Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε*

Το εξώφυλλο του δίσκου των Pink Floyd "The Division Bell"

Οι παρακάτω σκέψεις μου πόρρω απέχουν από το να αποτελέσουν αναδρομή, έστω και μίνι, των όσων συνέβησαν κι εξακολουθούν να συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια.
Ο παρελθών χρόνος αλλά και ο παρών είναι τόσο πυκνός και όσα έχουν συμβεί ή εξακολουθούν να συμβαίνουν στη διάρκειά του τόσο συμπιεσμένα και περίπλοκα όσο και άγνωστα, που αυτήν τουλάχιστον τη στιγμή οποιαδήποτε ...περίληψη είναι ανέφικτη.
Δεν ανησυχώ όμως γιατί η Ιστορία αμείλικτη καραδοκεί. 
Σαν παπαράτσι κάποια στιγμή θα αποτυπώσει τα γεγονότα είτε τους αρέσει είτε όχι.
Οι παρακάτω σκέψεις μου αφορούν ανθρώπους. Και πιο συγκεκριμένα κάποιους ανθρώπους που η συμπεριφορά τους έτυχε να πέσει στην αντίληψή μου.
Ανθρώπους όχι σε επίπεδο εξουσίας αλλά σε επίπεδο κοινωνίας, φιλίας, συναναστροφής.
Ευτυχώς δεν αφορούν ανθρώπους που γνωρίζω είτε στην πραγματική μου ζωή είτε στην ψηφιακή μου, εξίσου σημαντική κι επιλεκτική όμως. Ή τουλάχιστον δεν αφορούν τους περισσότερους από αυτούς.
Ο δε τίτλος είναι δανεισμένος από ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του πρωτοπόρου Σικελού θεατρικού συγγραφέα και διανοούμενου Λουίτζι Πιραντέλλο.


Στο ζητούμενο...
Τα τελευταία χρόνια, από το 2009 κι εντεύθεν, έχουμε περάσει τα μύρια όσα.
Στην αρχή ήρθε το ΠΑΣΟΚ με τον πρωθυπουργό της καρδιάς μας και με το μνημόνιο που όλοι αγαπήσαμε. Τότε οι Πασόκοι φίλοι μου το είχαν τόσο πολύ βουλώσει που τέτοια σιωπή ούτε στα βάθη του Ειρηνικού Ωκεανού δεν συναντάς, ίσως επειδή γνώριζαν πως καλούμασταν να πληρώσουμε τα "κατορθώματα" των επιλογών τους.
Από την άλλη οι νεοδημοκράτες κάτι πήγαν να ψελλίσουν αρχικά - αξιωματική αντιπολίτευση βλέπετε - αλλά μετά σιγήν ιχθύος, ας πούμε επειδή ήξεραν τί ακριβώς είχε συμβεί και τί θ' ακολουθήσει αφού θα ερχόταν "η σειρά τους" αργά ή γρήγορα. 
Κι αφού ήξεραν ήδη πως ΚΑΙ δικά τους - ή κυρίως δικά τους - κατορθώματα πληρώναμε.

Μετά ήρθε η ΝΔ όπου μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και με τους αρχηγούς επίσης της καρδιάς μας ΣαμαροΒενιζελοΚούβελο μας φόρτωσαν το μνημονιακό ...σίκουελ.
Οι ψηφοφόροι των τριών αυτών κομμάτων ψιλομούγκα αλλά δεν είναι της ώρας να το αναλύσουμε αυτό. Εξάλλου ούτε είχα νοιώσει καμιά έκπληξη γι' αυτό ούτε και καμιά απογοήτευση. Αναμενόμενο.
Κι ύστερα ο κόσμος, επιθυμώντας διακαώς αλλαγή του σκηνικού, ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ κι αυτοί που είχαν μουγκαθεί, κυρίως από τον πασοκικό χώρο, ξαφνικά ξετσουτσούνεψαν και με το "καλημέρα" άρχισαν τις βρισιές, βρισιές και μόνο βρισιές προς αυτούς που είχαν αποφασίσει, έστω αφελώς, να ξεμπερδέψουν με το παλιό και να το εννοούν. Βρισιές χωρίς ούτε για μια στιγμή να στρέψουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη τους και να αναγνωρίσουν εκεί τον φταίχτη. Όχι, όχι αυτοί τα είχαν όλα καλά καμωμένα.

Στο σημείο αυτό, εντελώς πρόχειρα, ανασύρω από τη μνήμη μου, που δεν ξέρω αν σας το έχω πει πως είναι ελεφαντίσια, χαρακτηρισμούς που έχω αλιεύσει (και αποθηκεύσει) δεξιά και ...πασοκικά (αδιευκρίνιστος γεωγραφικός προσδιορισμός) για τον απλό πολίτη/ψηφοφόρο της "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνησης:
Από την πανίδα: Βόδια, γίδια, ασπόνδυλα
Από τη χλωρίδα: Bούρλα
Από μάντρες οικοδομικών υλικών: Mπετόβλακες, πυρότουβλα
Από τον καθρέφτη (τους): Hλίθιοι, μαλακεσαυτοφασκελωθείτε
Από διάφορες άλλες γενικές κατηγορίες: ψεκασμένoι, φασιστερά, καργιόληδες, άρρωστοι.
Και καπάκι απειλές για ειδικά δικαστήρια και φυλακές, κρεμάλες και Γουδιά.
Μάλιστα.

