Αγαπητό μου
Ημερολόγιο
Τα θέματα που έρχεσαι στον ύπνο μου και θίγεις είναι πάρα πολύ σημαντικά, ωστόσο θα ήθελα να σταθώ κυρίως σε ένα, το οποίο όμως ενυπάρχει πια ως «πρόβλημα» σε ολόκληρη τη νεοελληνική κοινωνία. Θέλω να πω ότι έχουν ήδη εμφυτεύσει μέσα στο μυαλό μας πως πρόκειται για ένα, ενιαίο, ομοούσιο κι αδιαίρετο πρόβλημα. Με μία μορφή, μία οσμή, μία λύση.
Γι' αυτό λοιπόν ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ.
Τα θέματα που έρχεσαι στον ύπνο μου και θίγεις είναι πάρα πολύ σημαντικά, ωστόσο θα ήθελα να σταθώ κυρίως σε ένα, το οποίο όμως ενυπάρχει πια ως «πρόβλημα» σε ολόκληρη τη νεοελληνική κοινωνία. Θέλω να πω ότι έχουν ήδη εμφυτεύσει μέσα στο μυαλό μας πως πρόκειται για ένα, ενιαίο, ομοούσιο κι αδιαίρετο πρόβλημα. Με μία μορφή, μία οσμή, μία λύση.
Γι' αυτό λοιπόν ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ.
(Κι έχεις κι αυτό το παλιοκουμμούνι τον Ρούσβελτ να κάνει Ντιλς και να ισχυρίζεται πως καλύτερα ένας άνθρωπος ν' ανοίγει τρύπες το πρωί κι ένας άλλος να τις κλείνει το βράδυ προκειμένου να καταπολεμηθεί η ανεργία. Κι έρχεσαι τώρα εσύ και μου λες να στείλουμε μερικές χιλιάδες ακόμη ανθρώπους στην ανεργία. Δεν είν' κακό!)
Τα παρακάτω έγραφα στο περιοδικό ΛΕΥΓΑ δύο χρόνια πριν... τα παρακάτω πιστεύω και σήμερα... Αλλά επειδή λύση δεν βρίσκω, άσε που δε με ρωτάει και κανείς, το ζήτημα να λυθεί μεμιάς και δια παντός.
ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ.
"Είναι πολύ βολικό να ξεκινάμε μια συζήτηση
έχοντας δεδομένο ένα πρόβλημα, ξεχνώντας πως ό,τι έχει σχέση με την κοινωνία
δεν είναι μαθηματικά, οπότε οι απόλυτες έννοιες, τα θεωρήματα και τα αξιώματα
δεν έχουν θέση. Το ζήτημα της εποχής των μνημονίων: Να απολυθούν δημόσιοι
υπάλληλοι; Οι περισσότεροι από εμάς, έχοντας πολλές κακές εμπειρίες από το
δημόσιο γενικά και από εκείνους που απασχολούνται σε αυτό, απαντάμε αβασάνιστα
«ναι», συνήθως χωρίς να θέτουμε προϋποθέσεις, εκείνες τουλάχιστον που θα θέταμε
για το ίδιο ερώτημα αν αφορούσε τον ιδιωτικό τομέα. Θέλοντας με αυτόν τον τρόπο
να «δείξουμε» στους ευνοημένους αυτούς εργαζόμενους τί σημαίνει να ζεις την
καθημερινότητά σου με το φόβο της «απόλυσης». Φόβο που σ’ αυτή τη ζοφερή εποχή
βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα.
