ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ

http://www.youtube.com/watch?v=I_65LYLzvvI&feature=player_embedded

ΑΝΤΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥ
Μέχρι πού θα έφθανες για να υπερασπιστείς τα ήθη σου και τα έθιμά σου; Τη θρησκεία σου, τα αρχαιοελληνικά σου ιδεώδη; Τί είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να διασώσεις τις παραδόσεις σου; Τελικά γιατί έχει σημασία για σένα πόσο απευθείας απόγονος του Μεγ' Αλέξανδρου είναι ένας άνθρωπος προκειμένου να είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικός; Δεν σε ρωτάω τί θα θυσίαζες για την πατρίδα σου γιατί ξέρω ότι θα πεις "τα πάντα" μόνο που δεν είμαι καθόλου σίγουρη πως όταν λέμε "πατρίδα" εννοούμε το ίδιο πράγμα. Πατρίδα με ελευθερία, δημοκρατία και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα ή Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια; Πίστεψέ με η απόσταση σε αυτά τα δύο τρίπτυχα μόνο με έτη φωτός μπορεί να μετρηθεί. Με γήινους όρους δηλαδή δεν μετριέται.

Μακελειό στη Νορβηγία. Άφωνη η κοινή γνώμη. Συγκλονισμένος όλος ο κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Η δολοφονική επίθεση. Ανατριχιαστικές οι πρώτες δηλώσεις του μακελάρη. Ένα ταραγμένο μυαλό.
Αν δεν ήσαν ακριβώς αυτοί οι τίτλοι των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων (τα οποία τώρα τελευταία αποφεύγω να παρακολουθώ για λόγους προστασίας του πολίτη, εμένα δηλαδή), είμαι σίγουρη ότι θα ήσαν κάποιοι παρόμοιοι τίτλοι ίσως περισσότερο ευφάνταστοι, ίσως λιγότερο.

Όλοι δηλώνουν συγκλονισμένοι, εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για τις τρομερές δολοφονίες.
Ανάμεσά τους, ανάμεσά μας, ξέρω πολύ καλά και θα παραδεχτείτε ότι ξέρετε κι εσείς, πως ζουν και κινούνται άνθρωποι σαν κι εμάς, δηλαδή με δυο χέρια και δυο πόδια, μια μύτη, ένα στόμα, δυο αυτιά και δυο μάτια αλλά με διαφορετικό μυαλό, διαφορετικές σκέψεις, διαφορετικές απόψεις πολλές φορές το ίδιο ειδεχθείς κι (εν δυνάμει) αποτρόπαιες με τις μαζικές δολοφονίες στη Νορβηγία.
Άνθρωποι που μαζί με τον "αποτροπιασμό" τους σίγουρα θα συμπλήρωναν "ε, όχι κι έτσι ρε παιδί μου"!!! Δηλαδή πώς ρε παιδί μου; Όχι 100 νεκρούς αλλά πόσους; Έναν, δύο, δέκα, είκοσι; Ποιό είναι το όριό σου; Κανένας νεκρός, όλοι στη θάλασσα κι ας φροντίσει ο κακός μας ο καιρός; Όλοι στα νησιά με λίγους κατοίκους κι αφού δεν θα δουλεύουν που δεν θα δουλεύουν δεν πάνε για ψάρεμα;
Σέβομαι την άποψή σου ακόμα κι αν έχει μεγάλη δόση υπερβολής, καταλαβαίνω και το φόβο σου για την ασφάλειά σου και την ασφάλεια των παιδιών σου. Τους έχω κι εγώ αυτούς τους φόβους, δεν κάνω την έξυπνη. Αντιλαμβάνομαι ότι πολλές φορές αγανακτείς και παίρνεις ακραίες θέσεις επειδή βλέπεις την εγκληματικότητα να γιγαντώνεται, προστασία δεν έχεις και προσπαθείς να θωρακιστείς πίσω από θέσεις που ΟΜΩΣ σιγά σιγά θα γίνουν ιδέες.

