Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές.
Σε λίγες μέρες θ' αποφασίσουμε για το κοντινό μας μέλλον, όχι μόνο το δικό μας αλλά και των συνανθρώπων/συμπολιτών μας.
Σε λίγες μέρες θα καθορίσουμε (έστω βραχυπρόθεσμα) τις τύχες, όχι μόνο τις δικές μας αλλά και πολλών άλλων.
Το ίδιο έκαναν κι εκείνοι για εμάς στο κοντινό παρελθόν αλλά έτσι είναι αυτά: μία σου και μία μου, σειρά σου και σειρά μου, χθες εσύ και σήμερα εγώ, πρώτα έτσι και σήμερα αλλιώς.
Τα παραπάνω καμία σχέση δεν έχουν με τη συνήθη έννοια που τους προσδίδουμε: την εκδικητική, την "άρπα την τώρα", την "φάτην τώρα για να μάθεις". Όχι, όχι καμία σχέση. Η σωστή έννοια για τα παραπάνω λέγεται Δημοκρατία. Κακή; Κάκιστη. Ελλιπής; Ελλιπέστατη. Νοσούσα; Ημιθανής.
Αλλά όσο μπορώ και γράφω τις σκέψεις μου στα φανερά κι όσο μπορείτε εσείς να τις διαβάζετε στα φανερά επίσης, δεν ανησυχώ. Δεν έχει έρθει η ώρα της ακόμη. Δεν έχει σωθεί "το λάδι στο καντήλι της". Αυτό δεν σημαίνει πως δεν κρέμεται από μια κλωστή. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είμαστε στο "τσακ". Αυτό δεν σημαίνει πως "όλα καλά όλ' ανθηρά". Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε στο μη περαιτέρω. Σημαίνει απλώς πως έχει μείνει λιγουλάκι "μαγιά". Τόση δα... ίσα ίσα να σταματήσουμε ένα βήμα πριν τον γκρεμό.
Ένα κλικ πιο κάτω κι όλα θα 'χουν τελειώσει.
Ένα κλικ πιο πάνω κι ο δρόμος είναι ανοιχτός.
Η Βουλή που - δόξα τω θεώ - απέρχεται θαρρώ πως ήταν (αχ τί ωραίος χρόνος ο αόριστος!!!) η χειρότερη, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά. Και δεν ήταν η χειρότερη επειδή πήρε μη αναστρέψιμες για τις ζωές μας αποφάσεις. Δεν ήταν η χειρότερη επειδή δεν λειτουργούσε δημοκρατικά (που δεν). Δεν ήταν η χειρότερη επειδή έμοιαζε περισσότερο με καρικατούρα Βουλής. Δεν ήταν η χειρότερη επειδή άφησε ανεξέλεγκτη μια κυβέρνηση δύο κομμάτων (ΔΥΟ, το τονίζω για να μην ξεχνιόμαστε, ασχέτως αν στον κο Βενιζέλο αξίζει το Όσκαρ Υποκρισίας του πρώτου Ανδρικού Ρόλου αλλά και το Νομπέλ Βιοψυχοπαθολογίας και Ψέμματος) να γαμεί και να δέρνει (μεταφορικά και κυριολεκτικά ως προς το δεύτερο τουλάχιστον). Δεν ήταν η χειρότερη επειδή ανέδειξε έναν ακροδεξιό πρωθυπουργό.
Ήταν η χειρότερη επειδή πρώτη φορά βρέθηκαν μαζεμένοι σε αυτήν τόσοι ανόητοι, γραφικοί, επικίνδυνοι, καιροσκόποι, δημαγωγοί, άσχετοι, ακροδεξιοί, φασίζοντες και φασίστες βουλευτές. Δεν θα αναφέρω ονόματα γιατί δεν θα 'θελα να αδικήσω κάποιον ως προς την επικινδυνότητά του.