Γιατί όμως ξεχνάμε πάντα ότι οι υπάλληλοι αυτοί εργάζονται για λογαριασμό ενός κράτους διεφθαρμένου που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που θα όφειλε να είναι, δηλαδή ένα κράτος «πρόνοιας», ένα κράτος δικαίου, ένα κοινωνικό κράτος; Αν προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε εκείνη τη χρονική στιγμή όπου ένας δημόσιος υπάλληλος αρχίζει να γίνεται «πρόβλημα» θα διαπιστώσουμε ότι αυτό συμβαίνει επειδή στην ουσία δεν εργάζεται για «εμάς» αφού δεν βρέθηκε στη συγκεκριμένη θέση γι’ αυτό το λόγο. Ο "δημόσιος υπάλληλος" αποτελούσε και αποτελεί εργαλείο του νεοελληνικού (και όχι μόνο) – και τώρα πια εντελώς διεφθαρμένου – κράτους. Ήταν και ακόμα περισσότερο σήμερα είναι, ένας «φορέας εξουσίας» που του δόθηκε ταυτόχρονα με τον μισθό του σαν αντάλλαγμα για τις διαφορετικές υπηρεσίες που καλείται να προσφέρει κάθε φορά. Ο νεοδιορισμένος υπάλληλος εκτελεί αυτές τις λειτουργίες αγνοώντας – ή μη θέλοντας να μάθει – ότι είναι το ένα από τα δύο μέρη μιας συνδιαλλαγής, έχοντας σαν «άλλοθι» ότι αυτό που επιδιώκει είναι μια εργασία και μια αμοιβή ενώ στην πραγματικότητα του προσφέρεται μια θέση κι ένας μισθός. Πολύ σύντομα αυτή η συνδιαλλαγή γίνεται φανερή και στον ίδιο, κάποιες φορές την αποδέχεται άλλοτε παθητικά, αδιαφορώντας για το αντικείμενο της εργασίας του κι άλλοτε ενεργητικά, είτε απαιτώντας και αποκτώντας μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας απέναντι στον πολίτη, είτε απαιτώντας μεγαλύτερο μερίδιο οικονομικού οφέλους μερικές φορές με παράνομους τρόπους. ΚΑΠΟΙΕΣ ή ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΟΡΕΣ όμως. Κάτι που μας εξυπηρετεί πολύ να το ξεχνάμε.
Πιο συγκεκριμένα: Αν αγνοήσουμε – ως μη υπάρχουσες, προς χάριν της συζήτησης – τις, σε κάποιες περιπτώσεις παράνομες και διεφθαρμένες εκφάνσεις του δημόσιου ρόλου του, θα δούμε πως αυτός ο ρόλος-χαρακτήρας του δημοσίου υπαλλήλου, όπως τον αντιλαμβάνεται η εξουσία, είναι πολλαπλός. Κατ’ αρχήν ως μισθωτός αποτελεί το "κανάλι" μέσω του οποίου το κράτος διοχετεύει χρήμα (τον μισθό του) απευθείας στην πραγματική οικονομία (βλ. κατανάλωση) προσδοκώντας να το πάρει πίσω μέσω των άμεσων κι έμμεσων φόρων. Κατά δεύτερον, ως διορισμένος και μόνιμος, συγκαταλέγεται πια στους υποψήφιους που θα απαρτίσουν τον ιδιότυπο στρατό των κομμάτων εξουσίας. Τρίτον, με αντάλλαγμα τη μονιμότητα γίνεται η εμπροσθοφυλακή του εργοδότη του, δηλαδή του κράτους, για την κατάργηση του κράτους δικαίου και για τις επιθέσεις στα εργασιακά δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Τέταρτον, ως «εργαζόμενος», γίνεται «η βοήθεια του κράτους» για να κρατηθεί η ανεργία σε χαμηλά επίπεδα. Πέμπτον και σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου, ο δημόσιος υπάλληλος μετατρέπεται πολύ εύκολα σε σημαντικό εργαλείο για τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και για την καλλιέργεια κλίματος μισαλλοδοξίας και αντιπαλότητας.
