Η χαμένη Ατλαντίδα των ονείρων

"No turning back*"

"Συνηθίζουμε κι αυτό μας κάνει ακίνδυνους", μου είπε κάποιος σύγχρονος.
Να συνηθίζεις να μην συνηθίζεις τίποτα, προτρέπω εγώ τον εαυτό μου.
"Έξις δευτέρα φύσις", διαπίστωνε ο Αριστοτέλης.
Έξις και ξερός, δηλώνω σήμερα εγώ.
Και ξυπνώντας ο ποιητής μέσα μου γράφει όπως σκέφτεται και σκέφτεται όπως γράφει.
Αλλά ξυπνώντας οι πραγματικοί ποιητές μέσα μου συναγωνίζονται ποιός θα μου βουλώσει καλύτερα το στόμα, ποιός θα σταματήσει πρώτος την ασέλγεια σε βάρος των λέξεων και των εννοιών.
Κανείς...
Σταμάτα να μιλάς, λέει μια φωνή
Αλλά αρχίζω να μιλώ κι έτσι η φωνή σιωπά.

Στην άκρη της θάλασσας
απλώσαμε την πετσέτα των ονείρων μας
με την "καλή" ακουμπώντας στα βότσαλα
ν' ακούει τις ιστορίες τους
και την ανάποδη να στεγνώνει
την υγρή μετουσίωση της απελπισίας μας...
Κι η υγρή αγκαλιά της μάνας
κράτησε το μικρό της πέλαγο σφιχτά
με συμβουλές και νουθεσίες,
να μην πάρει τα χούγια της,
σιμά στο αυτί του.
Αυτό ξέφυγε και λεύτερο νόμιζε
άπλωσε το ίδιο τα μόριά του
κάλυψε με αυτά την απόσταση των ανθρώπων
να μη βλέπουν, να μην ξέρουν, να σιωπούν,
να ξεχνούν
πως ο θεός της φιλοξενίας των νεκρών
μας κλείνει πονηρά το μάτι:
"Εδώ είμαι εγώ, ο Ξένιος Φονεύς"
Κι ήρθα για να μείνω.

Και πνίγουν στο νερό οι άνθρωποι την ανεπάρκειά τους
Και κρύβουν στη ρευστότητά του την άγνοια
Από πού ήρθαμε, γιατί και πού πάμε.
Κι αυτό, πηχτό στην επιφάνεια, καθρεφτίζει δημίους
Κι ο πλαστός βυθός εμποδίζει
Τα μάτια να δουν
Το μυαλό να καταλάβει
Την καρδιά να νιώσει
Την ύπαρξη ν' αποφασίσει
ποιό μονοπάτι θα περάσει,
ποιά πόρτα θ' ανοίξει
ποιούς κωδικούς θα βάλει
στην είσοδο της γνώσης του καλού και του κακού.

Άνθρωποι από κάτω
ματωμένο και μακάβριο χαλί
νεκρούς δεν τους λες
κι η ιστορία να επαναλαμβάνεται:
Nεκροί να κατοικούν τη στεριά του ευρωπαϊκού ιδεώδους
Νεκροί να καίνε ζωντανούς και ζωντανοί να πνίγουν νεκρούς.
Αλλά η γη δεν θα μας κάνει τη χάρη.
Θα συνεχίζει την προδιαγεγραμμένη πορεία της
λίγο μετά τη μεγάλη έκρηξη στο λίγο μετά,
στη μεγάλη σύνθλιψη.

