Μπραζίλιαν; Α πα πα με πειράζει στα νεύρα.

Χαίρετε. Κι ανάθεμα αν ποτέ ξαναδώσω συμβουλές καλλωπισμού σε άνθρωπο και ειδικά σε γυναίκα κι ακόμα ειδικότερα σε φίλη. Αν το ξανακάνω να με φτύσετε, να με δείτε σουβλιστή σαν αρνί το Πάσχα, ηλιοκαμένη να κόβω βόλτες στον Άγιο Παντελεήμονα, να μου καεί ο αποκωδικοποιητής αλλά η τηλεόραση να μπορεί να "πιάνει", να χαλάσει η τοστιέρα μου, η καφετιέρα μου και το κλιματιστικό μου. Να ρημαδοσπάνε τα νύχια μου και να μην μπορώ από το τρέμουλο να ισιώσω γαλλικό ούτε σε δέκα τέρμινα.

Εμείς οι γυναίκες έχουμε κάποιες κακές συνήθειες που εσείς οι άντρες μας τις έχετε περάσει ως απόλυτες αναγκαιότητες. Κι εμείς ως ηλίθιες τσιμπάμε για να σας προσφέρουμε ως θέαμα και ως άρτον και ως οτιδήποτε γουστάρετε ένα αποτέλεσμα άμεμπτο, άχραντο αλλά καθόλου μυστήριο. Τουτέστιν τρίχα μόνο στα μαλλιά (πάλι καλά που δεν μας θέλετε γουλί), στα φρύδια (πάλι καλά δεν μας θέλετε τζοκόντες) και πουθενά αλλού. Το δε επίμαχο σημείο, το θέλετε ...καλλιγραφία! Μόνο τα απαραίτητα δηλαδή. Τα οποία εσείς επίσης καθορίζετε. Αδιαπραγμάτευτο παραμένει το τρίγωνο των βερμούδων και πιο συγκεκριμένα οι δύο του πλευρές το επονομαζόμενο και "μπικίνι" το οποίο το θέλετε σαν τον "πισινό μωρού παιδιού" χωρίς ποτέ να μας έχετε ρωτήσει αν εμείς σας θέλουμε σαν τον "πισινό της μαϊμούς" που πολλές φορές το έχετε συνήθειο και τολμάτε να εμφανίζεστε έτσι μπροστά μας. Εσείς ένα ντουζάκι (κι αν) κι εμείς των παθών μας τον τάραχο. Προσωπικώς όλα αυτά τα έχω χεσμένα, τα κάνω βεβαίως αφού έξις δευτέρα φύσις αλλά επειδή έτσι γουστάρω. (Κούνια που με κούναγε).
- Δε μου λες χρυσή μου γιατί εσένα είναι σένιο;
- Γιατί εγώ χρυσή μου χρησιμοποιώ αποτριχωτικό μηχανάκι.
- Και δεν πονάς;
- Όχι και τόσο. Να σου το δανείσω να δοκιμάσεις. Θα βρεις την υγεία σου. Αργούν οι τρίχες να ξαναβγούν κι όταν αυτό συμβαίνει είναι εξασθενημένες και δεν προβάλλουν σπουδαία αντίσταση, τις έχεις του χεριού σου. Το χρησιμοποιείς όπου γουστάρεις.

Κι άρχισα τις οδηγίες. Πριν ξεκινήσεις, κάνεις αυτό κι αυτό, μετά κάνεις τούτο και τούτο. Πήρε που λέτε η φίλη μου το μηχανάκι μου για να δοκιμάσει. Την προειδοποίησα, να πείτε πως δεν την προειδοποίησα!! Συγκεκριμένα της είπα: κοίτα, δούλεψέ το δυο-τρεις μερούλες πριν την θάλασσα ή το σεξ. Να δεις ρε παιδί μου πώς αντιδρά το δέρμα σου. Κάνε πρώτα σε κάποιο σημείο που είναι λίγο κρυφό. Να πάρει το χέρι σου το "κολάι" που λένε.

