Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός*

Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές.
Σε λίγες μέρες θ' αποφασίσουμε για το κοντινό μας μέλλον, όχι μόνο το δικό μας αλλά και των συνανθρώπων/συμπολιτών μας.
Σε λίγες μέρες θα καθορίσουμε (έστω βραχυπρόθεσμα) τις τύχες, όχι μόνο τις δικές μας αλλά και πολλών άλλων. 
Το ίδιο έκαναν κι εκείνοι για εμάς στο κοντινό παρελθόν αλλά έτσι είναι αυτά: μία σου και μία μου, σειρά σου και σειρά μου, χθες εσύ και σήμερα εγώ, πρώτα έτσι και σήμερα αλλιώς.
Τα παραπάνω καμία σχέση δεν έχουν με τη συνήθη έννοια που τους προσδίδουμε: την εκδικητική, την "άρπα την τώρα", την "φάτην τώρα για να μάθεις". Όχι, όχι καμία σχέση. Η σωστή έννοια για τα παραπάνω λέγεται Δημοκρατία. Κακή; Κάκιστη. Ελλιπής; Ελλιπέστατη. Νοσούσα; Ημιθανής. 
Αλλά όσο μπορώ και γράφω τις σκέψεις μου στα φανερά κι όσο μπορείτε εσείς να τις διαβάζετε στα φανερά επίσης, δεν ανησυχώ. Δεν έχει έρθει η ώρα της ακόμη. Δεν έχει σωθεί "το λάδι στο καντήλι της". Αυτό δεν σημαίνει πως δεν κρέμεται από μια κλωστή. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είμαστε στο "τσακ". Αυτό δεν σημαίνει πως "όλα καλά όλ' ανθηρά". Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε στο μη περαιτέρω. Σημαίνει απλώς πως έχει μείνει λιγουλάκι "μαγιά". Τόση δα... ίσα ίσα να σταματήσουμε ένα βήμα πριν τον γκρεμό.
Ένα κλικ πιο κάτω κι όλα θα 'χουν τελειώσει. 
Ένα κλικ πιο πάνω κι ο δρόμος είναι ανοιχτός.

Η Βουλή που - δόξα τω θεώ - απέρχεται θαρρώ πως ήταν (αχ τί ωραίος χρόνος ο αόριστος!!!) η χειρότερη, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά. Και δεν ήταν η χειρότερη επειδή πήρε μη αναστρέψιμες για τις ζωές μας αποφάσεις. Δεν ήταν η χειρότερη επειδή δεν λειτουργούσε δημοκρατικά (που δεν). Δεν ήταν η χειρότερη επειδή έμοιαζε περισσότερο με καρικατούρα Βουλής. Δεν ήταν η χειρότερη επειδή άφησε ανεξέλεγκτη μια κυβέρνηση δύο κομμάτων (ΔΥΟ, το τονίζω για να μην ξεχνιόμαστε, ασχέτως αν στον κο Βενιζέλο αξίζει το Όσκαρ Υποκρισίας του πρώτου Ανδρικού Ρόλου αλλά και το Νομπέλ Βιοψυχοπαθολογίας και Ψέμματος) να γαμεί και να δέρνει (μεταφορικά και κυριολεκτικά ως προς το δεύτερο τουλάχιστον). Δεν ήταν η χειρότερη επειδή ανέδειξε έναν ακροδεξιό πρωθυπουργό. 
Ήταν η χειρότερη επειδή πρώτη φορά βρέθηκαν μαζεμένοι σε αυτήν τόσοι ανόητοι, γραφικοί, επικίνδυνοι, καιροσκόποι, δημαγωγοί, άσχετοι, ακροδεξιοί, φασίζοντες και φασίστες βουλευτές. Δεν θα αναφέρω ονόματα γιατί δεν θα 'θελα να αδικήσω κάποιον ως προς την επικινδυνότητά του.
Ήταν η χειρότερη επειδή τα έδρανά της λέρωσαν φασίστες. Κανονικοί και με το νόμο - που λένε - φασίστες. Ναζιστές, νοσταλγοί του Χίτλερ και του ολοκαυτώματος. Τον αέρα της μόλυναν φωνές μίσους και τρόμου. Στους διαδρόμους της περπάτησαν αρχηγικά μέλη εγκληματικής συμμορίας. 
Θα μου πείτε όλους αυτούς κάποιοι τους ψήφισαν. Όλοι αυτοί ήταν εκπρόσωποι "λαού". Μα περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Ήταν η χειρότερη βουλή επειδή ανέδειξε το χειρότερο πρόσωπο ενός τεράστιου μέρους του "λαού" αυτού. Ενός μέρους που η ύπαρξή του και μόνο λερώνει την έννοια του "λαού" ως σύνολο ανθρώπων που ζουν, ερωτεύονται, εργάζονται, δημιουργούν, αγαπούν, παλεύουν και αγωνιούν σε έναν συγκεκριμένο χώρο που καθορίζεται από όρια τα οποία έχουν αποφασιστεί από συνθήκες/συμβάσεις (βλ. πολέμους, συμφωνίες). Ως σύνολο ανθρώπων που αποτελεί δηλαδή ενότητα με βάση κοινά χαρακτηριστικά ή συνεκτικά στοιχεία.
Όμως...
Αυτό είχαμε... αυτό φάνηκε... αυτό μας έμεινε αμανάτι ελπίζω όχι για πολύ.
Επιτέλους γνωριστήκαμε κι επιτέλους όλοι ξέρουμε. Τώρα πια δεν υπάρχει "δεν ήξερα". Δικαιολογίες τέλος. Αυτό που επιλέγεις να σε εκπροσωπήσει στη Βουλή ή στη "βουλή" αυτό είσαι.

