχω την ...αμυδρά υποψία (και μεγάλη ανησυχία) πως ούτε στα υλικά παρασκευής πιο ευαίσθητων για την υγεία προϊόντων γίνεται ο παραμικρός ποιοτικός έλεγχος. Μπορεί δηλαδή ο κάθε "παραγωγός" να χρησιμοποιήσει ό,τι υλικό του κάνει κέφι προκειμένου να είναι το κόστος χαμηλό, μην εκπλαγούμε δηλαδή αν διαπιστώσουμε πως τα χαρτιά υγείας που πουλιούνται προέρχονται από ανακυκλωμένο χρησιμοποιημένο όμως χαρτί υγείας, έτσι να πω κάτι ακραίο για να σας τρελάνω.
Αλλά πριν πυροβολήσουμε τους συνεργάτες της εταιρείας ή την ίδια την εταιρεία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το εξής: Ξέρετε πόσες φορές στη διάρκεια της μακράς γραφιστικής μου καριέρας έχω βρεθεί αντιμέτωπη με απίστευτη άγνοια συναδέλφων μου για σοβαρότατα πράγματα; Ναι, συναδέλφους μου εδώ, στην Ελλάδα, γραφίστες σε μεγάλες διαφημιστικές εταιρείες και στούντιο, όπου ευτυχώς υπήρχε (ελπίζω να υπάρχει ακόμα) έλεγχος και αρκετά στάδια (πρόχειρα μπορώ να μετρήσω 10) μετά το προσχέδιο της μακέτας. Δηλαδή ανάμεσα στον σχεδιαστή (αρτ) και στον οφσετίστα κι ακόμη παραπέρα ως τον πρόντακτ μάνατζερ (που λένε και στο χωριό) που θα παραλάβει το προϊόν μεσολαβούν πολλά στάδια ελέγχου.
Ωστόσο τα "λάθη" καραδοκούν κι αυτά που εγώ η ίδια έχω δει και προλάβει δεν είναι λίγα και πολλά είναι τρανταχτά. Και επικίνδυνα. Και ακραία.
Θυμάμαι παλιότερα που μου ζητήθηκε ένα διαφημιστικό κόνσεπτ καταχώρισης για βιταμίνες και μου προτάθηκε από τον εκπρόσωπο του πελάτη, ως επικρατέστερο κι επιθυμητό, το κόνσεπτ "η εκλογή της Σόφι". Ρώτησα τότε από πού ορμώμενοι επιλέγουν αυτόν τον τίτλο για την καταχώριση (που θα έμπαινε σε δεκάδες περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας) και πήρα την απάντηση που φοβόμουν: Από την ταινία. Την έχετε δει την ταινία; ρωτώ. Όχι, ήταν η απάντηση.
Μάλιστα.

Ευτυχώς την είχα δει εγώ. Προτείνω να τη δείτε κι εσείς.
Αν όμως δεν είχα δει εγώ την ταινία, ούτε κάποιος άλλος από τα επόμενα στάδια; Τότε λοιπόν αυτό που θα συνέβαινε θα ήταν τραγικό. Βεβαίως και θα έπρεπε πριν ενθουσιαστούν όλοι να έχουν ψάξει την ταινία εφόσον θα επέλεγαν τον τίτλο της ως κόνσεπτ. Δηλαδή τί αφορά η ταινία. 

(Εδώ που τα λέμε ούτε δική μου δουλειά ήταν να ξέρω ή να ψάξω την ταινία, αλλά επειδή καθ' όλη τη διάρκεια του εργασιακού μου βίου είμαι one woman "show" ('νταξ δύο νοματαίοι είμαστε αλλά για την οικονομία της συζήτησης λέω πως είμαι μία) είμαι δηλαδή και κειμενογράφος και διορθωτής και κονσεπτίστας και αρτ και παραγωγός.)
Γιατί η ταινία αυτή είναι μια τρομερή και δραματική και σπαρακτική ταινία όπου η πρωταγωνίστρια, ως πολωνέζα μητέρα δύο παιδιών, διατάσσεται από τους ναζί να πάρει μαζί της ένα μόνο παιδί και να επιλέξει η ίδια ποιό θα θυσιάσει. Αυτή ήταν η εκλογή της.
...
Πρόσφατα δε μου ζητήθηκε μακέτα όπου ως φόντο θα είχε έναν πολύ παλιό χάρτη και μια πυξίδα. Επέλεξα χάρτη με τη χώρα μας παρούσα όμως ξέρετε πόσο εξονυχιστικά έλεγξα τον χάρτη ώστε να μην αναγράφονται "επικίνδυνες" στις μέρες μας ονομασίες χωρών που τότε είχαν τα σύνορά τους ασαφή ή και ανύπαρκτα; Ε λοιπόν αναγράφονταν. Και "επικίνδυνες" αλλά και λάθος, π.χ. ολόκληρη την Αλβανία την έγραφε Ήπειρο, ολόκληρη την Κροατία Ιλλυρία και στην ΠΓΔΜ έγραφε Μυσία όπου όμως στην πραγματικότητα η Μυσία βρισκόταν στην Προποντίδα.
Ευτυχώς πέντε κολλυβογράμματα τα γνωρίζω οπότε και φρόντισα να σχεδιάσω έτσι τη μακέτα μου ώστε τα επίφοβα σημεία του χάρτη να καλυφθούν από την πυξίδα και το λογότυπο του πελάτη.
Δεν κάνω την έξυπνη, δεν είμαι ίσως, απλώς είμαι προσεκτική.
Αυτά κι ευχαριστώ για την υπομονή σας.



Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018

I shot the sheriff... or the doctor... or else...

Bob Marley by Enxu Zhou
Ούτε που θυμάμαι πόσες δεκαετίες έχουν περάσει κι αν τελικά θυμηθώ ούτε που πρόκειται να σας το πω αλλά εκείνο που πρέπει να σας πω είναι πως ναι, κάπου εκεί (χρονικά) ήρθε στη ζωή μας η ιδιωτική ραδιοφωνία, συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα γιατί δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση η κρατική ραδιοφωνία να είχε εκπομπή εκμάθησης αγγλικής βασισμένη αποκλειστικά σε στίχους τραγουδιών. Και δεν χωράει ουδεμία αμφιβολία περί τούτου, πως δηλαδή επρόκειτο για ιδιωτικό ραδιοφωνικό σταθμό, αν ήθελε το κρατικό ραδιόφωνο να έχει εκμπομπή με μαθήματα αγγλικών θα επέλεγε στίχους το πολύ της πρώιμης εποχής των Beatles.

Στην εκπομπή, η ενθύμηση της οποίας βγήκε στην επιφάνεια τις προάλλες, είχα πέσει εντελώς τυχαία, δεν χρειαζόμουν μαθήματα αγγλικών, μια σχετική fluency στη γλώσσα αυτή την είχα παιδιόθεν, το δε μάθημα, δεύτερο ή τρίτο, πού να θυμάμαι τώρα, ήταν πάνω στους στίχους I shot the sheriff, but I did not shoot the deputy!
Προσπερνώ το γεγονός ότι από αυτό το μάθημα εγώ τελικά κάτι έμαθα, τί σημαίνει η λέξη deputy έμαθα, βλέπετε τότε δεν είχαν εμφανιστεί ακόμη στην ελληνική τηλεόραση οι αμερικανικές σειρές όπου τώρα πια οι πάντες ξέρουμε όλη την ιεραρχική κλίμακα σε όλες τις κρατικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.
Κάθισα που λέτε τότε και την άκουσα την εκπομπούλα και ήταν πολύ χαριτωμένη μπορώ να  πω κατί είχε και "παρενθέσεις", εκτός από την απόδοση-μετάφραση των στίχων δηλαδή ανέφερε ανάλυση και ερμηνεία εκφράσεων, κάποια καλολογικά στοιχεία, παρομοιώσεις και διάφορες άλλες υποβόσκουσες σημασίες.

