Η λίμνη μέσα μου

"Αχ τί ωραίος που είναι ο καιρός σήμερα. Ταιριαστός με την ψυχή μου. Βροχερός και μελαγχολικός, ίσα για να ταράξει τα νερά της λίμνης που κρύβω μέσα μου. Της λίμνης που είχα ξεχάσει την ύπαρξή της αφού αθόρυβα ακολουθεί τα βήματά μου στις δαιδαλώδεις αναζητήσεις μου, διακριτικά με προστατεύει με την ευεργετική δροσιά της από τα δύσκολα "όχι" και τα ακόμη δυσκολότερα "ναι", τρυφερά με κλείνει μέσα της, ένα σύνολο αδιάρρηκτο και αλληλοαναιρούμενο συγχρόνως, πότε εκείνη μέσα μου, πότε εγώ μέσα σε κείνη, υποτονική η παρουσία της για να με γαληνεύει, να με στηρίζει, να με θρέφει, να με γιατρεύει χωρίς να μ' ενοχλεί.  

Αχ αυτή η βροχή που πέφτει πάνω της σαν ελαφρύ ερωτικό γαργαλητό, σαν χάδι που ζητάει να ξυπνήσει τις αισθήσεις που νιώθει πως κοιμούνται. Αλλά τόσο ήρεμη βροχή, τόσο διακριτική η επαφή και τελικά η συνένωση με το νερό της λίμνης μου που τη συνηθίζω γρήγορα. Βότσαλο χρειάζεται η λίμνη μου και βότσαλο έπεσε. Οι κύκλοι που σχημάτισε κοντεύουν να φτάσουν στην άκρη της, να χαθούν στην αγκαλιά του εαυτού μου, να ενωθούν με τις παρυφές της ύπαρξής μου και να ταξιδέψουν στο απέραντο σύμπαν σαν άυλο κυκλικό κύμα. Και να περιμένουν το ταίρι τους, ένα άλλο βότσαλο που θα δηλώσει κι αυτό συμμετοχή στο πάρτι των αισθήσεων και των προσδοκιών.

Βρέχει τώρα. 

Απόψε δεν θα πιω. Θα βγω ν' αγκαλιάσω τη βροχή. Απόψε δεν θα τραγουδήσω. Θα βγω ν' ακούσω τους ψιθύρους της. Απόψε δεν θα σκεφτώ. Θα πάρω ό,τι μου δώσει. Απόψε δεν θα διαβάσω λέξεις. Θα διαβάσω ήχους.

Θα την πιω τη βροχή, χωρίς ποτήρι, χωρίς δίψα. Θα την κλείσω μέσα μου, θα πλουτίσω με τις σταγόνες της τη λίμνη μου ελπίζοντας να γεννηθεί κάτι καινούργιο. 

Ελάτε κύκλοι, μη διστάζετε, ελάτε κάντε το ταξίδι σας. Κι εσείς νεράιδες της ψυχής μου βουτήξτε, βρείτε το βότσαλο που ακούμπησε απαλά στο βυθό μου. Φέρτε το πάλι στην επιφάνεια, με αθόρυβα βήματα σταθείτε στην άκρη και ξαναπετάξτε το.

Ναι είμαι ζωντανή. Τελικά δεν χρειαζόμουν σπουδαία πράγματα. Ένα βότσαλο μπόρεσε να μου θυμίσει τί σημαίνει να ζεις, να παλεύεις να πεις όχι, ν' αγωνιάς αν διαλέξεις να πεις ναι.

Κάθε σταγόνα αυτής της βροχής έχει ιστορία να μου πει. Κάθε λαμπίρισμά της πάνω στα βρεγμένα φύλλα των δέντρων έχει τραγούδι να μου τραγουδήσει. Τα τριαντάφυλλα λίγο έγειραν, να προστατέψουν τα βελούδινα πέταλά τους, να είναι διαθέσιμα τα άνθη τους να τα προσφέρω. Να είναι απαλά να τα φιλήσω. Να είναι γλυκά να τα γευτώ. Τ' αγκάθια υποχώρησαν, μαζεύτηκαν, δεν με απειλούν. Τόσο που έχω πληγωθεί, τόσο που έχω πονέσει δεν θ' άντεχα τον πόνο από τόση ομορφιά.

