Remember remember the 6th of December

Σάββατο 6/12/2008 ώρα 11.00 μ.μ.
Κατευθυνόμασταν στον Ευαγγελισμό όπου πριν λίγο είχε μεταφερθεί μία φίλη μας. "Επείγον περιστατικό". Διμοιρίες ματ γύρω από το Νοσοκομείο. Απορήσαμε. Θεωρήσαμε ότι ήταν επίδειξη δύναμης ή ότι συνέβη κάτι που αφορούσε βομβιστική επίθεση. Τους κοιτάξαμε λοξά και περιφρονητικά και μπήκαμε στα Επείγοντα. Είδαμε μια περίεργη κατάσταση. Δυο πολύ νεαρά παιδιά έτρεχαν κλαίγοντας, δυο άλλα καθισμένα στο δάπεδο έκλαιγαν και αυτά. Σκεφτήκαμε πως είχε πεθάνει κάποιος δικός τους, γιαγιά/παπούς, ελπίζαμε όχι γονιός ή άλλο νεαρό άτομο. Οι πάντα πανικόβλητοι γιατροί του νοσοκομείου αυτή τη φορά ήταν ψιλοεξαφανισμένοι, αναστατωμένοι. Άνοιγαν πόρτες, έκλειναν πόρτες, σκυθρωποί. Τα συνηθως "τίγκα" από γιατρούς "επείγοντα" ήσαν περίπου άδεια από αυτούς. Η φίλη μας περίμενε υπομονετικά απορημένη και αυτή. Μπαινόβγαιναν κάποιοι γιατροί αλλά δεν έδιναν σημασία. Σαν χαμένοι. Καταλάβαμε πως κάτι σοβαρό είχε συμβεί. Τότε ένας άγνωστος σε μας κύριος πλησίασε και προφανώς εξυπηρετώντας μια δική του ανάγκη να μοιραστεί με κάποιους την πληροφορία για το συμβάν, μας είπε "τα μάθατε; ένας αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε ένα 15χρονο παιδί που το έφεραν πριν λίγο στο νοσοκομείο νεκρό". 

Την άλλη μέρα είχε (και έχει) γενέθλια ένας αγαπημένος φίλος που μένει στο κέντρο. Δεν επεράσαμ' όμορφα.

Στη ζωή μου υπήρξαν γεγονότα που θέλω να τα ξεχάσω. Έζησα καταστάσεις που δεν θέλω θυμάμαι καν ότι υπήρξαν. Αυτό όμως ούτε θέλω ούτε μπορώ να το ξεχάσω. Αυτό... ειδικά αυτό...

Σήμερα μην βιαστείς να γυρίσεις σελίδα... Θυμήσου... σκέψου...