Τί σημαίνει όμως απόλυση δημοσίων υπαλλήλων γενικά; Χωρίς δηλαδή να έχει προβεί σε αξιόποινες πράξεις; Και μάλιστα σε συνθήκες ολοκληρωτικής αποσύνθεσης της οικονομίας και επικείμενης καταστροφής ολόκληρων επαγγελματικών τάξεων; Σημαίνει ότι θα προστεθούν χιλιάδες άνεργοι στους ήδη υπάρχοντες. Οι άνεργοι αυτοί έχουν σοβαρά μειονεκτήματα σε σχέση με τους άλλους. Ποιά επιχείρηση σε φάση αναζήτησης προσωπικού θα προσελάμβανε π.χ. τον υπάλληλο ενός υπουργείου που δεν ξέρει να κάνει τίποτε άλλο πέραν μιας εξαιρετικά συγκεκριμένης εργασίας ή "εργασίας" που απαιτεί η θέση του;
Οι μισθωτοί του δημοσίου έχοντας σα βάση τη μονιμότητά τους έχουν σχεδιάσει τη ζωή της οικογένειάς τους σε βάθος χρόνου. Έχουν πάρει δάνεια και άλλα ρίσκα, έχουν δεχθεί δηλαδή να είναι ο εύκολος τρόπος με τον οποίο το κράτος παίρνει πίσω το μισθό τους κι ας μην ξεχνάμε ότι από αυτή την διαδικασία έχουν ωφεληθεί πολλαπλώς οι μετέχοντες της εξουσίας και η άρχουσα τάξη την οποία προστατεύουν.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ αυτό που όλοι συζητάμε σήμερα έχει να κάνει με τις δομικές παθογένειες του δημόσιου τομέα που αν δεν αντιμετωπιστούν ριζικά και αποτελεσματικά θα γίνουν το ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό του. Κάτι που πολύ φοβάμαι ότι έχει πια συμβεί. Αφού για να αλλάξουν αυτές οι δομές θα πρέπει πρώτα απ’ όλα ν’ αλλάξει το κράτος κι αυτό φοβάμαι ότι είναι πια αδύνατον στις παρούσες και συγκεκριμένες συνθήκες. Πάντως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι απλώς «αριθμοί» ή «χρήματα στην αγορά» αλλά είναι άνθρωποι που πρέπει να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Όσο κι αν αυτή η ανθρωποκεντρική προσέγγιση ούτε συγκινεί ούτε εξυπηρετεί πια κανέναν".
Για όλα τα παραπάνω και για πολλά περισσότερα εξοργίζομαι με την ανθρωποφαγία που αυτή τη στιγμή είναι η κύρια τάση της ελληνικής κοινωνίας έτσι κι αλλιώς.
Γι' αυτά κι άλλα πολλά αρνούμαι να μπω στη διαμάχη "Απολύσεις ή Όχι Απολύσεις" (πέραν του αυτονόητου, όταν κάποιος έχει διαπράξει αξιόποινες πράξεις).
Γι' αυτά κι άλλα πολλά δεν τσιμπάω κάθε φορά που ακούω "Οι επίορκοι". Γνωρίζοντας πως ανήκουν στο ποσοστό που το ίδιο το σύστημα θέλει "επίορκους" ως πέμπτη φάλαγγα μέσα σ' ένα σύνολο ανθρώπων που δεν έχουν επιλέξει να είναι "επίορκοι".
Γι' αυτά κι άλλα πολλά ΞΕΡΩ πως όλα γίνονται για να ταυτιστεί
Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ με την ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥΣ.
Γιατί όμως ξεχνάμε πάντα ότι οι υπάλληλοι αυτοί εργάζονται για λογαριασμό ενός κράτους διεφθαρμένου που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που θα όφειλε να είναι, δηλαδή ένα κράτος «πρόνοιας», ένα κράτος δικαίου, ένα κοινωνικό κράτος; Αν προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε εκείνη τη χρονική στιγμή όπου ένας δημόσιος υπάλληλος αρχίζει να γίνεται «πρόβλημα» θα διαπιστώσουμε ότι αυτό συμβαίνει επειδή στην ουσία δεν εργάζεται για «εμάς» αφού δεν βρέθηκε στη συγκεκριμένη θέση γι’ αυτό το λόγο. Ο "δημόσιος υπάλληλος" αποτελούσε και αποτελεί εργαλείο του νεοελληνικού (και όχι μόνο) – και τώρα πια εντελώς διεφθαρμένου – κράτους. Ήταν και ακόμα περισσότερο σήμερα είναι, ένας «φορέας εξουσίας» που του δόθηκε ταυτόχρονα με τον μισθό του σαν αντάλλαγμα για τις διαφορετικές υπηρεσίες που καλείται να προσφέρει κάθε φορά. Ο νεοδιορισμένος υπάλληλος εκτελεί αυτές τις λειτουργίες αγνοώντας – ή μη θέλοντας να μάθει – ότι είναι το ένα από τα δύο μέρη μιας συνδιαλλαγής, έχοντας σαν «άλλοθι» ότι αυτό που επιδιώκει είναι μια εργασία και μια αμοιβή ενώ στην πραγματικότητα του προσφέρεται μια θέση κι ένας μισθός. Πολύ σύντομα αυτή η συνδιαλλαγή γίνεται φανερή και στον ίδιο, κάποιες φορές την αποδέχεται άλλοτε παθητικά, αδιαφορώντας για το αντικείμενο της εργασίας του κι άλλοτε ενεργητικά, είτε απαιτώντας και αποκτώντας μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας απέναντι στον πολίτη, είτε απαιτώντας μεγαλύτερο μερίδιο οικονομικού οφέλους μερικές φορές με παράνομους τρόπους. ΚΑΠΟΙΕΣ ή ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΟΡΕΣ όμως. Κάτι που μας εξυπηρετεί πολύ να το ξεχνάμε.
