Ποιός θα επιστρατεύσει τους "πολιτικούς";

Μ' αρέσει βρε που σε μια χώρα-μπουρδέλο (με την κακή την έννοια) με κατοίκους καθόλου "πουτάνες" όμως (με την καλή την έννοια), χωρίς δημοκρατία, χωρίς ελευθερία, χωρίς μέλλον (αφού δεν μάθαμε τίποτε από το παρελθόν), χωρίς καμία επιθυμία για το καινούργιο, χωρίς καμία διάθεση ν' αγωνιστούμε για τη ζωή μας, αφού τους την παραχωρήσαμε αμαχητί τελικά, όλοι σκοτώνονται να πάρουν θέση για την απεργία των καθηγητών. Κυρίως εναντίον.

ΟΜΩΣ την περίπτωση να την έχουν χεσμένη την όποια άποψή μας εκεί στην κυβέρνηση την σκεφτόμαστε;
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ και μάλιστα ...ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ δεν μας λέει τίποτε αυτό; Μα τίποτε;

Και πόσο μα πόσο θλίβομαι ν' ακούω μαθήτρια να λέει "επειδή τους ήρθε αυτωνών ν' απεργήσουν δεν θα την πληρώσω εγώ". Και της ευχήθηκα να μην απεργήσουν "αυτούνοι", να δώσει της εξετάσεις της, να περάσει κάπου και μετά από κόπους κι απογοητεύσεις να βρει τελικά δουλειά με 150 ευρώ περίπου, όσος θα είναι τότε ο κατώτατος μισθός. Μην σας πω κι ο μόνος μισθός ... κι αυτό αν φανεί τυχερή.

Ευτυχώς όμως ήρθε, σταλμένος απ' το Θεό θα 'λεγε κανείς, ο χθεσινός τελικός αγώνας(;) για το κύπελλο ώστε να περάσουν ΟΛΑ ΩΣ ΔΙΑ ΜΑΓΕΙΑΣ σε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη ή και καθόλου μοίρα.

Εγώ πάντως και λόγω της σημερινής "γιορτής της μητέρας" δηλώνω ανερυθρίαστη πως ό,τι είμαι το οφείλω στην οικογένειά μου, κυρίως στη ΜΑΝΑ ΜΟΥ, στους δασκάλους και τους καθηγητές μου (ίσως όχι σε όλους) - και που ένας θεός ξέρει τί έχουν τραβήξει από μένα - γιατί πάνω απ' όλα (εκτός από τα γράμματα) μου έμαθαν ότι στη ζωή μου πρέπει να κάνω επιλογές. Εγώ και κανένας άλλος αντ' εμού. Σωστές επιλογές ή ακόμα και λάθος επιλογές, δεν έχει σημασία, αφού ο "δρόμος" που θα "περπατήσω" θα είναι δρόμος χαραγμένος από εμένα. Μου έμαθαν ακόμη να διεκδικώ το δικαίωμα ν' αποφασίζω εγώ για τη ζωή μου, να παλεύω γι' αυτήν, ν' αγωνίζομαι. Τώρα θα μου πείτε τί θυμήθηκα κι εγώ από το εκπαιδευτικό σύστημα του ...1821.

Τα καταφέρνω; Όχι πάντα. Αλλά όταν δεν τα κάνω "πουτάνα όλα" τα ψιλοκαταφέρνω θα 'λεγε κανείς. Κουτσά στραβά αλλά και με παρενέργειες βεβαίως βεβαίως... Πότε έτσι και πότε αλλιώς (κυρίως αλλιώς). Μία πάνω και μία κάτω (κυρίως κάτω). Κάποιες φορές γελάω και κάποιες άλλες κλαίω (περισσότερες). Άλλες φορές πάλι με ανάποδη σειρά ...δηλαδή πρώτα κλαίω και μετά γελάω (λιγότερο). Πολύ συχνά όμως ταυτόχρονα (ισοπόσως). Τα γέλια είναι το αντιβιωτικό μου, το ελιξήριό μου, το ηχηρό νέκταρ μου, η εκκωφαντική αμβροσία μου, η ανάσα μου. Τα πολύτιμα αλλά σπάνια πλέον βοηθήματά μου. Τα δάκρυα είναι ανάσα κι αυτά αλλά είναι και λίπασμα και βοηθούν το άγονο έδαφος του αδιανόητου ως χθες σημερινού μου βίου να δώσει καρπό-ελπίδα για τη συνέχεια. Τα δάκρυα είναι ποτιστική βροχούλα όπου στην απελπιστική ξηρασία των ημερών φθάνει ευεργετικά στις λιγοστές ρίζες βοηθώντας να "σκάσει μύτη" πάνω από την επιφάνεια η πρώτη χλωρίδα. Είναι "υλικό" που μαλακώνει και λειαίνει τα κακοτράχαλα μονοπάτια και κάνει τα βήματά μου λίγο πιο εύκολα. Είναι το "περιεχόμενο" της προσωπικής μου κολυμπήθρας του Σιλωάμ, είναι το "πλυντήριο" των άσχημων συναισθημάτων που κοντεύουν πια να γίνουν δεύτερό μου δέρμα.

Αλλά ανάμεσα σε όλα αυτά προλαβαίνω να αναρωτηθώ "Σε πόσες πολιτικές επιστρατεύσεις ξυπνάει κανείς"; "Ποιός θα επιστρατεύσει τους επιστρατευτές"; Κι άλλα τέτοια ανότητα και γραφικά.

Και τώρα χαίρετε... εργάζομαι σήμερα ξέρετε... έχω επιστρατεύσει τον εαυτό μου. Η ανάγκη βλέπετε...