"Με λένε Μαρία και είμαι 53 ετών. Σήμερα πηγαίνοντας στο Κ.Ε.Φ.Ι. πρώτη φορά για να ζητήσω βοήθεια για ένα διαδικαστικό θέμα, μου έγινε η πρόταση να καταθέσω αν ήθελα σε ένα χαρτί τις σκέψεις μου, το βίωμά μου ή ό,τι άλλο επιθυμούσα.
Ήταν το Νοέμβριο που μας πέρασε όταν χρειάστηκε να χειρουργηθώ για μια απλή κύστη στην ωοθήκη. Βγαίνοντας από το χειρουργείο και έχοντας συνέλθει λίγο από τη νάρκωση, ο καλός μου γιατρός που με χειρούργησε μου ανακοίνωσε πως έγινε ολική υστερεκτομή γιατί η κύστη ήταν καρκίνος και είχε πιάσει και τις δύο ωοθήκες.
Του ζήτησα από την αρχή να μου πει όλη την αλήθεια, γιατί ήθελα να ξέρω, δικαιούμουν να ξέρω την αλήθεια. Είπε τα πράγματα με το όνομά τους εξαρχής, μίλησε με αισιόδοξα λόγια σε μένα και στην οικογένειά μου που ήταν όλοι μαζί μου στο δωμάτιο εκείνη τη στιγμή. Μου μίλησε για ελπίδα, για πίστη στο Θεό, για δύναμη, για αγάπη που είδε να πλανιέται μέσα στο δωμάτιο νοσηλείας μου και για ελπίδα για το καλύτερο.
Ένιωσα περίεργα, πάγωσα, δεν τρομοκρατήθηκα, ήταν σαν να το περίμενα. Μετά από τόσες ώρες χειρουργείο και μετέπειτα πόνους, υποψιάστηκα ότι για κάποιο σοβαρό λόγο δεν είχε αφαιρεθεί απλά μια κύστη. Χρειάστηκα χρόνο για να συνέλθω από το χειρουργείο και από κάποια μετεγχειρητικά προβλήματα στα οποία και επικεντρώθηκα στην αρχή. Μετά άρχισα να σκέφτομαι τη διαχείριση του όλου πράγματος. Σκέφτηκα τους δικούς μου και είπα μέσα μου: ευτυχώς που έτυχε σε μένα και όχι σε κάποιο άλλο δικό μου πρόσωπο. Με μένα θα το διαχειριστώ, θα το σκεφτώ, θα ψάξω να βρω τη δύναμη να το παλέψω όσο μπορώ. Ένιωσα ότι έπρεπε να τους προστατεύσω από τον πόνο. Άφησα τον εαυτό μου στην άκρη για να τον "διαχειριστώ" και νοιάστηκα να μην πληγωθούν εκείνοι. Τους παρακάλεσα να αποστασιοποιηθούν όσο γίνεται, να μου προσφέρουν την αγάπη τους κι εγώ τη δική μου, αλλά να μην εγκλωβιστούν σε φαύλο κύκλο, παρά να δουν την ασθένεια σαν οποιαδήποτε άλλη ασθένεια. Μέσα μου ένιωθα και νιώθω ότι η υπόθεση πλέον αφορά εμένα και κάποιον "Άλλον". Σε αυτές τις στιγμές ο άνθρωπος αποκτά ή επαναποκτά άλλου είδους "διασυνδέσεις" από όπου μπορεί να αντλήσει δύναμη και θάρρος.
Η οικογένειά μου κι εγώ μαζί έχουμε βιώσει πολύ πόνο από απώλειες πολύ στενών αγαπημένων προσώπων και ιδιαίτερα νέων. Επιθυμούσα να τους προστατεύσω. Πολλές φορές ένιωθα και νιώθω ότι τους στηρίζω αντί να με στηρίζουν. Δεν ξέρω πού βρίσκω τόση δύναμη εγώ η αδύναμη, η φοβιτσιάρα πολλές φορές. Επιστρατεύω το χιούμορ, ακόμη και μαύρο χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό πολλές φορές για να ξορκίσω τα σύννεφα που τυχόν θα επισκιάσουν την καθημερινή μας ζωή. Άφησα να μπει για τα καλά στη ζωή μου και στη ζωή των δικών μου ανθρώπων ο όρος "καρκίνος". Να τον συνειδητοποιήσουν, να νιώσουν ότι είναι απλά μια αρρώστια όχι απαραίτητα με κακό τέλος, λέγοντάς τον με το όνομά του. Καρκίνος, ε και λοιπόν. Ούτε η πρώτη είμαι ούτε η τελευταία (που μακάρι να ήμουν).