Δεν ξέρω τί έκανε, εκείνο που ξέρω είναι πως ήρθε πανικόβλητη στο σπίτι μου να τη σώσω. Φώναζε, τσίριζε "μ' έκαψες που να καείς, σαν το κεράκι της λαμπρής", "εντάξει να καώ χρυσή μου αλλά να μη μάθω πρώτα τον λόγο;"

"Να σου φτιάξω καφέ;" "Να μου φτιάξεις". "Να σου δώσω κι ένα λεξοτανίλ;" "Δώσε". "Δεν έχω!!!"

- Για πες λοιπόν σε τί οφείλω τις τσιρίδες "Αναγνωστοπουλίνα θα σε @@@@@@@"; Τί έκανα για να την αξίζω αυτήν την εμπειρία;

Κι αντί να μου πει, σηκώνει τη φούστα της και τί να δω!!! Τις δύο πλευρές του τριγώνου των βερμούδων, κατακόκκινες κι ερεθισμένες μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Και το χειρότερο; Είχε προχωρήσει και πιο μέσα γιατί η μαλακισμένη το ήθελε και μπραζίλιαν!! Της είπα ότι δεν είναι τίποτα σοβαρό, ότι ο ερεθισμός θα υποχωρήσει, εκείνη λύσσαγε, μου 'λεγε και μου ξανάλεγε ότι είχε εκείνο το βράδυ ραντεβού με τον Τόλη για intimate moments. Ε ωραία χρυσή μου, δείτε το ρομαντικά, μην ανάψετε φώτα, ούτε κεριά. Όταν δηλαδή αυτός σου 'ρχεται αξούριστος εσύ γιατί δεν διαμαρτύρεσαι. Γιατί εκείνης της άρεσε, αυτή ήταν η απάντησή της. Κι αντί να την ξεχέσω και να την  πετάξω έξω από το σπίτι μου, καθόμουν και την άκουγα και το κυριότερο την έβλεπα απειλητική απέναντί μου με τη φούστα ακόμη σηκωμένη μέχρι το σαγόνι. Καθώς λοιπόν κοιτούσα τον ερεθισμό καλύτερα, έκανα το θανάσιμο σφάλμα να της πω, Ρε συ δεν την έκανες καλά την αποτρίχωση, σ' ένα σωρό σημεία υπάρχει ακόμη "αλσίλιο"!! Αμάν, πάνω που είχε ηρεμήσει ξανάρχισε ν' αστράφτει και να βροντάει. Σαν οχτώ έγινα κυρία μου αλλά δεν έχω την ευλιγισία τη δική σου, έχω και παραπάνω κιλά, δεν έβλεπα, ούτε που ξέρω τί γίνεται από κάτω. Έχω και μυωπία, έχω και πρεσβυωπία, έβαλα καθρέφτη αλλά δεν μπορούσα να δω. Γι' αυτό θα μου το φτιάξεις εσύ!!!

Καλά μιλάμε, τόσο γέλιο είχα να ρίξω από τότε που ο Ρακιντζής στη Γιουροβίζιον τραγουδούσε "εσ-έι-τζι-έι-πι-ο"!!! Τί λες πουλάκι μου; Αλλά ήταν καταφερτζού η φίλη μου κι εγώ πανηλιθίου κι υποχωρητική. Ωραία, της λέω, θα δοκιμάσω να σ' αποτελειώσω με το μηχανάκι κι ό,τι μείνει με το τσιμπιδάκι των φρυδιών, έτσι γίνεται. Παλουκώσου στην καρέκλα. Έλα όμως που δεν βολευότανε!! Έλα όμως που το μπάνιο μου είναι μικρό! Έλα όμως που στο υπόλοιπο σπίτι δεν είχα σωστό φωτισμό! (Έλα όμως που δεν γούσταρα τα τριχίδια να πέφτουν στο πάτωμα και να μαζεύω μετά! αλλά δεν της το είπα βεβαίως βεβαίως). Να βγούμε, μου λέει, στο μπαλκόνι! Τί λες βρε θεοπάλαβη, της λέω εγώ, πώς θα βγούμε στο μπαλκόνι; Μα έχεις κατεβασμένες τις τέντες. Και λοιπόν; Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μας δούνε!
Κι αν μας δούνε δηλαδή, τί έγινε; Εδώ βλέπουνε μέρα παρά μέρα τη λωρίδα του υδραυλικού όταν ο γείτονας πλένει τα αυτοκίνητα της φαμίλιας, εγώ είμαι το πρόβλημα;