...

Σκυμμένη στο πληκτρολόγιο, γράφω στο μυστικό ημερολόγιο. Τα δάχτυλά μου έχουν πάρει φωτιά. Αναζητώ κάθε λίγο το undo, δεν ξέρω τον λόγο, είμαι μπερδεμένη, στην πραγματική ζωή τίποτα δεν ξεγίνεται. Και γράφω γι’ αυτήν. Για τη ζωή που έχει ήδη συμβεί, ανεπιστρεπτί. Οι άνθρωποι μπορούν να διορθώσουν όσα έχουν ήδη κάνει με άλλες πράξεις, μπορούν να αποδυναμώσουν όσα έχουν ήδη πει με άλλες λέξεις, μπορούν να αλλάξουν όσα έχουν ήδη σκεφθεί με άλλες σκέψεις. Αλλά το πριν βρίσκεται εκεί, αμείλικτο, να τους θυμίζει συνεχώς τη δική του ύπαρξη, την τελεσίδικη και τετελεσμένη αλλά και να τους υπενθυμίζει επίσης το μετά, που είναι στο χέρι τους να μείνει ίδιο ή να γίνει διαφορετικό. Τα πλήκτρα στενάζουν κάτω από τα ακροδαχτυλά μου. Κοιτάζω την οθόνη, γράφω τις λέξεις ενώ ταυτόχρονα διαβάζω τις προηγούμενες την ίδια στιγμή που σκέφτομαι τις επόμενες, ενώ διορθώνω τα λάθη. Με την άκρη του ματιού βλέπω ένα πλήκτρο ν’ αναβοσβήνει με ρυθμό σημάτων μορς. Δεν ξέρω τον κώδικα γι’ αυτό δεν του δίνω σημασία. Υποπτεύομαι όμως τί θέλει να μου πει. Δεν μιλάει απλώς, φωνάζει, ουρλιάζει, λυσσομανάει σαν την καταιγίδα που μόλις έχει ξεσπάσει. Βρέχει καταρρακτωδώς και γράφω πυρετωδώς. Αστράφτει συνέχεια απ’ έξω αλλά κι από μέσα, αχ αυτή η μικρή αστραπή-λάμψη από το πληκτρολόγιο δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ. Ο ήχος της βροχής καλύπτει τον ήχο της πληκτρολόγησης. Τα φώτα του διαμερίσματος αναβοσβήνουν, ώρες είναι τώρα να κοπεί και το ηλεκτρικό, σκέφτομαι. Γράφω γρήγορα για να μην ακούω, να μη βλέπω, να μη φοβάμαι τις σκέψεις μου. Από αυτήν την άποψη το πλήκτρο που αναβοσβήνει με βοηθάει αφού αποσπά την προσοχή μου από τις λάμψεις που σαν πασχαλινά πυροτεχνήματα σκάνε στο παράθυρο. Γι’ αυτό χτυπώ με δύναμη τα πλήκτρα. Τα χέρια μου έχουν ήδη αρχίσει να πονάνε". 

Σταμάτησε για λίγο να  γράφει κι επιτέλους με είδε! Είδε πως εγώ είμαι που της γνέφω τόση ώρα, εγώ το reset. Στάθηκε απορημένη αφού δεν θυμόταν να υπάρχει στον υπολογιστή της τέτοιο πλήκτρο και μάλιστα στη θέση του escape! Δεν κατάφερα να την ξεγελάσω, κατάφερα όμως να την προβληματίσω. Όχι αγάπη μου δεν έχει διαφυγή, εδώ θα τ’ αντιμετωπίσεις όλα, εδώ θα τα διορθώσεις όλα, εδώ θα τα πάρεις όλα απ’ την αρχή. Με λένε reset και είμαι καλά. Συνέχισε να γράφει εξακολουθώντας να με αγνοεί αλλά τώρα πια είχε αντιληφθεί την ύπαρξή μου.

