ως ανταπόδοση για όσα του εξομολογείται εκείνη κατά καιρούς, κατάλαβε πως το 'χε παρακάνει κι ότι λίγο ακόμη και το ταβάνι ίσως έπεφτε να την πλακώσει, στην προσπάθειά του να πέσει στην αγκαλιά της και να κλάψει.
"Όχι άλλη επικαιρότητα" θα της φώναζε αν είχε φωνή. Αλλά δεν είχε.
Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιούσε, τόσο το καλύτερο και για κείνη και για το ταβάνι. Να κάνει ένα βήμα πίσω δηλαδή. Ένα βήμα πιο πέρα, ένα βήμα πιο έξω. Λίγο ν' απομακρυνθεί από το κάδρο. Να ενωθούν τα "σημεία", οι πινελιές, οι γραμμές, να δει τον καμβά ως σύνολο για να καταλάβει τα "επιμέρους". Ένα μικρό βήμα για κείνη, ένα σωτήριο βήμα για το ταβάνι. (Και για κείνη).
Η επικαιρότητα σε τίτλους:
Στης Αλαμούντιν* την ποδιά σφάζονται παλικάρια (εκτός από τον Τζώρτζ. Αυτός δεν πιάνεται, την παντρεύτηκε).
Καλό ε; (που θα 'λεγε κι ο Σεφερλής).
Και μια πουταναφέραμε...
Εξωσωματική γονιμοποίηση για σκύλους. Το νέο trend στην Ελλάδα της κρίσης.
Kάτι (πιο) σάπιο φέρνει ο Σεφερλής στο Μέγκα.
Fly me to the moon, τραγουδούν μελωδικά τα Spread Ba(n)d Comedy.
Ο Λυκούδης ιδρύει ένα κόμμα ακόμα. Ως απόκομμα.
Ο Πανούσης προσλαμβάνει τον διαφημιστή του Τζάμπο για τη νέα του παράσταση. Στα όρια της σχιζοφρένειας η ελληνοφρένεια.
Συνεχείς φόνοι μικρών Τσοχατζόπουλων. Οι πιο δειλοί απλά τους χέζουν.
Οι δυο ζωές (στα social media): σε συσκευασία της μιάς.
* ο τονισμός του ονόματος μετατέθηκε χάριν ευφωνίας και μέτρου
Παρένθεση:
(Έξω από αυτά και μέσα σε αυτά τα ίδια σκατά. Φτιασιδωμένοι vs τρελοί. Μόνο που εκεί έξω η τρέλα είναι δειλή και κρύβεται, το φτιασίδωμα όμως φαίνεται.
Μπαμ κάνει.
Εκεί μέσα, το καμουφλάζ, μετά ή άνευ φτιασιδώματος ή τρέλας, έχει αναχθεί σε ύψιστη διαδικτυακή τέχνη. "Να είσαι ο εαυτός σου": η πιο ηλίθια προτροπή που έχω ακούσει ποτέ. Λες και υπάρχει ποτέ περίπτωση να "μπορείς" να είσαι ο εαυτός κάποιου άλλου. Ακόμη και στα παιχνίδια των ρόλων ο εαυτός μας είμαστε. Στην επιλογή του ρόλου: εκεί κρινόμαστε. Ακόμη κι ο ηθοποιός, στο θέατρο, ο εαυτός του είναι, μόνο που κατέχει την τέχνη ή την τεχνική, που έχει το καπρίτσιο ή την ικανότητα να προσποιείται πως είναι κάποιος άλλος. Κι ο θεατής, είτε αποστασιοποιημένος είτε ταυτισμένος - ανάλογα τη "σχολή" ή την άποψη - ξέρει ποιός είναι ο ηθοποιός και ποιός ο ρόλος.
Αλλά μέσα στο διαδικτυακό "σκοτεινό" - με την έννοια του μη γνωστού - σύμπαν, θαρραλέοι δειλοί πίσω από τα απροσπέλαστα τείχη των πληκτρολογίων τους κάνουν πολέμους, επαναστάσεις, ρίχνουν κυβερνήσεις, τις σηκώνουν πάλι μετά, κόβουν και ράβουν, πίνουν αίμα και τρώνε ζωές. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη πόσο φονικό μπορεί να είναι ένα πλήκτρο. Και τελικά μόνο οι "απροσάρμοστοι" μπορούν να προσαρμοστούν και να κολυμπήσουν στην καθόλου ήρεμη και καθόλου φιλική διαδικτυακή θάλασσα. Ή αυτοί που μπορούν είτε να κολυμπήσουν στα βαθιά είτε να βγουν στην ακτή. Γιατί ακόμη και σ' αυτή τη θάλασσα ακτές υπάρχουν που σε οδηγούν με ασφάλεια στην πραγματική ζωή με ό,τι αυτό συνεπάγεται). Κλείνει η παρένθεση...