Με τάπωσε είναι αλήθεια. Ατράνταχο επιχείρημα. Άντε πάμε στο μπαλκόνι να δούμε τί θα ...δούνε. Η αλήθεια είναι πως λίγο γυναικολόγος ένιωσα. Η αλήθεια είναι πως μια πετσέτα της την έχωσα στο στόμα να τη δαγκώνει και να μην φωνάζει σε περίπτωση που πονούσε. Μούγκα η κυρία όμως. Άχνα αυτή, το άχτι μου εγώ! Η αλήθεια είναι πως γέλαγα σαν τρελή και μόνο στη σκέψη πως κάποιος γείτονας κοιτάζει δυο ηλίθιες όπου η μία έχει απλωμένα τα πόδια στα μπράτσα μιας πολυθρόνας, την ώρα που η άλλη ηλίθια έχει πάρει το επιλέιντι-μη-χέσω και μετά το τσιμπιδάκι των φρυδιών κι επιδιορθώνει τ' αδιόρθωτα.

Το ήθελε και μπραζίλιαν η μαντάμ. Τί το θες κυρά μου με μυωπία και πρεσβυωπία το μπραζίλιαν; Δεν σου 'πανε πως πειράζει τα νεύρα; (τα δικά μου).

Το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό. (Αμ' δεν το βλέπω;)

Το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό. (Για ποιόν ...Κύριε;)

Μάλιστα. Και πού να δείτε πόσο ιερή είναι η υποχρέωσή μου για εργασία προκειμένου ν' ανταποκριθώ σε όλα όσα μου ζητάτε. Όχι πως έχω καμιά σκασίλα δηλαδή αλλά επειδή υποψιάζομαι ότι εσείς έχετε θα πρέπει να ψάξετε να βρείτε εκείνη τη ζυγαριά που εσείς την έχετε γραμμένη στ' αρχίδια σας αλλά εγώ στο πορτοφόλι μου και να υπολογίσετε πόσο δικαίωμα και πόσο υποχρέωση είναι για μας τους κοινούς θνητούς-μαλάκες η εργασία.

Ε λοιπόν Κύριε, μην κουράζεστε με ζυγαριές κι άλλα βαρέα κι ανθυγιεινά.
Σας δηλώνω ότι ευχαρίστως θα παραιτηθώ και απ' αυτό το δικαίωμά μου, όπως από τόσα και τόσα άλλα και θα κρατήσω μόνο την υποχρέωση αλλά πρώτα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Το παιχνίδι των όχι και πολλών επιλογών.

