Τοξικολογική Ανάλυση

Ξύπνησα με εντελώς νορμάλ διάθεση (ούτε καλή ούτε κακή) αλλά και με νορμάλ επιθυμία να μη βρεθεί κάτι ή κάποιος που να μου τη μετατρέψει (τη διάθεση) σε σκατένια. Κι εγώ με τη σειρά μου θα κατέβαλα κάθε προσπάθεια για να τη "γείρω" περισσότερο προς το "καλή" ή έστω προς το "συμπαθητική". Ξέρετε όμως, αυτό δεν εξαρτάται πάντα από τις δικές μας επιθυμίες ή/και προθέσεις. Εξαρτάται βέβαια αλλά και δεν εξαρτάται. Δεν καταλάβατε ε; Εντάξει το κατάλαβα.

Ο λόγος λοιπόν για εκείνους τους ανθρώπους που είναι κινούμενα δηλητήρια πολλαπλής μορφής κι ευέλικτου σχήματος. Δηλαδή υγρό μέσα σε στερεό κι αυτό με τη σειρά του μέσα σε άλλο υγρό κ.ο.κ. μέχρι η ...δηλητηριότης ("ραμφίζω" τώρα, το ξέρω) να αποτυπώνεται πέραν πάσης αμφιβολίας στην εξωτερική όψη τους.
Ξέρετε, εγώ δεν είμαι φυσιογνωμίστρια. Κι ούτε θα μου άρεσε να είμαι. Εγώ είμαι απλώς ρομαντική. Και λίγο αφελής. "Οία η μορφή, τοιάδε κι η ψυχή" πού 'λεγαν και οι αρχαίοι που τους νομίζουμε μακρινούς συγγενείς μας.
Βέβαια μακρινός συγγενής μας είναι κι ο αυστραλοπίθηκος αλλά αυτό δεν μας αρέσει να το θυμόμαστε. Κάτι σε Αδάμ κι Εύα μας ελκύει περισσότερο. Και εννοιολογικώς και σημασιολογικώς και ενδυματολογικώς ενδεχομένως.

Περίμενα στην ουρά κάποιου καταστήματος με ηλεκτρολογικά υλικά. Δηλαδή τί ουρά; Δύο άνθρωποι πριν από εμένα εξυπηρετούνταν από τους δύο υπαλλήλους. Το ξέρω πως συνήθως σε τέτοιου είδους καταστήματα "συχνάζουν" επαγγελματίες που μπορεί να θέλουν για τις ανάγκες της δουλειάς τους ν' αγοράσουν το σύμπαν. Συνήθως, περιμένω λίγο και μετά, αν αυτό που θέλω εγώ είναι απλό, ρωτώ πολύ ευγενικά: μήπως έχετε αυτό ή μήπως θα μπορούσα να έχω αυτό ή πού είναι αυτά τα είδη να κοιτάξω και τέτοια. Και πάλι συνήθως, μ' εξυπηρετούν οι υπάλληλοι και οι κύριοι επαγγελματίες που προηγούνται ευχαρίστως μου παραχωρούν τη σειρά τους "σε παρακαλώ εξυπηρέτησε την κυρία" ή "παρακαλώ κυρία μου εμείς θα μείνουμε ώρα εδώ θέλουμε πολλά πράγματα".
Ενώ λοιπόν προσπαθούσα να καταλάβω αν θα αργήσουν οι μπροστινοί μου ώστε ν' αρχίσω τη νοηματική με τον υπάλληλο τύπου "μπορώ;" μπαίνει μια κυρία φουριόζα και βεβαίως ξινή, θεόξινη και μου λέει (με εμφανή, εμφανέστατη διάθεση να μου πάρει τη σειρά):
- μια λάμπα θέλω εγώ
- κι εγώ
- και τότε τί περιμένεις; (στον ενικό)
- να έρθει η σειρά μου
- κι αν η σειρά σου έρθει σε μισή ώρα;
- θα περιμένω μισή ώρα ή θα φύγω
- δεν είμαστε καλά, εγώ θα ζητήσω να μας εξυπηρετήσουν πριν από αυτούς (δείχνοντας τους ανθρώπους που ήσαν πριν από εμάς) και μην ανησυχείς δεν θα σου πάρω τη σειρά, εσένα θα εξυπηρετήσουν πρώτα και μην τσαντίζεσαι δεν σε είπαμε και καμπούρα
(χωρίς να έχω δείξει πως είχα τσαντιστεί γιατί πολύ απλά δεν είχα τσαντιστεί... ακόμα)
- ναι αλλά εγώ δεν θέλω να πάρω κανενός τη σειρά, μη με ανακατεύετε σας παρακαλώ
- καλέ μια λάμπα σαν κι αυτή θα μου δώσεις; κι η κυρία (έγινα ξαφνικά κυρία) μια λάμπα θέλει...

