Τρόμος και αθλιότητα

Διάβασα σε κάποιο άρθρο, δεν θυμάμαι σε ποιό, αλλά δεν έχει και σημασία, πως: πρέπει να ψηφίσουμε στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του σωτηρίου και άρτι αφιχθέντος έτους 2015 με το μυαλό κι όχι με την τσέπη. Θα προσπεράσω το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι δεν δικαιούνται να "συμβουλεύουν" άλλους ανθρώπους πλην όμως όταν "συμβουλεύουν" δια της τρομοκράτησης το δικαιούνται γιατί είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά. Και το δικαίωμα αυτό το κέρδισαν με το σπαθί τους. Ε λοιπόν ήρθε η ώρα να καταπατηθεί το δικαίωμά τους αυτό φωνάζοντάς τους: βούλωστο. Επειδή όμως στη δημοκρατία (όπως και στον έρωτα) όλα επιτρέπονται γιατί η ρημάδα υποτίθεται πως δεν έχει αδιέξοδα (σε αντίθεση με τον έρωτα που έχει) δεν θα τους το φωνάξω. Όμως πολλές φορές η δημοκρατία (όπως κι ο έρωτας) παρότι δεν έχει αδιέξοδα, τα εφευρίσκει (όπως κι ο έρωτας).

Για να μην το κουράζω θα προβώ τάχιστα σε βαρυσήμαντες δηλώσεις:
Εγώ θα πάω με τα πόδια να ψηφίσω (είμαι και κοντά) και μέσα στο παραβάν θα κάνω έναν συνδυασμό. Θα ψηφίσω με το μυαλό στην τσέπη μου. Την άδεια.
Στο άρθρο που προανέφερα το σχόλιο-προτροπή υποτίθεται πως ήταν μια ευχή-προτροπή για να ψηφίσουμε με καθαρό μυαλό γι' αυτό και κατέληγε: καλή ψήφο.

Κι αμέσως μετά ήρθε το τέλος της ...ευγένειας και του υποτιθέμενου πολιτικού πολιτισμού κι άρχισε η ...αλήθεια:
Τρόμος, τρόμος και πάλι τρόμος.
Ποσώς μ' ενδιαφέρει ο τρομομηχανισμός της απερχόμενης κυβέρνησης.
Γιατί όπως κάθε απερχόμενη κυβέρνηση έτσι κι αυτή έχει τον τρόπο και τα μέσα να κάνει σωστό ρεκτιφιέ στη μηχανή της προπαγάνδας της.
Βίδα-βίδα, κομμάτι-κομμάτι, ορίτζιναλ ανταλλακτικά όχι μαϊμού και καλολαδωμένη για να μπορεί να δουλεύει στο φουλ.
Δεν μ' ενδιαφέρει να ασχοληθώ με τον φόβο που καλλιεργεί η απερχόμενη κυβέρνηση προκειμένου να επανεκλεγεί. Δεν μ' ενδιαφέρει επίσης να ασχοληθώ με το σιγοντάρισμα των συγκυβερνώντων. Παρότι εδώ μπαίνω στον πειρασμό να θέσω ένα ερώτημα, καθαρά ρητορικό, αφού η απάντηση είναι περισσότερο από σαφής: Θέλω έναν λόγο, ΈΝΑΝ, προκειμένου να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ κι όχι απευθείας ΝΔ*. Στην εντελώς θεωρητική βέβαια περίπτωση καθαρής επιστημονικής φαντασίας που θα μ' ενδιέφερε να ψηφίσω ένα από τα παραπάνω δύο κόμματα. Αλλά αν δεν ενδιαφέρει εμένα σίγουρα θα ενδιαφέρει κάποιους άλλους που θα ήθελαν μιαν απάντηση στο ερώτημα αυτό. Όμως, δυστυχώς, δεν υπάρχει απάντηση, καθώς δεν υπάρχει και κανένας, απολύτως κανένας λόγος, να ψηφιστεί ένα κόμμα που δεν έχει τίποτα διαφορετικό κι ελπιδοφόρο να προσφέρει πλέον. Ένα κόμμα που ολοκλήρωσε την αποστολή του και το έργο του τερματίζοντας τον κύκλο της ζωής του με τον χειρότερο τρόπο για την ιστορία του και τις προσδοκίες των ανθρώπων που το υποστήριξαν.
Εκτός κι αν... εκτός κι αν το κόμμα αυτό** - δεν ξέρω και πώς να το πω, καθώς όλο αναβαπτίζεται κι όλο αναονοματίζεται - δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένας μπαλαντέρ*** με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δηλαδή χθες στον έναν παίκτη, σήμερα στα αζήτητα χαρτιά, αύριο σε άλλον παίκτη που "θα βγει". Αυτό λοιπόν το τελευταίο είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να με τρομάξει.
Η λέξη τρόμος βέβαια δεν είναι η σωστή αφού τίποτε δεν είναι ικανό να με τρομάξει πχια στην πολιτική ή την κοινωνική ζωή αυτού του τόπου.