Πιο συγκεκριμένα: Αν αγνοήσουμε – ως μη υπάρχουσες, προς χάριν της συζήτησης – τις, σε κάποιες περιπτώσεις παράνομες και διεφθαρμένες εκφάνσεις του δημόσιου ρόλου του, θα δούμε πως αυτός ο ρόλος-χαρακτήρας του δημοσίου υπαλλήλου, όπως τον αντιλαμβάνεται η εξουσία, είναι πολλαπλός. Κατ’ αρχήν ως μισθωτός αποτελεί το "κανάλι" μέσω του οποίου το κράτος διοχετεύει χρήμα (τον μισθό του) απευθείας στην πραγματική οικονομία (βλ. κατανάλωση) προσδοκώντας να το πάρει πίσω μέσω των άμεσων κι έμμεσων φόρων. Κατά δεύτερον, ως διορισμένος και μόνιμος, συγκαταλέγεται πια στους υποψήφιους που θα απαρτίσουν τον ιδιότυπο στρατό των κομμάτων εξουσίας. Τρίτον, με αντάλλαγμα τη μονιμότητα γίνεται η εμπροσθοφυλακή του εργοδότη του, δηλαδή του κράτους, για την κατάργηση του κράτους δικαίου και για τις επιθέσεις στα εργασιακά δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Τέταρτον, ως «εργαζόμενος», γίνεται «η βοήθεια του κράτους» για να κρατηθεί η ανεργία σε χαμηλά επίπεδα. Πέμπτον και σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου, ο δημόσιος υπάλληλος μετατρέπεται πολύ εύκολα σε σημαντικό εργαλείο για τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και για την καλλιέργεια κλίματος μισαλλοδοξίας και αντιπαλότητας.
Τί σημαίνει όμως απόλυση δημοσίων υπαλλήλων γενικά; Χωρίς δηλαδή να έχει προβεί σε αξιόποινες πράξεις; Και μάλιστα σε συνθήκες ολοκληρωτικής αποσύνθεσης της οικονομίας και επικείμενης καταστροφής ολόκληρων επαγγελματικών τάξεων; Σημαίνει ότι θα προστεθούν χιλιάδες άνεργοι στους ήδη υπάρχοντες. Οι άνεργοι αυτοί έχουν σοβαρά μειονεκτήματα σε σχέση με τους άλλους. Ποιά επιχείρηση σε φάση αναζήτησης προσωπικού θα προσελάμβανε π.χ. τον υπάλληλο ενός υπουργείου που δεν ξέρει να κάνει τίποτε άλλο πέραν μιας εξαιρετικά συγκεκριμένης εργασίας ή "εργασίας" που απαιτεί η θέση του;
Οι μισθωτοί του δημοσίου έχοντας σα βάση τη μονιμότητά τους έχουν σχεδιάσει τη ζωή της οικογένειάς τους σε βάθος χρόνου. Έχουν πάρει δάνεια και άλλα ρίσκα, έχουν δεχθεί δηλαδή να είναι ο εύκολος τρόπος με τον οποίο το κράτος παίρνει πίσω το μισθό τους κι ας μην ξεχνάμε ότι από αυτή την διαδικασία έχουν ωφεληθεί πολλαπλώς οι μετέχοντες της εξουσίας και η άρχουσα τάξη την οποία προστατεύουν.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ αυτό που όλοι συζητάμε σήμερα έχει να κάνει με τις δομικές παθογένειες του δημόσιου τομέα που αν δεν αντιμετωπιστούν ριζικά και αποτελεσματικά θα γίνουν το ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό του. Κάτι που πολύ φοβάμαι ότι έχει πια συμβεί. Αφού για να αλλάξουν αυτές οι δομές θα πρέπει πρώτα απ’ όλα ν’ αλλάξει το κράτος κι αυτό φοβάμαι ότι είναι πια αδύνατον στις παρούσες και συγκεκριμένες συνθήκες. Πάντως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι απλώς «αριθμοί» ή «χρήματα στην αγορά» αλλά είναι άνθρωποι που πρέπει να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Όσο κι αν αυτή η ανθρωποκεντρική προσέγγιση ούτε συγκινεί ούτε εξυπηρετεί πια κανέναν".
