 |
| Piet Mondrian: «Σύνθεση με κόκκινο, κίτρινο, μπλε και μαύρο», 1921 |
Στην αρχή έβλεπα τον διαιτητή να κάνει τετραγωνισμένα σχήματα στον αέρα.
Πάει το 'χασε αυτός σκέφτηκα, έχει λαλήσει, σκέφτηκα.
Μετά είδα έναν προπονητή να κάνει το ίδιο.
Ουπς! τί έχουμε εδώ, αναρωτήθηκα, νέος τρόπος επικοινωνίας είναι αυτός, αναρωτήθηκα ξανά.
Ή μήπως κρύβεται ο Μοντριάν μέσα τους;
(Ναι, θα μου πείτε, ολημερίς κι ολονυχτίς τους κυβιστές έχουν στο μυαλό τους οι διαιτητές και οι προπονητές).
Κι όταν είδα παίκτες να κάνουν το ίδιο, (που ως γνωστόν είναι εξαιρετικά φιλότεχνοι και κουλτουριάρηδες) εντάξει εκεί τα 'παιξα... Τί μας κρύβουν, ρώτησα.
Μετά είδα έναν διαιτητή να φεύγει.
Τί έγινε ρε παιδιά, ο διαιτητής το 'σκασε;
Καλή φάση που πάει να δει τον αγώνα από την τηλεόραση.
Πλάκα έχει.
Οκέι, στο προηγούμενο μουντιάλ η κόκα έρρεε άφθονη στα πόδια των παικτών - τώρα ρέει άφθονη μόνο στις κερκίδες των επισήμων - κι ο διαιτητής τρελάθηκε και μας πουλάει τρέλα (αφού του περισσεύει)...
Έτσι λοιπόν, από τη μία η περιέργεια για τα νέα ήθη στα γήπεδα, από την άλλη που το ΒΑΡ (VAR) ήρθε μάλλον για να μείνει έβγαλα (προσωρινά) από τη ζωή μου το σαξές στόρυ "μια συμφωνία, μια γραβάτα και μια έξοδος" κι έβαλα το ποδόσφαιρο. Ξανά.
Ναι, τ' ομολογώ, είχα νοιώσει μια ακατανίκητη επιθυμία να δω το μουντιάλ της Ρωσίας, μπορεί να φταίει που ξύπνησε μέσα μου το ...τέρας ή που κοιμήθηκε η συνείδησή μου, δεν ξέρω, δεν έχω αποφασίσει ακόμη.
Μου 'πεσε όμως λίγο βαρύ να το πω; Λίγο μπερδικουλέξ να το πω; Λίγο που φαινόταν πως κουλουβαχότερα δεν γίνεται να το πω; Ή να το πω ότι απλώς είχα καιρό να δω κι απ' ό,τι φαίνεται το ποδόσφαιρο δεν είναι σαν το ποδήλατο που δεν ξεχνιέται αλλά είναι σαν την ξένη γλώσσα που "άμα την αφήσεις, σ' αφήνει" κι αυτή...
Εντάξει, καλή ήμουν, τα πέναλτι τα πετύχαινα (πριν τον διαιτητή πάντα αλλά άμα σε κάθε στριμωκουλέξ φάση έλεγα πέναλτι-πέναλτι-πέναλτι-πέναλτι... ε κάποια στιγμή δε θα 'ταν πέναλτι;) και συνήθως, καλού κακού, συχνά πυκνά πέταγα κι ένα "οφσάιτ" ασχέτως ...παιδειάς, μία στις δύο έπεφτα μέσα... ένα προβληματάκι είχα με τα κόρνερ και τα πλάγια άουτ αλλά με τόσα άλλα προβλήματα τριγύρω δεν του 'δινα και πολλή σημασία, ούτε μ' ενδιέφερε ιδιαίτερα να το λύσω, δε θα γινόμουν δα και διαιτητής...
Ωστόσο επειδή κάποια νευράκια τα 'σπαγα μια μέρα πήρα δώρο κάτι τυπωμένες Α4 που πάνω πάνω έγραφαν "Κανόνες ποδοσφαίρου και κανόνες διαιτησίας".
Και καλά οι κανόνες ποδοσφαίρου αλλά οι κανόνες διαιτησίας; Μάθε τέχνη κι άστηνε;
Ρε σεις εγώ για να τρέξω πρέπει να με κυνηγάει η εφορία, το ΤΕΒΕ και η αντιτρομοκρατική μαζί, με προτεραιότητα κινδύνου στην εφορία.
Βεβαίως η απάντηση ήτο δεν χρωστάς οπότε διάβαζε.
Φέτος λοιπόν είχα έντονους προβληματισμούς να μουντιαλιστώ, να μοντριανιστώ... ή ν' αποθάνω.
Κι επειδή μάλλον δεν έχει έρθει η ώρα μου για το τελευταίο προτίμησα το πρώτο και ουπς!!! πήρα μπόνους και το δεύτερο...
Κι έτσι και μουντιαλίζομαι και μοντριανίζομαι και varιανίζομαι. Πλάκα έχει.
Αλλά ρε παιδγιά, διαιτητές μου, βγάλτε και κανά συμπέρασμα μόνοι σας, δεν φτάνουν οι ζορικέξ φάσεις και τα ατυχήματα, δεν φτάνουν τα θέατρα, δεν φτάνουν οι καθυστερήσεις κάθε είδους τώρα έχουμε κι εσάς να σπάτε τον ρυθμό του παιχνιδιού; Δεν έχει πλάκα.
(Απορία βλακός: O χρόνος που τρώει ο διαιτητής να τρέχει στο VAR μετράει στις καθυστερήσεις του αγώνα ή του κρατάνε από τον μισθό του;)
[Ο Πητ (Πίιτ) Μοντριάν (Piet Mondrian, πραγματικό όνομα Pieter Cornelis Mondriaan, 7 Μαρτίου 1872 – 1 Φεβρουαρίου 1944) ήταν Ολλανδός ζωγράφος, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μοντέρνας τέχνης και συνιδρυτής του κινήματος του νεοπλαστικισμού (ή κίνημα De Stijl) μαζί με τον Theo van Doesburg. Θεωρείται από τους πλέον επιδραστικούς ζωγράφους του 20ου αιώνα.
(Πηγή η Wikipedia και ο εαυτός μου)]
