Περιοδικό Λεύγα. Μετράει αποστάσεις κάθε δίμηνο.

Λεύγα 8. Μην τη χάσετε

19.992 λεύγες υπό τη θάλασσα… και ο δρόμος για την επιφάνεια μοιάζει πιο μακρύς από ποτέ. Το «ελληνικό συναίσθημα» στρογγυλοκάθεται στο ντιβάνι της ιστορίας και κοιμάται χαρούμενα.  Οι χαμογελαστοί πελάτες που δεν πρόκοψαν αρκετά ώστε να πάρουν το Proficiency, αφήνονται σε ένα ακόμα stage-diving στην επισφάλεια ή σε ένα αντιμνημονιακό απονενοημένο διάβημα. Ενώ ο διάβολος τεχνάζεται αυτοκτονίες μεταξύ άστεως και επαρχίας, ο ηγεμόνας εξαπολύει πράκτορες και ειδικές δυνάμεις για να κρύψουν την αλήθεια για τις τράπεζες και να μοιράσουν τις καμένες λάμπες στα κοράκια. Αναμένοντας τον αριστερό καλλιτέχνη που θα κλείσει την αυλαία του εκσυγχρονιστικού θεάτρου, παρακολουθούμε τη μαύρη τέχνη του φασισμού να ανεμίζει τη σημαία του Πάουντ πάνω από τα κεφάλια μας και να ρίχνει μαχαιριές στα σχολεία της (επιθυμητής) κοινότητας. Μετά λοιπόν από ξέγνοιαστες αναζητήσεις σε γυμνές και λυγερόκορμες παραλίες, η απάντηση ήρθε και οι σκιές επιστρέφουν. Αφήνουν τα ντάκιρι στην άκρη και αρπάζουν τα όπλα τους.


Μάρκο Ζερμπίνο, CasaPound Italia: για τον φασισμό του 21ου αιώνα

Η Χαζή στο Μετρό

Πριν λίγο καιρό χρειάστηκε να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας. Καρακέντρο, πιο κέντρο δεν γινόταν. Πριν τελειώσουν οι εκπτώσεις, ήθελα ν' αγοράσω ένα ζευγάρι πέδιλα. Μαύρα, απ' αυτά με το σχοινί ή τον φελλό που τα λένε "πλατφόρμες". Θα πήγαινα σ' εντελώς "μπασκλασαρία", όπως πίστευα, περιοχή, απ' αυτές που δεν περίμενα ποτέ ότι θα πάω. Αλλά θα πήγαινα. Μισή ντροπή δική μου, μισή δική τους.
Βλέπετε μία εβδομάδα νωρίτερα είχα επισκεφθεί κεντρικούς εμπορικούς δρόμους της πόλης και το τί πλαστικούρα είδα δεν λέγεται. Πλαστικό καλούπι για απομίμηση φελλού, για απομίμηση σχοινιού δεν μπορεί κάπου θα υπήρχε και απομίμηση παλουκιού αλλά μου διέφυγε. Και οι τιμές; Τζίζας!! Με την έκπτωση, 60 ευρώ έκανε η πλαστικούρα! Αν αγόραζα όμως τέτοια παπούτσια θα κατέβαινε η μάνα μου απ' τον ουρανό και θα μ' άρχιζε τα χαστούκια. Και καλά να έμενε για λίγο να τα λέγαμε αλλά μάλλον θα έφευγε άρον άρον για εκεί ψηλά. Πού ν' αντέξει η γυναίκα σ' αυτήν την Ελλάδα της οποίας τα νέα μαθαίνει από άλλους ανθρώπους οι οποίοι καθημερινά περνάνε την πύλη που τους οδηγεί από την ύπαρξη στην ανυπαρξία, όπως τουλάχιστον εμείς αντιλαμβανόμαστε αυτές τις έννοιες.

Τελοσπάντων θα έπαιρνα το μετρό. Πήγα λοιπόν στο σταθμό "Κατεχάκη" κι όσοι έχετε ποτέ κατεβεί αυτές τις κυλιόμενες σκάλες θα ξέρετε ότι είναι ιδιαίτερο και πολύ δυνατό το ρεύμα αέρα που έρχεται από τα βάθη της γης. Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται λόγω της κίνησης του αέρα προς τις περιοχές με χαμηλότερη πίεση αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί σε αυτόν ειδικά τον σταθμό αυτά τα φαινόμενα είναι πιο έντονα.

Φορούσα φορεματάκι σένιο με μπουρμπουλήθρες (πουά το λένε στην οτ κουτύρ), βλέπετε πήγαινα για πεδιλάκι πλατφόρμα οπότε έπρεπε να φορέσω και το σωστό φόρεμα. Στέκομαι λοιπόν καμαρωτή καμαρωτή στο πρώτο σκαλοπάτι της κυλιόμενης σκάλας κι ενώ αυτή κατέβαινε κάτι άλλο ανέβαινε και τσουπ μου 'κόψε τη θέα και τσουπ το 'νιωσα και στο κεφάλι μου πίσω και τσουπ και στα πλάγια και παντού. Αμάν!!! Ο αέρας σήκωσε το φόρεμά μου τόσο πολύ που παραλίγο να μου το βγάλει καλέ! Στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να μετασχηματιστώ σε θεά Κάλι και ν' αποκτήσω 150 χέρια ώστε να κατεβάσω το φορεματάκι μου απ' όλες τις πάντες, φθάσαμε - ευτυχώς - στο τέλος της κυλιόμενης διαδρομής κι εγώ ως άλλη Βίκυ Σταυροπούλου στο "Είσαι το ταίρι μου" προτού βγάλει τα μάτια της με τον Αλέξη Γεωργούλη, σκέφτηκα:
- Αποτρίχωση σε γάμπες-μηρούς-μπικίνι: ✓
- Σωστό εσώρουχο: ✓ (για καθαρό δεν το συζητάμε, μπανιαρισμένη βγήκα από το σπίτι μου)

