Η αρχή της ασυνεννοησίας...

- Πώς το 'πες αυτό;
- Kατά τον ρουν των γεγονότων...
- Ποιόν ρουν των γεγονότων ρε... εγώ ρώτησα αν είναι μεγάλη... 
- Αχ ναι, τα μπέρδεψα... Ε δεν είναι και σαν την Πελοπόνησο... Τί δεν κατάλαβες;
- Άσε... άλλη φορά μου απαντάς. Θες καφέ;
- Ώπα! Να τη κι η ρελάνς. Θέλω καφέ.

- Μια στιγμή να φτιάξω κι έρχομαι μπας και συνεννοηθούμε ποτέ σ' αυτό το σπίτι...

(Λίγο μετά...)
- Θα χρειαστώ χρήματα, να πάρω από ΑΤΜ ή θα μου δώσεις εσύ για να μη σταματάω;
- Δραχμάς δεν δίδω...
- Ποιάς δραχμάς ρε συ... Χελόου ευρώ έχουμε ακόμη...
- Ευρώ δεν δίδω...
- Άχου και δε με νοιάζει... θα πάρω από το μηχάνημα...
- Και τί το κάναμε εδωμέσα; Αμέρικαν μπαρ το κάναμε εδωμέσα;
- Μίλα μου καλύτερα θα με υποχρεώσεις, είμαι και κόρη ναυάρχου...
- Άμα δε σ' αρέσει παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω...
- Στα τσακίδια!!
- Τί είπες ρε; Σε ποιόν είπες στα τσακίδια; Ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε; (εναπομείναν quote από την ...πασόκΕνο περίοδο αυτό.)
- Ο Ζάβαλος... Σχήμα λόγου είναι μωρέ... αγάπη μου ουάουα...

(Παρένθεση...
Αυτό το "ξέρεις ποιός/α είμαι εγώ ρε" είναι βγαλμένο από τη ζωή και στη ζωή παρέμεινε.
Είναι εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που ξετσουτσούνεψε από μια άλλη, υποδεέστερη, την κατηγορία "θέλω να γίνω κάποιος/α". Αλλά επειδή μάλλον δεν τα κατάφερε και πολύ καλά αυτή η κατηγορία σε μια διαλυμένη ελληνική κοινωνία, νομίζει πως αναβαθμίστηκε επειδή κάνει ερωτήσεις επιθετικού τύπου για τις οποίες φυσικά και δεν υπάρχει απάντηση. Γιατί να ξέρω ποιός/α είσαι εσύ ρε; Δεν ήμουν ποτέ ΠΑΣΟΚ...
Κλείνει η παρένθεση).  

(Δύο ώρες αργότερα...)
- Γυρίσατε;
- Γυρίσαμε κι έχω νέα...
- Αν έχεις νέα ευχάριστα να πεις αλλιώς να μην μου πεις κανένα (χτυπώντας τα δάχτυλα ρυθμικά στο τραπέζι) μου είπε...
- Ευχάριστα νέα έχω λέγετε... Ενοχλώ... δεν ενοχλώ...
- Τελικά... 'Ολα είναι ατμός. Θρασύβουλας.
- Ποιός Θανάσης;
- Τελικά θα τα πεις τα νέα;
- Το ταξίδι του Τσίπρα στην Κίνα πήγε - λέει - καλά. Θα φέρει - πάλι λέει - επενδύσεις που αφορούν τον πολιτισμό! Ένας κινεζικός κολοσσός έχει καλές προθέσεις για να κάνει πολιτιστικές επενδύσεις στην Ελλάδα!
- Μπα; Έχει ο κολοσσός ...καλές προθέσεις; Έχει η Αγγλία Καλαμάτα; Όχι άλλο (κινέζικο) κάρβουνο... Βρε μήπως μας δουλεύουν; Μήπως μας υπόσχονται γάμο αλλά θα την κάνουν στρίβειν δια του αρραβώνος;
- Έλεος!!! Δες καμιά φορά τη θετική πλευρά κάποιου γεγονότος...
- Ε λοιπόν... ας γιορτάσουμε αυτό το θετικό γεγονότο... και έλεος!