Και φυσικά όταν κάποιος τους τα χώνει, όχι για τις απόψεις τους αλλά για τον τρόπο που εκφράζονται, ξαφνικά θυμούνται τα "δημοκρατικά" τους φρονήματα, τον ...πολιτισμό τους (τον ανύπαρκτο προσωπικό πολιτισμό τους να υποθέσω) και απαιτούν διάλογο με ευπρέπεια, σεβασμό στη διαφορετική άποψη και επιχειρήματα. Όταν μερικούς μήνες νωρίτερα, εντελώς "δημοκρατικά" δε λέω, χειροκροτούσαν τον θανασάκη τον χειμωνάκη και του σχολίαζαν ανερυθρίαστοι πως "btw στο σημείο με τον Πάριο έκλαψαν". Κι όταν κάποιοι αντέδρασαν τους απάντησαν με το μεγαλοφυές επιχείρημα πως ο χειμωνάκος υπερβάλλει λίγο γιατί είναι συγγραφέας.
Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε.

Κάποιοι άνθρωποι ακόμη κι αν επιστρατεύσει κανείς όλα του τα επιχειρήματα το μόνο ταλέντο που έχουν είναι να σου απαντούν "με σκουπίδια σαν κι αυτά που λένε οι πολιτικοί στα κοινοβούλια όταν δεν έχουν τί να πουν".

Τελοσπάντων, περασμένα ξεχασμένα - που λέει ο λόγος δηλαδή - και καλή καρδιά.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι, που λέει ο λόγος επίσης, γιατί στην ουσία δεν έχει κυλήσει ούτε στάλα. Αν δε υπήρχε έστω το αυλάκι θα ήταν μια καλή αρχή. Αλλά μπα.

Σε απολύτως αντικειμενικές συνθήκες βέβαια το νερό, ο χρόνος εν προκειμένω, έχει κυλήσει. Σε απολύτως τοπικό επίπεδο τα πάντα είναι στο ...pause.

Τελοσπάντων αν και όλα στο pause ..τη συνέχεια πάνω κάτω όλοι τη γνωρίζουμε πια.

Όμως αυτό δεν σημαίνει πως αντιλαμβανόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο τα τεκταινόμενα. Πλέον έχω πεισθεί απολύτως πως μια ομάδα ανθρώπων μπορεί να βιώνει ακριβώς την ίδια κατάσταση αλλά ο καθένας να την αντιλαμβάνεται και να την ερμηνεύει με τελείως διαφορετικό τρόπο ή και εντελώς αντίθετο τρόπο. Ανθρώπινο και δεν υπάρχουν πολλά που να μπορεί κάνει κανείς γι’αυτό.

Υπάρχει όμως κάτι που με εξοργίζει πολύ περισσότερο απ' όσα προανέφερα.
Αυτό δεν είναι που οι ψηφοφόροι των προηγούμενων κομμάτων ξαφνικά θυμήθηκαν ν' αντιδράσουν. Έστω. Δικαίωμά τους τότε που δεν αντιδρούσαν δικαίωμά τους τώρα να ενεργήσουν διαφορετικά. Έστω.
Ούτε μ' εξοργίζει που πολλοί από τους ψηφοφόρους του τωρινού κυβερνώντος κόμματος εξακολουθούν να το υποστηρίζουν. Έστω με το επιχείρημα πως δεν γίνεται αλλιώς, πως δεν μπορέσανε (ενώ ήθελαν), πως άλλα υπολόγιζαν κι άλλα τους βγήκαν. Πως οι προηγούμενοι θα τα έκαναν και θα τα κάνουν χειρότερα. Έστω.
Ούτε που το ίδιο το κυβερνόν κόμμα αντί να βγει να πει δεν τα καφέραμε βρε αδελφέ αλλά έστω κάνουμε ό,τι περνάει απ' το χέρι μας (που δεν κάνουν) για να μειώσουμε τη ζημιά κι ό,τι άλλη μπαρούφα επιθυμούν να πουν, ε ας την πουν να πάει στο διάολο να τελειώνουμε. Έστω.
Εκείνο που πραγματικά με εξοργίζει είναι που οι συριζαίοι "φίλοι" μου, οι οπαδοί του τωρινού κυβερνώντος κόμματος και υποστηρικτές του συγκεκριμένου και τωρινού "καθεστώτος" όπου βρεθούν κι όπου σταθούν βρίζουν και αυτοί τους πάντες και τα πάντα ακόμη και πρώην συντρόφους τους (ή μάλλον κυρίως αυτούς) οι οποίοι επέλεξαν να ακολουθήσουν διαφορετική από την κυβερνητική πορεία.
Το ακόμη εξοργιστικότερο δε, είναι που εξακολουθούν ν' αποκαλούν ο ένας τον άλλον "σύντροφε" και να θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς.
Αλλά ποιά είμαι εγώ που θα τους χαλάσω το χατήρι;
Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε κύριοι.


Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε...
Γοητευμένος από την αβεβαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης ο Νομπελίστας συγγραφέας εξετάζει σε όλο του το έργο το μυστήριο της ταυτότητας και την υποκειμενικότητα της αντίληψης. Στην Πιραντελλική δραματουργία δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, παρά μόνο ένα παιχνίδι ρόλων και «η ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας δημιουργώντας μια πραγματικότητα –μια για τον καθένα και ποτέ την ίδια για όλους, που αποδεικνύεται κάθε τόσο μάταιη και φανταστική», όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας. 
Στο «Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)», έργο που παίχτηκε για πρώτη φορά το 1917, η δράση τοποθετείται σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, με τους ήρωες να προσπαθούν να αποδείξουν -ο καθένας για τον εαυτό του- την αλήθεια των αντιφατικών ιστοριών τους, προκειμένου να ικανοποιήσουν τη νοσηρή περιέργεια και τη χωρίς όρια αδιακρισία της κοινής γνώμης για οτιδήποτε ξεφεύγει από τα καθιερωμένα. 

Σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά;