Ω, άλλη μια ευτυχισμένη μέρα

Σάββατο, 5 Νοεμβρίου (με την άδειά σας κε Μπέκετ)

Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου είναι άλλη μια ευτυχισμένη μέρα.

Δεν έχει σημασία που το προηγούμενο βράδυ έμεινα πάλι αγκυλωμένη σε μια τρύπα που την ένιωθα όλο να στενεύει και να με τραβάει σ' ένα απύθμενο βάθος. Δεν έχει σημασία που ο ορίζοντας της ύπαρξής μου δεν ξεπερνούσε μερικά κυβικά εκατοστόμετρα. Ούτε έχει σημασία πως το μόνο που άκουγα ήταν ο εγκέφαλος που έκοβε βόλτες μέσα στο κεφάλι μου στην προσπάθειά του να βρει τρόπο να δραπετεύσει. Όμως το μόνο άνοιγμα ήταν τα μάτια, άνοιγμα όμως μόνο εισόδου με βαλβίδα ασφαλείας για οτιδήποτε προσπαθούσε να βγει από εκεί. Άδικος κόπος κι ατελέσφορες προσπάθειες, έτσι κι αλλιώς από τα μάτια ξεκινούσε ο φαύλος κύκλος με τις τραγικές εικόνες ενός άθλιου τοπίου το οποίο μετέφεραν ραδιοκύματα στα μάτια μου, επεξεργάσιμο υλικό για τον εγκέφαλό μου. Έναν εγκέφαλο ρευστό, αποδομημένο, χωρίς συνεκτική ύλη που μάταια κινούνταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα ψάχνοντας απεγνωσμένα για έξοδο κινδύνου πέφτοντας όμως διαρκώς πάνω σ' αυτό που ήθελε ν' αποφύγει.

Αυτό το σαββατιάτικο πρωινό, οι ώρες κυλούν περίπου ομαλά με τις συνήθειές μου να παίζουν πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο. Το καθυστερημένο ξύπνημα, ο καφές, το τσιγάρο, οι δουλειές που έπρεπε να κάνω, όλα σε μια ακτίνα μόλις λίγων μέτρων.

Απ' αυτήν την άποψη, Γουίνι, εγώ είμαι πιο τυχερή από σένα. Εκτός από το κεφάλι και τα χέρια μπορώ να κουνήσω και τα πόδια.

Θεωρητικά μόνο αφού πρακτικά αυτή τη δυνατότητα δεν την αξιοποίησα εντέλει. Έμεινα ακίνητη να παρακολουθώ αυτόν τον άνθρωπο που ο Θεός - μέσω των κοσμικών εκπροσώπων του - έστειλε στη γη για να μας δοκιμάσει. Έπεσα για ύπνο αλλά σκεφτόμουν ξανά και ξανά όσα ήθελα να έχω ξεχάσει κι ακόμη καλύτερα να μην έχουν συμβεί αλλά ο ύπνος δεν έχει αυτές τις ικανότητες, να ακυρώνει τα γεγονότα, να διορθώνει τα λάθη, να τιμωρεί τα εγκλήματα. Ο ύπνος είναι απλά ένα διάλειμμα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Αυτό το μέλλον λοιπόν είναι τώρα. Άλλη μια ευτυχισμένη μέρα, η πρώτη της υπόλοιπης ζωής μου που ήδη βρίσκεται στη μέση της κι ενώ εγώ προσπαθώ ν' αγνοήσω το άδειο μου στομάχι, τον πόνο που σφήνωσε για μια ακόμη φορά στο μεσόφρυδό μου και το βουητό στ' αυτιά, που με προειδοποιεί πως αν δεν κάνω κάτι γρήγορα για όλα τα παραπάνω αυτή η μέρα δεν θα τελειώσει εύκολα. Πρέπει να φάω λοιπόν, αλλά πρώτα πρέπει να ετοιμάσω την τροφή μου. Η ώρα είναι 4.00, είναι ήδη αργά άρα πρέπει να καταβροχθίσω γρήγορα κάτι έτοιμο. Πρέπει να πιω ένα παυσίπονο επειγόντως γιατί νιώθω τον πονοκέφαλο να εγκαθίσταται με διαθέσεις μονιμότητας στο κενό που δημιουργεί το μυαλό μου στο απελπισμένο τρεχαλητό του. Και πρέπει ν' ακούσω μουσική για να καλύψω τους απόηχους από τη χθεσινοβραδινή χλαπαταγή. Το σπίτι μου δεν είναι μεγάλο αλλά πρέπει να πάρω τα πόδια μου το ταχύτερο δυνατό. Πρέπει να πλύνω τη βεράντα μου, να βάλω πλυντήριο και να κάνω την καθαριότητα στο μπάνιο του σπιτιού μου. Μέχρι το βράδυ τα θέλω όλα να λάμπουν.

Απ' αυτήν την άποψη, Γουίνι, εσύ είσαι πιο τυχερή, αφού όσα χρειάζεσαι βρίσκονται πολύ κοντά σου ώστε απλώνοντας μόνο τα χέρια μπορείς και τα φτάνεις.