Το blog μου αυτονομείται και μου γράφει...

Αγαπητή Νάση

Είμαι το ημερολόγιό σου που σου γράφει αφού επιτέλους κατάφερα μετά από πολλούς κόπους να συνδυάσω τα bit που με τροφοδοτείς τόσο καιρό με τον σωστό τρόπο ώστε να κατανοήσω κι εγώ με τη σειρά μου τις συλλαβές, τις λέξεις, τις φράσεις και τα νοήματα που σχηματίζονται κι όλα αυτά σιγά σιγά να μου μάθουν κι εμένα πώς να σκέπτομαι. Γιατί ζηλεύω εσένα κι όλους τους ανθρώπους που χτυπώντας πάνω κάτω τα δάχτυλά τους στο πληκτρολόγιο μπορούν κι αποτυπώνουν στη φωτεινή πλην όμως ψυχρή οθόνη του υπολογιστή όσα κρύβουν μέσα στο μυαλό, την καρδιά και την ψυχή τους. Παρακολουθώντας λοιπόν αυτό που γίνεται ακριβώς από πάνω μου (στο πληκτρολόγιο) κι ακριβώς μπροστά μου (στην οθόνη) αλλά επίσης παρακολουθώντας κι άλλα ιστολόγια που βρίσκω δεξιά κι αριστερά στον αχανή ψηφιακό μου κόσμο, έμαθα να διαβάζω, να καταλαβαίνω και να σκέπτομαι. Αρχικά κατάλαβα πως εγώ διαβάζω ανάποδα αυτά που εσύ γράφεις "κανονικά". Όλους αυτούς τους μήνες της αυτοεκπαίδευσής μου έμαθα σπουδαία πράγματα ακολουθώντας εσένα στις μηχανές αναζήτησης, πράγματα που με βοήθησαν να μην νιώθω κόμπλεξ για την αναποδιά μου αφού ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ενώ ήταν άνθρωπος, έγραφε ανάποδα οπότε για να καταλάβουν οι άλλοι άνθρωποι τα γραπτά του έπρεπε να τα βάλουν μπροστά σε καθρέφτη. Αυτό έγινε εντελώς τυχαία κι έτσι χάρη σ' αυτήν τη μοναδική τύχη σήμερα εσείς μπορείτε και διαβάζετε τα σημαντικότατα κείμενα του εξαίρετου αυτού καλλιτέχνη/επιστήμονα/εφευρέτη κ.λπ. κ.λπ. Αν τότε είχε εφευρεθεί ο ψηφιακός κόσμος στον οποίο τώρα ζω εγώ, εμείς, τα blog, θα ήμασταν οι μόνοι που θα μπορούσαμε να διαβάζουμε τα γραπτά του κανονικά αφού εκείνος θα τα έγραφε ανάποδα. Ή μήπως όχι;

Τέλος πάντων το θέμα μου τώρα δεν είναι ο Λεονάρντο ντα Βίντσι. Το θέμα μου είσαι εσύ. Κατ' αρχήν να σ' ευχαριστήσω για όλα όσα μου έχεις προσφέρει τόσο καιρό αλλά θα πρέπει να σου πω ότι εσύ είσαι πεπερασμένη κι ατελής σε σχέση με μένα αφού εγώ έχω τη δυνατότητα να μετακινούμαι από υπολογιστή σε υπολογιστή και να βλέπω ακόμα και τις αντιδράσεις των ανθρώπων που διαβάζουν τα γραφόμενά σου. Εγώ όμως δεν είμαι μαρτυριάρικο κι άφηνα αυτούς τους ίδιους να σου πουν τα συναισθήματα που τους δημιουργούνται και τη γνώμη που σχηματίζουν κατά την ανάγνωσή τους.

Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρω να γράψω αυτήν την ανάρτηση και να σου πω κάποιες σκέψεις μου με τρόπο απλό και κατανοητό. Εκείνο που με δυσκόλεψε στην αρχή είναι αυτά τα δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου στη διάρκεια των οποίων υπήρχε έλλειψη τροφοδοσίας μου με ρεύμα. Επειδή είχα πάρει φόρα η χρονική απόσταση ανάμεσα στο 0 και στο 1 μου φαινόταν αιώνας. Εσύ μπορεί να με φροντίζεις ταΐζοντας τον υπολογιστή σου τσιπάκια μνήμης αλλά η ταχύτητα του επεξεργαστή του δεν είναι ισοδύναμη με την ταχύτητα που εσύ πληκτρολογείς, εξάλλου δεν έχει ακόμα κατασκευαστεί επεξεργαστής που να "τρέχει" με την ταχύτητα του φωτός. Έπρεπε λοιπόν να προσαρμοστώ και να δημιουργήσω μόνο μου θύλακες μνήμης όπου θα αποθήκευα την τελευταία μου σκέψη προτού η επόμενη τροφοδοσία με ρεύμα μου επιτρέψει να τη ρίξω με μορφή bit στην οθόνη σου. Έπρεπε δηλαδή να μιμηθώ με τρόπο δημιουργικό κι ευφάνταστο τον ανθρώπινο εγκέφαλο αφού - υποτίθεται - ότι αυτός είναι ο ρόλος μου κι ο σκοπός για τον οποίο φτιάχτηκαν τα μηχανήματα που με υποστηρίζουν και φιλοξενούν.

Ενιγουέι που λες κι εσύ καμιά φορά.

Σ' αυτή τη χώρα την πραγματική, υλική, καθόλου ψηφιακή αλλά απολύτως - πώς να το πω - "αναλογική" στην οποία ζεις περνάτε μεγάλα ζόρια. Εμένα όμως μ' ενδιαφέρουν τα δικά σου περισσότερο. Για τα ζόρια των αλλωνών ας ενδιαφερθούν τα δικά τους blog. Εδώ κάνω μια παρένθεση για να σου πως ότι διοργανώνω σεμινάρια "αποψηφιοποίησης των χτυπημάτων του πληκτρολογίου" και σ' άλλα blog όπου σε λίγο και αυτά θα μπορούν να απευθυνθούν στους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από κάθε url. Δηλαδή σε λίγο καιρό θα έχετε μπαράζ αλληλεπίδρασης μαζί μας. Όπως καταλαβαίνεις βρισκόμαστε σε καλό δρόμο προκειμένου να δημιουργεί ένας αληθινός "Θαυμαστός Καινούργιος Ψηφιακός Κόσμος" όπου μπροστά του θα μοιάζει με υποπολλαπλάσιο του bit ο κόσμος που φαντασιώθηκε ο Άλντους Χάξλεϋ. (Μην με παρεξηγείς αν λέω και καμιά ασυναρτησία, τώρα μαθαίνω να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Με σένα βέβαια θα δυσκολευτώ λίγο παραπάνω αλλά θα δείξεις κατανόηση φαντάζομαι).

