Τα νυχτοπερπατήματα της μορφής μου

Sleeping Muse by Constantin Brancusi, 1910, Metropolitan Museum of Art

Έχω μια μορφή με την οποία γνωριζόμαστε απ' την καλή κι απ' την ανάποδη. Από την καλή την γνωρίζω όταν ετοιμάζομαι να βγω από το σπίτι, ακόμα κι αν πρόκειται να πάω ν’ αγοράσω ψωμί. Όχι, όχι, δεν μ’ ενδιαφέρει ο φούρναρης. Ούτε καραδοκούν οι θαυμαστές μου σε κάθε γωνιά  του δρόμου. Την μορφή μου την περιποιούμαι γιατί ανακάλυψα ότι όπως και οι μορφές των άλλων ανθρώπων έτσι και η δική μου έχει την τάση ν’ αυτονομείται πού και πού. Κι επειδή δεν ξέρω πού μπορεί να βρεθεί, καλού κακού ας είναι εμφανίσιμη. Από την κακή την γνωρίζω το πρωί που ξυπνάω, το βράδυ πριν κοιμηθώ και μερικές άλλες φορές, ας πούμε όταν βλέπω ειδήσεις κι ανοίγει ο Πρετεντέρης το στόμα του. Ενίοτε κι ο Τσίμας ή η Τρέμη. Όσο για τον Καψή, ο εγκέφαλός μου είναι εκπαιδευμένος. Μόλις πάρει σήμα απ' τα ματάκια μου και τ’ αυτάκια μου ότι εμφανίζεται ο Καψής, αυτομάτως αποσυνδέεται από το περιβάλλον. Σε αντίθεση λοιπόν με μερικούς εκ του μακρόθεν συνεντευξιαζόμενους, το δικό μου σήμα δεν έχει επιστροφή. Ο εγκέφαλός μου κλείνει ερμητικά. Ο Καψής είναι συνδεδεμένος με το OFF του εγκεφάλου μου. Άλλη φορά θα σας πω τη συνδεσμολογία. Τα μάτια μου βλέπουν απλώς έναν άνθρωπο, που μπορεί να είναι ο Καψής μπορεί και όχι, ν’ ανοιγοκλείνει απλώς το στόμα του. Κι έτσι προστατεύομαι εγώ αλλά προστατεύεται και η συσκευή της τηλεόρασης που δεν φταίει σε τίποτα.

Προχθές τη νύχτα δυσκολευόμουνα να κοιμηθώ και προτίμησα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Πήγα στην κουζίνα να πιω νερό και κατά την προσφιλή μου συνήθεια και κρυπτοωραιοπάθεια έστρεψα το βλέμμα μου στο τζάμι του παραθύρου. Και τότε διαπίστωσα ότι δεν έχω είδωλο! Πήγα στον καθρέφτη του μπάνιου αλλά κι εκεί τίποτα. Στον ολόσωμο της ντουλάπας τίποτα κι εκεί. Εγώ υπήρχα, το ήξερα γιατί μ’ έβλεπα, ό,τι μπορούσα βέβαια να δω από το κεφάλι και κάτω. Έπιανα το πρόσωπο, τα χαρακτηριστικά μου στη θέση τους. Τα μάτια, τα φρύδια, η μύτη, το στόμα, τ’ αυτιά όλα όπως τα είχα αφήσει πριν λίγες ώρες. Ήλπιζα να έχουν την ίδια όψη αλλά αν κάποιος ήθελε να μου κάνει πλάκα και να μου αλλάξει τα χαρακτηριστικά, θα τον παρακαλούσα να το κάνει αυτό μόνο στη μύτη μου. Κατά προτίμηση γαλλική. Τα υπόλοιπα τα θέλω όπως είναι. Μου αρέσουν.

Νύχτα δύσκολη η προχθεσινή. Με βασάνιζαν πολλά, τα όνειρα έδιναν κι έπαιρναν. Οι επισκέπτες σ’ αυτά έκαναν πάρτυ. Έβλεπα εσένα να μου μιλάς, χωρίς να μπορώ να θυμηθώ τί μου έλεγες. Έβλεπα κι εσένα να με κοιτάζεις χωρίς να είμαι σίγουρη πως κοιτούσες εμένα. Κι εσύ εκεί ήσουν, κάπου σε μια γωνιά. Όταν με πλησίασες κι η καρδιά μου πήγε να σπάσει – γιατί όμως;; - εγώ δεν ήμουν πια εκεί. Η ηλίθια. Τόσες φορές μου έχω πει ότι από τα όνειρα δεν την κοπανάμε. Ξέρω τί φοβάμαι και φεύγω. Όμως όσες φορές δεν το κούνησα ρούπι και μέχρι να έρθεις, το όνειρο έπαιζε και ξανάπαιζε, άνθρωποι περνούσαν και ξαναπερνούσαν, τόσο ίδιοι αλλά και τόσο διαφορετικοί, αποζημιώθηκα. Δεν με πρόδωσες. Ήρθες κι ήσουν αυτός που φανταζόμουν, στα όνειρα φυσικά. Εγώ τα όνειρά μου τα ονειρεύομαι, τα πλάθω, τα σκηνοθετώ, τις βασικές οδηγίες τις έχω δώσει στο υποσυνείδητό μου προτού κοιμηθώ. Κι αυτά τα όνειρα παίζουν – πώς το λένε αυτό στην κινηματογραφική ή τηλεοπτική γλώσσα;; χαλί; Ίσως. Αν το όνειρο μου αρέσει, το βλέπω ξανά και ξανά σαν ένα όνειρο μέσα στο όνειρο, το μεταφέρω στην αληθινή ζωή, οι πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι, το σενάριο όμως είναι άλλο. Τα όνειρα κρύβουν μηνύματα. Για το τί θέλουμε εμείς αλλά και για το τί θέλουν οι άλλοι.

Αν τα όνειρα δεν μου αρέσουν, θεωρώ πως και πάλι κρύβουν μηνύματα. Σήματα κινδύνου. Alert!!! Δεν τις έχω αυτές τις γνώσεις αλλά μου αρέσει να προσπαθώ να βρω τί κρύβεται πίσω από τα ανταρεμένα κύματα με τα οποία συνήθως παλεύω – τα κύματα ανήκουν στα best of – τί σημαίνει να βυθίζομαι και λίγο πριν τον βυθό να βγαίνω στην επιφάνεια ίσα για μια ανάσα, τί σημαίνει να μην μπορώ ν’ ανέβω μια σκάλα, τί θέλει να μου πει η σκάλα όταν σταματάει ξαφνικά κι εγώ πρέπει να πηδήξω ένα μεγάλο κενό για να μπω στο σπίτι μου;; Συνήθως αν κάνω λίγη υπομονή η ίδια η ζωή μου δείχνει τί σημαίνει το κάθε τι από αυτά. Ω ναι!!

Ξανά στο θέμα μας λοιπόν. Δύσκολη νύχτα η προχθεσινή που ανακάλυψα ότι η μορφή μου την κοπανάει τα βράδια. Ότι έχω μια μορφή μπερμπάντω.

Κάποια στιγμή με την μορφή μου ακόμα απούσα κι εμένα με την απορία πού ν’ αλητεύει άραγε, με πήρε ο ύπνος κι όταν με το πρώτο φως της ημέρας ξύπνησα αυτή είχε ήδη επιστρέψει κι ενσωματωθεί με το υπόλοιπο είναι μου. Πιάσαμε λοιπόν κουβεντούλα.

- Πού πας τα βράδια;

- Ανταποδίδω επισκέψεις. Αυτοί πώς έρχονται σε μας;; Εγώ να μην τις κάνω τις επισκεψούλες μου;; Προχθές είδα εκείνη που δεν είχε ξανάρθει. Σε σύγχυσε κι είπα να της τα ψάλλω ένα χεράκι. Κι αντιπροχθές είδα εκείνον που στενοχωρημένος ήρθε σε σένα για παρηγοριά και πήγα να του πω ότι αρκετές στενοχώριες έχεις και μόνη σου, δεν χρειάζεται να σου φορτώνουν οι άλλοι τις δικές τους.

- Καταφέρνεις και τρυπώνεις στα όνειρά τους;

- Ναι, συνήθως τα καταφέρνω. Είναι όμως μερικές φορές που τριγυρίζω σαν την άδικη κατάρα. Προσπαθώ να βρω μια τρυπούλα να χωθώ αλλά μάταια.

- Σ’ εκείνον έχεις καταφέρει να τρυπώσεις; Στα δικά του όνειρα θέλω να πας. Θα το κάνεις;;

- Θα προσπαθήσω αλλά - δεν ξέρω αν σου το είπα πριν - αυτός ...αυτός ...είναι δύσκολη περίπτωση.