Ενώ εγώ, καθηλωμένη μπροστά στην τηλεόραση χθες βράδυ, το μόνο που κατάφερνα να φτάσω ήταν το μπωλ με τα μύγδαλα που καταβρόχθιζα πιο γρήγορα κι από τα ψέματα που αράδιαζε αυτό το ανθρώπινο νετρίνο που κατάφερε να διεισδύσει όχι μόνο σε κάθε κύτταρό μας αλλά και σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη και να δημιουργήσει απίστευτες αντιδράσεις οι οποίες με την ίδια ταχύτητα ξαναγύριζαν, μπούμεραγκ, στην δική μας όμως τη ζωή. Όχι στη δική του αφού αυτόν τον ίδιο και τα τσιράκια του για κάποιο λόγο, δεν τους πλησιάζει τίποτα. Δεν τους αγγίζει τίποτα. Ακόμα και η ανθρώπινη περιφρόνηση, ο ανθρώπινος θυμός και πόνος, η ανθρώπινη οργή και αγανάκτηση έχουν τη δική τους αξιοπρέπεια και αρνούνται ακόμα και να πλησιάσουν αυτόν τον άνθρωπο, αρνούνται να τον ακουμπήσουν γιατί φοβούνται ότι θα μολυνθούν από το τρομερό μικρόβιο με το οποίο τον έχουν μπολιάσει προκειμένου το ανοσοποιητικό του σύστημα να λειτουργεί μ' αυτόν τον παράξενο τρόπο. Το δικό του ανοσοποιητικό δεν κατανικά αλλά διώχνει τα μικρόβια και μολύνουν ό,τι τον πλησιάζει.

Από αυτήν την άποψη, Γουίνι, είναι καλύτερα που δεν τον αγγίζει τίποτε απολύτως. Γιατί εσύ μπορεί να έχεις συμβιβαστεί με τον περιορισμό του ζωτικού σου χώρου σε μια τρύπα που ίσα ίσα χωράει να βγει το κεφάλι σου, από ανώτερες δυνάμεις που κάποιοι τις λένε "παράλογο", εγώ όμως δεν συμβιβάζομαι με τίποτε λιγότερο από το να διατηρήσω την οργή μου και τον θυμό μου ακέραιο και στη θέση του. Και θέλω χώρο πολύ περισσότερο από μια τρύπα για να απλώσω το κουβάρι της αγανάκτησής μου και της ανάγκης μου να τα καταφέρω.

Εσύ Γουίνι, κουνάς τα χέρια και τα μάτια σου αλλά καθώς κυλούν οι δικές σου ευτυχισμένες μέρες τα χέρια σου σφηνώνουν μέσα στην τρύπα, σιγά σιγά μένεις μια ασώματη κεφαλή, τα μάτια σου κι αυτά μοιάζουν να θέλουν να παραιτηθούν, κάποια στιγμή θα αποφασίσουν να κλείσουν ερμητικά, βυθίζοντάς σε στο ολοκληρωτικό σκοτάδι.

Εγώ, Γουίνι, δεν ξέρω τί μου γίνεται. Τα πάντα επάνω μου και γύρω μου έχουν αυτονομηθεί. Δεν υπακούουν σε εντολές.

Ω, ναι, χθες ήταν άλλη μια ευτυχισμένη μέρα, που τελείωσε με μένα καθηλωμένη σε μισό τετραγωνικό μέτρο, άχρηστα τα πόδια γιατί δεν είχαν κάπου να με πάνε, άχρηστα τα χέρια γιατί δεν είχαν κάτι να φτάσουν, άχρηστα τα μάτια γιατί αυτό που έβλεπαν ήταν μια στιγμή από το παρελθόν, σ' επανάληψη άρα ενδυνάμωση, σαν ένα χαλί που αναπαράγει τα ίδια και τα ίδια μοτίβα μέχρι να καλύψει όλο το κενό της ύπαρξής μου.

Απ' αυτήν την άποψη ήμουνα σε χειρότερη θέση από σένα, Γουίνι, γιατί η μόνη αίσθηση που λειτουργούσε σε μένα ήταν η ακοή για ν' ακούω δυστυχώς μονότονους ήχους που έμοιαζαν λέξεις αλλά δεν ήταν τίποτε περισσότερο από φθόγγοι ριγμένοι τυχαία ο ένας δίπλα στον άλλο.

Ξέρεις όμως κάτι γλυκειά μου;; Όλα αυτά yesterday. Τώρα λέω ν' αρχίσω σιγά σιγά κινήσεις ξεμουδιάσματος, ασκήσεις Χουντίνι, να βγάλω τα χέρια μου από την τρύπα και να στηριχτώ επάνω τους, πρώτα οι αγκώνες, έπειτα οι παλάμες κι αφού επιστρατεύσω όσες δυνάμεις έχω να βγω ολόκληρη από τη δική μου τρύπα. Κι αν μου έχει μείνει λίγη δύναμη ακόμη να προσπαθήσω να την κλείσω την γαμότρυπα μην τυχόν και ξαναπέσω μέσα.

Και μετά να πάω ολοταχώς στο ψυγείο μου προς άγραν τροφής.

Μέχρι το βράδυ το σπίτι μου πρέπει να λάμπει. Το ίδιο κι εγώ. Με περιμένουν δουλειές με φούντες (με την καλή την έννοια).

Θα σε αφήσω τώρα Γουίνι, καλή τύχη.