(Την άλλη μέρα το πρωί...) 
- Ξέρεις από βέσπα;
- Μπαρντόν;
- Εεε... λάθος. Ξέρεις από ΕΣΠΑ;
- Μπα ιδέα δεν έχω. Γιατί δεν ρωτάς τον λογιστή μας;
Κι αφού συζητούσαν με τον λογιστή για ώρα στο τέλος άκουσαν τ' αυτιά μου...
- Σα λίγο δύσκολο που ακούγεται το όλο εγχείρημα. Τελοσπάντων γίνεται ή δεν γίνεται; Με δυο λόγια πες μου αφού δεν θέλω να το μάθω θέλω να το φάω... εεε να το πάρω.
(Τώρα τί κατάλαβε κι ο έρμος ο λογιστής θα σας γελάσω).

- Αγάπη μου δε με βοήθησε ιδιαίτερα ο λογιστής, φεύγω, μήπως είδες τα κλειδιά μου;
- Στη τζιμινιέρα... εεεε στη μπιζουτιέρα... εεε στη φρουτιέρα... τελοσπάντων στη φρυγανιέρα τα άφησες.
- Φεύγω λοιπόν, καλημέρα σου.
- Στάσου μύγδαλα...
- Παρντόν;
- Περίμενε ρε παιδί μου θέλω να σου μιλήσω αλλά δεν πειράζει θα τα πούμε το βράδυ... Μπάαααι....
- Ω ρε ντουβαρ... 

(Το βράδυ)
- Aaaa ήρθες Στέλιο; Δεν σε πρόσεξα. 
- Προσπερνώ το γεγονός πως δε με λένε Στέλιο, είπες ήθελες να μου μιλήσεις, αλλά δεν ετοιμάζουμε πρώτα να φάμε... ή να παραγγείλουμε καλύτερα, γουστάρω ρε παιδί μου να φάω αυτό που είχαμε φάει τις προάλλες στο μαγαζί... εκείνο το κρεατικό... που είχε γύρω γύρω εκείνες τις πατατούλες...
- Τις προάλλες είχες φάει πρασοτηγανιά κι οι πατατούλες ήταν χωριστή παραγγελία και...
- Άκου, δε θέλω να το μάθω θέλω να το φάω... 
- Έχω ξεμείνει από μετρητά, δεν ξέρω αν ο ντελιβεράς κουβαλάει μηχανάκι για κάρτες, έχεις εσύ λεφτά; Γιατί θα παραγγείλω μπόλικα κι ίσως είναι πολλά τα λεφτά Άρη...
- H αλήθεια βρίσκεται στους sex pistols... αχ η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν θα φτάσουν, δεν ρωτάς καλύτερα πόσα θα είναι τα χρήματα;
- Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;
- Παρακαλώ;
- Λέω δεν πάμε να φάμε έξω, να πάμε και καμιά βόλτα λέω... θα περάσουμε κι από ΑΤΜ...
- Άσε θυμήθηκα, δεν έχουμε πληρώσει τα κοινόχρηστα. Λεφτά υπάρχουν (κλεμμένο).

Την ώρα που τρώγαμε χτύπησε το κουδούνι... πάει ν' ανοίξει, κάτι πίτσι πίτσι άκουγα... κλείνει η πόρτα κι επιστρέφει στο τραπέζι.
- Ήταν εκείνη η ψηλή η Τσιριμπίμ τσιριμπόμ από τον πέμπτο, ήθελε λέει να ρωτήσει αν ελέγξαμε τον λογαριασμό των κοινοχρήστων γιατί της φαίνονται πολλά τα λεφτά... Άρη...
- Τον ελέγξαμε;
- Αμέ... εντάξει ήταν και της το 'πα. Τί νόμιζες πως δεν ξέρω τί μου γίνεται στα οικονομικά μας;
- Θέλεις άλλη μπύρα;
- Θέλω...
- Χούφτωσ' την... πάρ' την ήθελα να πω.
- Μήπως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε εκείνο το ...καυτό θεματάκι... για τις διακοπές μας λέω... μας παίρνει να πάμε πουθενά φέτος;
- Τί θα 'λεγες να πεταχτούμε μέχρι το Πίκι πίκι Ραμ;
- Ψτ... στο θέμα μας... 