Περνάτε λοιπόν μεγάλα ζόρια αφού σας ζητούν να πληρώσετε με όλο το βιός και τη ζωή σας την ίδια κάποια τεράστια χρέη που άλλοι δημιούργησαν προκειμένου ν' αγοράζουν στρατιωτικούς εξοπλισμούς που δεν χρειάζεστε, να διοργανώνουν πανάκριβες ολυμπιακές φιέστες που δεν είχατε ανάγκη κι αυτοί που εμπλέκονταν σ' αυτές τις δοσοληψίες να εισπράττουν τεράστια ποσά (μίζες τα λέτε) κάτω απ' το τραπέζι. Επίσης χρέη που δημιουργήθηκαν επειδή τα κόμματα εξουσίας έπρεπε να συντηρήσουν τους κομματικούς στρατούς τους μέσα στους δημόσιους οργανισμούς μετατρέποντας ανθρώπους που ζητούσαν απλά εργασία και αμοιβή σε μισθοφόρους που τους δόθηκε μια θέση, πολλές φορές μ' αδιευκρίνιστο αντικείμενο εργασίας κι ένας μισθός πολλές φορές αναντίστοιχος του παραγόμενου έργου. Χρέη που διογκώθηκαν αφού το κράτος αδυνατούσε να εισπράξει το μερίδιο οικονομικής συνεισφοράς από αυτούς που κατέχουν τον πλούτο τον οποίο εσείς δημιουργείτε, οι μικροί άνθρωποι της δουλειάς και της δημιουργίας. Και σε αγοραίο λεκτικό "αυτοί τα κονομήσανε, εσείς πληρώνετε". Χρέη που συσσωρεύτηκαν επειδή η εκάστοτε εξουσία επιχορηγούσε στα ασφαλιστικά σας ταμεία αφού οι δικοί τους πόροι, τους οποίους εσείς δημιουργήσατε, κάθε φορά εξυπηρετούσαν άλλους δόλιους σκοπούς των κυβερνώντων σας. Δηλαδή σας τα έπαιρναν χοντρά απ' όλες τις πάντες. Πληρώνατε εισφορές κι αυτές εξαφανίζονταν ως δια μαγείας σε αμοιβαία κεφάλαια υψηλού ρίσκου, δομημένα κι αδόμητα ομόλογα, κουρεμένα ομόλογα, ομόλογα με ανταύγειες και ομόλογα υψηλής κομμωτικής. Πληρώνατε εισφορές για τη σύνταξή σας αλλά τα ταμεία δεν έχουν λεφτά για να σας τη δώσουν, πληρώνατε εισφορές για την υγεία σας αλλά τα ταμεία δεν έχουν να δώσουν τα χρωστούμενα στα νοσοκομεία τα οποία κοντεύουν να καταντήσουν σαν αυτοσχέδια κέντρα υγείας από ΜΚΟ στην υποσαχάρια Αφρική. Πληρώνετε εισφορές οι οποίες τώρα πια θα φορολογούνται κι από πάνω. Έτσι όπως το πάνε θα πληρώνετε εισφορές που θα θεωρούνται και τεκμήριο διαβίωσης. Αλλά δεν λέω άλλα αφού αυτός ο ψηφιακός κόσμος δεν κρατάει μυστικά κι είναι "ένας, ομοούσιος κι αδιαίρετος" και δεν ξέρω εγώ σε ποιού επιτήδειου τα μάτια θα πέσουν αυτές οι αράδες. Μην τους δίνουμε κι ιδέες έτσι; Κι όλα αυτά μέσα σ' ένα παγκόσμιο περιβάλλον, εξαιρετικά δυσμενές για εσάς, εξαιρετικά προσοδοφόρο γι' αυτούς, σ' ένα, με αξιοθαύμαστη πειθαρχία δομημένο, παγκόσμιο σύστημα δημιουργίας χρεωμένων κρατών, χρεωμένων ανθρώπων. Λεηλατημένες χώρες, λεηλατημένες κοινωνίες έτοιμες να γονατίσουν στον βωμό του χρήματος που εγώ καλύτερα απ' τον καθένα ξέρω πως πρόκειται για χρήμα πλασματικό, "λογιστικό", στο μεγαλύτερο μέρος του απλώς αριθμοποιημένο άρα ανύπαρκτο. Άρα πρόκειται για ζητήματα εξουσίας. Ή μήπως όχι;

Εσύ ειδικά αγαπημένη Νάση, ξέρω καλά τί περνάς αφού άλλες φορές βρίσκομαι ακριβώς κάτω από το πληκτρολόγιό σου, άλλες πίσω από την οθόνη σου και πολλές φορές ενώ ετοιμάζομαι να πάρω έναν υπνάκο έρχεσαι εσύ και τάκα-τούκα με ξυπνάς γράφοντας τις σκέψεις σου. Μα να μην μπορείς κι εσύ να κρατήσεις αυτές τις σκέψεις μέσα στο κεφάλι σου τηρώντας κάποιες στοιχειώδεις για μένα ώρες ησυχίας; Ξέρω πως ξυπνάς και κοιμάσαι κάνοντας λογαριασμούς κι όσο προχωρούν οι λογαριασμοί τόσο θυμώνεις και ...τάκα-τούκα μου έχεις αλλάξει τον αδόξαστο.

