Bloody May

Η Πρωτομαγιά ήταν αργία. Δεν είχαμε σχολείο.
Αλλά την προηγούμενη η δασκάλα μας μάθαινε να φτιάχνουμε λουλουδένια στεφάνια.
Έβλεπα πολλά σπίτια να έχουν κρεμασμένα τέτοια στεφάνια στα μπαλκόνια τους. Στο δικό μας όχι. Η μαμά κι ο μπαμπάς τα σνόμπαραν αυτά. Έτσι νόμιζα δηλαδή αν και τότε δεν ήξερα καν ότι υπήρχε η λέξη "σνομπ" και τα παράγωγά της, πόσω μάλλον την σημασία τους.
Το πήγαινα όμως το στεφάνι, το φτιαγμένο απ' τα χεράκια μου, στη μαμά, αυτή χαμογελούσε και με κοιτούσε μ' εκείνο το βλέμμα "αθώομουπαιδίδενείναιμέραλουλουδιώνηΠρωτομαγιά".
Και χωρίς πολλά πολλά έμαθα από τα μικράτα μου τί ακριβώς είναι η Πρωτομαγιά και να προσθέτω μπροστά της ως επιθετικό αλλά κι ουσιαστικό προσδιορισμό την επίσης άγνωστη μέχρι τότε για μένα λέξη "Εργατική". 
Εργατική Πρωτομαγιά λοιπόν, όλοι φαντάζομαι πως ξέρετε τί ακριβώς γιορτάζουμε σήμερα, κι αν δεν το ξέρετε να το μάθετε παρακαλώ.

ΟΜΩΣ...
Εκτός από την ιστορική καταβολή της μέρας και της καθιερωμένης Απεργίας - κατ' ευφημισμόν "Αργίας της Πρωτομαγιάς" - κι άλλα πράγματα συνέβησαν κατά τον ρουν των γεγονότων που σημάδεψαν αυτή την έρμη χώρα. Για τα οποία επίσης ενημερώθηκα από τρυφερή ηλικία ακόμη.
Τα μπροστινά διαμερίσματα της πολυκατοικίας που μέναμε έβλεπαν κατά Βύρωνα μεριά. Το δικό μας έβλεπε κατά Καισαριανή μεριά. Κι αν στραβολαιμιαζόμουνα λίγο από το παράθυρο της κουζίνας μας έβλεπα κατά Παγκράτι μεριά... Δήμος Αθηναίων. Έτσι κάθε Πρωτομαγιά άκουγα να έρχεται από τη μεριά του Σκοπευτηρίου δυναμωμένη από τα μεγάφωνα εκείνη η βροντερή φωνή...

 "Όνομα... 
ΠΑΡΩΝ .... ΠΑΡΩΝ"

Μετά μεγάλωσα, πήγα σε άλλο σπίτι που ήταν ακριβώς δίπλα στο Σκοπευτήριο.
Την Πρωτομαγιά δεν ήθελα να πηγαίνω σε διαδηλώσεις και πορείες. Δεν μου έλεγαν τίποτα τη συγκεκριμένη μέρα.
Καθόμουνα όμως στη βεράντα του σπιτιού μου κι άκουγα.
Όνομα...
ΠΑΡΩΝ

Όνομα...
ΠΑΡΩΝ

Όνομα...
ΠΑΡΩΝ

Κι άλλο Όνομα...
ΠΑΡΩΝ...

Και μετά κι άλλο ένα Όνομα
ΠΑΡΩΝ...


....10 χρόνια πέρασαν σε αυτό το σπίτι... και πάρα πολλά άλλα που έχω φύγει...
Όμως ακόμα έχω στ' αυτιά μου αυτή τη βροντερή φωνή που ερχόταν από τα μεγάφωνα του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής...

ΠΑΡΩΝ...

...συμβολικά ΠΑΡΩΝ...

Έτσι από νωρίς έμαθα και ήθελα - με βροντερή κι εγώ φωνή αρχικά  - να φωνάζω αλλά και να είμαι "ΠΑΡΟΥΣΑ" για οτιδήποτε χρειαζότανε σ' αυτόν τον τόπο.
Μετά η φωνή έπαψε να είναι βροντερή κι απλώς φώναζα "ΠΑΡΟΥΣΑ"...
Σιγά σιγά η φωνή άρχισε να χαμηλώνει ... ωστόσο πάλι "ΠΑΡΟΥΣΑ".
Και τώρα ...μη νομίζετε... πάλι "ΠΑΡΟΥΣΑ" είμαι...
αλλά το λέω πια από μέσα μου... μην τρομάξει και κανείς...
κι ελπίζω να μπορώ να το λέω και να χρειαστεί κιόλας να είμαι κάποτε "ΠΑΡΟΥΣΑ" κι αυτή η φωνή μου να μην είναι "Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ".... μέρες που είναι...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ


ΥΓ. Και όχι δεν ξέχασα καθόλου πως σαν σήμερα το 1976 σκοτώθηκε ή "σκοτώθηκε" ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Οι δεσμοί ανάμεσα στην οικογένεια Παναγούλη και τη δική μου ήταν ισχυροί, γι' αυτό άλλο σοκ κι αυτό τότε ...ν' ακούσω τον γείτονα να λέει στη μάνα μου "μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις". "Βρε άει στο διάολο" είπα. Και ήταν η πρώτη φορά που η μάνα μου δεν με μάλωσε γι' αυτό. Μάλλον θα το είπε κι η ίδια... από μέσα της.