Εκείνο όμως που κάργα με ενδιαφέρει και προβληματίζει είναι ο ξεδιάντροπος εκβιασμός που ασκείται από "κοινούς θνητούς", από ανθρώπους δηλαδή που δεν είναι πολιτικοί (προς το παρόν) αλλά απλοί πολίτες έστω κι "ενεργοί" όπως τους αρέσκεται να αυτοχαρακτηρίζονται, ωστόσο συμπολίτες μας, αυριανοί ψηφοφόροι, που θα καθορίσουν τη ζωή μου και την τύχη μου με τις επιλογές τους, όπως κι εγώ θα καθορίσω τη δική τους ζωή και τύχη με τις δικές μου επιλογές.
Άδικο; Βεβαίως. Αλλά έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες που τόσο σας/μας αρέσουν. Οπότε θα τολμούσα να τους πω: σεβαστείτε τις επιλογές των άλλων.
Τί να πω όμως και τί να ομολογήσω σε αυτά τα μυστήρια ανθρωπάκια που απ' όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα έχουν κάνει σημαία τους το Νο 4:
τη λαγνεία.
Κι ενώ λαγνεία, σε φυσιολογικές συνθήκες, είναι μια κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν ελέγχει τις σεξουαλικές του επιθυμίες, ελλείψει τέτοιων η δική τους λαγνεία αφορά τον τρόμο. Και βρίσκονται σε μια κατάσταση όπου η ανάγκη τους να τρομοκρατήσουν τον συνάνθρωπο/συμπολίτη τους είναι ανεξέλεγκτη.
Δεν υπάρχει σενάριο καταστροφής της χώρας μου το οποίο δεν έχουν υιοθετήσει. Δεν υπάρχει "άποψη" των πραγματικών καταστροφέων των λαών εν γένει που δεν έχουν ασπαστεί. Δεν υπάρχει άρθρο/κείμενο/ανάλυση των ιθυνόντων "των αγορών" που δεν έχουν αναμασήσει. Εν ολίγοις δεν υπάρχει τρομολαγνικό ψευδοεπιχείρημα που να μην μας έχουν τρίψει στη μούρη.
Ωραία λοιπόν. Να τσιμπήσω. Και τί προτείνετε κύριε; Τίποτε. Απολύτως τίποτε δεν έχουν να προτείνουν. Ή τουλάχιστον - μερικοί απ' αυτούς - τίποτε που να μην έχει δοκιμαστεί και δεν έχει αποτύχει.
Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι πόσο πολύ φοβούνται οι ίδιοι. Πόσο τρομοκρατημένοι είναι οι ίδιοι. Πόσο απάνω τους τα έχουν κάνει οι ίδιοι. Γιατί όσες μέντες κι αν "μυρίσουμε" ξέρουμε πως αυτό που μένει, όταν η ατμόσφαιρα "καθαρίσει", είναι η τρομάρα τους πως αυτή τη φορά ίσως συμβεί κάτι που δεν θα αρέσει καθόλου στους ίδιους. Όχι επειδή "το φοβούνται" αλλά επειδή δεν θα είναι η δική τους επιλογή. Αυτή η επιλογή που επί δεκαετίες κατέστρεφε κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα ενός μεγάλου μέρους των πολιτών αυτής της χώρας. Ενός μέρους που έμενε κάθε φορά στο περιθώριο, στην απέξω. Αυτή η επιλογή που τασσόταν με τα "θα" των δοκιμασμένων και πέραν πάσης αμφιβολίας ψευτών και που τώρα τρέμουν μπροστά στα νέα "θα" που όμως δεν ξέρουν αν θα παραμείνουν στη σφαίρα του φαντασιακού ή κάτι από αυτά θα κυλήσει, σαν πετραδάκι στο ρυάκι κάποιου μικρού ψήγματος ελπίδας για κάτι καινούργιο.
Δεν συντάσσομαι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Συντάσσομαι με τον κόσμο που συντάσσεται με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είμαι οπαδός/φίλος και δεν ξέρω καν αν θα είμαι ψηφοφόρος του κόμματος αυτού. Στην αγωνία όμως των ψηφοφόρων του και στην απελπισία τους που πηγάζει από την πεποίθησή τους (και δική μου) πως δεν πάει άλλο στέκομαι σούζα και λέω: μαζί σου κι όπου πάει, στηρίζω την απόφασή σου κι ας χαθώ κι εγώ, έτσι κι αλλιώς χαμένη