Παιδία τέχνας κατεργάζεται (γειτονική σύνταξις)

Αγαπώ τα παιδιά. Αλλά πιο πολύ αγαπώ τα παιδάκια. Κι ακόμη περισσότερο τα μωρά ή τα σχεδόν μωρά. Δεν έχω δικά μου αλλά μάλλον αυτό το επέλεξα ακριβώς επειδή τ' αγαπώ. Παράδοξο ε; Αφού λοιπόν δεν με ταλαιπώρησε ποτέ κανένα από αυτά τα αξιολάτρευτα τερατάκια έχω απίστευτη υπομονή, αντοχή κι εφευρετικότητα για να τα κρατώ σε κατάσταση ηρεμίας. Επίσης έχω κι ένα βλέμμα "κεραυνό" που εγώ η ίδια βέβαια δεν μπορώ να το δω απευθείας, όπως κανείς άνθρωπος δεν μπορεί ο ίδιος να δει το βλέμμα του όπως φτάνει σε κάποιον άλλον κι όπως έγραφα παλιότερα εδώ. Το βλέπω όμως εξ αντανακλάσεως στο ύφος του μικρού παιδιού το οποίο εγώ κοιτάζω αυστηρά ή θυμωμένα.
Για την ακρίβεια δεν βλέπω πια ένα "ζωντανό" παιδάκι με σάρκα και οστά αλλά ένα γλυπτό πάγου κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του παιδακίου.

Έχω γειτόνους μια πολύ καλή οικογένεια. Έχουν ένα κοριτσάκι 6-7 χρονών περίπου. Εξαιρετικό παιδάκι, όπως όλα τα παιδάκια. Όσο ήταν μικρούλι το άκουγα που έπαιζε στη βεράντα τους, με κραυγούλες, γελάκια, γκρινίτσες, φωνούλες... όλα σε υποκοριστικό βαθμό -ίτσες, -ούλες, -άκια... άρα διόλου ενοχλητικές εκφράσεις, του πώς αντιλαμβάνεται τον γύρω κόσμο του αλλά πολύ ενδιαφέροντες τρόπους συμμετοχής του στα ελάχιστα δρώμενα που το αφορούν πέρα από μαμ, κακά και νάνι. Ηχητικά ντοκουμένα υψηλοτάτης μεν κλίμακας κι έντασης - αφού αργεί πολύ στον άνθρωπο ν' αναπτυχθεί το περίφημο "volume" - δηλωτικά δε του τρόπου με τον οποίο επιχειρεί να εκφράσει τα συναισθήματά του για ό,τι βιώνει ως μικρό παιδί.

Το κοριτσάκι αυτό εδώ και δύο σχεδόν χρόνια απέκτησε έναν αδελφούλη. Ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ κοντεύει να στείλει στο τρελλοκομείο όλη του την οικογένεια. Την μαμά του κατά προτεραιότητα, τον μπαμπά του αμέσως μετά και τελευταία αλλά όχι έσχατη, οπωσδήποτε πάντως και την επτάχρονη αδελφούλα του. Κι επειδή δεν υπάρχει τρελλοκομείο για παιδιά το κοριτσάκι θα βρεθεί στο έλεος συγγενών, φίλων και γνωστών.
Ο αδελφούλης αυτός, δεν υπάρχει στιγμή της ημέρας που να μην σκούζει/γκρινιάζει/κλαίει δυνατά/χτυπιέται/φωνάζει/σπάζει οτιδήποτε μπορεί να σπάσει/γκρεμίσει και είναι σε ακτίνα βολής του, τρέχει με ταχύτητα που αγγίζει αυτήν του φωτός αλλά κυρίως δεν θέλει να κοιμάται. Όπως είναι επόμενο η ιώβεια υπομονή των γονιών του κάποια στιγμή εξαντλείται όπου αφού μεσολαβήσει ένα τεράστιο διάστημα που ο μικρός λυμαίνεται το σύμπαν ακούγεται κραυγή απόγνωσης θηλυκού είτε αρσενικού γένους. Το κοριτσάκι απλώς κλαίει με παράπονο γιατί ή θα της έχει τραβήξει τα μαλλιά, είτε θα της έχει πετάξει κάτι στο κεφάλι, είτε θα την έχει δαγκώσει.