Προσωπικώς έχω ακούσει απίστευτες θεωρίες με τις οποίες προσπαθείς να "ντύσεις" το φόβο σου. Φράσεις όπως η παρακάτω "Από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν έρχονται σκουπίδια, αν ερχόντουσαν από κάποια άλλη χώρα που να υπάρχει πολιτισμός να έχω να κερδίσω κάτι δεν θα με πείραζε"!!! Ένας πολιτισμένος Νορβηγός γκουντλούκινγκ πώς θα σου φαινόταν γι'αρχή; Ή μήπως ο μόνος λαός τον οποίο αναγνωρίζεις για πολιτισμένο είναι ο ελληνικός;

Επίθεση για το "φασισμό" της αριστεράς που "έκανε χαμό" για τις δηλώσεις Σαββόπουλου σας ορκίζομαι τη δέχθηκα στο πετσί μου. Καλά εγώ δεν μασάω, επέστρεψα αυτούσιο το χαρακτηρισμό.

Το θέμα όμως δεν είμαι εγώ. Θα σε ακούσω, δεν έχω θέμα, θα σου απαντήσω, εκεί κι αν δεν έχω θέμα. Κι αν το ζητούμενο είναι να συνενοηθούμε θα τα καταφέρουμε δεν ανησυχώ γι'αυτό. Αν δεν θέλουμε να συνενοηθούμε ώρα καλή στην πρύμνη σου κι αέρα στα πανιά σου.

ΟΜΩΣ

σκέφτηκες πως κάθε φορά που αμολάς την παπαριά σου για ό,τι σκούρο κινείται γύρω μας και για όποιον δεν λέει "θεός" αλλά "αλλάχ" αυτός που σε ακούει μπορεί και να μην έχει καλό επεξεργαστή στο μυαλό; ότι μπορεί να έχει κάποιο κύτταρο καμένο; πως όταν εσύ βαφτίζεις τις ιδεοληψίες και τις εμμονές σου "απόψεις"  αυτός "διαβάζει" πίσω από τις λέξεις και ετοιμάζει το οπλοστάσιό του, κι ακονίζει τα μαχαίρια του;

O Νορβηγός δεν έπεσε από τον Άρη. Η ίδια κοινωνία που πολλοί κάποτε θαυμάσαμε, αυτή η ίδια τον γέννησε. Οι "ιδέες" του σ' αυτήν την ίδια κοινωνία δημιουργήθηκαν. Η "θεωρία" του δομήθηκε ενώ απολάμβανε τα ίδια δικαιώματα και παροχές με τα μετέπειτα θύματά του.

Κι όταν η βίδα άρχισε να λασκάρει; Γιατί σίγουρα κάποια βίδα θα λάσκαρε. Οι γνώσεις μου για τη δομή του ανθρώπινου εγκεφάλου δεν επαρκούν για να δώσουν τις απαραίτητες εξηγήσεις. Ούτε είναι δουλειά μου να το κάνω.

Ε λοιπόν όταν η βίδα λάσκαρε το πήγε μερικές .....δολοφονίες παρακάτω.

Γι' αυτό σου λέω. Η φράση "δεν είπαμε κι έτσι ρε παιδί μου" που είμαι σίγουρη πως όλοι μας έχουμε ακούσει από κάποιους άλλους ανθρώπους, φίλους, λιγότερο φίλους, γνωστούς, συγγενείς, συναδέλφους, γειτόνους, είναι ένα από τα πρώτα βήματα που οδηγούν στη μισαλλοδοξία, στο ρατσισμό κι εντέλει στο φασισμό. Αυτό που έκανε ο Νορβηγός είναι το τελευταίο βήμα. Άραγε είναι το τελευταίο;

Τράμπα τραμπαλίζομαι.... Θα τη βρω εγώ την άκρη Νο 3

Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη της. Φρύδια, τσεκ. Μάτια, τσεκ. Λαιμός, καρατσέκ. Μαλλί, τσεκ. Δέρμα, τσεκ τσεκ τσεκ. Χείλη μισοτσέκ. Σφιχτά και σουφρωμένα. Το ψιμύθιον ελαφρύ ίσα να δίνει ένα κάτι τις. Δεν είναι καιρός για φτιασίδια τώρα. Εντάξει καλή είμαι απέξω. Για να δούμε κι από μέσα. Αλλά δε χρειάστηκε ν' αρχίσει την ενδοσκόπηση, τουλάχιστον όχι εκείνη τη στιγμή. Γιατί κοιτάζοντας λίγο πιο κάτω από το λαιμό εκεί στο στέρνο, ανάμεσα στα στήθη ένα περιστέρι είχε φωλιάσει αλλά ήταν ανήσυχο σα να 'θελε να φύγει. Τακ τακ τακ τακ τα φτερουγίσματα. Τακ τακ τακ χριστέ μου θα πεθάνω δεν τη γλυτώνω. Μην ανησυχείτε, της είπε ο γιατρός, είναι αγχώδους αιτιολογίας. Τί λέτε γιατρέ μου, άγχος εγώ; Να το σκίσετε το πτυχίο σας.

