Μη μου τους κύκλους τάραττε!

 
Ω ναι, επήλθε μια κάποια ηρεμία. Η Λίμνη (Ελύμνιον) Ευβοίας και
η Λίμνη Μέσα μου αντάλλαξαν τις μνήμες των νερών τους. Η2Ο. Δύο άτομα υδρογόνου κι ένα άτομο οξυγόνου καθορίζουν τη σύσταση του νερού. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο στοιχεία όμως, ένα πλήθος αριθμών καθορίζουν τη σύσταση της μνήμης του. Ανάμεσά τους άλλα στοιχεία, μπορεί άγνωστα προς το παρόν στους ερευνητές αλλά πολύ γνωστά στους κοινούς θνητούς χωρίς ωστόσο αυτοί να γνωρίζουν τη σύσταση και τις ιδιότητές τους παρότι βασανίζονται από αυτές πολλές φορές στη διάρκεια της ζωής τους. Στοιχεία του "είναι" μας που όλοι αφήνουμε στα κυβικά νερού που κολυμπάμε. Στοιχεία κάθαρσης που είτε μετατρέπουν αυτά τα κυβικά σε ατομική κολυμπήθρα του Σιλωάμ είτε στοιχεία συμπληρωματικά που μετατρέπουν αυτά τα κυβικά σε πηγή άντλησης νέων μορίων ύπαρξης και συναίσθησης. Καταγάλανα, ήρεμα και πεντακάθαρα τα νερά της πρώτης λίμνης, εξίσου ήρεμα και καθαρά αλλά ακόμη γεμάτα απορίες, της δεύτερης.
Στοιχεία πόνου αφημένα ως ενέχυρο στην απεραντοσύνη της ελύμνιας θάλασσας. Στοιχεία πόνου που βρήκαν χώρο και "μπήκαν" χάριν ή εξαιτίας της δημιουργίας διάτρητων συναισθημάτων που πριν προλάβουν να βρουν το χώρο τους, να αποκτήσουν τον όγκο και το βάρος τους, χάθηκαν, επιτρέποντας προηγουμένως την είσοδο σε πόνους καρδιάς, πόνους ψυχής και πόνους σώματος. Ο πόνος είναι υποπροϊόν. Ο πόνος δεν υπάρχει αν δεν νιώθεις.
Ο πόνος συνυπάρχει με τα αισθήματα. Όταν χαθεί το ένα χάνεται και το άλλο.
Ο πόνος όμως δεν είναι προϋπόθεση γι' αυτά. Τα αισθήματα όμως είναι προϋπόθεση του πόνου. Αυτή είναι η γνώμη μου παγιωμένη πια από την ηλικιακή μου διαδρομή και τις εμπειρίες μου.

Ωστόσο οι κύκλοι από τα ριγμένα βότσαλα του παρελθόντος έχουν αρχίσει πια να εξασθενούν, αργά αλλά σταθερά φθάνουν στην ακτή και χάνονται στα εκατομμύρια μικρά κενά που αφήνουν ανάμεσά τους οι κόκκοι της άμμου, που κρατούν σε απειροελάχιστη απόσταση τα μικρά χαλίκια και τα μεγαλύτερα βότσαλα απ' τα οποία κάποιο θα ξαναπέσει μέσα μου για να σχηματιστούν νέοι κύκλοι αφού αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο από τους ίδιους τους κύκλους της ζωής μας. Τα παλιά βότσαλα βρίσκονται πια στο βυθό μου, παραδομένα στη λείανση του χρόνου, μπορεί ν' αλλάξουν χρώμα, μπορεί ν' αλλάξουν σχήμα και υφή ή ακόμα και θέση αλλά πάντα θα υπάρχουν εκεί κλέβοντας κι εγκλωβίζοντας μέσα στους πόρους τους τις μνήμες του νερού που τα περιβάλλει, μνήμες ζωοδότρες, απεκείνες που χρειαζόμαστε εμείς οι κοινοί θνητοί για να νιώθουμε "άνθρωποι" δηλαδή θεοί.

Τα βότσαλα έκαναν τη διαδρομή τους κι αφού άφησαν τα κυκλικά σημάδια τους στην υδάτινη επιφάνεια ξεκίνησαν το ταξίδι χωρίς επιστροφή. Η βαρύτητα μαζί με το χρόνο θα κάνουν πάλι το θαύμα τους. Στο αρχέγονο χωροχρονικό πλέγμα που συγκρατεί τη μνήμη, που χαράσσει τη διαδρομή κι ορίζει την αρχή και το τέλος, που αποφασίζει για το αέναο ή το πρόσκαιρο, κυλούν οι δικές μας απειροελάχιστες στιγμές ευδαιμονίας ή πόνου, πίκρας ή χαράς, απόρριψης ή αποδοχής, συντροφικότητας ή μοναξιάς σ' ένα ατέρμον δούναι και λαβείν αισθημάτων και συναισθημάτων.

