Κάνουν και σιδέρωμα (αν και τα σάβανα δεν το 'χουν ανάγκη)

Έκλεινα τους λογαριασμούς, άνοιγα τους απολογισμούς αλλά όλα μισοτελειωμένα τ' άφησα τελικά. Έπρεπε να ετοιμαστώ για έξοδο. Πάνω κάτω στο τεράστιο διαμερισματάκι μου των ελαχίστων τετραγωνικών, αυτό να φορέσω, το άλλο να φορέσω, δωδεκάποντο να βάλω, έχει εκεί που θα πάω πλακόστρωτο; Άσε τις τακούνες τώρα, κοντή ήσουν και κοντή θα μείνεις. Μου έκαναν όμως οι πλατφόρμες ένα πόδι!! Δηλαδή και τα δύο μου τα πόδια, μου τα έκαναν πανύψηλα. Εγώ, η Βοντιάνοβα κι η Σκλεναρίκοβα τέτοια γάμπα. Α ρε Βίκυ Καγιά, γατάκι, άντε πλέξε καμιά κουβέρτα. Είπα κι ελάλησα. Το ότι ελάλησα, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Και πώς άλλωστε να μη λαλήσω μανδάμ; Εδώ και λίγους μήνες ζω σ' ένα παράλληλο σύμπαν που παραλληλότερο δεν γίνεται. Βουτηγμένη στις αυταπάτες νόμιζα πως θα μπορέσω να πάω κόντρα στους φυσικούς νόμους και θα καταφέρω τελικά να κάνω τις παράλληλες να συναντηθούν γιατί ένα-δυο πραγματάκια στην απέναντι όχθη τα 'βλεπα και μ' άρεσαν, θα δυσκολευόμουν να τ' αποχωριστώ δια παντός. Έτρεφα γι' αυτό ελπίδες, φλούδες όμως που τελικά τις πάτησα κι έφαγα τα μούτρα μου. Εγώ στο σύμπαν μου λοιπόν κι εσύ επίσης μαζί μου. Και μερικοί ακόμη δικοί μου άνθρωποι το ίδιο. Μόνη δεν ήμουν. Συνάντησα κόσμο και κοσμάκη κι όλοι το ίδιο ισχυρίζονταν, πως δηλαδή ζουν σε παράλληλο σύμπαν κι αυτοί. Μα πόσα τέτοια μικρο-υπο-σύμπαντα υπάρχουν ρε γαμώτη μου στο ευρύτερο μεγασύμπαν; Μακάρι να 'ξερα. Έχω χάσει πια το λογαριασμό. Το περίεργο είναι πως τα μικρο-υπο-σύμπαντα αυτά επικοινωνούν μια χαρά μεταξύ τους και τσούκου τσούκου έρχονται λίγο κοντύτερα, δεν τέμνονται βέβαια, δεν συγκλίνουν βεβαιότερα, αλλά λίγο ακόμα και θ' ακουμπήσουν. Κι όλα σε σταθερά τεράστια απόσταση από το σύμπαν στο οποίο συμβαίνουν όλα τ' ακαταλαβίστικα πράγματα.

Έ όχι κι ακαταλαβίστικα, θα μου πείτε. Ε ναι, θα σας πω κι εγώ. Γιατί αν δείτε παρακάτω πώς αντιλαμβάνομαι εγώ τις καταστάσεις είναι βέβαιο ότι θα αναρωτηθείτε αν είμαι εγώ τρελή ή αν είναι όλοι οι άλλοι. Διαλέχτε.