Όλα ξεκίνησαν πριν κάνα μήνα περίπου. Όταν την πήρε ο διάολος και τη σήκωσε. Πόσες μούτζες άραγε ξεστράτισαν από την πλατεία και την πέτυχαν;; Κάμποσες. Δεν εξηγείται αλλιώς. Άνθρωποι ξεσκεπάστηκαν, σχέσεις διαλύθηκαν, μακροχρόνιες φιλίες κατέρρευσαν. Μα τυφλή ήμουν τόσον καιρό;; Αλλά της τα 'χαν πει. Να την προσέχεις. Αυτή δεν γίνεται φίλη κανενός. Εκεί αυτή να επιμένει. Ότι με τη χάρη της και την ομορφιά της θα ισιώνει τα στραβά στους ανθρώπους. Ότι θα αποτελούσε εξαίρεση γιατί ήταν διαφορετική. Μα τί μαλάκας άνθρωπος είμαι, ρωτούσε. Δεν είσαι μαλάκας καρδιά μου. Έχεις "class" εσύ. Τί "class" καλέ, my ass. Τί να το κάνω το κλασάρισμα. Μυαλό θέλω. Όχι δεν έφταιγε. Καρατσεκαρισμένο. Έχει αυστηρό κριτή, αυτό το μούτρο. Δεν της κάνει χάρες. Καλή κουβέντα δε θα πει. Κι όταν την πει;; Ή είναι πέρα για πέρα αλήθεια ή τη βλέπει έτοιμη να καταρρεύσει και προκειμένου να τη συνεφέρει, ναι παιδί μου εσύ έχεις "class". Ο θεός έφτιαξε το καλούπι σου και μετά το 'σπασε. Όταν την ακούει αυτή τη μαλακία την πιάνουν κάτι νεύρα..... Κι άλλα νεύρα, γίνεται;; Γίνεται, γίνεται, μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται.

Ο.Κ. την πατήσαμε, πάμε γι' άλλα. Ε και;; Δεν είναι μόνη της. Κι αυτό καρατσεκαρισμένο. Τα φουρφουρίσματα όμως εκεί, να επιμένουν. Χριστέ μου θα πεθάνω, κάνε να ξημερωθώ και δίνω όρκο δε θα ξαναδώ ειδήσεις (μόνο λιγουλάκι, έτσι με την άκρη του ματιού), κάθετα θα διαβάζω εφημερίδα, ό,τι με συμφέρει. Και στο ραδιόφωνο μόνο μουσική. Τέρμα τα ενημερωτικά. Τέρμα και τα σατυρικά. Θέλει αρετή αλλά θέλει και τόλμη η σάτυρα και από τον ακροατή. Home page θα βάλω το youtube. Άραγε μπορεί να εμφανίζει τραγούδι ανάλογα με τη διάθεση που θα έχω όταν ανοίγω τον υπολογιστή;; Όχι ε;; Δεν έχει προχωρήσει τόσο η τεχνολογία. Δεν την πείραζε, θα ξεκίναγε με το τραγούδι της προηγούμενης μέρας και θα το άλλαζε μόνη της. Εξάλλου ποιός άλλος θα ήξερε καλύτερα τη διάθεσή της εκτός από την ίδια. Όλο και κανά τραγουδάκι θα άκουγε το πρωί στο ραδιόφωνο, ξεχασμένο από τα παλιά ή φρέσκο, ολόφρεσκο. 

