Τα νυχτοπερπατήματα της μορφής μου

Sleeping Muse by Constantin Brancusi, 1910, Metropolitan Museum of Art

Έχω μια μορφή με την οποία γνωριζόμαστε απ' την καλή κι απ' την ανάποδη. Από την καλή την γνωρίζω όταν ετοιμάζομαι να βγω από το σπίτι, ακόμα κι αν πρόκειται να πάω ν’ αγοράσω ψωμί. Όχι, όχι, δεν μ’ ενδιαφέρει ο φούρναρης. Ούτε καραδοκούν οι θαυμαστές μου σε κάθε γωνιά  του δρόμου. Την μορφή μου την περιποιούμαι γιατί ανακάλυψα ότι όπως και οι μορφές των άλλων ανθρώπων έτσι και η δική μου έχει την τάση ν’ αυτονομείται πού και πού. Κι επειδή δεν ξέρω πού μπορεί να βρεθεί, καλού κακού ας είναι εμφανίσιμη. Από την κακή την γνωρίζω το πρωί που ξυπνάω, το βράδυ πριν κοιμηθώ και μερικές άλλες φορές, ας πούμε όταν βλέπω ειδήσεις κι ανοίγει ο Πρετεντέρης το στόμα του. Ενίοτε κι ο Τσίμας ή η Τρέμη. Όσο για τον Καψή, ο εγκέφαλός μου είναι εκπαιδευμένος. Μόλις πάρει σήμα απ' τα ματάκια μου και τ’ αυτάκια μου ότι εμφανίζεται ο Καψής, αυτομάτως αποσυνδέεται από το περιβάλλον. Σε αντίθεση λοιπόν με μερικούς εκ του μακρόθεν συνεντευξιαζόμενους, το δικό μου σήμα δεν έχει επιστροφή. Ο εγκέφαλός μου κλείνει ερμητικά. Ο Καψής είναι συνδεδεμένος με το OFF του εγκεφάλου μου. Άλλη φορά θα σας πω τη συνδεσμολογία. Τα μάτια μου βλέπουν απλώς έναν άνθρωπο, που μπορεί να είναι ο Καψής μπορεί και όχι, ν’ ανοιγοκλείνει απλώς το στόμα του. Κι έτσι προστατεύομαι εγώ αλλά προστατεύεται και η συσκευή της τηλεόρασης που δεν φταίει σε τίποτα.

Προχθές τη νύχτα δυσκολευόμουνα να κοιμηθώ και προτίμησα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Πήγα στην κουζίνα να πιω νερό και κατά την προσφιλή μου συνήθεια και κρυπτοωραιοπάθεια έστρεψα το βλέμμα μου στο τζάμι του παραθύρου. Και τότε διαπίστωσα ότι δεν έχω είδωλο! Πήγα στον καθρέφτη του μπάνιου αλλά κι εκεί τίποτα. Στον ολόσωμο της ντουλάπας τίποτα κι εκεί. Εγώ υπήρχα, το ήξερα γιατί μ’ έβλεπα, ό,τι μπορούσα βέβαια να δω από το κεφάλι και κάτω. Έπιανα το πρόσωπο, τα χαρακτηριστικά μου στη θέση τους. Τα μάτια, τα φρύδια, η μύτη, το στόμα, τ’ αυτιά όλα όπως τα είχα αφήσει πριν λίγες ώρες. Ήλπιζα να έχουν την ίδια όψη αλλά αν κάποιος ήθελε να μου κάνει πλάκα και να μου αλλάξει τα χαρακτηριστικά, θα τον παρακαλούσα να το κάνει αυτό μόνο στη μύτη μου. Κατά προτίμηση γαλλική. Τα υπόλοιπα τα θέλω όπως είναι. Μου αρέσουν.