Αποστασιοποιούμαι και προχωρώ προκειμένου να κοιτάξω μέσα μου και με την απόλυτη αλήθεια μου να μετρήσω και ν' αναμετρηθώ με ό,τι έχει απομείνει από τις αναταράξεις του παρελθόντος στη λίμνη της ύπαρξής μου.

Οι παλιοί κύκλοι διαλύθηκαν, αφήνοντας θέση για καινούργιους. Έσκυψα προσεκτικά να δω τί έχει μείνει από το παρελθόν. Και είδα το απόλυτα σταθερό σημάδι τους. Σημάδι ακίνητο στο ίδιο σημείο που το νερό ταράχτηκε κυκλικά, σημάδι όμως μεγάλης περιεκτικότητας από το υλικό που το δημιούργησε. Αφού ό,τι υπήρξε μια φορά, υπάρχει για πάντα. Το ολόγραμμα δεν χάνεται, η μνήμη του δίνει υπόσταση. Αυτό που θυμόμαστε υπάρχει μέσα μας. Σημάδι μιας διαδρομής, σημάδι μιας αναμονής, σημάδι μιας απόφασης, σημάδι μιας λύτρωσης σαν νέα αρχή για καινούργια σημάδια, για τα ατέλειωτα πώς και τα ατέλειωτα γιατί.

Τα σημάδια της ζωής μας, γράμματα δηλαδή στο αλφαβητάρι του είναι μας. Σημεία δηλωτικά της ύπαρξής μας. Κώδικες για να σχηματιστούν τα νοήματα της ζωής μας, σύμβολα για να ξεσηκώσουν θύελλες ερμηνειών για τη σημασία τους κι έτσι προχωράμε στο ταξίδι της αυτογνωσίας μας και της μετάλλαξής μας σε όντα νοήματα και συναισθηματικά, σε ανθρώπους που ζητούν ένα κοινό ταξίδι, σε άτομα που μέσα από τη μοναξιά γίνονται πλήρη πλάι σε άλλα άτομα που συμπληρωματικά ή όχι μας συντροφεύουν στις αναζητήσεις και τις συμφορές μας. Άπλωσα το χέρι και με τ' ακροδάχτυλά μου ακούμπησα τα κυκλικά σημάδια στην υδάτινη επιφάνεια θέλοντας να σπάσω τους κώδικες, να διαβάσω επιτέλους τί σημαίνουν όλα αυτά που άκουσα, όλα αυτά που διάβασα, αυτά που ειπώθηκαν κι αυτά που εννοήθηκαν. Πιο συγκεκριμένα αυτά που είπα κι αυτά που εννόησα γιατί αν δεν με γελάει η δική μου μνήμη - η κανονική - του υλικού μυαλού μου, δεν άκουσα και πολλά, συναισθήματα δεν αποκαλύφθηκαν παρά μόνο προθέσεις κι επιθυμίες. Μόνη ελάλησα φωνή βοώντος εν τη ερήμω της πολύβουης μικρής μας συνοικίας.
Άφησα το χρόνο να κυλήσει, ο χρόνος είναι γιατρός λένε, αλλά το πενταψήφιο νούμερο που πρέπει να καλέσω το ξέχασα. Υπερβολές θα μου πείτε. Βεβαίως θα σας πω κι εγώ. Υπερβολές όμως που δημιουργεί η άγνοια και η απορία.

Εν τούτοις λέω πια να προχωρήσω μπροστά. Δεν θα κοιτάξω πίσω, δεν θα στρέψω το κεφάλι να κοιτάξω στο πλάι, θα βλέπω μόνο μπροστά. Χωρίς τις παρωπίδες της ψευτοευδαιμονίας θα λοξοκοιτάζω τα κενά που έχει αφήσει η εξαΰλωση των συναισθημάτων που δημιουργήθηκαν στο όχι και τόσο μακρινό χθες, να γεμίζουν απ' το απιθάνως ελκυστικό σήμερα που θα μου δώσει στο όχι πολύ μακρινό - ελπίζω - αύριο, την ηρεμία που χρειάζομαι. Αυτήν την ηρεμία που είναι η μόνη πηγή ζωής γιατί με αυτήν την ηρεμία στην επιφάνειά της, η λίμνη μέσα μου θα μπορέσει να υποδεχτεί ξανά και ξανά τα βότσαλά μου. Μια ήρεμη επιφάνεια για να μπορώ να μετρώ, να ερμηνεύω, να χαϊδεύω τους κύκλους που θα σχηματιστούν ξανά και ξανά, κύκλοι τόσο βασανιστικά απαραίτητοι σαν τους παλμούς της καρδιάς μας που δίχως αυτούς δεν υπάρχει ζωή. Παλμοί ακουστοί, παλμοί ορατοί οι κύκλοι της καρδιάς της λίμνης μέσα μου.