Για όλα τα παραπάνω και για πολλά περισσότερα εξοργίζομαι με την ανθρωποφαγία που αυτή τη στιγμή είναι η κύρια τάση της ελληνικής κοινωνίας έτσι κι αλλιώς.
Γι' αυτά κι άλλα πολλά αρνούμαι να μπω στη διαμάχη "Απολύσεις ή Όχι Απολύσεις" (πέραν του αυτονόητου, όταν κάποιος έχει διαπράξει αξιόποινες πράξεις).
Γι' αυτά κι άλλα πολλά δεν τσιμπάω κάθε φορά που ακούω "Οι επίορκοι". Γνωρίζοντας πως ανήκουν στο ποσοστό που το ίδιο το σύστημα θέλει "επίορκους" ως πέμπτη φάλαγγα μέσα σ' ένα σύνολο ανθρώπων που δεν έχουν επιλέξει να είναι "επίορκοι".
Γι' αυτά κι άλλα πολλά ΞΕΡΩ πως όλα γίνονται για να ταυτιστεί
Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ με την ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥΣ.
Αλλά επειδή μπορεί να έχω άδικο... ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ... ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ... Να ξεμπερδεύουμε.
Αυτό ακριβώς που προπαγανίζουν - με τρόπο - κάθε βράδυ τα δελτία "ειδήσεων". Αυτό ακριβώς που "αναλύουν" Πάσχοντες "δημοσιογράφοι", Γεωργελάσαμε-και-σήμερα εκδότες, Θεωροδόπληκτα δημοσιογραφικά τρολ κι άλλοι αρθρογράφοι της συμφοράς. Που πότε τα λένε ...έτσι (όπως τα πιστεύουν αυτοί) και πότε αλλιώς (όπως τα πιστεύουν κάποιοι άλλοι), για να παίζουν με δυο μέτρα και δυο σταθμά, για να τα έχουν καλά και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Για να βρίσκουμε βρε αδελφέ κάποιες φορές να συμφωνήσουμε κι εμείς μαζί τους (οι αντιρρησίες) και σιγά σιγά θα συμφωνήσουμε μαζί τους σε όλα. Προσωπικά βλέπω το κέντημα ήδη τελειωμένο. Δεν ξέρω εσείς...
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ...
Ν' ΑΠΟΛΥΘΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΟΡΚΟΙ, ΑΕΡΙΤΖΗΔΕΣ, ΚΟΠΑΝΑΤΖΗΔΕΣ, ΣΚΙΤΖΗΔΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ!
Όπως ακριβώς...
ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ...
αλλά όταν το
ακούμε αυτό - αυτήν την γενίκευση - δεν μας αρέσει καθόλου κι όλο και κάποιον
καλό λόγο έχουμε να πούμε για τον εαυτό μας ε;
Κι έτσι ακριβώς όπως είναι διατυπωμένο "Ν' απολυθούν οι επίορκοι αεριτζήδες, κοπανατζήδες δημόσιοι υπάλληλοι" φυτεύεται μέσα στο μυαλουδάκι μας πως ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ υπάλληλοι έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά.
Και πριν σκεφτούμε τις φορές που κάποιος από αυτούς μας εξυπηρέτησε στην εφορία, κάποιος από αυτούς έμαθε δυο πράγματα παραπάνω στο παιδί μας, κάποιος από αυτούς μας περιποιήθηκε σ' ένα νοσοκομείο, κάποιος από αυτούς έσωσε τη ζωή μας, κάποιος από αυτούς μαζεύει καθημερινά τα σκουπίδια μας ('νταξ αυτοί είναι δημοτικοί υπάλληλοι), κάποιος από αυτούς με τα χρήματά του "κίνησε" (κακώς) την οικονομία, αγόρασε "οικολογικά" αλλά ακριβά καλλυντικά (που πωλούνται μόνο σε φαρμακεία), πήρε στεγαστικό ίσως μεγαλύτερο απ' όσο χρειαζόταν στ' αλήθεια, αλλά που ωστόσο με τα χρήματα αυτά κινήθηκε η οικοδομή επί σειρά ετών, ανακράζουμε: ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ.