είμαι από χέρι. Δεν έχω να σου προτείνω κάτι άλλο που ν' αξίζει τον κόπο να προταθεί οπότε ακολούθα τη σκέψη σου, την καρδιά σου, ή την τσέπη σου δεν έχω θέμα. Δεν είμαι τίποτε περισσότερο από μια σκατούλα γι' αυτό δεν θα σου βάλω όρους και δεν θα σου δώσω συμβουλές για τον "τρόπο" με τον οποίο θα πας να ψηφίσεις. Πήγαινε και με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω αν μπορείς. Έτσι κι αλλιώς κι αναποδογυρισμένος ούτε κέρμα δεν πρόκειται να πέσει από τις τσέπες των περισσοτέρων.
Βέβαια ένα πραγματάκι θα στο πω: Μετά κιχ. Τσιμουδιά παρά μόνο πράξεις. Γενναίες πράξεις. Γιατί τώρα ξέρεις τις πιθανότητες. Άγνοια κινδύνου δεν δικαιολογείται πχια. Οφείλεις να έχεις μάθει. Αν δεν έχεις όμως και οι προσδοκίες σου είναι τυφλή πίστη πως θα γίνουν όλα όπως τα θέλεις εγώ θα είμαι εδώ να στο θυμίσω: ήταν η τελευταία σου επιλογή. Και πάλι δίπλα σου θα 'μαι όμως, δεν είσαι εχθρός μου, είσαι συνοδοιπόρος μου σ' αυτό το διάλειμμα της αιωνιότητας, σ' αυτό το κενό του διηνεκούς και που χάριν συντομίας το λέμε "ζωή".
Πολύ πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κι εφόσον καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, να μην μπορέσει ή να μην προσπαθήσει καν ή να μην θελήσει να κάνει πράξη αυτά που υπόσχεται. Ακριβώς επειδή πρόκειται για υποσχέσεις αφού αυτές ποτέ δεν έφεραν σπουδαίες αλλαγές στις κοινωνίες. 
Μπορεί η νέα, διαφορετική από την προηγούμενη, κυβέρνηση ν' αποτύχει. Μπορεί να μην καταφέρει καν να γίνει κυβέρνηση με διάρκεια. Μπορεί να μην το είχε σκοπό εξαρχής να επιτύχει. Μπορεί και αυτή να έλεγε ψέμματα. Μπορεί μπορεί μπορεί μπορεί...και μπορεί. Όλα είναι πιθανά. Και τίποτε δεν θα με ξαφνιάσει, όπως και τίποτα δεν φοβάμαι στο σημείο που έχω φθάσει πια. Αλλά δεν σου μοιάζω... ψιτ εσένα μιλάω, του τρομολάγνη, ώστε να χαρώ για την πιθανή και απευκτέα απογοήτευση των ανθρώπων. Βλέπεις, εγώ δεν εύχομαι το κακό του, εγώ εύχομαι να έχει δίκιο κι αυτή τη φορά να γίνουν όλα σωστά. Δεν θα πανηγυρίσω "καλά να πάθεις, στα 'λεγα". Όπως δεν πανηγύρισα τόσα χρόνια που υφίσταμαι τα δικά σου θέλω, αστήριχτα από οποιαδήποτε λογική ή επιχείρημα, τόσα χρόνια που κι εγώ - όπως ίσως κι εσύ - έχουμε υποστεί τα πάνδεινα από την "πεπατημένη ψήφο εμπιστοσύνης", τη δική σου και πολλών άλλων. Δεν πανηγύρισα που προδόθηκες, που σε κορόιδεψαν και που σε γέλασαν. Γιατί παραδέξου το. Σε δούλεψαν κανονικά.
Μπορεί λοιπόν τίποτα να μη γίνει απ' αυτά που περιμένουν οι φίλοι μου. Ίσως τότε να καταλάβουν πως τίποτα δεν γίνεται όταν απλώς κάθεσαι και το περιμένεις. Ίσως τότε συνειδητοποιήσουν πως μια στοιχειώδης μορφή αγώνα χρειάζεται ρε παιδί μου αν το ζητούμενο είναι η ζωή μας και πώς θέλουμε να τη ζήσουμε.
Έχω όμως να πω και κάτι άλλο. Ότι ο εκβιασμός τιμωρείται από τον νόμο. Και από την ίδια τη ζωή ενίοτε. Όμως έχοντας δυο μέτρα και δυο σταθμά, αυτοί διεκδικούν την ατιμωρησία για τον δικό τους εκβιασμό ή το δικαίωμα να τον βαφτίζουν κατά το δοκούν, πότε "προειδοποίηση" και πότε απάντηση στο ερώτημα "τί θα συμβεί αν... τούτο" χωρίς πουθενά να μου δείχνουν την εναλλακτική σωτήρια λύση "για να μη συμβεί, τότε ...εκείνο".

Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να καλλιεργούν τον φόβο και να σπέρνουν τον πανικό. Αλλά κι εκείνο που φοβούνται είναι πάλι ο φόβος. Ο δικός τους φόβος. Γιατί φοβούνται πως θα χάσουν. Που σημαίνει πως έχουν κάτι να χάσουν. Αλλά η δημοκρατία που τόσο αγαπούν αυτό επιτάσσει. Να χάσουν αυτοί επειδή κάποιοι άλλοι δεν έχουν να χάσουν πια τίποτε (άλλο).

_____________________________________
"Το να μη ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ το καταλαβαίνω. Το να μη γίνεσαι έξαλλος όμως μ' όλη αυτή την παρέμβαση, τον εκβιασμό, την κινδυνολογία του κάθε τυχάρπαστου στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που θέλει να σου επιβάλλει τη θέλησή του στο τί θα ψηφίσεις και να το θεωρείς κιόλας φυσικό, αφού τώρα σε συμφέρει, ειλικρινά με ξεπερνάει." Άντα Σ.


* Και πριν αλέκτωρ λαλήσει άρχισαν οι διαρροές: Γκερέκου και Οικονόμου εγκατέλειψαν το φυλλοροόν ΠΑΣΟΚ κι έσπευσαν στη μεγάλη και φιλόξενη αγκαλιά της μεγάλης αντιδημοκρατικής παράταξης. Γιατί (εκεί) είναι περισσότερα τα λεφτά ...Τόλη.
** Το κόμμα αυτό πλέον έχει διασπαστεί οπότε για χάρη της οικονομίας της συζήτησης ας το λέμε ΠΑΣΟΚ Α και ΠΑΣΟΚ Β. Το κακό βέβαια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ Β (ακόμη πιο τοξικό από το Α) έχει αρχηγό τον Γιωργάκη τον Μικρό. Αλλά μήπως είναι καλό που το ΠΑΣΟΚ Α έχει αρχηγό τον Βάγγο τον Γίγαντα;
*** Και Ωωωωω μέρες αφότου είχε γραφτεί αυτό το κείμενο, στη διακαναλική του, ο Βενιζέλος ανάμεσα στα κλάματα και τις παρακλήσεις του να ψηφιστεί το κόμμα του ώστε να πάρει την τρίτη εντολή - που λέει είναι πιο σημαντική κι από την πρώτη - να ψηφιστεί ώστε να είναι αυτό το κόμμα ο τρίτος πόλος, ο εγγυητής της σταθερότητας, δήλωσε με στόμφο και ...νόημα: το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα "μπαλαντέρ". Ώπα ρε μεγάλε...