Στο θέμα μας...
Όλα όσα ζήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες και που άγγιξαν κάθε έκφανση της κοινωνικής/πολιτιστικής/πολιτικής/οικονομικής αλλά και συναισθηματικής μας ζωής μοιάζουν εξωπραγματικά. Αλλά δεν είναι.
(Να μην ξεχάσω να αναφέρω τα ευρήματα στην Αμφίπολη, να πω την γνώμη μου γι' αυτά και να κατακεραυνώσω τους αρχαιολόγους και κυρίως την Παναγιωταρέα παρότι δεν είναι αρχαιολόγος αλλά πολύ wannabe βρε παιδί μου, να οικτίρω αυτούς που νοιώθουν εθνικά υπερήφανοι αλλά δεν ξέρουν ούτε κατά πού πέφτει η Βεργίνα. Είναι όμως πεπεισμένοι πως είναι απόγονοι του Αλεξάνδρου του Μεγάλου και μάλιστα κατ' ευθείαν γραμμή "αίματος". Επίσης να θυμηθώ να μην ξεχάσω ν' αναφέρω τα νέα ευρήματα από το Ναυάγιο των Αντικυθήρων και να ειρωνευτώ αυτούς που μένουν εκστασιασμένοι από αυτά ενώ δεν μπήκαν στον κόπο να επισκεφθούν την έκθεση στο Αρχαιολογικό Μουσείο που κράτησε έναν χρόνο, άρα δικαιολογίες μηδέν. Επίσης να σχολιάσω την Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ/να-χέσω-τα πτυχία-σου που μυρίστηκε ψητό και φυσικά να κατακεραυνώσω τον ...Τζήμερο)*.
Πώς νοιώθω
(Το ξέρω, σκασίλα σας, αλλά το αναφέρω επειδή μπορεί να νοιώθετε και κάποιοι άλλοι παρομοίως και να μην μπορείτε να εξηγήσετε αυτό το σφίξιμο, το άνω κάτω στον οισοφάγο, την τάση εξόδου των στομαχικών καταλοίπων και των άλλων σωματικών υγρών εν γένει. Μην πάρετε αντιβίωση, δεν είναι λοίμωξη, είναι μόνο η πραγματικότητα)
Νοιώθω λοιπόν σαν μια κούκλα (με την έννοια του άψυχου αυτή τη φορά) που άγνωστες, ισχυρές δυνάμεις την περιφέρουν από εδώ κι από εκεί στο ακατανόητο γι' αυτήν τοπίο της ελληνικής πραγματικότητας. Τη σταματούν πότε εδώ και πότε εκεί και της λένε "διάλεξε" όταν τα περιθώρια επιλογής είναι μεν αρκετά (δεν πλήττει ποτέ κανείς σε αυτό το τοπίο) αλλά το είδος των επιλογών πάντα το ίδιο: τρισάθλιο.
Ό,τι κι αν επιλέξει θα είναι "λάθος". Αν δεν ήταν κούκλα θα μπορούσε να δημιουργήσει η ίδια μια παλέτα πολλαπλών και διαφορετικών επιλογών που θα περιλάμβαναν πολλαπλά υποσυστήματα ορθότητας ή μη. Αλλά είναι. Εν ολίγοις η ελεύθερη βούληση επιλογής του καλού ή του κακού, που είναι ένας από τους βασικούς κανόνες ύπαρξης και ανάπτυξης του ανθρώπου, δεν έχει κανένα νόημα για την κούκλα. Ωστόσο μια υποτυπώδης "θέληση" υπάρχει και σε αυτήν. Μια καταλάθος λειτουργία, ένα λασκάρισμα μιάς βίδας, ένα λάθος στη δομή του υλικού, μια κακοτεχνία. Είναι ο αστάθμητος παράγοντας της αντανακλαστικής μηχανικής κίνησης. Και τότε η κούκλα μπορεί και να επιλέξει "λάθος". Δηλαδή σωστά.
Προς το παρόν αυτή η ελπίδα της "αστοχίας" βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση.
Ευρισκόμενη λοιπόν - εγώ - σε μια τέτοια κατάσταση φθοράς (της πνευματικής μου υγείας) και αφθαρσίας (προσωρινής) της ύπαρξής μου έρχομαι αντιμέτωπη με το παράδοξο να πρέπει να συμμορφωθώ διότι δεν συνεμορφώθην με τις υποδείξεις που κανείς ωστόσο δεν μου υπέδειξε. Να τιμωρηθώ δηλαδή μέχρι να συμμορφωθώ.