Νύχτα δύσκολη η προχθεσινή. Με βασάνιζαν πολλά, τα όνειρα έδιναν κι έπαιρναν. Οι επισκέπτες σ’ αυτά έκαναν πάρτυ. Έβλεπα εσένα να μου μιλάς, χωρίς να μπορώ να θυμηθώ τί μου έλεγες. Έβλεπα κι εσένα να με κοιτάζεις χωρίς να είμαι σίγουρη πως κοιτούσες εμένα. Κι εσύ εκεί ήσουν, κάπου σε μια γωνιά. Όταν με πλησίασες κι η καρδιά μου πήγε να σπάσει – γιατί όμως;; - εγώ δεν ήμουν πια εκεί. Η ηλίθια. Τόσες φορές μου έχω πει ότι από τα όνειρα δεν την κοπανάμε. Ξέρω τί φοβάμαι και φεύγω. Όμως όσες φορές δεν το κούνησα ρούπι και μέχρι να έρθεις, το όνειρο έπαιζε και ξανάπαιζε, άνθρωποι περνούσαν και ξαναπερνούσαν, τόσο ίδιοι αλλά και τόσο διαφορετικοί, αποζημιώθηκα. Δεν με πρόδωσες. Ήρθες κι ήσουν αυτός που φανταζόμουν, στα όνειρα φυσικά. Εγώ τα όνειρά μου τα ονειρεύομαι, τα πλάθω, τα σκηνοθετώ, τις βασικές οδηγίες τις έχω δώσει στο υποσυνείδητό μου προτού κοιμηθώ. Κι αυτά τα όνειρα παίζουν – πώς το λένε αυτό στην κινηματογραφική ή τηλεοπτική γλώσσα;; χαλί; Ίσως. Αν το όνειρο μου αρέσει, το βλέπω ξανά και ξανά σαν ένα όνειρο μέσα στο όνειρο, το μεταφέρω στην αληθινή ζωή, οι πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι, το σενάριο όμως είναι άλλο. Τα όνειρα κρύβουν μηνύματα. Για το τί θέλουμε εμείς αλλά και για το τί θέλουν οι άλλοι.

Αν τα όνειρα δεν μου αρέσουν, θεωρώ πως και πάλι κρύβουν μηνύματα. Σήματα κινδύνου. Alert!!! Δεν τις έχω αυτές τις γνώσεις αλλά μου αρέσει να προσπαθώ να βρω τί κρύβεται πίσω από τα ανταρεμένα κύματα με τα οποία συνήθως παλεύω – τα κύματα ανήκουν στα best of – τί σημαίνει να βυθίζομαι και λίγο πριν τον βυθό να βγαίνω στην επιφάνεια ίσα για μια ανάσα, τί σημαίνει να μην μπορώ ν’ ανέβω μια σκάλα, τί θέλει να μου πει η σκάλα όταν σταματάει ξαφνικά κι εγώ πρέπει να πηδήξω ένα μεγάλο κενό για να μπω στο σπίτι μου;; Συνήθως αν κάνω λίγη υπομονή η ίδια η ζωή μου δείχνει τί σημαίνει το κάθε τι από αυτά. Ω ναι!!

Ξανά στο θέμα μας λοιπόν. Δύσκολη νύχτα η προχθεσινή που ανακάλυψα ότι η μορφή μου την κοπανάει τα βράδια. Ότι έχω μια μορφή μπερμπάντω.

Κάποια στιγμή με την μορφή μου ακόμα απούσα κι εμένα με την απορία πού ν’ αλητεύει άραγε, με πήρε ο ύπνος κι όταν με το πρώτο φως της ημέρας ξύπνησα αυτή είχε ήδη επιστρέψει κι ενσωματωθεί με το υπόλοιπο είναι μου. Πιάσαμε λοιπόν κουβεντούλα.