Πού είχαμε μείνει; Α ναι, στο δωδεκάποντο. Τελικά φόρεσα φλαταδούρες. Πριν απ' όλα αυτά άκουγα μουσικούλα, κατέβαζα τραγουδάκια κι ιδέες. Έμπαινα στο FB έριχνα μια ματιά κι έφευγα. Μη χάσουμε και τίποτε σπουδαίο ε; Από το πρωί κάτι αναγούλες τις είχα, είναι γεγονός. Τελικά εντόπισα το λόγο. Ήταν απ' τη μπόχα, που όλος ο αέρας της οικουμένης δεν φτάνει για να τη διώξει μακριά. "Θέλουμε αέρα ν' αναπνεύσουμε, δεν θέλουμε λεφτά". Ώπα! Πρώτο πληθυντικό ακούω, "θέλουμε... αναπνεύσουμε... δεν θέλουμε...". Ρε μεγάλε, εμένα με ρώτησες τί θέλω; Βεβαίως, ακούω φωνές από παντού, σε ρώτησα. Και τί απάντησα ρε ξοφλημένε σκαρτοκαπετάνιε σε σαπιοκάραβο της συμφοράς; Απάντησαν άλλοι για σένα, ξανακούω φωνές από παντού. Εντάξει, το 'πιασα το υπονοούμενο. Ανήκω κι εγώ σ' εκείνο το "ξένο σώμα" της ελληνικής κοινωνίας, το άθλιο και ποταπό που συνεχώς ποδοπατούν και τελειωμό δεν έχει το ποδοπάτημα. Απλόν, απλούστατον, όλοι ψηφίσαμε, άλλοι αποφάσισαν. Γαμώ τα σπίτια των αρχαίων ελλήνων που το εφηύραν αυτό το κωλοσύστημα και του 'δωκαν και χαριτωμένο ονοματάκι - Δημοκρατία λέει - σκατά, λέω εγώ. Δημοκρατία είναι βεβαίως αλλά καμιά σχέση με αυτό που νομίζετε μανδάμ. Δεν ξέρω τί εννοούσαν οι αρχαίοι κάτοικοι αυτού του κομματιού γης, ξέρω πως τώρα πια "Δημοκρατία είναι η επιβολή - δικτατορικώ δικαίω - των περισσότερων επάνω στους λιγότερους". Άρα; Τουμπεκί ψιλοκομμένο; Δεν ξέρω, θα δούμε.

Λοιπόν, σκαρταδούρα του κερατά να το ξέρεις. Εγώ, θέλω λεφτά, αέρα έχω μπόλικο και μάλιστα τώρα που κάψατε τη Χιό για να βάλετε ανεμογεννήτριες θα τον έχω και κοπανιστό. Λεφτά θέλω τ' ακούς; Μπα!!! Να ζήσω θέλω, άρα χρειάζομαι λεφτά για να φάω, λεφτά για να πληρώσω το στεγαστικό μου και τις υποχρεώσεις μου προς το κράτος δηλαδή προς εσάς για να μπορείτε εσείς να πληρώνετε τους υμέτερους που διορίζετε σωρηδόν σε οποιοδήποτε κτίριο έχει απέξω πινακίδα που λέει "υπουργείο", "οργανισμός", "γραμματεία", "δημόσια επιχείρηση" κ.λπ. κ.λπ. Και μετά σου λέει ο Γιούνκερ "Κωλοχανείο η Ελλάς". Και ζητάει κι αυτός το μερτικό του. Όχι τίποτα σπουδαίο ρε παιδί μου... Εξάλλου ο Γιούνκερ είναι φιλέλλην... για μας δουλεύει... ήρθε σαν φίλος μπλα μπλα μπλα μπλα... από κάπου ακούγονταν αυτές οι άγνωστες σε μένα λέξεις. Δεν ήξερα και τί γλώσσα ήταν ώστε να ζητήσω τη βοήθεια του bing, του τηλεφώνου ή του κοινού. Το ανθρωπίδιο μιλούσε. Η σιχαμερή μικροποσότητα σάπιου εγκεφάλου σφραγισμένου σε καψουλίτσα τόση δα, έλεγε τον Γιούνκερ φίλο μου!!! Και κλικ γύρισε η καρδιά μου, και κλικ γύρισε το μυαλό μου. Ουπς, τί συναίσθημα είναι αυτό; Από πού μπήκε; Αφού εδώ και καιρό έχω κλείσει σα γυναίκα, έχω κλείσει σαν άνθρωπος, έχω κλείσει πόρτες και παράθυρα, έχω κατεβάσει ρολά λέμε. Μου συστήθηκε: Αηδία με λένε. Αηδία, μοναδική κι ανεπανάληπτη γι' αυτό το υποκείμενο που κάθε βράδυ αποτελειώνει ό,τι έχει μείνει όρθιο από τον ημερήσιο αγώνα για επιβίωση. Αηδία ανακατεμένη με οργή στα όρια του μίσους, συναίσθημα που λένε ότι είναι όπλο με δύο κάννες. Όμως εγώ ένιωσα δυνατή, άτρωτη. Και πόσο καθαρό ήταν πια ότι αυτός ο φονικός ιός κινείται σ' ένα σύμπαν πολύ μακριά απ' το δικό μου. Δεν ακούω τη φωνή του, αλλά έχω μάθει να διαβάζω τα χείλη του. Τα μικρά, στεγνά και στενά χείλια της αποφοράς. Πιο Καψής πεθαίνεις, κάποιος είπε. Δίκιο είχε.

Κάτι κουδουνάκια ...γκλιν ...γκλιν ...γκλιν... χτυπούσαν στ' αυτιά μου. Είχα ήδη ντυθεί, είχε έρθει η ώρα του μακιγιάζ... όχι σπουδαία πράγματα... έτσι για το θεαθήναι. Τότε λοιπόν ξύπνησε εκείνο το τμήμα του εγκεφάλου μου που είναι υπεύθυνο για την πρόσφατη μνήμη κι εμφανίστηκαν τα πλάνα στα οποία είχε "παίξει" λίγο νωρίτερα το ερωτικό τετ-α-τετ Γιούνκερ-Σαμαρά. Ελληνολουξεμβουργιανό σεξ μ' επιτυχή κατάληξη και "συναισθηματική" ολοκλήρωση. Όμως μόνο ο έλληνας "αγαπάει", ο ξένος όχι. Τη δουλειά του θέλει να κάνει κι αντί να πληρώσει, πληρώνεται. Έτσι συμβαίνουν αυτά εδώ στη χώρα, όλα ανάποδα. Γλαρό το βλέμμα του πρωθυπουργού. Όχι από την αποκόλληση αλλά από τη λαγνεία. Γουστάρει Γιούνκερ και το δείχνει. Σάλια υπάρχουν, δάκρυα όχι. Κάποια στέγνωσαν και κάποια άλλα, πολύτιμα και μοναδικά, στερεοποιήθηκαν και νέκρωσαν από τη φωτιά πάνω στα μαστιχόδεντρα. Η στερεοποίηση του υγρού, ρευστού στοιχείου σ' όλο της το μεγαλείο. Από τις δυνάμεις της φύσης(;) ενεργοποιημένες από τα συμφέροντα, την αναλγησία, τα ανταλλάγματα. Υπάλληλοι της συμφοράς, της δικής μας όμως. Υπάλληλοι υποδειγματικοί, των άλλων όμως.


ΒΑΣΙΛΙΑ ΜΟΥ ιδού ο στρατός σου:
"Ζεστό ευρωπαϊκό χρήμα για κάθε λαθρονεκροκεφαλή"
"Νέο συγγενικό - νεοδημοκρατικό αυτή τη φορά - αίμα στελεχώνει το κράτος σου"
"Έρωτας με την πρώτη δαγκωματιά του πρωθυπουργού σου για τον εταίρο με τις ευλογίες και τη συγκάλυψη της συγκυβερνητικής κλάκας σου"
"Νησιά για πούλημα, νησιά για κλέφτες, νησιά για δολοφόνους".

Τα σάλια και το σπέρμα, βρώμικα και τα δύο, πλημμύρισαν τα προεδρικά μέγαρα, τα εστιατόρια, τα κυνοβούλια. Ο πρωθυπουργός εκσπερμάτισε χάμω, παρολίγον πρόωρα, σαν σκύλος στη θέα όμορφης σκυλίτσας. Κι οι άλλοι δύο, "καμαριέρες" φθηνού συνοικιακού μπουρδελοξενοδοχείου, μάπα ο ένας, σκούπα ο άλλος. Εν τω μεταξύ, "εν τάξει εφόδου", κάτι "χρυσοί" λεβέντες "τιμώντας", δηλαδή λερώνοντας, τους 300 του Λεωνίδα παίρνουν τη σκυτάλη της ολοκληρωτικής αποδόμησης της κοινωνίας της οποίας κάποτε ήμουν μέλος.
Ε ψιτ, κάποιος να έρθει να κάνει και το σιδέρωμα. Πώς να κατεβούμε στη γη με σάβανα ζαρωμένα; Σιδερώστε τα. Άλλοι πληρώνουν.

(Εν τω μεταξύ ο πρωθυπουργός μας με κατεβασμένα ακόμη τα παντελόνια του συνέχισε το αγοραίο σεξ σε Βερολίνο και Παρίσι. Αλλά κι απ' εκεί αγάπη δεν πήρε αλλά αγάπη έδωσε ζυμωμένη με γην και ύδωρ. Το δικό μας).

Παραλήρημα τέλος. Δεν μεταδίδω άλλο. Μόνο τραγουδώ.


Baby, you've been going so crazy
Lately nothing seems to be going right

http://www.youtube.com/watch?v=AmhKXFkUQbQ

Μη μου τους κύκλους τάραττε!