Μετανάστευση λοιπόν.
Η ιστορία του ανθρώπου απ' όταν σηκώθηκε όρθιος στα δυό του πόδια και μην ξέροντας τί να κάνει τα άκρα που περίσσευαν ανέπτυξε δεξιότητες και με αυτές ακόνισε το μυαλό του και ανέπτυξε σκέψεις. Υποτίθεται. Και μετά το 'ριξε στα ταξίδια αναζητώντας μια "καλύτερη τύχη". Και γέμισε τον πλανήτη με την παρουσία του σε όλες τις γνωστές της παραλλαγές και με όλες τις γνωστές μας (αλλά και άγνωστες προς το παρόν) συνέπειες. Αυτό δεν υποτίθεται. Το έκανε πράγματι.
Άρα...
...τί άλλο είναι η ιστορία του ανθρώπινου είδους από μια ιστορία διαρκούς μετανάστευσης;

Ναι, ναι το ξέρω. Το ανθρώπινο είδος τώρα πια υποτίθεται πως ζει σε οργανωμένες κοινότητες κι όχι σε αγέλες. 
Υποτίθεται πως ανέπτυξε τις σύγχρονες κοινωνίες όπου μέσα σε αυτές διάγει τον βίο του και διαμορφώνει τα συστήματα αξιών του αναπτύσσοντας ταυτόχρονα την ικανότητα να αποτυπώνει, ως δημιουργήματα της φαντασίας του, τις σκέψεις του, τις ανησυχίες του, τις ελπίδες του, τις αγωνίες του, τα όνειρά του. 
Να δημιουργεί δηλαδή "έργα τέχνης" ή/και να μετατρέπει τον λόγο και τη γλώσσα σε κώδικες έκφρασης της ψυχής του. 
Άρα να δημιουργεί πολιτισμό και με αυτόν εφόδιο και "όπλο" υποτίθεται πως απολαμβάνει το κορυφαίο δημιούργημά του, το κοινωνικό κράτος δικαίου και δεν άγεται μόνο από τα ορμέμφυτά του. Να δημιουργεί πολιτισμό για να ωφεληθεί ο ίδιος αλλά και ως κληροδότημα στους απογόνους του οι οποίοι με τη σειρά τους, αφού επηρεαστούν από αυτόν, είτε θετικά είτε αρνητικά, να δημιουργήσουν τον δικό τους. Να δημιουργεί πολιτισμό για να ανταλλάξει στοιχεία του με άλλους πολιτισμούς που δημιούργησαν άλλοι άνθρωποι σε άλλες κοινότητες/κοινωνίες/κράτη δικαίου.
Υποτίθεται ακόμα πως επέλεξε να αυτοπεριοριστεί δημιουργώντας ο ίδιος τους κανόνες με τους οποίους θα το επιτύχει αλλά όμως δημιούργησε και σύνορα.
Ναι, ναι το ξέρω. Τα σύνορα τα έφτιαξε για την προστασία του. Όμως αυτά τα σύνορα είναι επίσης "κανόνες". Που λένε πως μέχρι εδώ εγώ και μέχρι εκεί εσύ. 
Όταν όμως ο ίδιος που φτιάχνει αυτούς τους κανόνες/σύνορα τα καταστρατηγεί ασύστολα αν πρόκειται για κανόνες/σύνορα που έφτιαξαν άλλοι, τί γίνεται;
Πόλεμος γίνεται. Είτε κανονικός πόλεμος, αυτός με τα μπαμ μπουμ που σκοτώνει τους ανθρώπους, είτε οικονομικός πόλεμος, αυτός που τους φτωχαίνει, είτε καθόλου πόλεμος αλλά η ακόμη χειρότερη κι εντελώς "ειρηνική" εκμετάλλευση οτιδήποτε έχει αξία μέσα στα σύνορα/κανόνες των άλλων χωρίς καν να τα παραβιάσει. Αυτό το τελευταίο λέγεται "διακρατικές συμφωνίες". Που μέσα στο φτωχό μου μυαλό μοιάζουν με επικίνδυνα ακροβατικά που επιβάλλονται σε ακροβάτες οι οποίοι εκτελούν τα νούμερα χωρίς τη θέλησή τους και κυρίως χωρίς δίχτυ ασφαλείας. 