- Πού πας τα βράδια;

- Ανταποδίδω επισκέψεις. Αυτοί πώς έρχονται σε μας;; Εγώ να μην τις κάνω τις επισκεψούλες μου;; Προχθές είδα εκείνη που δεν είχε ξανάρθει. Σε σύγχυσε κι είπα να της τα ψάλλω ένα χεράκι. Κι αντιπροχθές είδα εκείνον που στενοχωρημένος ήρθε σε σένα για παρηγοριά και πήγα να του πω ότι αρκετές στενοχώριες έχεις και μόνη σου, δεν χρειάζεται να σου φορτώνουν οι άλλοι τις δικές τους.

- Καταφέρνεις και τρυπώνεις στα όνειρά τους;

- Ναι, συνήθως τα καταφέρνω. Είναι όμως μερικές φορές που τριγυρίζω σαν την άδικη κατάρα. Προσπαθώ να βρω μια τρυπούλα να χωθώ αλλά μάταια.

- Σ’ εκείνον έχεις καταφέρει να τρυπώσεις; Στα δικά του όνειρα θέλω να πας. Θα το κάνεις;;

- Θα προσπαθήσω αλλά - δεν ξέρω αν σου το είπα πριν - αυτός ...αυτός ...είναι δύσκολη περίπτωση.

Ω, άλλη μια ευτυχισμένη μέρα

Σάββατο, 5 Νοεμβρίου (με την άδειά σας κε Μπέκετ)

Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου είναι άλλη μια ευτυχισμένη μέρα.

Δεν έχει σημασία που το προηγούμενο βράδυ έμεινα πάλι αγκυλωμένη σε μια τρύπα που την ένιωθα όλο να στενεύει και να με τραβάει σ' ένα απύθμενο βάθος. Δεν έχει σημασία που ο ορίζοντας της ύπαρξής μου δεν ξεπερνούσε μερικά κυβικά εκατοστόμετρα. Ούτε έχει σημασία πως το μόνο που άκουγα ήταν ο εγκέφαλος που έκοβε βόλτες μέσα στο κεφάλι μου στην προσπάθειά του να βρει τρόπο να δραπετεύσει. Όμως το μόνο άνοιγμα ήταν τα μάτια, άνοιγμα όμως μόνο εισόδου με βαλβίδα ασφαλείας για οτιδήποτε προσπαθούσε να βγει από εκεί. Άδικος κόπος κι ατελέσφορες προσπάθειες, έτσι κι αλλιώς από τα μάτια ξεκινούσε ο φαύλος κύκλος με τις τραγικές εικόνες ενός άθλιου τοπίου το οποίο μετέφεραν ραδιοκύματα στα μάτια μου, επεξεργάσιμο υλικό για τον εγκέφαλό μου. Έναν εγκέφαλο ρευστό, αποδομημένο, χωρίς συνεκτική ύλη που μάταια κινούνταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα ψάχνοντας απεγνωσμένα για έξοδο κινδύνου πέφτοντας όμως διαρκώς πάνω σ' αυτό που ήθελε ν' αποφύγει.

Αυτό το σαββατιάτικο πρωινό, οι ώρες κυλούν περίπου ομαλά με τις συνήθειές μου να παίζουν πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο. Το καθυστερημένο ξύπνημα, ο καφές, το τσιγάρο, οι δουλειές που έπρεπε να κάνω, όλα σε μια ακτίνα μόλις λίγων μέτρων.

Απ' αυτήν την άποψη, Γουίνι, εγώ είμαι πιο τυχερή από σένα. Εκτός από το κεφάλι και τα χέρια μπορώ να κουνήσω και τα πόδια.

Θεωρητικά μόνο αφού πρακτικά αυτή τη δυνατότητα δεν την αξιοποίησα εντέλει. Έμεινα ακίνητη να παρακολουθώ αυτόν τον άνθρωπο που ο Θεός - μέσω των κοσμικών εκπροσώπων του - έστειλε στη γη για να μας δοκιμάσει. Έπεσα για ύπνο αλλά σκεφτόμουν ξανά και ξανά όσα ήθελα να έχω ξεχάσει κι ακόμη καλύτερα να μην έχουν συμβεί αλλά ο ύπνος δεν έχει αυτές τις ικανότητες, να ακυρώνει τα γεγονότα, να διορθώνει τα λάθη, να τιμωρεί τα εγκλήματα. Ο ύπνος είναι απλά ένα διάλειμμα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Αυτό το μέλλον λοιπόν είναι τώρα. Άλλη μια ευτυχισμένη μέρα, η πρώτη της υπόλοιπης ζωής μου που ήδη βρίσκεται στη μέση της κι ενώ εγώ προσπαθώ ν' αγνοήσω το άδειο μου στομάχι, τον πόνο που σφήνωσε για μια ακόμη φορά στο μεσόφρυδό μου και το βουητό στ' αυτιά, που με προειδοποιεί πως αν δεν κάνω κάτι γρήγορα για όλα τα παραπάνω αυτή η μέρα δεν θα τελειώσει εύκολα. Πρέπει να φάω λοιπόν, αλλά πρώτα πρέπει να ετοιμάσω την τροφή μου. Η ώρα είναι 4.00, είναι ήδη αργά άρα πρέπει να καταβροχθίσω γρήγορα κάτι έτοιμο. Πρέπει να πιω ένα παυσίπονο επειγόντως γιατί νιώθω τον πονοκέφαλο να εγκαθίσταται με διαθέσεις μονιμότητας στο κενό που δημιουργεί το μυαλό μου στο απελπισμένο τρεχαλητό του. Και πρέπει ν' ακούσω μουσική για να καλύψω τους απόηχους από τη χθεσινοβραδινή χλαπαταγή. Το σπίτι μου δεν είναι μεγάλο αλλά πρέπει να πάρω τα πόδια μου το ταχύτερο δυνατό. Πρέπει να πλύνω τη βεράντα μου, να βάλω πλυντήριο και να κάνω την καθαριότητα στο μπάνιο του σπιτιού μου. Μέχρι το βράδυ τα θέλω όλα να λάμπουν.

Απ' αυτήν την άποψη, Γουίνι, εσύ είσαι πιο τυχερή, αφού όσα χρειάζεσαι βρίσκονται πολύ κοντά σου ώστε απλώνοντας μόνο τα χέρια μπορείς και τα φτάνεις.

Ενώ εγώ, καθηλωμένη μπροστά στην τηλεόραση χθες βράδυ, το μόνο που κατάφερνα να φτάσω ήταν το μπωλ με τα μύγδαλα που καταβρόχθιζα πιο γρήγορα κι από τα ψέματα που αράδιαζε αυτό το ανθρώπινο νετρίνο που κατάφερε να διεισδύσει όχι μόνο σε κάθε κύτταρό μας αλλά και σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη και να δημιουργήσει απίστευτες αντιδράσεις οι οποίες με την ίδια ταχύτητα ξαναγύριζαν, μπούμεραγκ, στην δική μας όμως τη ζωή. Όχι στη δική του αφού αυτόν τον ίδιο και τα τσιράκια του για κάποιο λόγο, δεν τους πλησιάζει τίποτα. Δεν τους αγγίζει τίποτα. Ακόμα και η ανθρώπινη περιφρόνηση, ο ανθρώπινος θυμός και πόνος, η ανθρώπινη οργή και αγανάκτηση έχουν τη δική τους αξιοπρέπεια και αρνούνται ακόμα και να πλησιάσουν αυτόν τον άνθρωπο, αρνούνται να τον ακουμπήσουν γιατί φοβούνται ότι θα μολυνθούν από το τρομερό μικρόβιο με το οποίο τον έχουν μπολιάσει προκειμένου το ανοσοποιητικό του σύστημα να λειτουργεί μ' αυτόν τον παράξενο τρόπο. Το δικό του ανοσοποιητικό δεν κατανικά αλλά διώχνει τα μικρόβια και μολύνουν ό,τι τον πλησιάζει.

Από αυτήν την άποψη, Γουίνι, είναι καλύτερα που δεν τον αγγίζει τίποτε απολύτως. Γιατί εσύ μπορεί να έχεις συμβιβαστεί με τον περιορισμό του ζωτικού σου χώρου σε μια τρύπα που ίσα ίσα χωράει να βγει το κεφάλι σου, από ανώτερες δυνάμεις που κάποιοι τις λένε "παράλογο", εγώ όμως δεν συμβιβάζομαι με τίποτε λιγότερο από το να διατηρήσω την οργή μου και τον θυμό μου ακέραιο και στη θέση του. Και θέλω χώρο πολύ περισσότερο από μια τρύπα για να απλώσω το κουβάρι της αγανάκτησής μου και της ανάγκης μου να τα καταφέρω.

Εσύ Γουίνι, κουνάς τα χέρια και τα μάτια σου αλλά καθώς κυλούν οι δικές σου ευτυχισμένες μέρες τα χέρια σου σφηνώνουν μέσα στην τρύπα, σιγά σιγά μένεις μια ασώματη κεφαλή, τα μάτια σου κι αυτά μοιάζουν να θέλουν να παραιτηθούν, κάποια στιγμή θα αποφασίσουν να κλείσουν ερμητικά, βυθίζοντάς σε στο ολοκληρωτικό σκοτάδι.

Εγώ, Γουίνι, δεν ξέρω τί μου γίνεται. Τα πάντα επάνω μου και γύρω μου έχουν αυτονομηθεί. Δεν υπακούουν σε εντολές.

Ω, ναι, χθες ήταν άλλη μια ευτυχισμένη μέρα, που τελείωσε με μένα καθηλωμένη σε μισό τετραγωνικό μέτρο, άχρηστα τα πόδια γιατί δεν είχαν κάπου να με πάνε, άχρηστα τα χέρια γιατί δεν είχαν κάτι να φτάσουν, άχρηστα τα μάτια γιατί αυτό που έβλεπαν ήταν μια στιγμή από το παρελθόν, σ' επανάληψη άρα ενδυνάμωση, σαν ένα χαλί που αναπαράγει τα ίδια και τα ίδια μοτίβα μέχρι να καλύψει όλο το κενό της ύπαρξής μου.

Απ' αυτήν την άποψη ήμουνα σε χειρότερη θέση από σένα, Γουίνι, γιατί η μόνη αίσθηση που λειτουργούσε σε μένα ήταν η ακοή για ν' ακούω δυστυχώς μονότονους ήχους που έμοιαζαν λέξεις αλλά δεν ήταν τίποτε περισσότερο από φθόγγοι ριγμένοι τυχαία ο ένας δίπλα στον άλλο.

Ξέρεις όμως κάτι γλυκειά μου;; Όλα αυτά yesterday. Τώρα λέω ν' αρχίσω σιγά σιγά κινήσεις ξεμουδιάσματος, ασκήσεις Χουντίνι, να βγάλω τα χέρια μου από την τρύπα και να στηριχτώ επάνω τους, πρώτα οι αγκώνες, έπειτα οι παλάμες κι αφού επιστρατεύσω όσες δυνάμεις έχω να βγω ολόκληρη από τη δική μου τρύπα. Κι αν μου έχει μείνει λίγη δύναμη ακόμη να προσπαθήσω να την κλείσω την γαμότρυπα μην τυχόν και ξαναπέσω μέσα.

Και μετά να πάω ολοταχώς στο ψυγείο μου προς άγραν τροφής.

Μέχρι το βράδυ το σπίτι μου πρέπει να λάμπει. Το ίδιο κι εγώ. Με περιμένουν δουλειές με φούντες (με την καλή την έννοια).

Θα σε αφήσω τώρα Γουίνι, καλή τύχη.