Το κουτί 1 ή την κουρτίνα 2 (με ή χωρίς "Ζονγκ"*);
Το κουτί δεν το θέλω (ούτε το 1 ούτε κανέναν άλλον αριθμό άρτιο ή περιττό, ακέραιο ή δεκαδικό, δίδυμο αριθμό, πρώτο ή φίλιο αριθμό ή όποιον άλλον αριθμό οποιασδήποτε κατηγορίας) γιατί μπορεί να έχει "πακέτο" μέσα, άγνωστο από πού, άγνωστο από ποιόν και μένανε δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Ίσα ίσα τα φέρνω βόλτα (έλα όμως που δεν τα φέρνω) με τον εαυτό μου και με τους μέχρι τώρα γνωστούς οικείους και φίλους μου φανταστείτε τί θα πάθω αν εμφανιστούν στη ζωή μου απ' το πουθενά τίποτε αδέλφια, ξαδέλφια  ή άλλοι συγγενείς ή τίποτε ξεχασμένοι φίλοι. Αν υπάρχουν και καίγονται να με βρουν ας με αναζητήσουν στο Facebook και σιγά μη με βρουν με το ονοματάκι-παραλλαγή που έχω ως "Γραφή και Χρώμα". "Ιρίστο εν παρόδο" (απλοποιημένη γραφή όχι αστεία) να σας πω ότι "οσονούπο" (the simple is beautiful) θα επιλέξω σόλο καριέρα στο Facebook χρησιμοποιώντας το ονοματάκι που μου χάρισε ο νονός μου κατά παραγγελίαν βεβαίως βεβαίως από τη μαμά και το μπαμπά μου. Έτσι θα τους διευκολύνω όλους να με βρίσκουν, να κάνουν "ρικουέστ", εγώ να κάνω "αντ", να λέμε παπαριές καμαρωτές, να λαϊκίζουμε αραιά και που κι όξω απ' την πόρτα.
Εκτός κι αν μέσα στο κουτί δεν υπάρχει καμία έκπληξη αλλά "μια απ' τα ίδια", το γνωστό δηλαδή "πακέτο μέτρων" που όλοι γνωρίσαμε κι όλοι αγαπήσαμε. Γνωστό ως μέθοδο, γιατί το καινούργιο περιεχόμενό του αγνοείται. Όπως και η τύχη μου (μέσα). Εκείνο που δεν αγνοείται είναι το υλικό του "πακέτου". Εδώ δεν έχει σκληρό πακέτο ή μαλακό πακέτο, εδώ έχουμε ένα και καλό. Σκληρό, θεόσκληρο για να μην τσακίζουν οι γωνίες. Μόνο οι άνθρωποι. Κι αν θέλουμε να είμαστε κι εμείς "επικαιροποιημένοι" μπορούμε να το λέμε κατ' ευφημισμόν "μπουκέτο μέτρων". Να ξέρετε όμως ότι ο αποκωδικοποιητής του μπουκέτου αυτού δεν έχει εφευρεθεί ακόμα αγαπητοί εν Crypto αδελφοί μου. Άρα "δεν θα ξέρεις από πού σου 'ρθε" ακούω φωνές από παντού. Άρα "πίστευε και μη ερεύνα" ακούω άλλας φωνάς απ' τας γραφάς. Όπως και να 'χει το βλέπω να μου 'ρχεται, στο "δόξα πατρί". Και σ' αυτήν όμως την περίπτωση δεν θα επιλέξω το κουτί.

Πάμ' παρακάτω.

Την κουρτίνα (παρομοίως κανέναν αριθμό από τις προαναφερθείσες κατηγορίες) δεν τη θέλω γιατί κάποιοι από τους σκελετούς που κρύβετε στην ντουλάπα σας ίσως βαρέθηκαν την πνιγηρή ατμόσφαιρα από τη ναφθαλίνη και να έχουν αναζητήσει φιλοξενία στις πτυχές της. Άσε που από πίσω μπορεί να καραδοκεί ο Ζόνγκ!! Η ήττα μας δηλαδή προσωποποιημένη. Επειδή όμως τώρα τελευταία τα βλέπω όλα διπλά και τρίδιπλα (και είναι, ω ναι το ξέρω πόσο διπλοί και τρίδιπλοι είναι οι φόροι, οι εισφορές, τα έξοδα εν γένει για να μην μακρηγορούμε) βλέπω τρεις Ζόνγκ που μου υπόσχονται ο καθένας χωριστά αλλά κι όλοι ομού και ταυτοχρόνως εκτός από ήττες και μερικά ιερά - πλην όμως ανύπαρκτα - δικαιώματα.

Μου λέτε Κύριε πως η εργασία είναι ιερή. Για ποιόν Κύριε; Ιερή για μένα που εργάζομαι, ιερή γι' αυτόν που του εργάζομαι ή είναι ιερή για εσάς που με επεξεργάζεστε, κοινώς με δουλεύετε δηλαδή, από το πρώτο μου το γάλα μέσα στο οποίο εδώ και χρόνια αναρωτιέμαι τί στο διάολο έβαλε μέσα του η μάνα μου κι ενώ άλλα μου λέτε εσείς άλλα καταλαβαίνω εγώ;
Είναι ιερό δικαίωμα γι' αυτόν που θέλει να εργαστεί ο ίδιος, γι' αυτόν που δεν θέλει να εργαστεί ο ίδιος αλλά κάποιοι άλλοι αντί γι' αυτόν ή είναι ιερό δικαίωμα γι' αυτόν που ενώ θέλει πάρα πολύ, δεν μπορεί καθόλου;

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είναι σίγουρο ότι δεν μιλάμε για χόμπι; Είναι σίγουρο ότι δεν μιλάμε για εθελοντισμό; Είναι σίγουρο ότι δεν μιλάμε για αθλοπαιδιά; Πάντως σπαζοκεφαλιά είναι και το ότι μας δουλεύετε ασύστολα ας μην το κάνουμε θέμα. Σε αυτές τις βουτιές που κάνω στο παρελθόν ανασύρω μια αμυδρή εικόνα, αμυδρή μεν αλλά υπάρχει. Κάτι θυμάμαι δηλαδή από παλαιά πως η εργασία - ιερή ή όχι - πρέπει να συνοδεύεται κι από μία αμοιβή. Άρα για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε ας υποθέσουμε - ας "υποθέσουμε" λέω - ότι εκτός από εκείνο το ιερό δικαίωμα που λέγαμε είναι ιερό και το αποτέλεσμά του δηλαδή η αμοιβή. Ρωτάω λοιπόν εγώ, πόσο ιερό μπορεί να θεωρηθεί ένα δικαίωμα όπου το αποτέλεσμά του, δηλαδή η αμοιβή του είναι κάτι παραπάνω από την μηνιαία κάρτα απεριορίστων διαδρομών προκειμένου να πάει κάποιος στον χώρο όπου καλείται να το ασκήσει; (το δικαίωμα). Πόσο ιερή μπορεί να είναι μια ώρα εργασίας προς 3 ευρώ (και το παράδειγμα δεν είναι τυχαίο); Κατάλαβα, μην κουράζεστε. Είναι ιερό το δικαίωμα κάποιου στην εργασία κάποιου άλλου. Ο οποίος κάποιος θα πληρώσει 3 (ευρώ) για μια ώρα αλλά θα κερδίσει 500 κι ο άλλος θα εισπράξει 3 (κανονικά και ισομεγέθη) αλλά θα πρέπει να πληρώσει 100 (ακανόνιστα, γιατί σήμερα είναι 100 κι αύριο μπορεί να είναι 150... 200... 300 ή και παραπάνω, αναλόγως τις ανάγκες των τραπεζών). Αυτό λοιπόν το σετάκι για το οποίο έχει μαλλιάσει η γλώσσα θεωρητικών, φιλοσόφων, οικονομολόγων συστημικών και μη, πολιτικών, πολιτικάντηδων, συνδικαλιστών και συνδικαλιζομένων είναι η κουρτίνα με τον Ζονγκ-εργασία ως δικαίωμα και δεν το επιλέγω. Παραιτούμαι.

Παμ' παρακάτω.

Ας πάμε στην κουρτίνα με τον Ζονγκ-εργασία ως υποχρέωση. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται για υποχρέωση αλλά για ανάγκη. Μία μοναδική κι αδιαίρετο ανάγκη να εξασφαλίσει ένας άνθρωπος τα προς το ζην, γι' αυτόν και για την οικογένειά του, αν έχει, αν πρόλαβε δηλαδή να δημιουργήσει οικογένεια. Γιατί τώρα πια όποιος πρόλαβε τον κύριον είδε (ή οίδε, δεν είμαι σίγουρη) αφού η "οικογένεια" είναι και αυτή ένα είδος προς εξαφάνισιν. Επειδή προϋποθέτει σχέση, γάμο, παιδιά, έξοδα δηλαδή. Κι ενώ ένα είδος φώκιας, η μονάχους-μονάχους, είναι υπό εξαφάνισιν, ένα άλλο είδος, νεοδημιούργητο, ο άνθρωπος μονάχους-μονάχους, αυξάνεται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου ή για να είμαι στη μόδα, αυξάνεται με ρυθμούς "επιταχυντή αδρονίων".
Αυτήν λοιπόν την υποχρέωση - ναι, την αποδέχομαι (ως υποχρέωσή μου απέναντι στον εαυτό μου εγώ, ως υποχρέωσή μου απέναντι στο κράτος εσείς). Αλλά είναι μια υποχρέωση-tango όπου κι εδώ it takes two babe ...ουπς αγαπητέ Κύριε, ήθελα να πω. Όχι πως ελπίζω ή πιστεύω ότι έχετε μάθει να χορεύετε εσείς τίποτε περισσότερο από εμάς στο ταψί. Αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.

Παμ' παρακάτω.

Θέλουμε λοιπόν εργασία και δεν μας ενδιαφέρει ο προσδιορισμός ή το είδος της. Δεν θέλουμε να ΤΟ μάθουμε θέλουμε να ΤΗΝ κάνουμε. Και κυρίως δεν θέλουμε να τη ζυγίσουμε στη ζυγαριά που λέγαμε στην αρχή της γκρίνιας μου ...ουπς του κειμένου μου ήθελα να πω. Αδιαφορώντας εμείς (ως άνευ ουσίας) για τον προβληματισμό αν η εργασία είναι δικαίωμα ή υποχρέωση ή και τα δύο και ξεπερνώντας εμείς το ...φιλοσοφικό ερώτημα (ως ήδη απαντηθέν από τη γαμημένη τη ζωή) αν η υποχρέωση ή/και δικαίωμα  είναι ιερό ή όχι ας σταθούμε σε αυτό που φαντάζομαι ότι συμφωνούμε κι εμείς κι εσείς: στην εξαπανέκαθεν βεβαιότητα πως η δουλειά δεν είναι ντροπή. Αν τώρα εσείς επιμένετε, δεν θα τα χαλάσουμε στο όνομα... δώστε  δικαιώματα στον κόσμο. Για να τα καταπατήσετε αργότερα... ξέρετε εσείς.

Γιατί δεν ξέρω αν έπεισα εσάς, για εμάς πάντως ένα είναι σίγουρο: πως για να είναι κάτι "ιερό" πρέπει πρώτ' απ' όλα να υπάρχει.


* Ο όρος σφαγή του Ζονγκ (αγγλικά: Zong Massacre, στο παρελθόν χρησιμοποιούνταν επίσης ο όρος υπόθεση Ζονγκ, Zong Affair) αφορά την μαζική δολοφονία Αφρικανών δούλων που έλαβε χώρα το 1781 στο πλοίο Ζονγκ (Zong) ιδιοκτησίας Τζέιμς Γκρέγκσον. Η υπόθεση αυτή προκάλεσε σάλο στην Βρετανία, ανοίγοντας τον δρόμο για δράσεις σχετικά με την κατάργηση του δουλεμπορίου στη χώρα.