- Δεν ξέρω δεν απαντώ... (κλεμένο και αυτό)
- Να σου πω δεν κάνω δημοσκόπηση, μια ερώτηση κάνω για τις διακοπές μας... Τα λέμε το πρωί... φσστ μπόινγκ...

Τελικά μέσα σε αυτό το σπίτι είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε...
Κι εγώ είμαι βέρι χολοσκασμένη που δεν θα καταφέρουμε μάλλον ποτέ να συνεννοηθούμε σαν κανονικοί άνθρωποι...

          

Μουσική: Η "αέναη" επιστροφή του χρόνου

Τί λέτε καλέ που ο χρόνος δε γυρίζει πίσω...
Γυρίζει και παραγυρίζει.
Αρκεί ν’ακουστεί η φωνή του Ίαν Γκίλαν να αφηγείται με τον δικό του μοναδικό τρόπο τη ζωή και την πορεία του Ιησού.
Αρκεί ν’ακουστεί μία νότα και το ταξίδι προς τα πίσω αρχίζει μέχρι να διασκορπιστεί στις χαραμάδες της διαδρομής και να χαθεί. Αλλά θα εμφανιστεί ξανά και ξανά ώσπου να ενσωματωθεί, αυτή η νότα και η παρέα της, και να γραφτεί ανεξίτηλα στην καρδιά και τη μνήμη μας.
Γυρίζει λοιπόν πίσω ο χρόνος; Γυρίζει. Αλλά γυρίζει μόνος του, χωρίς να μας παίρνει μαζί του, μοναχικός ταξιδιώτης πάνω στο χρυσό του άρμα, το φως. Μας στέλνει όμως το σινιάλο του με χρυσές γραμμές επικοινωνίας, τη μουσική.
Ταξιδευτή Χρόνε, εκεί που βρίσκεσαι, λέγε τί βλέπεις...

'Ηταν το 1970 όταν ο Andrew Lloyd Webber έγραψε θεία ροκ μουσική και κορυφαίοι ερμηνευτές τραγούδησαν λόγια που έγραψε ο Tim Rice. Τότε που τα τραγούδια γράφτηκαν κι ερμηνεύτηκαν αλλά η δύναμή τους τόση που δεν τους έφτανε αυτή η μορφή απόδοσης κι έτσι αναγεννήθηκαν και απογειώθηκαν χάρη στη μιμητική τέχνη των ανθρώπων και ανέβηκαν στη θεατρική σκηνή ως μιούζικαλ.
Ήταν η ροκ όπερα Jesus Christ Superstar που ξεκίνησε το ταξίδι της στο μέλλον κι εκεί γύρω στο 1971 έκανε μια στάση στο Broadway για να ξαποστάσει αλλά κυρίως για ν' αφήσει και στο θεατρικό σανίδι το σημάδι της.
Όλοι ξέρουμε πια αυτήν τη μουσική δημιουργία. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, έχουμε δει την κινηματογραφική εκδοχή της ροκ όπερας. Αριστουργηματικής εκδοχής ομολογουμένως.
Και πάρα πολλοί ίσως ν' αξιώθηκαν να τη δουν να αναπτύσσεται εκεί που ανήκει. Στη μήτρα της. Στο θεατρικό σανίδι.
(Η γράφουσα αξιώθηκε να δει την ταινία όταν πρωτοπαίχθηκε στην Ελλάδα αλλά και το θεατρικό πολύ πολύ αργότερα με ζωντανά παιγμένη επί σκηνής τη μουσική. Πώς αλλιώς άλλωστε...).

Όταν λοιπόν προχθές άκουσα για μια ακόμη φορά αυτό το άλμπουμ, συνειδητοποιώντας πως η μουσική, οι στίχοι και η ερμηνεία από τον Ίαν Γκίλαν και άλλους ερμηνευτές προηγήθηκαν του "ανεβάσματος" στο Broadway, η φωνή του Γκίλαν, ως δια μαγείας, έγινε όχημα για ένα υπέροχο ταξίδι πίσω στο χρόνο. Στο χρόνο που στην υφή του κρύβονται πολλαπλά σημεία έναρξης, αενάως. 
Ιμάντας ατέρμων ο χρόνος που πάνω του ταξιδεύει ύλη και κάποιες φορές (ή όλες τις φορές;) το παρόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από "replay" του παρελθόντος σε άλλη βάση, πότε ανοδική, πότε καθοδική. Σε άλλο επίπεδο πότε άνωθεν, πότε κάτωθεν. Σε άλλη συνειδητότητα πότε ενεργή, πότε καθεύδουσα.

Ο χρόνος άπειρος, η ύλη πεπερασμένη. Ανακυκλούμενη.
Χρόνο έχουμε, εμείς "δεν θα υπάρχουμε" με τη γνωστή μορφή μας. 
Χρόνος υπάρχει για τα εμπρός - πίσω ταξίδια της ύλης μας σε όποια μορφή της, τυχαία, εγκλωβιστούμε ξανά και ξανά.
Γι' αυτό θα 'θελα να μπορώ να μην ξαναζώ αυτά που δεν θέλω και να ζω ξανά και ξανά αυτά που θέλω αφού δεν γνωρίζω πόσες φορές και με ποια μορφή θα επιστρέψω στην εμβιότητα.
Αυτή είναι η ιδέα που έχω εγώ για την "αιώνια επιστροφή".

Αισιόδοξος - κατά Κούντερα - είναι εκείνος που πιστεύει ότι η ιστορία της ανθρωπότητας θα είναι λιγότερο αιματηρή κατά την επανάληψή της σε μια ανώτερη βαθμίδα. Απαισιόδοξος είναι εκείνος που δεν το πιστεύει.
Ώριμος όμως - σημειώνω εγώ - είναι εκείνος που αποδέχεται πως δεύτερη (ίδια) ζωή δεν έχει και πως η ιστορία της ανθρωπότητας θα έχει ένα τέλος που δεν θα ταυτίζεται όμως με το τέλος του κόσμου γενικά, παρά μόνο με το τέλος του "κόσμου" όπως τον γνωρίζουμε. Ωστόσο πιστεύει πως μερικά πράγματα μπορούν και πρέπει να γίνουν ...χθες σ' αυτόν εδώ ακριβώς τον πλανήτη και πιο συγκεκριμένα σε αυτήν εδώ τη γωνιά του. Και η ωριμότητά του αυτή τον οδηγεί στην πεποίθηση πως έχει χρέος ν' ανέβει όσες περισσότερες βαθμίδες μπορεί στην κλίμακα της ωριμότητας, σε αυτήν τη μία και μοναδική ζωή με την ελπίδα να δει τον κόσμο όπως ακριβώς είναι έστω και για μια στιγμή πριν κλείσει τα μάτια του. Και όσο πιο πολλές βαθμίδες θα έχει ανέβει σε τόσο περισσότερα σημεία του χώρου και του χρόνου θα δει πως έχει αφήσει το σημάδι του.
Με τη βοήθεια του Ίαν Γκίλαν και όχι μόνο...

ΥΓ: Ευχαριστώ το https://dimartblog.com/ που φιλοξένησε αυτό το κείμενό μου.

(Δείτε άλλες σπουδαίες πληροφορίες εδώ)