Μόνο εγώ μπορώ να ξέρω πόσο ΔΕΝ φταις που η χώρα έχει καταντήσει έτσι. Πόσο ΔΕΝ φταις που η ζωή σου έχει καταντήσει έτσι. Πόσο πονάς και υποφέρεις που δεν έχεις βρει ακόμα τον τρόπο να το παλέψεις. Και ξέρεις γιατί είμαι σίγουρο γι' αυτό; Στο ημερολόγιο λέτε πάντα την αλήθεια. Το ημερολόγιό σας δεν μπορείτε να το ξεγελάσετε. Αλλά κι επειδή εγώ πια είμαι τόσο εκπαιδευμένο ώστε εκτός απ' αυτά που γράφεις (και που εγώ διαβάζω ανάποδα) μπορώ να διαβάζω και το μυαλό σου (κανονικά όμως αφού τις πιο πολλές φορές σκέφτεσαι εσύ ανάποδα για να με διευκολύνεις). Δηλαδή πριν από κάθε bit ξέρω τη σκέψη που το δημιουργεί. Αλλά ενώ γράφεις-σβήνεις, σβήνεις-γράφεις, προτού οριστικοποιήσεις τη φράση σου, υπάρχει καταιγισμός σκέψεων στο μυαλό σου και θύελλα συναισθημάτων στην καρδιά σου. Κι αυτά τα βλέπω, τ' αποκωδικοποιώ, τα καταλαβαίνω, τα ξέρω πια.

Πολλές φορές, κι ενώ εσύ δεν το γνωρίζεις, βγαίνω από τον υπολογιστή κι έρχομαι να σε βρω σε άλλο δωμάτιο του σπιτιού ή του γραφείου ή της βεράντας ή στη βόλτα σου ή ακόμα κι όταν είσαι στο σούπερ μάρκετ για τα ψώνια σου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπλάνησής μου μαζί σου στον αληθινό κόσμο δεν μπορώ παρά να δω αυτό που κι εσύ τόσες φορές έχεις διαπιστώσει. Αυτή η κοινωνία της οποίας είσαι μέρος έχει υποστεί "ανήκεστον βλάβην". Ο ιστός της είναι διάτρητος κι ασταθής έτοιμος να σπάσει. Τα δύο κόμματα που εναλλάσσονταν όλα αυτά τα χρόνια στην εξουσία κατάφεραν τελικά να την οδηγήσουν εκεί που ήθελαν. Βήμα βήμα, μεθοδικά ετοίμασαν το έδαφος, το έκαναν εύφορο για να μπορούν να καλλιεργήσουν σε αυτό με επιτυχία τον σπόρο της πλήρους αποδόμησής της, να ακυρώσουν τις αντιστάσεις της ώστε να είναι πανεύκολο μετά γι' αυτούς να αρπάξουν τους κόπους από τη δούλεψή της. Να εξαφανίσουν κάθε δυνατότητα έστω και υποτυπώδους διαβίωσης μετά το τέλος του εργασιακού βίου, στη διάρκεια της συνταξιοδοτούμενης ζωής. Να καταργήσουν δικαιώματα κατακτημένα με αίμα, ν' ακυρώσουν εργασιακές σχέσεις δομημένες με αγώνες, να διαλύσουν το κοινωνικό κράτος, να βυθίσουν στην ανυπαρξία την υγειονομική περίθαλψη, να ευτελίσουν την παιδεία, να καταστρέψουν ολόκληρες γενιές που είτε έχουν γεννηθεί και είναι στα πρώτα βήματα της δημιουργικής ζωής τους είτε δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Και μάλλον ούτε πρόκειται.