Και δώστου να επιμένει ο "καλλιτέχνης" πως δεν σκότωσε τον αναπληρωτή, πως σκότωσε τον σερίφη. Και δώστου ο ραδιοφωνικός καθηγητής να εξηγεί στους μαθητές του την αντιστοιχία ανάμεσα στο Every day the bucket goes to the well, but one day the bottom will drop out και στο πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση αλλά μια σπάει. Και δώστου να βγάζει στην επιφάνεια "τί θέλει να πει ο ποιητής" όταν αυτός μας λέει Sheriff John Brown always hated me for what I don't know, γιατί ναι μεν μπορεί ο ποιητής να μην ήξερε τον λόγο εμείς όμως, οι μαθητές, θα μαθαίναμε πολύ καλά πως τον μισούσε για το χρώμα ή τη φυλή του. Κάτι για το οποίο θα υπερθεματίζαμε στις μέρες μας με όλα αυτά τα πάμπολλα "περιστατικά" αναίτιας βίας και θανατηφόρων πυροβολισμών από αστυνομικούς απέναντι σε μαύρους πολίτες των ΗΠΑ.

Ήθελα να γράψω, λέει ο Μάρλεϊ, I shot the police αλλά η κυβέρνηση θα έκανε μεγάλο χαμό κι έτσι προτίμησα να πω I shot the sheriff αλλά η ιδέα είναι η ίδια: δικαιοσύνη... που όσο να πεις είναι πιο λάιτ, λέω εγώ...

Το 1992 το "Cop Killer", τραγούδι ενός άλλου καλλιτέχνη, του Ice-T, επικρίθηκε έντονα για τους "ωμούς" ομολογουμένως στίχους του, οι φαν του όμως απάντησαν πως αυτό είναι εντελώς υποκριτικό αφού ουδέποτε ασκήθηκε παρόμοια κριτική στο τραγούδι του Μάρλεϊ παρότι είχε το ίδιο θέμα.

Μάλλον όμως δεν είχε το ίδιο θέμα... γιατί μάλλον ο ποιητής Μπομπ ξεγέλασε ανάμεσα σε άλλους και τον "καθηγητή" των αγγλικών και τελικά δεν σκότωσε ούτε τον σερίφη ούτε τον deputy αλλά σκότωσε τον γιατρό! Ή τουλάχιστον αυτό ήθελε να κάνει...

Το 2012 η Έσθερ Άντερσον, ηθοποιός, φωτογράφος και σκηνοθέτης, κοπέλα του Μάρλεϊ πριν αυτός γίνει διάσημος, υποστήριξε πως ο Μπομπ αντιδρούσε έντονα που εκείνη έπαιρνε αντισυλληπτικά και πως αυτό αφορά το τραγούδι και το επιβεβαιώνουν οι στίχοι Every time that I plant a seed he said, "Kill it before it grows".

Τελικά εκείνο το μάθημα αγγλικών έπιασε τόπο ακόμη και σε μένα, που μια fluency την είχα όπως είπα παραπάνω, αφού όλα αυτά τα θυμάμαι κάθε φορά που ακούω το εν λόγω τραγούδι.

I shot the sheriff, but I did not shoot the deputy
I shot the sheriff, but I did not shoot the deputy
 

All around in my home town
They're trying to track me down
They say they want to bring me in guilty
For the killing of a deputy
For the life of a deputy, but I say
 

I shot the sheriff, but I swear it was in self-defense
I shot the sheriff, and they say it is a capital offense 

Sheriff John Brown always hated me
For what I don't know
Every time that I plant a seed
He said, "Kill it before it grows"
He said, "Kill it before it grows", I say
 

I shot the sheriff, but I swear it was in self-defense
I shot the sheriff, but I swear it was in self-defense 

Freedom came my way one day
And I started out of town
All of a sudden I see sheriff John Brown
Aiming to shoot me down
So I shot, I shot him down, I say

I shot the sheriff, but I did not shoot the deputy
I shot the sheriff, but I did not shoot the deputy

 

Reflexes got the better of me
And what is to be must be
Every day the bucket goes to the well
But one day the bottom will drop out
Yes, one day the bottom will drop out, but I say
 

I shot the sheriff, but I did not shoot the deputy, oh no
I shot the sheriff, but I did not shoot the deputy, oh no


*Πηγή: ο εαυτός μου και η Wikipedia.








(Ευχαριστώ το https://dimartblog.com που φιλοξένησε αυτό το κείμενό μου στη στήλη "Αυτό δεν είναι τραγούδι". Δείτε κι άλλα "τραγούδια που δεν είναι τραγούδια" εδώ.)