Γυρίζουν το κεφάλι οι πελάτες και μου λένε: περάστε κυρία μου δεν πειράζει, με κοιτάζει ο υπάλληλος και μου λέει: πείτε μου, πείτε μου τί θέλετε, δεν πειράζει.
Της άλλης της έτρεμαν τα χέρια, της έτρεμαν τα πόδια, γενικώς έτρεμε ολόκληρη, στράβωνε το στόμα της, κοίταζε σαν αγρίμι δεξιά κι αριστερά, μουρμούραγε, δεν τη χωρούσε ο τόπος αλλά δεν της έδινε και κανείς σημασία. Φυσικά άρχισε να φωνάζει: δεν είναι κάνας άλλος εδώ; πόση ώρα θα περιμένω για μια λάμπα σαν κι αυτή; (δεν είχαν περάσει καν 3 λεπτά από την ώρα που μπήκε στο μαγαζί)
Σηκώθηκε η ταμίας, πήρε από τα χέρια της "τη λάμπα σαν κι αυτή", της έκανε ερωτήσεις για θερμό και ψυχρό φως κι άλλα τέτοια, τύπου: "θα σε εξυπηρετήσω αλλά θα σε τσακίσω στην καθυστέρηση", κοιτούσε τις λάμπες από εδώ, κοιτούσε άλλες από εκεί, λες και δεν είχε ξαναδεί λάμπα στη ζωή της, πήγαινε στο πίσω μέρος του μαγαζιού, στην αποθήκη, στην τουαλέτα, στο φούρνο ενδεχομένως πετάχτηκε και μέχρι το σούπερ μάρκετ.... η άλλη η ξινή έβραζε.
- δεν το ήξερα πως είναι τόσο δύσκολο να αγοράσει κανείς μια λάμπα...

Τελικά της δίνουν τη λάμπα, πληρώνει, βγαίνει από το μαγαζί, και τότε όλοι είδαν το επίσης  αληθινό μου άλλο πρόσωπο γιατί το άνοιξα το στοματάκι μου εννοείται...
Βγαίνει που λέτε αυτή από το μαγαζί... συναντάει μια γνωστή της και πιάνουν την κουβέντα...
(δεν περιγράφω άλλο)
 
