JEREMIE και γλίστρησα. Θα την βρω εγώ την άκρη Νο 2.

Ρώτησα μια φίλη που δουλεύει σε τράπεζα αν κινείται το "πράγμα" κι αν δίνουν λεφτά. Η απάντηση ήταν ότι δίνουν σε όσους δικαιούνται και σε όσους δεν είναι υπερχρεωμένοι.

Τουτέστιν

αφού επί σειρά ετών τα ευαγή ιδρύματα, που χάριν συντομίας τα λέμε τράπεζες, προσπαθούσαν (και τα κατάφερναν συνήθως) να πείσουν τον κόσμο ότι χρειαζόταν δάνειο ακόμα και για ν' αγοράσει μια ηλεκτρική σκούπα ή ν' αλλάξει ταπετσαρία στο μαγαζί του, αφού τους γέμισαν με πιστωτικές κάρτες τις οποίες πολλοί (οι περισσότεροι) γέμιζαν με την ίδια ευχαρίστηση που γεμίζουν το πρωί την κούπα με καφέ όταν μόλις έχουν σηκωθεί από την αγκαλιά του Μπραντ Πιτ ή της Μόνικα Μπελούτσι κι αφού έδιναν στους επαγγελματίες "εργαλεία-αγχόνες" και την ψευδαίσθηση ότι πληρώνουν μόνο τόκους και το κεφάλαιο όοοοοοοποτε μπορέσουν, τώρα κάνουν το ξεσκαρτάρισμα. Αν χρωστάς, παίρνεις τα τζόκια σου. Αν δεν χρωστάς, πολύ ευχαρίστως να σου δώσουν ό,τι θέλεις και μάλιστα με ευνοϊκούς όρους (λέει) με το πρόγραμμα που έχει το πανέμορφο όνομα jeremie (joint european resources for micro to medium enterprises).

Η φίλη μάλιστα με ρώτησε "θέλεις;; υπάρχει και για γραφίστες".

Τί να το κάνω χρυσή μου;; Για να αναπτύξεις το γραφείο σου, να το αναβαθμίσεις, ν' αποκτήσεις τη δυνατότητα να έχεις προσωπικό. Τί μου λες χρυσή μου;; Τρελλάθηκες;; Εμείς έχουμε το προνόμιο να μη χρωστάμε (εκτός από της Μιχαλούς) και θα πάμε γυρεύοντας ν' αυτοκτονήσουμε;; Μια χαρά είναι το γραφείο μου και δεν πειράζει που δεν έχω υπαλλήλους (να ξεσπάω πάνω τους όλα τα κόμπλεξ, τις ανασφάλειες και τις κακίες μου). Όπως ξέρουμε ήδη η "εργασία απελευθέρωνε" ...κάποτε.....  η εξουσία όμως διαφθείρει πάντα. Γιατί όσο να το πεις μια εξουσία την έχεις όταν είσαι εργοδότης. Να μου λείπει.

Από την άλλη γιατί να τα κάνω όλα αυτά; Μια χαρά είναι το γραφείο μου. Αναβαθμισμένο για πέντε ζωές. Ο κύκλος των εργασιών του αυτή τη στιγμή και μάλλον για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του είναι τέτοιος που εξυπηρετείται μια χαρά. Σπουδαία πράγματα φυσικά δεν προβλέπονται. Γιατί ν' αγοράσω επιπλέον εξοπλισμό;; Για να τον κοιτάζω και να λέω τί ωραίος που είναι;;

Εγώ τη θέλω τη δουλειά κι ακόμα καλύτερα τη θέλω την πολλή δουλειά. Η δουλειά, η υγεία (μέχρι τώρα τουλάχιστον) και οι δικοί μου άνθρωποι είναι οι μόνες αξίες που δεν με πρόδωσαν ποτέ. Κι ούτε πρόκειται. Για την υγεία βέβαια δεν παίρνω κι όρκο. Αλλά δεν θα τους κάνω τη χάρη. Όχι όχι δεν θα πάθω τίποτε. Και μόνο η περιέργεια (και η αγωνία) για το πώς θα ξεμπερδέψουμε από την κωλοκατάσταση που έχουμε βρεθεί θα με κρατήσει ζωντανή. Θέλω να ξαναζήσω σε ελεύθερη χώρα. 

