"Εύλογες" ερωτήσεις, παράλογες απαντήσεις

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που οι λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν τα συναισθήματα. Υπάρχουν και άλλες που τα συναισθήματα χρειάζονται τις λέξεις. Nα ειπωθούν, να τις ακούσουν τ' αυτιά, να φτάσουν στο μυαλό. Επειδή όσα δραπετεύουν απ' την καρδιά βρίσκουν τη θέση τους στη μνήμη. Κι επειδή όσα ξεχνάει η καρδιά δεν τα ξεχνάει η σκέψη.

Υπάρχουν όμως και φορές που οι λέξεις αυτονομούνται από το συναίσθημα αποκτώντας τη δική τους, καθαρή υπόσταση. Κι επειδή με το χέρι στην καρδιά δεν λέγονται πάντοτε οι αλήθειες, οι γνώμες, οι απόψεις, θα προσπαθήσω να το κάνω με το χέρι στο πληκτρολόγιο.

Ρωτούν οι άνθρωποι. Οι νοικοκυραίοι άνθρωποι. Κι αν ο Ρωμανός πάρει την άδεια που δικαιούται και μετά πάρει ένα όπλο και καθαρίσει μερικούς; Κι αν ο Ρωμανός μετά την άδεια που δικαιούται δεν ξαναγυρίσει στη φυλακή; Κι αν ο Ρωμανός διάβασε τα μαθήματά του και πέρασε τις εξετάσεις του για να παίρνει αυτές τις άδειες, να την κοπανήσει και να ζήσει ελεύθερο πουλί;
Κατ' αρχήν να διευκρινίσουμε κάτι: κανένας δραπέτης δεν ζει "ελεύθερο πουλί". Ο δραπέτης είναι καταζητούμενος. Χειρότερα κι από φυλακή δηλαδή. Βέβαια φυλακή δεν έχω κάνει (μέχρι τώρα) αλλά έχω την ευχέρεια να καταλάβω τη διαφορά του "ελεύθερου" - ανθρώπου ή πουλιού δεν έχει σημασία - από τον "καταζητούμενο".
Και κατά δεύτερον: κάθε φυλακισμένος θα ήθελε (να μπορεί) να δραπετεύσει.
Και δουλειά της φυλακής - ως σωφρονιστικό "κατάστημα" - είναι να μην τον αφήσει.

Και ξαναρωτούν οι άνθρωποι. Οι νοικοκυραίοι άνθρωποι. Μήπως να υπέγραφε ένα χαρτί ή κάτιτέτοιοτελοσπάντων που να έλεγε πως αποκηρύσσει τις ιδέες του (τις όποιες ιδέες του), πως θα γίνει ο πιο καλός ο μαθητής και πως θα ξαναγυρίζει στη φυλακή του μετά τις άδειες σαν καλό παιδί; Μήπως να μας δηλώσει γραπτώς "πώς σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τη μικρή ελευθερία που θα του δινόταν;" "Μόνο για σπουδές;" ή και για ...κατούρημα; "Κι αφού έχει την πρόθεση να πολεμήσει αυτό-που-ονομάζει (λες και δεν είναι) σύστημα γιατί θέλει να σπουδάσει και μάλιστα διοίκηση επιχειρήσεων;" "Είναι έτοιμος για μια έντιμη συμφωνία με αυτό το σύστημα που τόσο μισεί;"*

Είναι σαν να τ' ακούω όλα αυτά τα ερωτήματα. Σχεδόν φθάνουν στ' αυτιά μου κατευθείαν από τις σκέψεις των ανθρώπων. Όχι μόνο των νοικοκυραίων. Αλλά και των μη. Όμως φθάνει και κάτι άλλο στ' αυτιά μου (ή στα μάτια μου όταν τα διαβάζω), από εκείνους που έχουν την ικανότητα να χειρίζονται τον λόγο, γραπτό ή προφορικό δεν έχει σημασία: οι κωδικοποιημένες απαντήσεις μέσα στις εύλογες ερωτήσεις. Επίσης φτάνει στο μυαλό μου, με όχημα τ' αυτιά ή τα μάτια μου, η τέχνη του να εμφυτεύει κάποιος στο μυαλό του απλού, καλοπροαίρετου ανθρώπου "απλοϊκά" ερωτήματα με κρυμμένα ωστόσο "λογικά" επιχειρήματα από τα οποία προκύπτουν "αυτονόητες" απαντήσεις. Αυτές που θέλει αυτός ο ...κάποιος.

Κι έρχομαι τώρα κι εγώ με τη σειρά μου να αναρωτηθώ. Χωρίς συναισθήματα, δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο. Χωρίς ελαφρυντικά, δεν είμαι δικαστής. Εξάλλου η δίκη έγινε, η απόφαση βγήκε, ο άνθρωπος αυτός πήρε τον δρόμο της φυλακής. Ή της τιμωρίας.
Απ' όσο ξέρω - και διορθώστε με αν κάνω λάθος - η θανατική ποινή δεν ισχύει στη χώρα μας. Και καλώς δεν ισχύει.
Άρα - θεωρητικά - ο οποιοσδήποτε φυλακισμένος (εφόσον ζει) μπορεί να δραπετεύσει με άδεια ή με χωρίς άδεια. Εντάξει, με άδεια πιο εύκολο. Ακόμη κι ο πιο ειδεχθής εγκληματίας μπορεί - θεωρητικά πάντα - να το σκάσει και να φάει καμιά δεκαριά στο διάβα του. Μπορεί - πάλι θεωρητικά - να "καθαρίσει" κάποιον συγκρατούμενό του επειδή τον κοίταξε στραβά ή τον δεσμοφύλακά του επειδή τον κοίταξε ίσια. Αυτό σημαίνει τί; Ότι αφού κάποιος - θεωρητικά - μπορεί να κάνει όλα αυτά οι υπόλοιποι που ενδεχομένως δεν θα ήθελαν να τα κάνουν να μην έχουν δικαιώματα; Επειδή κάποιος παίρνει την άδειά του και δεν ξαναγυρίζει να μην δίνεται πια άδεια σε κανέναν; Επειδή κάποιος δολοφόνος δραπετεύει και σκοτώνει κι άλλους να "φροντίσουμε" να μην υπάρχουν δολοφόνοι στη φυλακή;

Αν ο Ρωμανός πεθάνει τελικά - ρωτώ κι εγώ η νοικοκυραία πλην όμως αφελής νοικοκυραία -  επειδή μπορεί το ένα και μπορεί το άλλο και "δεν" το ένα και "δεν" το άλλο, μήπως - λέω μήπως - έχουμε μια επαναφορά της θανατικής ποινής από το παράθυρο; Την εφαρμογή μιάς "έμμεσης" εσχάτης των ποινών; Μια θανατική ποινή διαρκείας; Χωρίς δίκη, χωρίς ετυμηγορία, χωρίς τίποτα;

Πράγματι ο Ρωμανός και ο κάθε Ρωμανός μπορεί να κάνει όλα όσα φοβούνται οι νοικοκυραίοι. Ίσως και πολλά περισσότερα.
Αλλά έτσι είναι αγαπητοί.
Είτε σας αρέσει είτε όχι.
Επειδή...
...η ευνομούμενη πολιτεία οφείλει ν' αναλαμβάνει τις ευθύνες της,
και η δημοκρατία πρέπει να παίρνει τα ρίσκα της.
Αλλιώς δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Ή μήπως τελικά δεν είναι έτσι κι αλλιώς;

* Οι φράσεις σε πλάγια δεν ανήκουν σε μένα