Κάνε - λοιπόν - να ξημερωθώ και θα γίνω καλό παιδί. Θ' αλλάξω, θα δεις. Τώρα σε ποιόν τα 'λεγε αυτά αφού δεν πιστεύει σε θεούς και τέτοια;; Μάλλον στον εαυτό της τον ίδιο. Ήθελε να ζήσει, χίλια, δυο χιλιάδες, πολλές χιλιάδες χρόνια αν ήταν δυνατόν. Πάντα έλεγε ότι πριν κλείσει τα μάτια της θα 'θελε να της έχει απαντηθεί το ερώτημα "αν είμαστε μόνοι μας" στον κόσμο. Ο γιατρός "αγχώδους αιτιολογίας" μισό λεξοτανίλ για μερικές μέρες. Τίποτα δεν έκαναν. Και μια μέρα - στο κομμωτήριο ήταν - νόμιζε θα πεθάνει εκεί μπροστά στον καθρέφτη με τ' αλουμινόχαρτα στο κεφάλι. Θέ μου μην πάθω τίποτε πριν με λούσουν!!!! Η κοπέλα που της έκανε τις ανταύγειες το πήρε χαμπάρι, θορυβήθηκε. Τί πάθατε, θέλετε ένα χυμό, νερό;; Να τελειώνουμε θέλω. Και σε λίγο τσουπ!!! όλα πέρασαν!!! Σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα!!! Εγώ τα 'παθα όλα αυτά;; Μπα σε καλό μου, ματιασμένη θα 'μουν, αλλά ποιός με ξεμάτιασε;;

Μετά από έναν ολόκληρο μήνα που η διάθεσή της επιδιδόταν στο εξτρίμ σπορ της τραμπάλας, μια στα τάρταρα και μια στα ίσα της, ένιωσε ότι μάλλον τη σκαπούλαρε. Και για δεύτερη φορά στη ζωή της είπε "επειδή μπορεί και να τη γλυτώσω, να δούμε τώρα και πώς θα τη βγάλουμε καθαρή με την κωλοκατάσταση σ' αυτή τη χώρα". Δε θα τρελλάνουν αυτοί εμένα. Δε θα τους κάνω το χατήρι. Θα τη βρω την άκρη εγώ αγάπη μου.

Λοιπόν έχουμε και λέμε: εξωτερική εμφάνιση, τσεκ. Στυλ, τσεκ. Δουλειά, τσεκ (όχι πολλή αλλά τσεκ), λεφτά γιοκ (αλλά φτάνουν). Εκπτώσεις, σκασίλα της για πρώτη φορά στη ζωή της. Ναι, ναι οι προσωπικές της προσπάθειες θα έχουν αποτέλεσμα. Το ξέρει, το νοιώθει. Θα πάει και διακοπές. Αμέ. Λίγες αλλά θα πάει. Κι άλλα πράγματα θα κάνει. Λίγα αλλά σημαντικά. Kevin, I can't wait. (Το ξέρω χρυσό μου σε πληγώνω). Διακοπές, μια εκδρομή, ο Κέβιν, ο Ρότζερ, πέντε βιβλία. Το παρεάκι της. Σούπερ.

Αχ τί καλά! Όλα καλά. 

Προσπαθεί να είναι αισιόδοξη, όχι για κείνη, ούτε για τη φουκαριάρα τη μάνα της, αλλά για τα δύσκολα και τα πιο δύσκολα που είναι μπροστά μας. Να μπορεί να είναι όρθια. Γιατί μόνο όρθια μπορεί να σηκώσει και το διπλανό της. Πεσμένος δεν κατάφερε ποτέ κανείς τίποτα. Να έχει υγεία, να έχει δουλειά, να έχει μυαλό να σκέφτεται.... Να μην την απορροφούν μόνο οι προσωπικές έννοιες, θα έχω για το  δάνειο, θα έχω για τούτο, θα έχω για κείνο.... Ναι θα έχεις γλυκειά μου. Γιατί εσύ έχεις "class".

JEREMIE και γλίστρησα. Θα την βρω εγώ την άκρη Νο 2.

Ρώτησα μια φίλη που δουλεύει σε τράπεζα αν κινείται το "πράγμα" κι αν δίνουν λεφτά. Η απάντηση ήταν ότι δίνουν σε όσους δικαιούνται και σε όσους δεν είναι υπερχρεωμένοι.

Τουτέστιν

αφού επί σειρά ετών τα ευαγή ιδρύματα, που χάριν συντομίας τα λέμε τράπεζες, προσπαθούσαν (και τα κατάφερναν συνήθως) να πείσουν τον κόσμο ότι χρειαζόταν δάνειο ακόμα και για ν' αγοράσει μια ηλεκτρική σκούπα ή ν' αλλάξει ταπετσαρία στο μαγαζί του, αφού τους γέμισαν με πιστωτικές κάρτες τις οποίες πολλοί (οι περισσότεροι) γέμιζαν με την ίδια ευχαρίστηση που γεμίζουν το πρωί την κούπα με καφέ όταν μόλις έχουν σηκωθεί από την αγκαλιά του Μπραντ Πιτ ή της Μόνικα Μπελούτσι κι αφού έδιναν στους επαγγελματίες "εργαλεία-αγχόνες" και την ψευδαίσθηση ότι πληρώνουν μόνο τόκους και το κεφάλαιο όοοοοοοποτε μπορέσουν, τώρα κάνουν το ξεσκαρτάρισμα. Αν χρωστάς, παίρνεις τα τζόκια σου. Αν δεν χρωστάς, πολύ ευχαρίστως να σου δώσουν ό,τι θέλεις και μάλιστα με ευνοϊκούς όρους (λέει) με το πρόγραμμα που έχει το πανέμορφο όνομα jeremie (joint european resources for micro to medium enterprises).

Η φίλη μάλιστα με ρώτησε "θέλεις;; υπάρχει και για γραφίστες".

Τί να το κάνω χρυσή μου;; Για να αναπτύξεις το γραφείο σου, να το αναβαθμίσεις, ν' αποκτήσεις τη δυνατότητα να έχεις προσωπικό. Τί μου λες χρυσή μου;; Τρελλάθηκες;; Εμείς έχουμε το προνόμιο να μη χρωστάμε (εκτός από της Μιχαλούς) και θα πάμε γυρεύοντας ν' αυτοκτονήσουμε;; Μια χαρά είναι το γραφείο μου και δεν πειράζει που δεν έχω υπαλλήλους (να ξεσπάω πάνω τους όλα τα κόμπλεξ, τις ανασφάλειες και τις κακίες μου). Όπως ξέρουμε ήδη η "εργασία απελευθέρωνε" ...κάποτε.....  η εξουσία όμως διαφθείρει πάντα. Γιατί όσο να το πεις μια εξουσία την έχεις όταν είσαι εργοδότης. Να μου λείπει.

Από την άλλη γιατί να τα κάνω όλα αυτά; Μια χαρά είναι το γραφείο μου. Αναβαθμισμένο για πέντε ζωές. Ο κύκλος των εργασιών του αυτή τη στιγμή και μάλλον για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του είναι τέτοιος που εξυπηρετείται μια χαρά. Σπουδαία πράγματα φυσικά δεν προβλέπονται. Γιατί ν' αγοράσω επιπλέον εξοπλισμό;; Για να τον κοιτάζω και να λέω τί ωραίος που είναι;;

Εγώ τη θέλω τη δουλειά κι ακόμα καλύτερα τη θέλω την πολλή δουλειά. Η δουλειά, η υγεία (μέχρι τώρα τουλάχιστον) και οι δικοί μου άνθρωποι είναι οι μόνες αξίες που δεν με πρόδωσαν ποτέ. Κι ούτε πρόκειται. Για την υγεία βέβαια δεν παίρνω κι όρκο. Αλλά δεν θα τους κάνω τη χάρη. Όχι όχι δεν θα πάθω τίποτε. Και μόνο η περιέργεια (και η αγωνία) για το πώς θα ξεμπερδέψουμε από την κωλοκατάσταση που έχουμε βρεθεί θα με κρατήσει ζωντανή. Θέλω να ξαναζήσω σε ελεύθερη χώρα. 

Ευτυχώς η δουλειά μας είναι δημιουργική, είμαστε από τους τυχερούς, δεν μας δίνει μόνο εισόδημα (το οποίο τελευταίως "παίζεται"), μας δίνει διεξόδους, μας δίνει διαφυγές. Το μυαλό δουλεύει ασταμάτητα, με τη δουλειά ξεχνιέμαι, δεν ξέρω βέβαια αν αυτό είναι καλό ή κακό. Προσωπικώς μάλλον για καλό το βλέπω γιατί απομακρύνεται η πιθανότητα να τρελλαθώ (εκτός βέβαια από την τρέλλα που την κουβαλάω στα γονίδια και τη θέλω τη γαμημένη, αχ πόσο τη θέλω), με το μυαλό στην τσίτα απελευθερώνομαι λιγουλάκι από το άγχος της επιβίωσης και μπορώ τότε ν' ασχοληθώ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ με άλλα πράγματα που πρέπει. Να ασχοληθώ με τρόπο που να είμαι χρήσιμη κι αποτελεσματική. Επίσης έχω ελεύθερο χρόνο κι αυτό θα αποδειχτεί πολύτιμο. Περιμένετε και θα δείτε.

Προσπαθώ λοιπόν, προσπαθώ, αγωνίζομαι, ανεβαίνω γολγοθάδες, τρέχω μαραθώνες ('νταξ ξέρω, μαραθώνιοι λέγονται, αλλά ο πρόεδρας ΓΑΠ δεν το ξέρει και λέω να μην τον πληγώσω, αρκεί που τον θεωρώ δικτάτορα - και είναι - ας υιοθετήσω το λεκτικό του). Το ίδιο κάνουν κι οι πελάτες μας και οι συνεργάτες μας. Ο ιδιωτικός τομέας, ο μικρούλης, ο μικρουλάκης, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σταθεί όρθιος. Δεν το βάζουμε κάτω. Γινόμαστε εφευρετικοί, μηχανευόμαστε τρόπους για να έχουμε ιδέες και να τις δώσουμε με όσο πιο χαμηλή αμοιβή μπορούμε. Δεν είναι εύκολο. Το ξέρουμε και το ξέρουν. Με τους πελάτες και τους συνεργάτες δεν έχω πρόβλημα. Άλλοι μου τη σπάνε και τη χαλάνε την προσπάθεια και το κλίμα που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Κι αυτοί είναι τα ανθρωπάκια της κρίσης, που ρίξανε τις μάσκες και είδαμε το πραγματικό τους πρόσωπο, είναι εκείνοι που ξαφνικά μάθανε κινέζικα και βλέπουν στην κρίση ευκαιρίες. Ευκαιρίες να τα 'κονομήσουν σε βάρος μας ξανά και ξανά. Όχι ρε φίλε η μόνη ευκαιρία που μας δίνει η λεγόμενη "κρίση" είναι να τινάξουμε τα μυαλά μας στον αέρα. Αλλά δεν θα τους την κάνουμε τη χάρη. Αυτή την ευκαιρία δεν θα την αδράξω. Στην επιστρέφω. Χάρισμά σου.

Προσπαθώ λοιπόν καθημερινά, να "κλίνω" το ρήμα το δηλωτικό της προσπάθειας: εγώ προσπαθώ, εσύ προσπαθείς, αυτός προσπαθεί. Και φυσικά έρχονται τα λαμόγια, μεγάλα, μεσαία, μικρά κι εκκολαπτόμενα και κλίνουν το ίδιο ρήμα αλλά προσθέτουν κι ένα άλλο σημείο στίξης: Εγώ προσπαθώ;; Εσύ προσπαθείς! Εμείς προσπαθούμε; Εσείς προσπαθείτε.

Ναι ρε κουφάλες, εμείς προσπαθούμε και θα την βρούμε την άκρη να είσαι σίγουρος. Τώρα είναι πιο εύκολο - αφού οι μάσκες πέφτουν - να ξεχωρίσουμε ποιοί είναι μαζί μας και ποιοί είναι εναντίον μας. Και όσο περνάει από το χέρι μας κανείς δεν θα χαθεί. Να ξέρεις όμως ότι θα υπάρξουν συνέπειες και θα πέσουν στο κεφάλι σου όλες. Τη στιγμή που αποφάσισες να φύγεις απ' το πλάι μου και να βρεθείς απέναντί μου. Πίσω μου όμως δεν θα βρεθείς. Γιατί δεν ξέρω, μπορεί εκείνη τη στιγμή εγώ να είμαι στην καλντέρα, ν' αγναντεύω το ηλιοβασίλεμα και να ελπίζω, να ονειροπολώ. Και δεν θέλω να φάω κλωτσιά. Γιατί είμαι σίγουρη ότι καραδοκείς να μου τη δώσεις την κλωτσιά. Αυτή είναι η δική σου ευκαιρία. Η δική μου είναι να βγω σώα και αβλαβής. Με λιγότερα χρήματα - χέστηκα - με πολύ χαμηλότερο επίπεδο ζωής - ξαναχέστηκα θα το ανεβάσω εγώ αλλιώς το επίπεδό μου, σου 'χω κάτι τρόπους εγώ - αλλά θα ξέρω ότι εγώ είμαι εδώ και όρθια αλλά εσύ είσαι ένα σκουπίδι κι είσαι στον σκουπιδοντενεκέ μου.

Αυτά.