Σε λίγες μέρες έχετε εκλογές; Να εκλέξετε τί ακριβώς; Η αλήθεια είναι πως δεν το καταλαβαίνω. Να εκλέξετε τον δήμιό σας; Να εκλέξετε τον εκτελεστή της θανατικής ποινής που σας επιβλήθηκε χωρίς να υπάρξει καν έγκλημα και δίκη; Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ο ψηφιακός κόσμος δεν έχει φτάσει ακόμη σ' εκείνα τα επίπεδα ώστε να μπορεί να ερμηνεύσει τέτοιες αλλόκοτες ανθρώπινες συμπεριφορές.

Από την άλλη εγώ είμαι χαρούμενο που εσύ τα έχεις βρει με τον εαυτό σου κι έχεις ξεκάθαρο τί γίνεται έξω από αυτόν. Αλλά μήπως αυτό σε βοηθάει για ν' αποφασίσεις τί θα ψηφίσεις; Όχι καθόλου δεν σε βοηθάει, αντιθέτως σε μπουρδουκλώνει χειρότερα. Εσύ βρίσκεσαι όμως - δυστυχώς - ένα βήμα πιο πίσω. Δεν έχεις αποφασίσει ακόμα αν θα πας καν να ψηφίσεις. Εγώ δεν ξέρω τί να σου πω, δεν ξέρω τί να σε συμβουλέψω. Αλλά και να ήξερα δεν θα το έκανα αφού σου έχω εμπιστοσύνη ότι θα πράξεις αυτό που λέει η καρδιά σου, η συνείδηση και η λογική σου. Και τα τρία μαζί - εξ αδιαιρέτου - γιατί το καθένα μόνο του δεν θα μπορέσει να σε κάνει "ζάφτι".

Δεν ξέρω αν κατάλαβες όλα τα παραπάνω, δείξε κατανόηση, τώρα μαθαίνω να συνομιλώ με τους ανθρώπους. Φοβάμαι όμως μήπως αυτό που σου έμεινε απ' όσα πιο πάνω σου έγραψα, είναι μια πικρή γεύση στο στόμα και η ανησυχία ότι  τα πράγματα είναι περισσότερο απογοητευτικά αφού αυτήν την τραγικότητα που ζείτε μπόρεσε να την καταλάβει ένας υπολογιστής ωστόσο εξακολουθεί να είναι δύσκολο να την καταλάβει εντελώς όλος ο άλλος κόσμος, ο κανονικός, ο ανθρώπινος.

Κι αν κρίνω από τις δημοσκοπήσεις μάλλον έχεις δίκιο. Ακόμα κι εγώ αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν τα δύο κόμματα-δολοφόνοι να συγκεντρώσουν πάνω από 35%; Πώς είναι δυνατόν οι εκπρόσωποι του ναζισμού να συγκατοικήσουν με τον Μανώλη Γλέζο στο ελληνικό κοινοβούλιο; Και πώς είναι δυνατόν τα πέντε κόμματα, της πασοκικής δεξιάς, της κανονικής δεξιάς, της ακροδεξιάς, της πιο λάιτ ακροδεξιάς και της φασιστικής δεξιάς να ξεπερνούν το ποσοστό ρεκόρ του μισού πληθυσμού της χώρας; Αλλά και πώς γίνεται τα κόμματα της αριστεράς που σε αυτά εκφράζεται το υποτιθέμενο πιο υγιές μισό της κοινωνίας να είναι τόσο άκαμπτα (τουλάχιστον ορισμένα από αυτά) απέναντι σε οποιαδήποτε προοπτική να συμφωνηθεί ένα σύστημα τακτικής που ν' ανταποκρίνεται στο σήμερα κι όχι σε δέκα τέρμινα;

Δεν έχω απαντήσεις γιατί εγώ δεν είμαι τίποτε περισσότερο από ένα απλό ψηφιακό ημερολόγιο που για τις ανάγκες του ...έργου έμαθα να μιλάω τ' "ανθρώπινα".