 
Ω ναι, επήλθε μια κάποια ηρεμία. Η Λίμνη (Ελύμνιον) Ευβοίας και
η Λίμνη Μέσα μου αντάλλαξαν τις μνήμες των νερών τους. Η2Ο. Δύο άτομα υδρογόνου κι ένα άτομο οξυγόνου καθορίζουν τη σύσταση του νερού. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο στοιχεία όμως, ένα πλήθος αριθμών καθορίζουν τη σύσταση της μνήμης του. Ανάμεσά τους άλλα στοιχεία, μπορεί άγνωστα προς το παρόν στους ερευνητές αλλά πολύ γνωστά στους κοινούς θνητούς χωρίς ωστόσο αυτοί να γνωρίζουν τη σύσταση και τις ιδιότητές τους παρότι βασανίζονται από αυτές πολλές φορές στη διάρκεια της ζωής τους. Στοιχεία του "είναι" μας που όλοι αφήνουμε στα κυβικά νερού που κολυμπάμε. Στοιχεία κάθαρσης που είτε μετατρέπουν αυτά τα κυβικά σε ατομική κολυμπήθρα του Σιλωάμ είτε στοιχεία συμπληρωματικά που μετατρέπουν αυτά τα κυβικά σε πηγή άντλησης νέων μορίων ύπαρξης και συναίσθησης. Καταγάλανα, ήρεμα και πεντακάθαρα τα νερά της πρώτης λίμνης, εξίσου ήρεμα και καθαρά αλλά ακόμη γεμάτα απορίες, της δεύτερης.
Στοιχεία πόνου αφημένα ως ενέχυρο στην απεραντοσύνη της ελύμνιας θάλασσας. Στοιχεία πόνου που βρήκαν χώρο και "μπήκαν" χάριν ή εξαιτίας της δημιουργίας διάτρητων συναισθημάτων που πριν προλάβουν να βρουν το χώρο τους, να αποκτήσουν τον όγκο και το βάρος τους, χάθηκαν, επιτρέποντας προηγουμένως την είσοδο σε πόνους καρδιάς, πόνους ψυχής και πόνους σώματος. Ο πόνος είναι υποπροϊόν. Ο πόνος δεν υπάρχει αν δεν νιώθεις.
Ο πόνος συνυπάρχει με τα αισθήματα. Όταν χαθεί το ένα χάνεται και το άλλο.
Ο πόνος όμως δεν είναι προϋπόθεση γι' αυτά. Τα αισθήματα όμως είναι προϋπόθεση του πόνου. Αυτή είναι η γνώμη μου παγιωμένη πια από την ηλικιακή μου διαδρομή και τις εμπειρίες μου.

Ωστόσο οι κύκλοι από τα ριγμένα βότσαλα του παρελθόντος έχουν αρχίσει πια να εξασθενούν, αργά αλλά σταθερά φθάνουν στην ακτή και χάνονται στα εκατομμύρια μικρά κενά που αφήνουν ανάμεσά τους οι κόκκοι της άμμου, που κρατούν σε απειροελάχιστη απόσταση τα μικρά χαλίκια και τα μεγαλύτερα βότσαλα απ' τα οποία κάποιο θα ξαναπέσει μέσα μου για να σχηματιστούν νέοι κύκλοι αφού αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο από τους ίδιους τους κύκλους της ζωής μας. Τα παλιά βότσαλα βρίσκονται πια στο βυθό μου, παραδομένα στη λείανση του χρόνου, μπορεί ν' αλλάξουν χρώμα, μπορεί ν' αλλάξουν σχήμα και υφή ή ακόμα και θέση αλλά πάντα θα υπάρχουν εκεί κλέβοντας κι εγκλωβίζοντας μέσα στους πόρους τους τις μνήμες του νερού που τα περιβάλλει, μνήμες ζωοδότρες, απεκείνες που χρειαζόμαστε εμείς οι κοινοί θνητοί για να νιώθουμε "άνθρωποι" δηλαδή θεοί.

Τα βότσαλα έκαναν τη διαδρομή τους κι αφού άφησαν τα κυκλικά σημάδια τους στην υδάτινη επιφάνεια ξεκίνησαν το ταξίδι χωρίς επιστροφή. Η βαρύτητα μαζί με το χρόνο θα κάνουν πάλι το θαύμα τους. Στο αρχέγονο χωροχρονικό πλέγμα που συγκρατεί τη μνήμη, που χαράσσει τη διαδρομή κι ορίζει την αρχή και το τέλος, που αποφασίζει για το αέναο ή το πρόσκαιρο, κυλούν οι δικές μας απειροελάχιστες στιγμές ευδαιμονίας ή πόνου, πίκρας ή χαράς, απόρριψης ή αποδοχής, συντροφικότητας ή μοναξιάς σ' ένα ατέρμον δούναι και λαβείν αισθημάτων και συναισθημάτων.

Αποστασιοποιούμαι και προχωρώ προκειμένου να κοιτάξω μέσα μου και με την απόλυτη αλήθεια μου να μετρήσω και ν' αναμετρηθώ με ό,τι έχει απομείνει από τις αναταράξεις του παρελθόντος στη λίμνη της ύπαρξής μου.