Άνθρωποι σαν την, ας πούμε, κυρία αυτή, είναι άχρηστοι άνθρωποι για μια νορμάλ κοινωνία. Είναι επικίνδυνοι άνθρωποι για μια κανονική κοινωνία. Είναι ο λεγόμενος "αστάθμητος ιογενής παράγων" για μια φυσιολογική κοινωνία. Και οι νορμάλ άνθρωποι εκνευρίζονται, οι κανονικοί άνθρωποι στρεσάρονται, οι φυσιολογικοί άνθρωποι διαολίζονται εξαιτίας τους. Και τότε τίποτε νορμάλ, κανονικό ή φυσιολογικό δεν πρόκειται να τους συμβεί στο υπόλοιπο της μέρας τους.
Εν ολίγοις "πέρασε" το δικό της και όχι το δικό μου.
Φταίει αυτή αλλά το παραδέχομαι: φταίω κι εγώ που την άφησα να με επηρεάσει.
Λίγο αργότερα, καθοδόν προς το σπίτι, πήρα βαθιές ανάσες, χαζολόγησα σε κάτι βιτρίνες και στο ασανσέρ έκανα γκριμάτσες διορθωτικές της κατήφειας και του εκνευρισμού που διέκρινα στον καθρέφτη. Με τόσους μορφασμούς, σκέφτηκα, πιο πιθανό να ρυτιδιάσω παρά να ηρεμήσω. Παρόλα αυτά, ηρέμησα. Καλύτερα οι ρυτίδες της ηρεμίας, σκέφτηκα, παρά οι ρυτίδες της ξινίλας, ξανασκέφτηκα.
Άνθρωποι σαν την, ας πούμε, κυρία αυτή, είναι τοξικοί άνθρωποι που αφήνουν πάντα πίσω τους απόβλητα. Βέβαια μπορεί να (φαίνεται ότι) είναι εξαιρετικές νοικοκυρές, εξαιρετικές σύζυγοι (των τοξικών συζύγων τους αφού η τοξικότης είναι άκρως μεταδοτική), ακόμη κι "εξαιρετικές" μητέρες. Δηλαδή δεν κακοποιούν τα παιδιά τους, μαγειρεύουν γι' αυτά, πλένουν τα ρούχα τους, μάλλον τ' αγαπάνε κιόλας, ίσως τα βοηθάνε και στα μαθήματά τους. Όμως, ό,τι κι αν κάνουν, τα τοξικά τους απόβλητα δεν τα γλιτώνει ούτε η οικογένειά τους, ούτε η κοινωνία, ούτε ο πλανήτης ούτε το σύμπαν ολάκερο. Σέρνονται πίσω τους σαν την ουρά του κομήτη. Σέρνονται και σκορπούν. Το κακό είναι πως αυτή η, ας την πούμε, κυρία "το 'χε γραμμένο στο κούτελό της". Με το που μπήκε στο μαγαζί.
Έτσι είναι όμως πάντα οι τοξικοί άνθρωποι. Φαίνονται.
Εγώ πάντως φυσιογνωμίστρια δεν είμαι αλλά τους τοξικούς ανθρώπους τους καταλαβαίνω γρήγορα. Και το αμυντικό μου σύστημα ξεσηκώνεται. Το ανοσολογικό μου εξεγείρεται κι η αντιτοξικολογική μου ασπίδα καραδοκεί.
Τώρα ίσως βρεθεί κάποιος να "μου την πει" ότι είμαι κακιά και άδικη κι ότι ποιός ξέρει τί έγνοιες είχε στο κεφάλι της η γυναίκα. Ενδεχομένως να είχε πολλές έγνοιες. Ενδεχομένως να είχε περισσότερες έγνοιες από τους άλλους ανθρώπους, περισσότερες από τις δικές μου. Όμως φρονώ πως διαφορετικά αντιμετωπίζουν τις έγνοιες τους και συνεπώς τους ανθρώπους γύρω τους οι άνθρωποι χαμηλής ή έστω μέτριας τοξικότητας.
Ίσως βρεθεί κάποιος να μου αντειπεί ότι μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ξινός, δύστροπος, κακότροπος ή και αντιπαθής ακόμη αλλά στη δουλειά του να είναι εξαιρετικός, μεθοδικός κι αποδοτικός και στην οικογένειά του άψογος.
Θα αντιγυρίσω όμως και θα ειπώ με τη σειρά μου ότι τέτοιου είδους άνθρωποι δεν είναι καθόλου εξαιρετικοί όταν φέρνουν το χάος στο διάβα τους. Αποκλείεται να είναι μεθοδικοί όταν σπέρνουν τον πανικό με τις ενέργειές τους. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να είναι αποδοτικοί όταν μολύνουν με το δηλητήριό τους ό,τι ακουμπήσουν.  Αργά ή γρήγορα οι παρενέργειες της τοξικής συμπεριφοράς τους θα φανούν σε ολόκληρη την έτσι κι αλλιώς προβληματική σύγχρονη κοινωνία. Μόνο τοξικά αποτελέσματα μπορούν να επιφέρουν είτε στους γύρω τους είτε στην κοινωνία είτε στους τομείς που έχουν αναλάβει είτε στις εργασίες που έχουν "καθήκον" να φέρουν σε πέρας.
Αυτοί οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα αφήνουν - πολύ μεθοδικά είν' η αλήθεια - τα τοξικά τους απορρίμματα και έξω από την πόρτα του σπιτιού μας.
Γι' αυτό κι εγώ δεν χρειάζομαι καμία από τις μεθοδικές τους υπηρεσίες,
δεν μ' ενδιαφέρει η αποδοτικότητά τους, δεν θα τους ανέθετα ποτέ καμία "δουλειά". Και δεν θα επιθυμούσα να περάσουν ούτε σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων από το σπίτι μου, αυτό δα έλειπε να τους βάλω και μέσα.

https://www.youtube.com/watch?v=iywaBOMvYLI