Ε λοιπόν αυτά είναι ημίμετρα. Εγώ ανακράζω: ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΟΛΟΙ ΤΩΡΑ... Έτσι ώστε, αφού πια δεν υπάρχει όριο ηλικίας για τις προσλήψεις στο Δημόσιο να μπορώ κι εγώ να σχεδιάσω το μέλλον μου βρε αδελφέ...
Γίνε κι εσύ δημόσιος υπάλληλος... Μπορείς. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Να καθαρίσει ο τόπος από τους κακούς για να έχεις εσύ, ο δήθεν καλός, μια ευκαιρία βρε αδελφέ... να γίνεις αυτό που τώρα βδελύσσεσαι και κατηγορείς με αποτροπιασμό. Και μάλιστα χειρότερος. Αφού εν τω μεταξύ το σύστημα επεξεργάζεται νέες μεθόδους ώστε να μετατρέπονται οι άνθρωποι σε "άτομα" αμίλητα, ακούνητα, αγέλαστα, πριμοδοτούμενα και χρηματοδοτούμενα. Γιατί εφόσον έχεις σαν λογική, να απολυθεί κάποιος για να προσληφθείς εσύ αυτό ακριβώς είσαι: Χειρότερος.
Με τούτα και με κείνα τα εύλογα ερωτήματα/ανεμολογήματα/ευφυολογήματα αλλά κυρίως τα απιθάνως παράλογα που βιώνουμε, αναπαλαιώνουμε και καταπίνουμε καταλήγω κι εγώ να πιστεύω πως τελικά Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols. Γκέγκε;
Κι έτσι ακριβώς όπως είναι διατυπωμένο "Ν' απολυθούν οι επίορκοι αεριτζήδες, κοπανατζήδες δημόσιοι υπάλληλοι" φυτεύεται μέσα στο μυαλουδάκι μας πως ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ υπάλληλοι έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά.
Και πριν σκεφτούμε τις φορές που κάποιος από αυτούς μας εξυπηρέτησε στην εφορία, κάποιος από αυτούς έμαθε δυο πράγματα παραπάνω στο παιδί μας, κάποιος από αυτούς μας περιποιήθηκε σ' ένα νοσοκομείο, κάποιος από αυτούς έσωσε τη ζωή μας, κάποιος από αυτούς μαζεύει καθημερινά τα σκουπίδια μας ('νταξ αυτοί είναι δημοτικοί υπάλληλοι), κάποιος από αυτούς με τα χρήματά του "κίνησε" (κακώς) την οικονομία, αγόρασε "οικολογικά" αλλά ακριβά καλλυντικά (που πωλούνται μόνο σε φαρμακεία), πήρε στεγαστικό ίσως μεγαλύτερο απ' όσο χρειαζόταν στ' αλήθεια, αλλά που ωστόσο με τα χρήματα αυτά κινήθηκε η οικοδομή επί σειρά ετών, ανακράζουμε: ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ.
Ε λοιπόν αυτά είναι ημίμετρα. Εγώ ανακράζω: ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΟΛΟΙ ΤΩΡΑ... Έτσι ώστε, αφού πια δεν υπάρχει όριο ηλικίας για τις προσλήψεις στο Δημόσιο να μπορώ κι εγώ να σχεδιάσω το μέλλον μου βρε αδελφέ...
Γίνε κι εσύ δημόσιος υπάλληλος... Μπορείς. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Να καθαρίσει ο τόπος από τους κακούς για να έχεις εσύ, ο δήθεν καλός, μια ευκαιρία βρε αδελφέ... να γίνεις αυτό που τώρα βδελύσσεσαι και κατηγορείς με αποτροπιασμό. Και μάλιστα χειρότερος. Αφού εν τω μεταξύ το σύστημα επεξεργάζεται νέες μεθόδους ώστε να μετατρέπονται οι άνθρωποι σε "άτομα" αμίλητα, ακούνητα, αγέλαστα, πριμοδοτούμενα και χρηματοδοτούμενα. Γιατί εφόσον έχεις σαν λογική, να απολυθεί κάποιος για να προσληφθείς εσύ αυτό ακριβώς είσαι: Χειρότερος.
Με τούτα και με κείνα τα εύλογα ερωτήματα/ανεμολογήματα/ευφυολογήματα αλλά κυρίως τα απιθάνως παράλογα που βιώνουμε, αναπαλαιώνουμε και καταπίνουμε καταλήγω κι εγώ να πιστεύω πως τελικά Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols. Γκέγκε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου