Το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό. (Αμ' δεν το βλέπω;)

Το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό. (Για ποιόν ...Κύριε;)

Μάλιστα. Και πού να δείτε πόσο ιερή είναι η υποχρέωσή μου για εργασία προκειμένου ν' ανταποκριθώ σε όλα όσα μου ζητάτε. Όχι πως έχω καμιά σκασίλα δηλαδή αλλά επειδή υποψιάζομαι ότι εσείς έχετε θα πρέπει να ψάξετε να βρείτε εκείνη τη ζυγαριά που εσείς την έχετε γραμμένη στ' αρχίδια σας αλλά εγώ στο πορτοφόλι μου και να υπολογίσετε πόσο δικαίωμα και πόσο υποχρέωση είναι για μας τους κοινούς θνητούς-μαλάκες η εργασία.

Ε λοιπόν Κύριε, μην κουράζεστε με ζυγαριές κι άλλα βαρέα κι ανθυγιεινά.
Σας δηλώνω ότι ευχαρίστως θα παραιτηθώ και απ' αυτό το δικαίωμά μου, όπως από τόσα και τόσα άλλα και θα κρατήσω μόνο την υποχρέωση αλλά πρώτα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Το παιχνίδι των όχι και πολλών επιλογών.

Το κουτί 1 ή την κουρτίνα 2 (με ή χωρίς "Ζονγκ"*);
Το κουτί δεν το θέλω (ούτε το 1 ούτε κανέναν άλλον αριθμό άρτιο ή περιττό, ακέραιο ή δεκαδικό, δίδυμο αριθμό, πρώτο ή φίλιο αριθμό ή όποιον άλλον αριθμό οποιασδήποτε κατηγορίας) γιατί μπορεί να έχει "πακέτο" μέσα, άγνωστο από πού, άγνωστο από ποιόν και μένανε δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Ίσα ίσα τα φέρνω βόλτα (έλα όμως που δεν τα φέρνω) με τον εαυτό μου και με τους μέχρι τώρα γνωστούς οικείους και φίλους μου φανταστείτε τί θα πάθω αν εμφανιστούν στη ζωή μου απ' το πουθενά τίποτε αδέλφια, ξαδέλφια  ή άλλοι συγγενείς ή τίποτε ξεχασμένοι φίλοι. Αν υπάρχουν και καίγονται να με βρουν ας με αναζητήσουν στο Facebook και σιγά μη με βρουν με το ονοματάκι-παραλλαγή που έχω ως "Γραφή και Χρώμα". "Ιρίστο εν παρόδο" (απλοποιημένη γραφή όχι αστεία) να σας πω ότι "οσονούπο" (the simple is beautiful) θα επιλέξω σόλο καριέρα στο Facebook χρησιμοποιώντας το ονοματάκι που μου χάρισε ο νονός μου κατά παραγγελίαν βεβαίως βεβαίως από τη μαμά και το μπαμπά μου. Έτσι θα τους διευκολύνω όλους να με βρίσκουν, να κάνουν "ρικουέστ", εγώ να κάνω "αντ", να λέμε παπαριές καμαρωτές, να λαϊκίζουμε αραιά και που κι όξω απ' την πόρτα.
Εκτός κι αν μέσα στο κουτί δεν υπάρχει καμία έκπληξη αλλά "μια απ' τα ίδια", το γνωστό δηλαδή "πακέτο μέτρων" που όλοι γνωρίσαμε κι όλοι αγαπήσαμε. Γνωστό ως μέθοδο, γιατί το καινούργιο περιεχόμενό του αγνοείται. Όπως και η τύχη μου (μέσα). Εκείνο που δεν αγνοείται είναι το υλικό του "πακέτου". Εδώ δεν έχει σκληρό πακέτο ή μαλακό πακέτο, εδώ έχουμε ένα και καλό. Σκληρό, θεόσκληρο για να μην τσακίζουν οι γωνίες. Μόνο οι άνθρωποι. Κι αν θέλουμε να είμαστε κι εμείς "επικαιροποιημένοι" μπορούμε να το λέμε κατ' ευφημισμόν "μπουκέτο μέτρων". Να ξέρετε όμως ότι ο αποκωδικοποιητής του μπουκέτου αυτού δεν έχει εφευρεθεί ακόμα αγαπητοί εν Crypto αδελφοί μου. Άρα "δεν θα ξέρεις από πού σου 'ρθε" ακούω φωνές από παντού. Άρα "πίστευε και μη ερεύνα" ακούω άλλας φωνάς απ' τας γραφάς. Όπως και να 'χει το βλέπω να μου 'ρχεται, στο "δόξα πατρί". Και σ' αυτήν όμως την περίπτωση δεν θα επιλέξω το κουτί.

Πάμ' παρακάτω.

Την κουρτίνα (παρομοίως κανέναν αριθμό από τις προαναφερθείσες κατηγορίες) δεν τη θέλω γιατί κάποιοι από τους σκελετούς που κρύβετε στην ντουλάπα σας ίσως βαρέθηκαν την πνιγηρή ατμόσφαιρα από τη ναφθαλίνη και να έχουν αναζητήσει φιλοξενία στις πτυχές της. Άσε που από πίσω μπορεί να καραδοκεί ο Ζόνγκ!! Η ήττα μας δηλαδή προσωποποιημένη. Επειδή όμως τώρα τελευταία τα βλέπω όλα διπλά και τρίδιπλα (και είναι, ω ναι το ξέρω πόσο διπλοί και τρίδιπλοι είναι οι φόροι, οι εισφορές, τα έξοδα εν γένει για να μην μακρηγορούμε) βλέπω τρεις Ζόνγκ που μου υπόσχονται ο καθένας χωριστά αλλά κι όλοι ομού και ταυτοχρόνως εκτός από ήττες και μερικά ιερά - πλην όμως ανύπαρκτα - δικαιώματα.

Μου λέτε Κύριε πως η εργασία είναι ιερή. Για ποιόν Κύριε; Ιερή για μένα που εργάζομαι, ιερή γι' αυτόν που του εργάζομαι ή είναι ιερή για εσάς που με επεξεργάζεστε, κοινώς με δουλεύετε δηλαδή, από το πρώτο μου το γάλα μέσα στο οποίο εδώ και χρόνια αναρωτιέμαι τί στο διάολο έβαλε μέσα του η μάνα μου κι ενώ άλλα μου λέτε εσείς άλλα καταλαβαίνω εγώ;
Είναι ιερό δικαίωμα γι' αυτόν που θέλει να εργαστεί ο ίδιος, γι' αυτόν που δεν θέλει να εργαστεί ο ίδιος αλλά κάποιοι άλλοι αντί γι' αυτόν ή είναι ιερό δικαίωμα γι' αυτόν που ενώ θέλει πάρα πολύ, δεν μπορεί καθόλου;

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είναι σίγουρο ότι δεν μιλάμε για χόμπι; Είναι σίγουρο ότι δεν μιλάμε για εθελοντισμό; Είναι σίγουρο ότι δεν μιλάμε για αθλοπαιδιά; Πάντως σπαζοκεφαλιά είναι και το ότι μας δουλεύετε ασύστολα ας μην το κάνουμε θέμα. Σε αυτές τις βουτιές που κάνω στο παρελθόν ανασύρω μια αμυδρή εικόνα, αμυδρή μεν αλλά υπάρχει. Κάτι θυμάμαι δηλαδή από παλαιά πως η εργασία - ιερή ή όχι - πρέπει να συνοδεύεται κι από μία αμοιβή. Άρα για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε ας υποθέσουμε - ας "υποθέσουμε" λέω - ότι εκτός από εκείνο το ιερό δικαίωμα που λέγαμε είναι ιερό και το αποτέλεσμά του δηλαδή η αμοιβή. Ρωτάω λοιπόν εγώ, πόσο ιερό μπορεί να θεωρηθεί ένα δικαίωμα όπου το αποτέλεσμά του, δηλαδή η αμοιβή του είναι κάτι παραπάνω από την μηνιαία κάρτα απεριορίστων διαδρομών προκειμένου να πάει κάποιος στον χώρο όπου καλείται να το ασκήσει; (το δικαίωμα). Πόσο ιερή μπορεί να είναι μια ώρα εργασίας προς 3 ευρώ (και το παράδειγμα δεν είναι τυχαίο); Κατάλαβα, μην κουράζεστε. Είναι ιερό το δικαίωμα κάποιου στην εργασία κάποιου άλλου. Ο οποίος κάποιος θα πληρώσει 3 (ευρώ) για μια ώρα αλλά θα κερδίσει 500 κι ο άλλος θα εισπράξει 3 (κανονικά και ισομεγέθη) αλλά θα πρέπει να πληρώσει 100 (ακανόνιστα, γιατί σήμερα είναι 100 κι αύριο μπορεί να είναι 150... 200... 300 ή και παραπάνω, αναλόγως τις ανάγκες των τραπεζών). Αυτό λοιπόν το σετάκι για το οποίο έχει μαλλιάσει η γλώσσα θεωρητικών, φιλοσόφων, οικονομολόγων συστημικών και μη, πολιτικών, πολιτικάντηδων, συνδικαλιστών και συνδικαλιζομένων είναι η κουρτίνα με τον Ζονγκ-εργασία ως δικαίωμα και δεν το επιλέγω. Παραιτούμαι.