Και μετά ξεκίνησαν οι χημειοθεραπείες. Έξι τον αριθμό, τώρα είμαι λίγο πριν το τέλος τους. Δυνατές λόγω της ιδιαιτερότητας του καρκίνου. Παρενέργειες πολλές. Μερικές μέρες δύσκολες, μετά έρχονται οι υποφερτές, μετά οι καλές. Τις καλές μέρες τις εκμεταλλεύομαι. Προσπαθώ να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, να πάω μια βόλτα, να ακούσω μουσική, να περάσω καλά με φίλους και συγγενείς, όσους είναι κοντά μου. Να προχωρήσω μπροστά. Πολεμάω με νύχια και με δόντια να είμαι μέσα στη ζωή. Όταν λυγίζω, γιατί λυγίζω μερικές φορές ειδικά τις ώρες της ανημπόριας, επανέρχομαι όταν συλλογίζομαι ότι είμαι σε έναν κόσμο που το ίδιο πρόβλημα το βιώνουν δυστυχώς ακόμη και μικρά παιδιά, νέοι άνθρωποι, όταν βλέπω τους άλλους ασθενείς μέσα στο τμήμα χημειοθεραπείας που παλεύουν με θάρρος. Βλέπω γύρω μου τι συμβαίνει, βλέπω ανθρώπους που τους έχει γονατίσει η αρρώστια και η ανέχεια, ανθρώπους που βιώνουν τις δύσκολες μέρες που περνάμε με τον πιο άσχημο τρόπο, ανθρώπους άστεγους, άνεργους και αφημένους στη μοίρα τους. Και τότε λέω, εγώ είμαι ένα περιστατικό όχι μεμονωμένο, προσπαθώ να μην εγκλωβιστώ στο πρόβλημά μου τη στιγμή που τόσος κόσμος αγωνιά και έχει ο καθένας τα δικά του προβλήματα. Σίγουρα το προσωπικό πρόβλημα του καθενός, ειδικά όταν υπάρχει ανημπόρια και πόνος, δεν γιατρεύεται και δεν εκμηδενίζεται όταν βλέπει και τα προβλήματα των άλλων . Όμως το να εντάσσεις τον εαυτό σου στο σύνολο και να βλέπεις ότι είσαι ένα κομμάτι αυτού του συνόλου, σε βοηθά να φιλοσοφείς διαφορετικά τα πράγματα, απ’ τη στιγμή που στο επιτρέπει η κατάστασή σου. Λες, είμαι κι εγώ μέσα σε έναν κόσμο που αγωνίζεται να επιβιώσει σε αυτόν ή στον άλλο τομέα.
Σε όλο αυτό το οδοιπορικό που δεν έχει τελειώσει ακόμη δεν ξέρω αν μπορούν να καταλάβουν οι άνθρωποι που με στηρίζουν, από το κοντινό μου περιβάλλον όσο και από το ευρύτερο, ο γιατρός μου, η ογκολόγος μου, το νοσηλευτικό προσωπικό, ο σύλλογος καρκινοπαθών τον οποίο επισκέφτηκα σήμερα και έγινε η αφορμή να καταθέσω την ψυχή μου στο χαρτί, δεν ξέρω αν καταλαβαίνουν πόσο σημαντική είναι η παρουσία τους στη ζωή μας. Ένα χαμόγελο, μια κουβέντα, μια συζήτηση, μια βοήθεια, μια δόση αγάπης που θα δώσεις και θα πάρεις είναι βάλσαμο για την ψυχή, γιατί τροφή της ψυχής είναι η αγάπη και μόνο η αγάπη. Αυτή η αγάπη που αναβλύζει από μέσα μου όλο αυτό τον καιρό και που εισπράττω γαληνεύει την ψυχή μου, γιατί σε όλη αυτή την πορεία έχει πολλή μεγάλη σημασία εκτός από το σώμα και η ψυχούλα μας. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τη στήριξη της αγαπημένης μου οικογένειας και των φίλων μου. Νιώθω ευγνωμοσύνη που σε αυτή την περιπέτεια στάθηκαν κοντά μου αγαπημένα άτομα που βίωσαν το ίδιο πρόβλημα με μένα κάποια στιγμή και που στάθηκα κι εγώ δίπλα τους όταν χρειαζόταν με όλη μου την αγάπη. Ευχαριστώ τον καλό γιατρό και εξίσου καλό άνθρωπο που με χειρούργησε και το νοσηλευτικό προσωπικό στο Έλενα που χειρουργήθηκα, νοσηλεύθηκα και κάνω τις χημειοθεραπείες μου. Ευχαριστώ τους ογκολόγους και όλες τις νοσηλεύτριες του ογκολογικού τμήματος του Έλενα. Όλοι αυτοί δίνουν σκληρή μάχη σε αντίξοες συνθήκες στο χώρο της υγείας για να βοηθήσουν, να στηρίξουν, να θεραπεύσουν. Ευχαριστώ το σύλλογο καρκινοπαθών Κ.Ε.Φ.Ι. που με έκανε να νιώσω αμέσως τη ζεστασιά και τη θαλπωρή των ανθρώπων της προσφοράς και του εθελοντισμού.
Τέλος, θα ήθελα να πιστεύω ότι όταν διαβάσετε αυτά τα λόγια εσείς που βιώνετε το ίδιο με μένα θα δείτε ότι δεν είστε μόνοι, όπως μόνη δεν αισθάνομαι κι εγώ διαβάζοντας κάτι δικό σας ή ερχόμενη σε επαφή με ανθρώπους που βίωσαν τα ίδια πράγματα. Η ζωή απαιτεί ένα διαρκή αγώνα, που δεν έχει μόνο ήττες, έχει και νίκες. Σε αυτές ελπίζουμε. Εύχομαι κουράγιο, δύναμη, αγάπη, και υγεία στο σώμα και στην ψυχή μας".
Μ.Τ.