Από τότε που ψήφισα για πρώτη φορά θυμάμαι να έχω μια στάση, την ίδια κάθε φορά. Δεν προσπαθούσα να πείσω κανέναν γι' αυτήν αλλά την τηρούσα απαρέγκλιτα. Ψήφιζα κόμμα κι όχι πρόσωπο. Δεν έδινα τον σταυρό μου πουθενά. Ακόμη κι όταν ψήφιζα κόμμα που κατά πάσα πιθανότητα θα έμπαινε στη βουλή, άρα ο σταυρός είχε νόημα, εγώ δεν σταύρωνα. Έτσι έκρινα κι έτσι έπραττα.
Δεν θα πω αν θεωρώ αυτή τη στάση λάθος. Όχι. Μάλλον δεν ήταν. Ούτε θα ισχυριστώ πως ήταν σωστή. Όχι. Μάλλον ούτε σωστή ήταν. Θα έλεγα περισσότερο ήταν μια στάση "ΔΓΔΑ".
Σήμερα όμως οι εποχές έχουν αλλάξει. Και αυτές οι εκλογές είναι πολύ κρίσιμες. Δεν θυμάμαι κρισιμότερες. Και θεωρώ/υποστηρίζω αλλά και τολμώ να προπαγανδίσω ακόμη, ότι σε αυτές τις εκλογές η στάση "ΔΓΔΑ" θα είναι μέγα σφάλμα ειδικά στην περίπτωση που κάποιος θα δώσει ψήφο σε κάποιο κόμμα. Αυτές οι σκέψεις μου δεν αφορούν την πολιτική στάση της αποχής ή του λευκού/άκυρου. 
Αυτές οι σκέψεις μου αφορούν την πολιτική στάση θετικής επιλογής ενός κόμματος. 
Αυτές οι σκέψεις μου αφορούν την τεράστια ευθύνη που έχουμε σήμερα να επιλέξουμε σωστά - όσο μπορούμε - τα καταλληλότερα και σημαντικότερα πρόσωπα απ' όσα μας προφέρονται στο εκλογικό μενού. 
Αυτές οι σκέψεις μου αφορούν την τεράστια σημασία τού να βρεθούν σε αυτή τη βουλή πρόσωπα ικανά να την ξεβρομίσουν από τη μπόχα, να την καθαρίσουν από τη λέρα και να σφραγίσουν δια παντός τον οχετό. Δεν έχω καμία ελπίδα ότι οι φασίστες θα απουσιάζουν από αυτήν. Έχω μόνο μια μικρούλα ελπίδα να είναι λιγότεροι. Ακόμη κι έτσι όμως να είναι - το κακό παραμένει το ίδιο κακό - φανταστείτε πόσο "βάρος" πρέπει να έχουν οι καινούργιοι εκπρόσωποί μας ώστε να καταφέρουν να εξοστρακίσουν το όνειδος, να καλύψουν/κουκουλώσουν τη ντροπή.
Μέσα στο παραβάν (ή πιο πριν στο σπίτι) έχουμε τη δυνατότητα επιλογής προσώπων. Άλλοι 4 επιλογές, άλλοι 
3 επιλογές, 2 ή 1. Ανάλογα την περιφέρεια. Μπροστά σε αυτήν τη δυνατότητα επιλογής είμαστε μόνοι μας. Δεν έχουμε βοήθεια του 50-50, δεν έχουμε βοήθεια του κοινού και δεν έχουμε βοήθεια του τηλεφώνου. Μα πάνω απ' όλα δεν βρισκόμαστε σε τηλεπαιχνίδι. Το μόνο βοήθημα που έχουμε είναι το στυλό. Που ως προέκταση του χεριού μας κι αυτό ως προέκταση του μυαλού και της κρίσης μας θα μας οδηγήσει να χαράξουμε μπροστά στα πιο κατάλληλα πρόσωπα εκείνες τις δύο γραμμούλες, μία κάθετη και μία οριζόντια στη μέση της, και που εν συντομία τη λέμε σταυρό. Δυο γραμμούλες που αν τοποθετηθούν σωστά θα είναι οι γραμμές της νέας μας ζωής.