Θα με πείτε τώρα ανωμαλιάρα που εγώ με τέτοιο χουνέρι σκέφτομαι μαλακίες αλλά επειδή δεν ξέρεις ποτέ πάνω σε ποιά "περίπτωση" θα πέσεις πρέπει όλα να τα σκέφτεσαι.
Εντάξει δε λέω καλή είμαι αλλά Μέριλυν δεν είμαι. Ούτε το σκέρτσο της έχω, ούτε την τσαχπινιά της, ούτε την ομορφιά της, ούτε βεβαίως κι εκείνο το καταπληκτικό φόρεμά της. Ελπίζω να μην έχω ούτε την "τύχη" της. Και μάλλον δεν θα την έχω γιατί με την εξουσία και τους εκπροσώπους της δεν είχα ούτε έχω τις καλύτερες σχέσεις. Για την ακρίβεια έχω τις χειρότερες.

Προχώρησα λοιπόν στην αποβάθρα κι εκεί που περίμενα, ήρθε και στάθηκε δίπλα μου ένα καταπληκτικό ζευγάρι πέδιλα όπου το περιεχόμενό τους ήταν εξόχως περιποιημένο κι άρχισε το βλέμμα μου ν' ανηφορίζει προς την ιδιοκτήτριά του κι αφού σήκωσα το βλέμμα καμιά τριανταριά πόντους πάνω από μένα είδα έναν κορίτσαρο να τον πιείς στο ποτήρι. Έριξα τα μούτρα μου και τη ρώτησα: Να σας κάνω μια αδιάκριτη ερώτηση; Παρακαλώ να μου κάνετε. Αυτά τα πέδιλα από πού τα πήρατε; Και μη μου πείτε από το εξωτερικό γιατί θα με πληγώσετε. Δυστυχώς θα σας πληγώσω γιατί τα πήρα από το εξωτερικό υπάρχει όμως και στην Ελλάδα αυτή η φίρμα. Κι έβγαλε το χαριτωμένο ποδαράκι της από το πεδιλάκι (πεδιλάκι δεν το λες Νο 40φεύγα αλλά ας μην το κάνουμε θέμα) προκειμένου να διαβάσω τη φίρμα γιατί ο κορίτσαρος δεν το θυμόταν. Μάλιστα, γνωστή μάρκα. Εντάξει κοπέλα μου σ' ευχαριστώ πολύ, ο θεός να σου δίνει υγεία να τα χαίρεσαι τα παπουτσάκια σου αλλά μη σου δώσει άλλους πόντους ε; Τη χάρηκα αυτήν την κοπέλα. Την ομορφιά, τη χάρη της, την άνεσή την και την ακομπλεξαρισιά της. Τόσο την συμπάθησα που αν είχα λίγο χρόνο θα την κερνούσα και καφέ και μετά θα εκβίαζα τους άντρες φίλους μου να είναι καλοί μαζί μου και να μου κάνουν όλα τα χατίρια προκειμένου να τους την γνωρίσω.

Ο συρμός ήρθε, μπήκαμε κι οι δύο στο ίδιο βαγόνι χαμογελαστές και τότε μου 'ρθε από κεί που δεν το περίμενα. "Να σας ρωτήσω κι εγώ κάτι;" "Να με ρωτήσεις κοπέλα μου, γιατί να μην με ρωτήσεις; Αρκεί να μου χαμογελάς". Γιατί δεν ξέρω αν σας το έχω πει αλλά με τα χαμόγελα έχω μεγάλο θέμα. Ακόμα κι όταν ένα χαμόγελο είναι σκέτο φονικό όπλο εγώ το θέλω (αυτό λέγεται αυτοκτονικός ιδεασμός), βέβαια έχουν υπάρξει φορές - ελάχιστες είν' η αλήθεια - που είναι θαύμα το γεγονός ότι επιβίωσα από ένα τέτοιο χαμόγελο. Γι' αυτό εσείς που το 'χετε αυτό το ρημάδι το φονικό όπλο να προσέχετε πού τ' αμολάτε τα χαμόγελά σας γιατί σέρνονται κι αρρώστιες έτσι; Και να έχετε πάντα υπόψη σας ότι έχω κι εγώ χαμόγελο - φονικό όπλο είναι και το δικό μου μη νομίζετε - και μπορεί ν' ανταποδώσω τα πυρά όταν καθόλου δεν θα το περιμένετε.

Τί λέγαμε; Ααα για την ερώτηση της κοπέλας. "Από πού αγοράσατε αυτήν την όμορφη τσάντα;" με ρώτησε! Και τότε ...τσουπ ένιωσα να ψηλώνω και ...τσουπ να ψηλώνω και να ψηλώνω κι όταν πια κινδύνευα να την περάσω στο ύψος της απάντησα: "Από τη Ρώμη"!!!
Αχ πολύ το φχαριστήθηκα.