Όχι, όχι δεν ζω μαζί τους απλώς το διαμέρισμά τους και κυρίως η βεράντα τους είναι πολύ κοντά στο τμήμα εκείνο του σπιτιού μου που περνώ αρκετή ώρα κι εγώ. Δεν ενοχλούμαι, αν και καμιά φορά τρομάζω, όχι από το παιδί - αυτό το έχω ψιλοσυνηθίσει - όσο από την κραυγή της μαμάς ή του μπαμπά που θα ακουστεί όταν πια δεν έχουν άλλη αντοχή και η προσπάθεια να το απασχολούν με διάφορους έξυπνους και δημιουργικούς τρόπους δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Εκείνο που στην πραγματικότητα τρέμω είναι μήπως καμιά φορά ακούσω κανέναν γδούπο... προς την πυλωτή γιατί άνθρωποι είναι κι αυτοί ρε γαμώτο...

Πριν λίγο καιρό λοιπόν, άκουγα απελπισμένο τον μπαμπά που έλεγε στην σύζυγό του "δεν αντέχω άλλο, φύγε από τη δουλειά κι έλα να τον πάρεις, θέλω να δουλέψω, περιμένει το αφεντικό την μελέτη δεν έχω κάνει τίποτα, θα με γαμήσει ο τύπος, θα με γαμήσει". Η σύζυγός του προφανώς δεν μπορούσε να φύγει από την δουλειά της και προκειμένου να γαμήσει τον γείτονά μου το αφεντικό του είπα ν' αναλάβω εγώ δράση.

Μια και δυο του χτυπάω το κουδούνι - έχω το θάρρος - "γειά σου, άθελά μου άκουγα κι είπα να βοηθήσω, να κρατήσω τον μικρό απασχολημένο". Τρελλάθηκε ο μπαμπάς, σταυροκοπιότανε, σημασία δεν μου 'δωσε "κάνε ό,τι σε φωτίσει ο θεός" μου είπε.
Πήρα τον πιτσιρικά από το χέρι, τον έβγαλα στο μπαλκόνι κι άρχισα να τον ρωτώ άχρηστα πράγματα και να του εξιστορώ ακόμη πιο άχρηστα. Για την επόμενη μισή ώρα ο μπόμπιρας δεν είχε ακόμη συνειδητοποιήσει από που του 'ρθε αυτό το ξαφνικό και με παρακολουθούσε αμίλητος, ακούνητος κι αγέλαστος. Μόλις πήγαινε να μου ξετσουτσουνέψει και να μου πετάξει καμιά μπουλντόζα στο κεφάλι τάχα μου ότι την έφερνε να μου την δείξει, τον αποπροσανατόλιζα εντελώς δείχοντάς του άσχετα πράγματα που αυτό το τσαμένο πριν γυρίσει να δει δεν ήξερε ότι ήταν άσχετα και τσιμπούσε. Μόλις πέρασε ένα τέταρτο ακόμη ο γείτονας βγάζει το κεφάλι του στη βεράντα και λέει:
- Ζει;

Επειδή τα βεράντια θέματα κόντευαν να εξαντληθούν κι έβλεπα το πιτσιρίκι να έχει οπλίσει κανονικά τον πήρα στο διαμέρισμά μου. Έπαθε έναν ντουβρουτζά, δεν είχε ξανάρθει, έσπασε και κάτι αλλά ο τρόπος που του μίλησα δεν άφηνε περιθώρια για ...παρεξηγήσεις εκ μέρους του. Τον πήρα από το χέρι, βρήκαμε την κόλλα και κόλλησα μπροστά στα έκπληκτα μάτια του αυτό που μου έσπασε. Έτσι πέρασε άλλη μισή ώρα και μετά είπα να τον πάω μια βόλτα στην πυλωτή προτού τον επιστρέψω.
Κάτω στον κήπο του έλεγα ιστορίες από την κατοχή, τη χούντα, το πολυτεχνείο, το πασόκ και τα μνημόνια... Το παιδάκι είχε αποσβολωθεί. Εκείνη την ώρα χτυπάει το κινητό μου. Ήταν ο μπαμπάς του που ρωτούσε:
- Ζεις;