Ένιωσα μια σκοτοδίνη
η έλλειψη τροφής μάλλον θα φταίει
(από τα χαϊκού της εποχής των Παγετώνων)
Μόλις συνειδητοποίησα λοιπόν ότι κάτι που να θυμίζει τροφή έχει πολλές ώρες να τιμήσει με την παρουσία του το πεπτικό μου σύστημα, πείνασα κι άρχισα τις αδιάκριτες ερωτήσεις περί δημιουργικής μαγειρικής:
Τί να μαγειρέψω σήμερα;
Αναποφάσιστη κι εδώ. Ωστόσο για την ελαχίστως πιθανή πιθανότητα να αποφασίσω έγκαιρα, just in case που λένε, πήγα στο υπερμαρκέτο να ψωνίσω υλικά για πάσα νόσο και μαλακία και φυσικά κάτι για την λιγούρα. Ξεκίνησα από το τελευταίο. Όχι το τραμ. Το σνακ. Για την λιγούρα που λέγαμε. Και τί άλλο θα διάλεγε ένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του εκτός από σοκολάτες; Βέβαια εμένα μου αρέσει κι ο χαλβάς, κάθε είδους, αλλά επειδή τρώγοντάς τον κάνω περίεργους συνειρμούς τον αποφεύγω. Ευτυχώς για μένα, για τον Στουρνάρα, τον Σόιμπλε, την Μέρκελ και το Γιουρογκρούπ εν γένει, είμαι μικρόσωμη, λεπτή και με μεγάλη ανοχή αλλά και αντοχή βεβαίως στις θερμίδες. Δεν με τρομάζουν. Αντιθέτως τρομάζω εγώ αυτές, την κοπανάνε έντρομες, αναγκάζομαι να τη βολεύω με ό,τι προλαβαίνω ν' αρπάξω από δαύτες κι έτσι διατηρώ και τη σιλουέτα μου.
Και όπως κάθε άλλος άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του τη μία από τις σοκολάτες την καταβρόχθισα μέσα στο υπερμαρκέτο, κρατώντας ως τρόπαιο τη συσκευασία της, ώστε οι κάμερες να μην έχουν καμία αμφιβολία ότι την τρώω φανερά (τη σοκολάτα) και δεν έχω σκοπό να ρίξω έξω την επιχείρηση μην πληρώνοντας το αντίτιμό της. Όταν το περιεχόμενο της συσκευασίας ανήκει πια στο παρελθόν την τοποθετώ ευλαβικά στο καρότσι ταυτοχρόνως μ' ένα ιδεατό φλασάτο μπάνερ στον εγκέφαλό μου "μην ξεχάσω να πληρώσω τη σοκολάτα". Απλά, συνηθισμένα, καθημερινά πράγματα δηλαδή, συμπεριφορές κάθε ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του. Αλλά αυτό το 'παμε. Αααα μην ξεχάσω να σας πω ότι το ίδιο κάνω και με τις μπανάνες. Πρώτα τις ζυγίζω, μετά παίρνω μία και την τρώω. Στην περίπτωση όμως της μπανάνας την τρώω πιο διακριτικά - εφόσον έχει ήδη ζυγιστεί άρα θα πληρωθεί μαζί με τις εναπομείνασες άρα δεν έχω λόγο να την επιδεικνύω τύπου "δεν την κλέβω" - επειδή μπορεί να νομίσει κανένας χριστιανός πως "γυρίζω" τίποτε προεκλογικά σποτάκια είτε ενημερωτικού, είτε εκπαιδευτικού περιεχομένου... με τίτλο "όταν την τρώω (την μπανάνα) δημόσια".
Αλλά πάμ' παρακάτω...
Μετά την "να-ζήσουμε-να-τη-θυμόμαστε σοκολατίτσα μου" άρχισα να γεμίζω το καρότσι μου με πιο σοβαρά αγαθά εξακολουθώντας όμως ν' αναρωτιέμαι τί να ψωνίσω αλλά στο πιό επίκαιρο:
Τί να ψηφίσω;
Θα ψηφίσω Ελιά. Βόεια. Κάνει ωραιότατο ραγού.
Αλλά αν δεν έχω τελικά χρόνο; Ας έχω καλού κακού και υλικά για κάτι πιο εύκολο.
Πάμε παρακάτω...
Θα ψηφίσω προβατάκι Νέας Δημοκρατίας. Κάνει ωραιότατο φρικασέ. Με βλήτα.
Τα βλήτα όμως θέλουν πλύσιμο καλό. Απ' την άλλη όμως το βλήτο κι αν το πλένεις τον χρόνο σου χαλάς. Άρα ούτε κι αυτό είναι τόσο εύκολο. Ας είναι όμως...
Συνεχίζουμε...
Θα ψηφίσω Δημάρ Δημάρ. Κάνει ωραιότατο ζελέ. Χωρίς ζάχαρη. Πικρό. Της παρηγοριάς που λέμε. Αυτό είναι πιο εύκολο, θα το φτιάξω. Να υπάρχει. Γιατί δεν ξέρω και ποιός θα μου χτυπήσει το κουδούνι το βράδυ των εκλογών. Να μην έχω κάτι γλυκό, έστω και άγλυκο να τον φιλέψω, να του σμπρώξω τα φαρμάκια;
Ρε μήπως; Μήπως;
Mήπως να ψηφίσω Κουκουέ; Κάνει ωραιότατο τσιμέντο. Σφιχτοδεμένο. Μπετόν αρμέ. Αλλά το τσιμέντο δεν τρώγεται. Δεν έχω και πού να το βάλω κιόλας. Λίγο στόκο χρειάστηκα προ ημερών αλλά αγόρασα από "άλλου είδους" παντοπωλείο. Όχι για να τον φάμε βέβαια.
Προχωρούσα προβληματισμένη στους διαδρόμους του υπερμαρκέτου. Πράγματα έβαζα στο καρότσι, πράγματα έβγαζα απ' το καρότσι. Ωστόσο ένοιωθα πως ήμουν κοντά. Στο να αποφασίσω.
Γιατί καθώς περνούσα ...Σύριζα από τον διάδρομο με τα προϊόντα χαμηλών λιπαρών, κει που πήγαινα να στρίψω για τον διάδρομο με τα γιαούρτια (αχρείαστα να 'ναι) να 'σου ένα πελώριο εμπόδιο. Δηλαδή δύο εμπόδια. Ένα χοντρό κι ένα πιο λεπτό. Δύο, σε συσκευασία ενός. Κολλητά. Σαν σιαμαία. Που μου έφραζαν τον δρόμο και με κοιτούσαν κι απειλητικά από πάνω.
- Πού πας; μου λένε με μια φωνή.
- Να ψωνίσω, τους λέω επίσης με μια φωνή. Τη δική μου.
- Πρόσεξε τί θα ψωνίσεις, μου ξαναλένε.
- Και τί σας νοιάζει εσάς τί θα ψωνίσω εγώ; τους ξαναλέω. Γνωριζόμαστε κι από ...πολίτες;
- Κοίτα να ψωνίσεις σωστά.
- Σωστά για σας ή σωστά για μένα;
- Ψώνισε εσύ τώρα "σωστά" και θα βρούμε μετά το για ποιόν είναι "σωστά".
- Ώπα... αυτά μας τα 'παν άλλοι... Δεν τσιμπάω λέμε. Τους χάνους που τσιμπάνε ψάξτε τους σε κανά Ποτάμι.
- Αν δεν ψωνίσεις "σωστά" θα πέσει η κυβέρνηση και θα καταστραφεί η χώρα γιατί θα μας βγάλουν από το ευρώ και μετά θα μας βγάλουν κι από την ευρωζώνη και μετά οι κουμμουνιστές θα σας πάρουν τα σπίτια. Και μετά θα καταστραφεί η Ευρώπη ολάκερη και μετά κι ο πλανήτης και μετά και το ηλιακό σύστημα και μετά και ο γαλαξίας και μετά σύμπαν το σύμπαν.
- Δεν ψήνομαι. Αλλά κυρίως δεν ανησυχώ. Αφού έτσι κι αλλιώς χους ειμί και εις χουν απελεύσω (καποια στιγμή...), αφού έτσι κι αλλιώς η αποσύνθεση εις τα εξ ων συνετέθην είναι παραπάνω από βεβαία. Ή στο πιο ρομαντικό: αστερόσκονη είμαι κι αστερόσκονη θα ξαναγίνω.
Τελικά, ασχέτως τί ψήφισα ή τί δεν ψήφισα εγώ, θα πρέπει να κοιμήθηκα πολύ κι έτσι δεν πήρα χαμπάρι πως τελικά έπεσε η κυβέρνηση κι ότι λίγο πριν καταστραφεί η χώρα, ο Σόιμπλε άρχισε τις απειλές πως θα μας βγάλει από το ευρώ και την Ευρώπη γενικότερα οπότε μάλλον είναι προ των πυλών οι καταστροφές που μου "υπόσχονταν" οι κύριοι πρωθυπουργοί μας.
Κι αφού τελικά ξύπνησα, έστω και με καθυστέρηση, κι αφού τελικά θα συμβούν όλα τα παραπάνω γιατί να πάω για ψώνια; Θα βγω τσάρκα στους δρόμους της χώρας μου και θα μαζέψω κουτόχορτα. Που είναι και άφθονα και τσάμπα (μάγκες).
* μερικά κόμματα/μορφώματα/συμμορίες σκοπίμως παρελήφθησαν από το παραπάνω ημερολογιακό μου κείμενο αφού θεωρώ πως αυτά είναι πάρα μα πάρα πολύ σοβαρά "θέματα" για ν' αστειευτεί κανείς, πόσω μάλλον να το ρίξει στην πλάκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου