Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Δάκρυ βαρύ, σαν Ιστορία...


(Με αφορμή τα δάκρυα των χορωδών της ΕΡΤ στην τελευταία τους συναυλία)

Σαν την υγεία τίποτα. Εντάξει, συμφωνώ. Αλλά δυστυχώς δεν φτάνει για να ζήσουμε το δώρο που αυτή η υγεία μας εξασφαλίζει. Σκληρό θα μου πείτε. Εντάξει, συμφωνώ και σ' αυτό. Και πάλι δυστυχώς όμως δεν αρκεί για να πάμε μέχρι τέλους το ταξίδι... για να δημιουργήσουμε με αξιοπρέπεια την προσωπική μας δεξαμενή μέσων απόλαυσης εκείνων που, με μοναδικό οδηγό τις αισθήσεις μας, γεμίζουν την ύπαρξή μας. Ναι, αλλά σαν την υγεία τίποτα... θα επαναλάβετε. Όμως δεν θα διαφωνήσετε πως είναι μεν αναγκαία προϋπόθεση αλλά όχι επαρκής για να βιώσουμε και ν' απολαύσουμε όλα αυτά που χάριν συντομίας τα λέμε "ζωή". Κι αν το "όχημα" είναι η υγεία, οι τροχοί του είναι η εργασία, η λεγόμενη και δουλειά και που τώρα τελευταία ευτελίζεται διαρκώς μετανομαζόμενη σε "απασχόληση". Προσωπικώς αν ήθελα απλώς ν' απασχοληθώ με κάτι θα το 'ριχνα στο κέντημα ή στο πλέξιμο ή στα παζλ. Εκείνο πάντως που διακαώς επιθυμούσα κι επιθυμώ είναι να έχω εργασία δηλαδή όσα συνεπάγεται αυτή η σχετικά μικρή λέξη σε όρους γραμματικής αλλά τεράστια λέξη σε όρους νόησης αφού το νοηματικό της περιεχόμενο οι περισσότεροι "κοινοί θνητοί" το γνωρίζουν από την καλή αλλά μερικοί από αυτούς κάποια στιγμή της ζωής τους ενδέχεται να γνωρίσουν και από την ανάποδη. Τώρα πια βέβαια δεν είμαι και πολύ σίγουρη για το αν οι πρώτοι θα είναι περισσότεροι από τους δεύτερους ή το αντίστροφο. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη. Πολύ φοβούμαι ότι οι περισσότεροι "κοινοί θνητοί" θα βρίσκονται σε κατάσταση ανεργίας ενώ μερικοί από αυτούς κάποια στιγμή στη ζωή τους ενδέχεται και να εργασθούν.

Την καλή πλευρά της εργασίας δηλαδή "να έχει κανείς εργασία" δεν νομίζω πως χρειάζεται να την αναλύσουμε ιδιαίτερα. Την ανάποδη όμως πλευρά της, δηλαδή "να μην έχει κάποιος εργασία" - αν και κανονικά δεν θα 'πρεπε ούτε αυτή να χρήζει διερεύνησης - για λόγους που οι επιστήμονες ψάχνουν ακόμη, πολλές φορές χρειάζεται να το κάνουμε "λιανά".

Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν ορισμένοι άνθρωποι τη σημασία του να χάνει κάποιος τη δουλειά του. Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο μα τόσο αδύνατο για κάποιους ανθρώπους να κατανοήσουν την σημαντικότητα της εργασίας ή την έλλειψή της. Δεν ξέρω γιατί είναι ακατόρθωτο - όσο μελάνι κι αν χυθεί, όσα ψηφία κι αν ταξιδέψουν μέσα σε εκατομμύρια χιλιόμετρα καλωδίων ή και ασύρματα - μια μερίδα ανθρώπων να μην μπορεί ν' αναγνωρίσει την αξία της εργασίας όταν η απουσία της αφορά άλλους. Κι ίσως να μην θέλω να μάθω γιατί συμβαίνουν όλα τα παραπάνω. Δεν είμαι κοινωνιολόγος, δεν είμαι ερευνητής, είμαι ένας άνθρωπος που αρκετές φορές βρέθηκα χωρίς δουλειά αλλά περισσότερες φορές βρέθηκα με δουλειά. Δεν κυκλοφορώ με ζυγαριές, δεν μου χρειάζονται κιόλας, προκειμένου να "ζυγίζω" τα υπέρ και τα κατά της μιάς ή της άλλης κατάστασης. Μέσα στην ψυχή μου, την καρδιά, το μυαλό αλλά και την τσέπη μου υπάρχει ενσωματωμένο σύστημα μέτρησης ώστε να μπορώ να εκτιμήσω εύκολα, χωρίς αναλύσεις κι επιχειρήματα την "αξία" αυτών των καταστάσεων. Αξία που ξεπερνάει ένα ποσό χρημάτων, αξία που άπτεται εννοιών όπως αξιοπρέπεια, αυτονομία, ανεξαρτησία, επιβίωση κι εντέλει δημιουργία και ζωή.

Αν εξαιρέσουμε τον θάνατο ή/και τον χωρισμό καμιά φορά, η απώλεια της εργασίας και μάλιστα σε συνθήκες σαν κι αυτές που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, κατά τη γνώμη μου ισοδυναμεί με ψυχικό ακρωτηριασμό. Αν ένας άνθρωπος βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση το λιγότερο που μπορεί να κάνει πριν συνειδητοποιήσει τις φοβερές συνέπειες της ανεργίας είναι να κλάψει... κάποιες φορές δυνατά, κάποιες άλλες βουβά. Κάποιες φορές να κλάψει από μέσα του και κάποιες άλλες αφήνοντας τα δάκρυά του να κυλήσουν ελεύθερα. Η σύσταση αυτών των δακρύων διαφέρει σε κάθε άνθρωπο όσο διαφέρουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Κάθε τέτοιο δάκρυ - ανάμεσα σε άλλα - περιλαμβάνει τμήματα της ζωής του στο παρελθόν της, αλλά δεν περιλαμβάνει τίποτε από το μέλλον της. Όχι τουλάχιστον εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Γι' αυτό κάθε τέτοιο δάκρυ είναι πολύ βαρύ. Σαν Ιστορία. Την Ιστορία του καθενός μας. Γι' αυτό κάθε τέτοιο δάκρυ πρέπει να το σεβόμαστε... χωρίς επιχειρήματα κι εξηγήσεις ... χωρίς δικαιολογίες... χωρίς συγκρίσεις... χωρίς "ναι μεν, αλλά"... έτσι απλά.

Όμως για να μπορεί να γίνει αυτό πρέπει ο καθένας από μας να ξεκαθαρίσει μέσα του και μετά να πει και σε μας ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΕΙΝΑΙ.

Which Side Are You On?

http://www.youtube.com/watch?v=cxfZtNEG1xU