Σε αυτές τις εκλογές έχει πολύ μεγάλη σημασία - μεγαλύτερη από ποτέ - να είναι κανείς σοβαρός εκπρόσωπος του λαού μας στη Βουλή.
Κι αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς.

* Τίτλος δανεισμένος από τον Όσκαρ Γουάιλντ.

Jimmy's Hall ή το δικαίωμα των λαών στην ελευθερία της έκφρασης

Jimmy’s Hall: δια χειρός Κεν Λόουτς

Μία πολυδιάστατη και όμορφη ταινία που έρχεται την κατάλληλη στιγμή στις αίθουσες και αποδεικνύεται πάρα πολύ επίκαιρη τελικά.
Δείτε αυτήν την ταινία και μετά ελάτε να συζητήσουμε για θρησκευτικό φανατισμό.

Στην ευρωπαϊκή αυλή μας, συγκεκριμένα στην Ιρλανδία, και μόλις στις αρχές του 1930 (χθες προχθές δηλαδή) η "εκκλησία" με όχημα το παπαδαριό και συνοδοιπόρους τους εκπροσώπους μιας ανηλεούς εξουσίας προσπαθεί να επιβάλλει με βάναυσο τρόπο τη θέληση, τις προκαταλήψεις και τα δόγματά της.
Γιατί όταν ο θεός "δεν ευκαιρεί" και η θρησκεία γίνεται όπλο στα χέρια φανατικών τότε κανένας παράδεισος δεν περιμένει παρά μόνο η κόλαση.
Η ελευθερία της σκέψης, των ιδεών και της έκφρασης διώκεται, οι άνθρωποι καταπιέζονται, βασανίζονται και τελικά εξορίζονται ως εχθροί μιας κοινωνίας η οποία το μόνο που επιζητεί είναι να δημιουργήσει.
Μπορεί η ταινία αυτή να μην έχει τις επικές διαστάσεις άλλων ταινιών του Κεν Λόουτς, παραμένει ωστόσο ιδιαίτερα χαρακτηριστική μέσα στην απλότητά της ισορροπώντας τέλεια ανάμεσα στο δράμα, την ιστορία και την ελπίδα.

Τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών αλλά και παίρνοντας υπόψιν τους αιώνες της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού που ακολούθησαν τον Μεσαίωνα και που οι ιδέες τους μας συνοδεύουν, ως ελπίδα, μέχρι σήμερα, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός των εκπροσώπων της εκκλησίας στη Δύση μπορεί να συναγωνιστεί αυτόν της Ανατολής (ή της Αφρικής).

Παρ' όλα αυτά, τολμώ να πω, στη Δύση (ελπίζω κάπου και στην Ανατολή) ίσως δεν είναι αργά, επειδή τα θεμέλια του πολιτιστικού της οικοδομήματος μπορεί και να μην έχουν γκρεμιστεί ακόμη.
Ωστόσο τα τραγικά γεγονότα στο Παρίσι - όπως και τα προηγούμενα σε Νέα Υόρκη, Μαδρίτη και Λονδίνο - γεννούν πολλά ερωτηματικά για το κατά πόσον η Δύση μπορεί ν' αφομοιώσει ανθρώπους με διαφορετικές πολιτισμικές ή εθνικές καταβολές. Αν και πόσο μπορεί να μεταλαμπαδεύσει ιδέες και αρχές αντάξιες του αίματος που έχει χυθεί στο παρελθόν για να μπορούμε εμείς σήμερα, ο μεν Κεν Λόουτς να γυρίζει ταινίες κι εμείς να τις βλέπουμε.
Ερωτηματικά που χωρίς να είναι σαφείς οι απαντήσεις τους στην ταινία αυτή, εντούτοις γεννάται η "υποψία" πως τελικά ο σκοταδισμός ενυπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις των σύγχρονων κοινωνιών κι ανταγωνίζεται με μανία την πρόοδο και τη δημιουργία.

Εκείνο όμως που προσωπικά με γεμίζει ελπίδα είναι ότι όποτε ο Κεν Λόουτς "γαργαλίσει" το μυαλό μου μετά βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι. Τόσο άλλο που να μου μοιάζει η κατάσταση εδώ στη χώρα μας σαν παιδική χαρά.
Αλλά μην το πάρετε και πολύ τοις μετρητοίς αυτό. Γιατί μπορεί και να μην είναι.
Όμως το διακύβευμα είναι μεγάλο και πιστεύω πως αξίζει όσο τίποτ' άλλο στον κόσμο να διαφυλάξουμε ό,τι έχει απομείνει από τις αξίες του πολιτισμού μας.

https://www.youtube.com/jimmy's_hall_trailer

Τρόμος και αθλιότητα

Διάβασα σε κάποιο άρθρο, δεν θυμάμαι σε ποιό, αλλά δεν έχει και σημασία, πως: πρέπει να ψηφίσουμε στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του σωτηρίου και άρτι αφιχθέντος έτους 2015 με το μυαλό κι όχι με την τσέπη. Θα προσπεράσω το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι δεν δικαιούνται να "συμβουλεύουν" άλλους ανθρώπους πλην όμως όταν "συμβουλεύουν" δια της τρομοκράτησης το δικαιούνται γιατί είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά. Και το δικαίωμα αυτό το κέρδισαν με το σπαθί τους. Ε λοιπόν ήρθε η ώρα να καταπατηθεί το δικαίωμά τους αυτό φωνάζοντάς τους: βούλωστο. Επειδή όμως στη δημοκρατία (όπως και στον έρωτα) όλα επιτρέπονται γιατί η ρημάδα υποτίθεται πως δεν έχει αδιέξοδα (σε αντίθεση με τον έρωτα που έχει) δεν θα τους το φωνάξω. Όμως πολλές φορές η δημοκρατία (όπως κι ο έρωτας) παρότι δεν έχει αδιέξοδα, τα εφευρίσκει (όπως κι ο έρωτας).

Για να μην το κουράζω θα προβώ τάχιστα σε βαρυσήμαντες δηλώσεις:
Εγώ θα πάω με τα πόδια να ψηφίσω (είμαι και κοντά) και μέσα στο παραβάν θα κάνω έναν συνδυασμό. Θα ψηφίσω με το μυαλό στην τσέπη μου. Την άδεια.
Στο άρθρο που προανέφερα το σχόλιο-προτροπή υποτίθεται πως ήταν μια ευχή-προτροπή για να ψηφίσουμε με καθαρό μυαλό γι' αυτό και κατέληγε: καλή ψήφο.

Κι αμέσως μετά ήρθε το τέλος της ...ευγένειας και του υποτιθέμενου πολιτικού πολιτισμού κι άρχισε η ...αλήθεια:
Τρόμος, τρόμος και πάλι τρόμος.
Ποσώς μ' ενδιαφέρει ο τρομομηχανισμός της απερχόμενης κυβέρνησης.
Γιατί όπως κάθε απερχόμενη κυβέρνηση έτσι κι αυτή έχει τον τρόπο και τα μέσα να κάνει σωστό ρεκτιφιέ στη μηχανή της προπαγάνδας της.
Βίδα-βίδα, κομμάτι-κομμάτι, ορίτζιναλ ανταλλακτικά όχι μαϊμού και καλολαδωμένη για να μπορεί να δουλεύει στο φουλ.
Δεν μ' ενδιαφέρει να ασχοληθώ με τον φόβο που καλλιεργεί η απερχόμενη κυβέρνηση προκειμένου να επανεκλεγεί. Δεν μ' ενδιαφέρει επίσης να ασχοληθώ με το σιγοντάρισμα των συγκυβερνώντων. Παρότι εδώ μπαίνω στον πειρασμό να θέσω ένα ερώτημα, καθαρά ρητορικό, αφού η απάντηση είναι περισσότερο από σαφής: Θέλω έναν λόγο, ΈΝΑΝ, προκειμένου να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ κι όχι απευθείας ΝΔ*. Στην εντελώς θεωρητική βέβαια περίπτωση καθαρής επιστημονικής φαντασίας που θα μ' ενδιέφερε να ψηφίσω ένα από τα παραπάνω δύο κόμματα. Αλλά αν δεν ενδιαφέρει εμένα σίγουρα θα ενδιαφέρει κάποιους άλλους που θα ήθελαν μιαν απάντηση στο ερώτημα αυτό. Όμως, δυστυχώς, δεν υπάρχει απάντηση, καθώς δεν υπάρχει και κανένας, απολύτως κανένας λόγος, να ψηφιστεί ένα κόμμα που δεν έχει τίποτα διαφορετικό κι ελπιδοφόρο να προσφέρει πλέον. Ένα κόμμα που ολοκλήρωσε την αποστολή του και το έργο του τερματίζοντας τον κύκλο της ζωής του με τον χειρότερο τρόπο για την ιστορία του και τις προσδοκίες των ανθρώπων που το υποστήριξαν.
Εκτός κι αν... εκτός κι αν το κόμμα αυτό** - δεν ξέρω και πώς να το πω, καθώς όλο αναβαπτίζεται κι όλο αναονοματίζεται - δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένας μπαλαντέρ*** με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δηλαδή χθες στον έναν παίκτη, σήμερα στα αζήτητα χαρτιά, αύριο σε άλλον παίκτη που "θα βγει". Αυτό λοιπόν το τελευταίο είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να με τρομάξει.
Η λέξη τρόμος βέβαια δεν είναι η σωστή αφού τίποτε δεν είναι ικανό να με τρομάξει πχια στην πολιτική ή την κοινωνική ζωή αυτού του τόπου.

Εκείνο όμως που κάργα με ενδιαφέρει και προβληματίζει είναι ο ξεδιάντροπος εκβιασμός που ασκείται από "κοινούς θνητούς", από ανθρώπους δηλαδή που δεν είναι πολιτικοί (προς το παρόν) αλλά απλοί πολίτες έστω κι "ενεργοί" όπως τους αρέσκεται να αυτοχαρακτηρίζονται, ωστόσο συμπολίτες μας, αυριανοί ψηφοφόροι, που θα καθορίσουν τη ζωή μου και την τύχη μου με τις επιλογές τους, όπως κι εγώ θα καθορίσω τη δική τους ζωή και τύχη με τις δικές μου επιλογές.
Άδικο; Βεβαίως. Αλλά έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες που τόσο σας/μας αρέσουν. Οπότε θα τολμούσα να τους πω: σεβαστείτε τις επιλογές των άλλων.
Τί να πω όμως και τί να ομολογήσω σε αυτά τα μυστήρια ανθρωπάκια που απ' όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα έχουν κάνει σημαία τους το Νο 4:
τη λαγνεία.
Κι ενώ λαγνεία, σε φυσιολογικές συνθήκες, είναι μια κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν ελέγχει τις σεξουαλικές του επιθυμίες, ελλείψει τέτοιων η δική τους λαγνεία αφορά τον τρόμο. Και βρίσκονται σε μια κατάσταση όπου η ανάγκη τους να τρομοκρατήσουν τον συνάνθρωπο/συμπολίτη τους είναι ανεξέλεγκτη.
Δεν υπάρχει σενάριο καταστροφής της χώρας μου το οποίο δεν έχουν υιοθετήσει. Δεν υπάρχει "άποψη" των πραγματικών καταστροφέων των λαών εν γένει που δεν έχουν ασπαστεί. Δεν υπάρχει άρθρο/κείμενο/ανάλυση των ιθυνόντων "των αγορών" που δεν έχουν αναμασήσει. Εν ολίγοις δεν υπάρχει τρομολαγνικό ψευδοεπιχείρημα που να μην μας έχουν τρίψει στη μούρη.
Ωραία λοιπόν. Να τσιμπήσω. Και τί προτείνετε κύριε; Τίποτε. Απολύτως τίποτε δεν έχουν να προτείνουν. Ή τουλάχιστον - μερικοί απ' αυτούς - τίποτε που να μην έχει δοκιμαστεί και δεν έχει αποτύχει.
Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι πόσο πολύ φοβούνται οι ίδιοι. Πόσο τρομοκρατημένοι είναι οι ίδιοι. Πόσο απάνω τους τα έχουν κάνει οι ίδιοι. Γιατί όσες μέντες κι αν "μυρίσουμε" ξέρουμε πως αυτό που μένει, όταν η ατμόσφαιρα "καθαρίσει", είναι η τρομάρα τους πως αυτή τη φορά ίσως συμβεί κάτι που δεν θα αρέσει καθόλου στους ίδιους. Όχι επειδή "το φοβούνται" αλλά επειδή δεν θα είναι η δική τους επιλογή. Αυτή η επιλογή που επί δεκαετίες κατέστρεφε κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα ενός μεγάλου μέρους των πολιτών αυτής της χώρας. Ενός μέρους που έμενε κάθε φορά στο περιθώριο, στην απέξω. Αυτή η επιλογή που τασσόταν με τα "θα" των δοκιμασμένων και πέραν πάσης αμφιβολίας ψευτών και που τώρα τρέμουν μπροστά στα νέα "θα" που όμως δεν ξέρουν αν θα παραμείνουν στη σφαίρα του φαντασιακού ή κάτι από αυτά θα κυλήσει, σαν πετραδάκι στο ρυάκι κάποιου μικρού ψήγματος ελπίδας για κάτι καινούργιο.
Δεν συντάσσομαι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Συντάσσομαι με τον κόσμο που συντάσσεται με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είμαι οπαδός/φίλος και δεν ξέρω καν αν θα είμαι ψηφοφόρος του κόμματος αυτού. Στην αγωνία όμως των ψηφοφόρων του και στην απελπισία τους που πηγάζει από την πεποίθησή τους (και δική μου) πως δεν πάει άλλο στέκομαι σούζα και λέω: μαζί σου κι όπου πάει, στηρίζω την απόφασή σου κι ας χαθώ κι εγώ, έτσι κι αλλιώς χαμένη είμαι από χέρι. Δεν έχω να σου προτείνω κάτι άλλο που ν' αξίζει τον κόπο να προταθεί οπότε ακολούθα τη σκέψη σου, την καρδιά σου, ή την τσέπη σου δεν έχω θέμα. Δεν είμαι τίποτε περισσότερο από μια σκατούλα γι' αυτό δεν θα σου βάλω όρους και δεν θα σου δώσω συμβουλές για τον "τρόπο" με τον οποίο θα πας να ψηφίσεις. Πήγαινε και με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω αν μπορείς. Έτσι κι αλλιώς κι αναποδογυρισμένος ούτε κέρμα δεν πρόκειται να πέσει από τις τσέπες των περισσοτέρων.
Βέβαια ένα πραγματάκι θα στο πω: Μετά κιχ. Τσιμουδιά παρά μόνο πράξεις. Γενναίες πράξεις. Γιατί τώρα ξέρεις τις πιθανότητες. Άγνοια κινδύνου δεν δικαιολογείται πχια. Οφείλεις να έχεις μάθει. Αν δεν έχεις όμως και οι προσδοκίες σου είναι τυφλή πίστη πως θα γίνουν όλα όπως τα θέλεις εγώ θα είμαι εδώ να στο θυμίσω: ήταν η τελευταία σου επιλογή. Και πάλι δίπλα σου θα 'μαι όμως, δεν είσαι εχθρός μου, είσαι συνοδοιπόρος μου σ' αυτό το διάλειμμα της αιωνιότητας, σ' αυτό το κενό του διηνεκούς και που χάριν συντομίας το λέμε "ζωή".
Πολύ πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κι εφόσον καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, να μην μπορέσει ή να μην προσπαθήσει καν ή να μην θελήσει να κάνει πράξη αυτά που υπόσχεται. Ακριβώς επειδή πρόκειται για υποσχέσεις αφού αυτές ποτέ δεν έφεραν σπουδαίες αλλαγές στις κοινωνίες. 
Μπορεί η νέα, διαφορετική από την προηγούμενη, κυβέρνηση ν' αποτύχει. Μπορεί να μην καταφέρει καν να γίνει κυβέρνηση με διάρκεια. Μπορεί να μην το είχε σκοπό εξαρχής να επιτύχει. Μπορεί και αυτή να έλεγε ψέμματα. Μπορεί μπορεί μπορεί μπορεί...και μπορεί. Όλα είναι πιθανά. Και τίποτε δεν θα με ξαφνιάσει, όπως και τίποτα δεν φοβάμαι στο σημείο που έχω φθάσει πια. Αλλά δεν σου μοιάζω... ψιτ εσένα μιλάω, του τρομολάγνη, ώστε να χαρώ για την πιθανή και απευκτέα απογοήτευση των ανθρώπων. Βλέπεις, εγώ δεν εύχομαι το κακό του, εγώ εύχομαι να έχει δίκιο κι αυτή τη φορά να γίνουν όλα σωστά. Δεν θα πανηγυρίσω "καλά να πάθεις, στα 'λεγα". Όπως δεν πανηγύρισα τόσα χρόνια που υφίσταμαι τα δικά σου θέλω, αστήριχτα από οποιαδήποτε λογική ή επιχείρημα, τόσα χρόνια που κι εγώ - όπως ίσως κι εσύ - έχουμε υποστεί τα πάνδεινα από την "πεπατημένη ψήφο εμπιστοσύνης", τη δική σου και πολλών άλλων. Δεν πανηγύρισα που προδόθηκες, που σε κορόιδεψαν και που σε γέλασαν. Γιατί παραδέξου το. Σε δούλεψαν κανονικά.
Μπορεί λοιπόν τίποτα να μη γίνει απ' αυτά που περιμένουν οι φίλοι μου. Ίσως τότε να καταλάβουν πως τίποτα δεν γίνεται όταν απλώς κάθεσαι και το περιμένεις. Ίσως τότε συνειδητοποιήσουν πως μια στοιχειώδης μορφή αγώνα χρειάζεται ρε παιδί μου αν το ζητούμενο είναι η ζωή μας και πώς θέλουμε να τη ζήσουμε.
Έχω όμως να πω και κάτι άλλο. Ότι ο εκβιασμός τιμωρείται από τον νόμο. Και από την ίδια τη ζωή ενίοτε. Όμως έχοντας δυο μέτρα και δυο σταθμά, αυτοί διεκδικούν την ατιμωρησία για τον δικό τους εκβιασμό ή το δικαίωμα να τον βαφτίζουν κατά το δοκούν, πότε "προειδοποίηση" και πότε απάντηση στο ερώτημα "τί θα συμβεί αν... τούτο" χωρίς πουθενά να μου δείχνουν την εναλλακτική σωτήρια λύση "για να μη συμβεί, τότε ...εκείνο".

Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να καλλιεργούν τον φόβο και να σπέρνουν τον πανικό. Αλλά κι εκείνο που φοβούνται είναι πάλι ο φόβος. Ο δικός τους φόβος. Γιατί φοβούνται πως θα χάσουν. Που σημαίνει πως έχουν κάτι να χάσουν. Αλλά η δημοκρατία που τόσο αγαπούν αυτό επιτάσσει. Να χάσουν αυτοί επειδή κάποιοι άλλοι δεν έχουν να χάσουν πια τίποτε (άλλο).

_____________________________________
"Το να μη ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ το καταλαβαίνω. Το να μη γίνεσαι έξαλλος όμως μ' όλη αυτή την παρέμβαση, τον εκβιασμό, την κινδυνολογία του κάθε τυχάρπαστου στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που θέλει να σου επιβάλλει τη θέλησή του στο τί θα ψηφίσεις και να το θεωρείς κιόλας φυσικό, αφού τώρα σε συμφέρει, ειλικρινά με ξεπερνάει." Άντα Σ.


* Και πριν αλέκτωρ λαλήσει άρχισαν οι διαρροές: Γκερέκου και Οικονόμου εγκατέλειψαν το φυλλοροόν ΠΑΣΟΚ κι έσπευσαν στη μεγάλη και φιλόξενη αγκαλιά της μεγάλης αντιδημοκρατικής παράταξης. Γιατί (εκεί) είναι περισσότερα τα λεφτά ...Τόλη.
** Το κόμμα αυτό πλέον έχει διασπαστεί οπότε για χάρη της οικονομίας της συζήτησης ας το λέμε ΠΑΣΟΚ Α και ΠΑΣΟΚ Β. Το κακό βέβαια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ Β (ακόμη πιο τοξικό από το Α) έχει αρχηγό τον Γιωργάκη τον Μικρό. Αλλά μήπως είναι καλό που το ΠΑΣΟΚ Α έχει αρχηγό τον Βάγγο τον Γίγαντα;
*** Και Ωωωωω μέρες αφότου είχε γραφτεί αυτό το κείμενο, στη διακαναλική του, ο Βενιζέλος ανάμεσα στα κλάματα και τις παρακλήσεις του να ψηφιστεί το κόμμα του ώστε να πάρει την τρίτη εντολή - που λέει είναι πιο σημαντική κι από την πρώτη - να ψηφιστεί ώστε να είναι αυτό το κόμμα ο τρίτος πόλος, ο εγγυητής της σταθερότητας, δήλωσε με στόμφο και ...νόημα: το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα "μπαλαντέρ". Ώπα ρε μεγάλε...