Μην κλαις... ούρλιαξε*

Περπάτησα

Αντίθετα απ’ το ρεύμα

κι εκείνο πείσμωσε

και μου αντιστεκότανε με λύσσα

Στράφηκα

Ανάποδα από τον άνεμο

Ο ούριος γίνηκε πρόσθιος

και μ’ έσπρωχνε πίσω.

Και σαν σήμερα

όρθωσα το σώμα κι είπα "εμπρός"

με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο

με το κεφάλι να γυρίζει γύρω γύρω

στον άκαμπτο λαιμό μου

σα σβούρα με γραμμένες τις επιλογές μου

παντού ίδιες

άρα προσταγές.

Το ρεύμα με παγίδευσε

στη σταθερότητα της απόφασης

"δώστα όλα": προσταγή Νο 1

Ο άνεμος με στρίμωξε

στην αβεβαιότητα του διαφορετικού

"δώσε κι άλλα": προσταγή Νο 2

Η καταιγίδα με εγκλώβισε

στη μέγκενη του ασφαλούς

"δώσε κι αυτά": προσταγή Νο 3

Η παλίρροια με τύφλωσε

να μη δω το φρούδο

"δώσε και τούτα": προσταγή Νο 4

Η βροχή με έγδυσε

από τη θέλησή μου

"δώσε περισσότερα": προσταγή Νο 5

Η φουρτούνα με τράβηξε

μακριά από το προφανές

"δώσε ό,τι κι αν σου 'χει απομείνει": προσταγή Νο 6

Κινήθηκα με δύναμη

να ρίξω κάτω το κάστρο της υποταγής

και της συνείδησης

πως ανάμεσα στο δούναι και το λαβείν

βασιλεύει το πρώτο.

Προς το παρόν.

Ένα βήμα μόνο κατάφερα

η απόσταση μικρότατη

η δύναμη τεράστια

συμπυκνωμένη θέληση αιώνων

για το αδιανόητο.

"Αρχή το ήμισυ του παντός"

και "Τέλος το άπαν του σκοπού"

που απέβη άκαρπος

φυλακισμένος σε χέρια τεράτων.

*Τίτλος δανεισμένος από το ομότιτλο βιβλίο της Ελιάν Περασσό