 |
| Vincent van Gogh, «Έναστρη νύχτα», στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης |
σε περπατώ άλλοτε ανταριασμένη σα φουρτουνιασμένη θάλασσα κι άλλοτε υπνοβατώντας σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διακόψω το μαρτύριο των θεσπέσιων ονείρων μου απλώνοντας τα χέρια μου μπροστά δήθεν να αναγνωρίσω τα εμπόδια και να τα παρακάμψω.
Πότε αέρινα βήματα με οδηγούν στα κακοτράχαλα μονοπάτια σου και πότε ως πρόβατον επί σφαγήν διαλέγω λανθασμένες διαδρομές από τους χάρτες των προσδοκιών μου που αποβαίνουν πάντα άκαρπες.
Κι όμως...
Αυτό το ταξίδι - που δεν θέλω να τελειώσει - δεν είναι τελικά τόσο σύντομο. Φαίνεται μικρό αν το δω σ' ευθεία γραμμή, αν δεν κατανοήσω τις διακλαδώσεις του, αν δεν αναγνωρίσω την πολυδαιδαλότητα της ύπαρξης, αν δεν παραδεχτώ πως τελικά αυτό που είναι η ζωή βρίσκεται στις ερωτήσεις κι όχι στις απαντήσεις.
Και νά...
που γνώρισα μόλις μία από τις εκφάνσεις σου...
Εγκλωβίστηκα στην ομορφιά του Απόλλωνα, που ως μουσηγέτης πήρε το χέρι μου και το έσυρε στο χαρτί να γράψω στίχους... που αμέσως μετά πήραν φωτιά κι έκαψαν τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου.
Σκαρφάλωσα στη διαφορετικότητα ενός συμβόλου που μια ακαθορίστου σχήματος γραμμούλα, οβάλ και παχουλή στο πάνω μέρος της κατεβαίνει ταπεινή και οξεία για να συναντήσει το κάλλος, το τέλειο, την τελεία, διατηρώντας ωστόσο την απαραίτητη απόσταση ασφαλείας. Ζευγάρι ταιριαστό σε μια χορογραφία ατέρμονης ευχαρίστησης, σύνολο ομοούσιο κι αδιαίρετο προσφέρθηκε για ν' ακουμπήσω πάνω του... Η έκπληξη, η ζάλη, η ομορφιά, συμπυκνωμένες έννοιες σ' ένα μοναδικό σύμβολο αρτιότητας... το ΘΑΥΜΑΣΤΙΚΟ (!)
Πάλεψα μαζί του...
...αγώνας άνισος αφού τα συναισθήματα με στρίμωξαν στο πηγάδι του χωροχρόνου φτιάχνοντας για λογαριασμό μου καινούργιο σύμπαν και δίνοντάς μου εντολή να το εξερευνήσω. Αναρωτήθηκα αν πράγματι είναι δικό του δημιούργημα ή δικό μου. Οι απορίες μου ξέφυγαν από την τελεία... προχώρησαν πιο κάτω στο καμπυλόσχημο δηλωτικό μιας ανάσας, μιας στάσης, μιας απόστασης... αφουγκράστηκα το ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ (;)
...αγώνας άγονος... αφού παραπαίοντας ανάμεσα στην αλήθεια και την ψευδαίσθηση, στην παράκληση και την ουτοπία, στην εκκωφαντική σιωπή και την νεκρική ησυχία περίμενα ματαίως λίγο πριν η τελεία μου αποφασίσει να διπλασιαστεί. Η μία κάτω από την άλλη ή η μία πάνω στην άλλη... σύμπλεγμα δηλωτικό της αναμονής, της προσμονής, της αυταπάτης. Συμβολισμός γι' αυτό που έρχεται παρέα με την ελπίδα ότι θα είναι αυτό που θέλω. Κοντοστάθηκα πριν την ΔΙΠΛΗ ΤΕΛΕΙΑ (:)
Δρασκέλισα το αβέβαιο, συνέχισα την προσπάθεια, ένιωσα το υγρό στοιχείο να ρέει μέσα σε καλόσχημες σταγόνες δακρύων, το αντάλλαξα με αλφαβητικά σημάδια, δομικά υλικά της καταγραφής των εγκεφαλικών προϊόντων που συνηθίζουμε να ονομάζουμε "σκέψεις". Μέτρησα τα αναλωθέντα εγκεφαλικά κύτταρα και ζύγισα την φαιά ουσία που χάθηκε στο βωμό της αναζήτησης απαντήσεων. Έκλεισα σε ΔΥΟ ΠΑΥΛΕΣ (- -) την διαδικασία της αναδημιουργίας τους ελπίζοντας στην πλήρη ανάπλαση της γεωμετρίας του εαυτού μου.
Συνδύασα το τερπνόν μετά του ωφελίμου αλλά και τα δύο χάθηκαν ανάμεσα σε ήχους και διαλείμματα. Σφαγιάστηκαν από μικρές κατωφερείς, ανισόσχημες καμπύλες, από ανύπαρκτες βεβαιότητες κι η κατακερματισμένη πλέον ύπαρξη συνέχισε το ταξίδι παρά τα ανυπέρβλητα εμπόδια της διακοπής, της ανασφάλειας, του αναποφάσιστου που στην ουσία συμβολίζει το ΚΟΜΜΑ (,) δίνοντάς μας την ψευδαίσθηση του προσωρινού, του πρόσκαιρα ανολοκλήρωτου, προκειμένου να διατηρήσει την αυταπάτη ότι θα σχηματιστεί στο τέλος πλήρες νόημα.
"Αυτό που μας βαραίνει την καρδιά ακούγεται μερικές φορές πιο δυνατά κι απ' αυτό που λέμε με το στόμα". Κι αυτό που νομίζουμε αυτονόητο είναι στην ουσία υπεκφυγή που την κάνει πιο εύκολη ο ευτελισμός των δηλωτικών της πληρότητας σημείων, η θέση δηλαδή σε σειρά των τελειών. Πολυπρόσωπες και προδοτικές αυξητικώς μειούμενης πολλαπλής παρουσίας, στέκονται αυθάδικα μπροστά μου και αποκαλύπτουν το ολοκληρωτικά ανώφελο, το πλήρως ανέφικτο, το τέλος που δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ. Την ανειλικρίνεια των λόγων και των έργων. Το ψεύδος. Κι έτσι συστήνονται ΤΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΤΙΚΑ (...)
Όμως
προηγουμένως πρόλαβα να ζήσω, να χαθώ σε αγκαλιά ανοιγμένη από χέρια στιβαρά και φιλόξενα, αληθινά και στοργικά, δυνατά και ψύχραιμα ώσπου τα προσχήματα και οι ενστάσεις εναλλάσσονταν και πάλλονταν και τα χέρια μεταλλάχθηκαν σε ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ( ) μ' έκλεισαν σε αυτήν και πόνεσα. Η έξοδος κινδύνου ήταν κλειστή. Δραπέτευσα.
Κι έτσι
έγινα υπονοούμενο, προσομοίωση, παρομοίωση, έγινα κάτι "σαν", κάτι "όπως", έγινα γενικώς "κάτι". Μπήκα σε ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ (« ») και πνίγηκα. Ο αγωγός εξαερισμού ήταν κλειστός και αυτός.
Γι' αυτό
"τακτοποίησα" την πραγματικότητα στο επίπεδο των ονείρων μου,
"κανόνισα" τα όνειρά μου στην ευθεία των ματιών μου,
"υπολόγισα" τις επιθυμίες μου σε ύψος ανθρώπινο,
δημιούργησα - υποτίθεται - το εφικτό.
Πήρα μια τελεία και την έβαλα πάνω από το κενό της αναμονής.
Χώθηκα μέσα σε αυτό.
Κουλουριάστηκα κάτω από την ΠΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ (·) και περίμενα.
Έγινα κι εγώ
σημείο στίξης, αγκαλιά με την ΤΕΛΕΙΑ (.)
σημείο ζωής, αγκαλιά με την ΠΑΥΛΑ (-)
Και τα δύο μαζί σημεία των καιρών. ΤΕΛΕΙΑ ...ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ (. )
David Bowie - Space Oddity