Και τί γίνεται όταν αυτοί οι ακροβάτες/μέλη αυτών των άλλων κοινωνιών/κρατών αποστραγγίζονται από πόρους επιβίωσης, οι όροι της διαβίωσής τους γίνονται αβάστακτοι και η ζωή τους εξαθλιώνεται; Αν δεν μπορούν ν' αντιδράσουν ή δεν ξέρουν πώς, φεύγουν. Αυτό κάνουν. 
Ή τουλάχιστον αυτό προσπαθούν.
Γιατί κάποιοι θα "φτάσουν" αλλά θα βρεθούν σε χειρότερη κόλαση απ' αυτήν την οποία εγκατέλειψαν είτε δεν θα "φτάσουν" ποτέ γιατί θα πνιγούν αφού το καράβι της ελπίδας θα αποδειχθεί σάπιο κι ο υποτιθέμενος "χορηγός μιας άλλης ζωής με το αζημίωτο" θα τους εγκαταλείψει στη μοίρα τους έχοντας φυσικά τσεπώσει το παραδάκι που αναλογεί σε κάθε κεφάλι. Ελάχιστοι είναι οι τυχεροί για τους οποίους θα ξημερώσει μια άλλη μέρα σε μια άλλη πατρίδα για να κάνουν άλλα όνειρα.
Ο κόσμος μας, μέσα στον οποίο "πιάνουμε" μια απειροελάχιστη κουκίδα, κάποτε στο μακρινό μέλλον θα καταστραφεί ή θα αλλάξει αν προτιμάτε. Σε "λίγο" θ' αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τη μεγάλη σύνθλιψη όπου κατόπιν κάτι άλλο θα δημιουργηθεί (προς το παρόν αγνοώ τον τρόπο αλλά τον ψάχνω) στη θέση του.
Μέχρι τότε, εμείς οι άνθρωποι, σε αυτήν την απειροελάχιστη συμπαντική κουκίδα που τη λέμε πλανήτη γη, θα εξακολουθήσουμε να γεννιόμαστε και να πεθαίνουμε, ν' αγαπάμε και να μισούμε όπως επίσης θα εξακολουθήσουμε να δημιουργούμε αλλά και να καταστρέφουμε. Εκείνο όμως που μάλλον δεν θα συνειδητοποιήσουμε ποτέ είναι η ομορφιά που μας παραχωρήθηκε να την κάνουμε (προσωρινά) σπίτι μας, σαν ιδιότυποι ενοικιαστές με ενοικιοστάσιο περιορισμένου και περίπου προκαθορισμένου χρόνου. Όπως δεν θα κατανοήσουμε μάλλον ποτέ ότι τίποτε δεν μας ανήκει και πως ακόμη και η ίδια η γη μας είναι απλώς φιλοξενούμενη κι αυτή στο αχανές σπίτι που το ξέρουμε ως σύμπαν.
Ακόμη μέχρι τότε, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να ψάχνουν την αιτία της ύπαρξής τους και τον σκοπό της, θα συνεχίσουν να ελπίζουν και να κάνουν όνειρα και σχέδια για να γελάει ο θεός τον οποίον οι ίδιοι επίσης εκ παραδρομής δημιούργησαν.
Κυρίως όμως θα συνεχίσουν να ψάχνουν τη χαμένη Ατλαντίδα που δεν θα έχουν όμως καμία ελπίδα να τη βρουν έτσι θαμμένη κάτω από σωρούς νεκρών δυστυχισμένων ανθρώπων.


*Σχετικά με τη φωτό: Από τη συλλογή υποθαλάσσιας τέχνης του Βρετανού γλύπτη Jason deCaires Taylor ο οποίος την παρουσίασε στο Museo Subacuatico de Arte, το υποβρύχιο μουσείο που ίδρυσε το 2009 στα ανοικτά της ακτής του Κανκούν στο Μεξικό. Ένα από τα γλυπτά, το οποίο φέρει το όνομα No Turning Back, απεικονίζει μία γυναίκα που έχει σκύψει κι έχει χυθεί πάνω της τσιμέντο και παραπέμπει στην απώλεια των κοραλλιογενών υφάλων της Καραϊβικής.