Παμ' παρακάτω.

Ας πάμε στην κουρτίνα με τον Ζονγκ-εργασία ως υποχρέωση. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται για υποχρέωση αλλά για ανάγκη. Μία μοναδική κι αδιαίρετο ανάγκη να εξασφαλίσει ένας άνθρωπος τα προς το ζην, γι' αυτόν και για την οικογένειά του, αν έχει, αν πρόλαβε δηλαδή να δημιουργήσει οικογένεια. Γιατί τώρα πια όποιος πρόλαβε τον κύριον είδε (ή οίδε, δεν είμαι σίγουρη) αφού η "οικογένεια" είναι και αυτή ένα είδος προς εξαφάνισιν. Επειδή προϋποθέτει σχέση, γάμο, παιδιά, έξοδα δηλαδή. Κι ενώ ένα είδος φώκιας, η μονάχους-μονάχους, είναι υπό εξαφάνισιν, ένα άλλο είδος, νεοδημιούργητο, ο άνθρωπος μονάχους-μονάχους, αυξάνεται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου ή για να είμαι στη μόδα, αυξάνεται με ρυθμούς "επιταχυντή αδρονίων".
Αυτήν λοιπόν την υποχρέωση - ναι, την αποδέχομαι (ως υποχρέωσή μου απέναντι στον εαυτό μου εγώ, ως υποχρέωσή μου απέναντι στο κράτος εσείς). Αλλά είναι μια υποχρέωση-tango όπου κι εδώ it takes two babe ...ουπς αγαπητέ Κύριε, ήθελα να πω. Όχι πως ελπίζω ή πιστεύω ότι έχετε μάθει να χορεύετε εσείς τίποτε περισσότερο από εμάς στο ταψί. Αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.

Παμ' παρακάτω.

Θέλουμε λοιπόν εργασία και δεν μας ενδιαφέρει ο προσδιορισμός ή το είδος της. Δεν θέλουμε να ΤΟ μάθουμε θέλουμε να ΤΗΝ κάνουμε. Και κυρίως δεν θέλουμε να τη ζυγίσουμε στη ζυγαριά που λέγαμε στην αρχή της γκρίνιας μου ...ουπς του κειμένου μου ήθελα να πω. Αδιαφορώντας εμείς (ως άνευ ουσίας) για τον προβληματισμό αν η εργασία είναι δικαίωμα ή υποχρέωση ή και τα δύο και ξεπερνώντας εμείς το ...φιλοσοφικό ερώτημα (ως ήδη απαντηθέν από τη γαμημένη τη ζωή) αν η υποχρέωση ή/και δικαίωμα  είναι ιερό ή όχι ας σταθούμε σε αυτό που φαντάζομαι ότι συμφωνούμε κι εμείς κι εσείς: στην εξαπανέκαθεν βεβαιότητα πως η δουλειά δεν είναι ντροπή. Αν τώρα εσείς επιμένετε, δεν θα τα χαλάσουμε στο όνομα... δώστε  δικαιώματα στον κόσμο. Για να τα καταπατήσετε αργότερα... ξέρετε εσείς.

Γιατί δεν ξέρω αν έπεισα εσάς, για εμάς πάντως ένα είναι σίγουρο: πως για να είναι κάτι "ιερό" πρέπει πρώτ' απ' όλα να υπάρχει.


* Ο όρος σφαγή του Ζονγκ (αγγλικά: Zong Massacre, στο παρελθόν χρησιμοποιούνταν επίσης ο όρος υπόθεση Ζονγκ, Zong Affair) αφορά την μαζική δολοφονία Αφρικανών δούλων που έλαβε χώρα το 1781 στο πλοίο Ζονγκ (Zong) ιδιοκτησίας Τζέιμς Γκρέγκσον. Η υπόθεση αυτή προκάλεσε σάλο στην Βρετανία, ανοίγοντας τον δρόμο για δράσεις σχετικά με την κατάργηση του δουλεμπορίου στη χώρα.