Οι παλιοί κύκλοι διαλύθηκαν, αφήνοντας θέση για καινούργιους. Έσκυψα προσεκτικά να δω τί έχει μείνει από το παρελθόν. Και είδα το απόλυτα σταθερό σημάδι τους. Σημάδι ακίνητο στο ίδιο σημείο που το νερό ταράχτηκε κυκλικά, σημάδι όμως μεγάλης περιεκτικότητας από το υλικό που το δημιούργησε. Αφού ό,τι υπήρξε μια φορά, υπάρχει για πάντα. Το ολόγραμμα δεν χάνεται, η μνήμη του δίνει υπόσταση. Αυτό που θυμόμαστε υπάρχει μέσα μας. Σημάδι μιας διαδρομής, σημάδι μιας αναμονής, σημάδι μιας απόφασης, σημάδι μιας λύτρωσης σαν νέα αρχή για καινούργια σημάδια, για τα ατέλειωτα πώς και τα ατέλειωτα γιατί.

Τα σημάδια της ζωής μας, γράμματα δηλαδή στο αλφαβητάρι του είναι μας. Σημεία δηλωτικά της ύπαρξής μας. Κώδικες για να σχηματιστούν τα νοήματα της ζωής μας, σύμβολα για να ξεσηκώσουν θύελλες ερμηνειών για τη σημασία τους κι έτσι προχωράμε στο ταξίδι της αυτογνωσίας μας και της μετάλλαξής μας σε όντα νοήματα και συναισθηματικά, σε ανθρώπους που ζητούν ένα κοινό ταξίδι, σε άτομα που μέσα από τη μοναξιά γίνονται πλήρη πλάι σε άλλα άτομα που συμπληρωματικά ή όχι μας συντροφεύουν στις αναζητήσεις και τις συμφορές μας. Άπλωσα το χέρι και με τ' ακροδάχτυλά μου ακούμπησα τα κυκλικά σημάδια στην υδάτινη επιφάνεια θέλοντας να σπάσω τους κώδικες, να διαβάσω επιτέλους τί σημαίνουν όλα αυτά που άκουσα, όλα αυτά που διάβασα, αυτά που ειπώθηκαν κι αυτά που εννοήθηκαν. Πιο συγκεκριμένα αυτά που είπα κι αυτά που εννόησα γιατί αν δεν με γελάει η δική μου μνήμη - η κανονική - του υλικού μυαλού μου, δεν άκουσα και πολλά, συναισθήματα δεν αποκαλύφθηκαν παρά μόνο προθέσεις κι επιθυμίες. Μόνη ελάλησα φωνή βοώντος εν τη ερήμω της πολύβουης μικρής μας συνοικίας.
Άφησα το χρόνο να κυλήσει, ο χρόνος είναι γιατρός λένε, αλλά το πενταψήφιο νούμερο που πρέπει να καλέσω το ξέχασα. Υπερβολές θα μου πείτε. Βεβαίως θα σας πω κι εγώ. Υπερβολές όμως που δημιουργεί η άγνοια και η απορία.

Εν τούτοις λέω πια να προχωρήσω μπροστά. Δεν θα κοιτάξω πίσω, δεν θα στρέψω το κεφάλι να κοιτάξω στο πλάι, θα βλέπω μόνο μπροστά. Χωρίς τις παρωπίδες της ψευτοευδαιμονίας θα λοξοκοιτάζω τα κενά που έχει αφήσει η εξαΰλωση των συναισθημάτων που δημιουργήθηκαν στο όχι και τόσο μακρινό χθες, να γεμίζουν απ' το απιθάνως ελκυστικό σήμερα που θα μου δώσει στο όχι πολύ μακρινό - ελπίζω - αύριο, την ηρεμία που χρειάζομαι. Αυτήν την ηρεμία που είναι η μόνη πηγή ζωής γιατί με αυτήν την ηρεμία στην επιφάνειά της, η λίμνη μέσα μου θα μπορέσει να υποδεχτεί ξανά και ξανά τα βότσαλά μου. Μια ήρεμη επιφάνεια για να μπορώ να μετρώ, να ερμηνεύω, να χαϊδεύω τους κύκλους που θα σχηματιστούν ξανά και ξανά, κύκλοι τόσο βασανιστικά απαραίτητοι σαν τους παλμούς της καρδιάς μας που δίχως αυτούς δεν υπάρχει ζωή. Παλμοί ακουστοί, παλμοί ορατοί οι κύκλοι της καρδιάς της λίμνης μέσα μου.