Τα αντανακλαστικά εν υπνώσει, ο μηχανισμός καλολαδωμένος και η "αστοχία", το "ελάττωμα", καλά κρυμμένο προς το παρόν, στο δαιδαλώδες σύστημα πλοήγησης των επιλογών μου.
Η μόνη ελπίδα για σωτηρία (μου) είναι να συνειδητοποιήσω τη συνειδητοποίηση πως το ζητούμενο είναι η συμμετοχή, με ή χωρίς τη θέλησή μου, ως «πειραματόζωο», σε ένα πρωτοποριακό σύστημα συνήθειας των πάντων που μελετά κάποια κυβέρνηση.
Μέχρι αυτή τη στιγμή το πείραμα προχωρά με επιτυχία, οι ανακοινώσεις όμως των συμπερασμάτων αναβάλλονται επ' αόριστον. Γιατί μπορεί να είναι και λάθος. Δηλαδή σωστά.
*Τελικά δεν θα αναφερθώ σε τίποτε απ' όλα αυτά επειδή την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές ξέσπασε νέος πόλεμος στα σόσιαλ μίντια. Ένα όψιμο κομματικό pet που εμφανίστηκε πριν δύο χρόνια σχεδόν από το πουθενά (με βαριές ωστόσο οικογενειακές αποσκευές είν' η αλήθεια που δεν τιμά ωστόσο καθόλου), ως απόνερο της νεοπαλαιοπασοκικής λαίλαπας και της "πράσινης" υπανάπτυξης και αποδόμησης οτιδήποτε θυμίζει πολιτισμό, έβγαλε από μέσα του τα οιδιπόδειά του σε μορφή απαντητικού σχολίου. Όμως στην προσπάθειά μου να διερευνήσω το επίπεδο και τα αντανακλαστικά ψηφιακών φίλων και γνωστών έπεσα σε μαύρη κατάθλιψη. Ένας συρφετός πολιτικολογούντων που βρωμούσαν "κορεκτίλα", με την κακή την έννοια, απεδείχθησαν τρισχειρότεροι από το κομματικό απόλυτο τίποτα που εδώ και δύο χρόνια ξιφουλκεί όπου βρεθεί κι όπου σταθεί εναντίον οτιδήποτε κολυμπάει κι οτιδήποτε πετάει σε αντίθετη ή απλώς διαφορετική τροχιά από αυτό. Το δε επιχείρημά του "δεν ξέρετε τί έχω ακούσει τόσα χρόνια" θα κατέρρεε σε κλάσματα δευτερολέπτου αν κάποιος, που δεν θα δίσταζε να λερωθεί, του απαντούσε ότι τον παρακολουθεί (όπως εγώ για παράδειγμα), πώς δύο χρόνια τώρα με νύχια και με δόντια (αλλά δυστυχώς επιτυχώς) προσπαθεί να δημιουργήσει ντόρο και να παραμένει στην επικαιρότητα κλέβοντας ψήγματα δόξης από τους παρομοίους του, ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε. Ανάμεσα στον συρφετό ξεχώρισα - κι έκλαψα και πόνεσα - κανά δυο περιπτώσεις που ενώ υποτίθεται διαφωνούν με τον "τρόπο έκφρασης" του εν λόγω κομψευόμενου πιτσιρικά χαίρονται και γελούν και φχαριστιούνται με τον μη ορθοπολιτικολογούντα μικρό θανασάκη τον βωμολόχο λέγοντας χαρακτηριστικά και κλείνοντας το κριτικό υποτίθεται σχόλιό τους "ps btw εκεί με τον Πάριο έκλαψα". Επίσης, ο "γελά δ' ο μωρός" σχολιαστής, μας βγάζει τη γλώσσα ρωτώντας αυθάδικα (και υποκριτικά) αν όλοι εμείς που βρίζουμε τον βωμολόχο πολιτευτή wannabe δεν έχουμε βρίσει ποτέ τη μάνα κανενός. Που σημαίνει ότι αφού έχουν κάποιοι (άλλοι) βρίσει τη μάνα κάποιου (άλλου) δικαιούνται όλοι να βρίζουν τη μάνα όλων των άλλων. Πάντως να θυμίσω (έτσι, για να βρίσκεται) πως οι αμερικανοί και οι αγγλοσάξονες εν γένει δεν είναι καθόλου τυχαίο που δεν έχουν χειρότερη βρισιά από το γνωστό κι αγαπημένο motherfucker. Και πως ο "ατυχώς εκφρασθείς" θανασάκης, πέραν των άλλων, έχει ευχηθεί δια μέσου των σόσιαλ μίντια "πσόφο και έμπολα στους πολιτικούς του αντιπάλους".