Ευτυχώς η δουλειά μας είναι δημιουργική, είμαστε από τους τυχερούς, δεν μας δίνει μόνο εισόδημα (το οποίο τελευταίως "παίζεται"), μας δίνει διεξόδους, μας δίνει διαφυγές. Το μυαλό δουλεύει ασταμάτητα, με τη δουλειά ξεχνιέμαι, δεν ξέρω βέβαια αν αυτό είναι καλό ή κακό. Προσωπικώς μάλλον για καλό το βλέπω γιατί απομακρύνεται η πιθανότητα να τρελλαθώ (εκτός βέβαια από την τρέλλα που την κουβαλάω στα γονίδια και τη θέλω τη γαμημένη, αχ πόσο τη θέλω), με το μυαλό στην τσίτα απελευθερώνομαι λιγουλάκι από το άγχος της επιβίωσης και μπορώ τότε ν' ασχοληθώ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ με άλλα πράγματα που πρέπει. Να ασχοληθώ με τρόπο που να είμαι χρήσιμη κι αποτελεσματική. Επίσης έχω ελεύθερο χρόνο κι αυτό θα αποδειχτεί πολύτιμο. Περιμένετε και θα δείτε.

Προσπαθώ λοιπόν, προσπαθώ, αγωνίζομαι, ανεβαίνω γολγοθάδες, τρέχω μαραθώνες ('νταξ ξέρω, μαραθώνιοι λέγονται, αλλά ο πρόεδρας ΓΑΠ δεν το ξέρει και λέω να μην τον πληγώσω, αρκεί που τον θεωρώ δικτάτορα - και είναι - ας υιοθετήσω το λεκτικό του). Το ίδιο κάνουν κι οι πελάτες μας και οι συνεργάτες μας. Ο ιδιωτικός τομέας, ο μικρούλης, ο μικρουλάκης, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σταθεί όρθιος. Δεν το βάζουμε κάτω. Γινόμαστε εφευρετικοί, μηχανευόμαστε τρόπους για να έχουμε ιδέες και να τις δώσουμε με όσο πιο χαμηλή αμοιβή μπορούμε. Δεν είναι εύκολο. Το ξέρουμε και το ξέρουν. Με τους πελάτες και τους συνεργάτες δεν έχω πρόβλημα. Άλλοι μου τη σπάνε και τη χαλάνε την προσπάθεια και το κλίμα που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Κι αυτοί είναι τα ανθρωπάκια της κρίσης, που ρίξανε τις μάσκες και είδαμε το πραγματικό τους πρόσωπο, είναι εκείνοι που ξαφνικά μάθανε κινέζικα και βλέπουν στην κρίση ευκαιρίες. Ευκαιρίες να τα 'κονομήσουν σε βάρος μας ξανά και ξανά. Όχι ρε φίλε η μόνη ευκαιρία που μας δίνει η λεγόμενη "κρίση" είναι να τινάξουμε τα μυαλά μας στον αέρα. Αλλά δεν θα τους την κάνουμε τη χάρη. Αυτή την ευκαιρία δεν θα την αδράξω. Στην επιστρέφω. Χάρισμά σου.

Προσπαθώ λοιπόν καθημερινά, να "κλίνω" το ρήμα το δηλωτικό της προσπάθειας: εγώ προσπαθώ, εσύ προσπαθείς, αυτός προσπαθεί. Και φυσικά έρχονται τα λαμόγια, μεγάλα, μεσαία, μικρά κι εκκολαπτόμενα και κλίνουν το ίδιο ρήμα αλλά προσθέτουν κι ένα άλλο σημείο στίξης: Εγώ προσπαθώ;; Εσύ προσπαθείς! Εμείς προσπαθούμε; Εσείς προσπαθείτε.

Ναι ρε κουφάλες, εμείς προσπαθούμε και θα την βρούμε την άκρη να είσαι σίγουρος. Τώρα είναι πιο εύκολο - αφού οι μάσκες πέφτουν - να ξεχωρίσουμε ποιοί είναι μαζί μας και ποιοί είναι εναντίον μας. Και όσο περνάει από το χέρι μας κανείς δεν θα χαθεί. Να ξέρεις όμως ότι θα υπάρξουν συνέπειες και θα πέσουν στο κεφάλι σου όλες. Τη στιγμή που αποφάσισες να φύγεις απ' το πλάι μου και να βρεθείς απέναντί μου. Πίσω μου όμως δεν θα βρεθείς. Γιατί δεν ξέρω, μπορεί εκείνη τη στιγμή εγώ να είμαι στην καλντέρα, ν' αγναντεύω το ηλιοβασίλεμα και να ελπίζω, να ονειροπολώ. Και δεν θέλω να φάω κλωτσιά. Γιατί είμαι σίγουρη ότι καραδοκείς να μου τη δώσεις την κλωτσιά. Αυτή είναι η δική σου ευκαιρία. Η δική μου είναι να βγω σώα και αβλαβής. Με λιγότερα χρήματα - χέστηκα - με πολύ χαμηλότερο επίπεδο ζωής - ξαναχέστηκα θα το ανεβάσω εγώ αλλιώς το επίπεδό μου, σου 'χω κάτι τρόπους εγώ - αλλά θα ξέρω ότι εγώ είμαι εδώ και όρθια αλλά εσύ είσαι ένα σκουπίδι κι είσαι στον σκουπιδοντενεκέ μου.

Αυτά.