Ήταν η χειρότερη επειδή τα έδρανά της λέρωσαν φασίστες. Κανονικοί και με το νόμο - που λένε - φασίστες. Ναζιστές, νοσταλγοί του Χίτλερ και του ολοκαυτώματος. Τον αέρα της μόλυναν φωνές μίσους και τρόμου. Στους διαδρόμους της περπάτησαν αρχηγικά μέλη εγκληματικής συμμορίας.
Θα μου πείτε όλους αυτούς κάποιοι τους ψήφισαν. Όλοι αυτοί ήταν εκπρόσωποι "λαού". Μα περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Ήταν η χειρότερη βουλή επειδή ανέδειξε το χειρότερο πρόσωπο ενός τεράστιου μέρους του "λαού" αυτού. Ενός μέρους που η ύπαρξή του και μόνο λερώνει την έννοια του "λαού" ως σύνολο ανθρώπων που ζουν, ερωτεύονται, εργάζονται, δημιουργούν, αγαπούν, παλεύουν και αγωνιούν σε έναν συγκεκριμένο χώρο που καθορίζεται από όρια τα οποία έχουν αποφασιστεί από συνθήκες/συμβάσεις (βλ. πολέμους, συμφωνίες). Ως σύνολο ανθρώπων που αποτελεί δηλαδή ενότητα με βάση κοινά χαρακτηριστικά ή συνεκτικά στοιχεία.
Όμως...
Αυτό είχαμε... αυτό φάνηκε... αυτό μας έμεινε αμανάτι ελπίζω όχι για πολύ.
Επιτέλους γνωριστήκαμε κι επιτέλους όλοι ξέρουμε. Τώρα πια δεν υπάρχει "δεν ήξερα". Δικαιολογίες τέλος. Αυτό που επιλέγεις να σε εκπροσωπήσει στη Βουλή ή στη "βουλή" αυτό είσαι.
Από τότε που ψήφισα για πρώτη φορά θυμάμαι να έχω μια στάση, την ίδια κάθε φορά. Δεν προσπαθούσα να πείσω κανέναν γι' αυτήν αλλά την τηρούσα απαρέγκλιτα. Ψήφιζα κόμμα κι όχι πρόσωπο. Δεν έδινα τον σταυρό μου πουθενά. Ακόμη κι όταν ψήφιζα κόμμα που κατά πάσα πιθανότητα θα έμπαινε στη βουλή, άρα ο σταυρός είχε νόημα, εγώ δεν σταύρωνα. Έτσι έκρινα κι έτσι έπραττα.
Δεν θα πω αν θεωρώ αυτή τη στάση λάθος. Όχι. Μάλλον δεν ήταν. Ούτε θα ισχυριστώ πως ήταν σωστή. Όχι. Μάλλον ούτε σωστή ήταν. Θα έλεγα περισσότερο ήταν μια στάση "ΔΓΔΑ".
Σήμερα όμως οι εποχές έχουν αλλάξει. Και αυτές οι εκλογές είναι πολύ κρίσιμες. Δεν θυμάμαι κρισιμότερες. Και θεωρώ/υποστηρίζω αλλά και τολμώ να προπαγανδίσω ακόμη, ότι σε αυτές τις εκλογές η στάση "ΔΓΔΑ" θα είναι μέγα σφάλμα ειδικά στην περίπτωση που κάποιος θα δώσει ψήφο σε κάποιο κόμμα. Αυτές οι σκέψεις μου δεν αφορούν την πολιτική στάση της αποχής ή του λευκού/άκυρου.
Αυτές οι σκέψεις μου αφορούν την πολιτική στάση θετικής επιλογής ενός κόμματος.
Αυτές οι σκέψεις μου αφορούν την τεράστια ευθύνη που έχουμε σήμερα να επιλέξουμε σωστά - όσο μπορούμε - τα καταλληλότερα και σημαντικότερα πρόσωπα απ' όσα μας προφέρονται στο εκλογικό μενού.
Αυτές οι σκέψεις μου αφορούν την τεράστια σημασία τού να βρεθούν σε αυτή τη βουλή πρόσωπα ικανά να την ξεβρομίσουν από τη μπόχα, να την καθαρίσουν από τη λέρα και να σφραγίσουν δια παντός τον οχετό. Δεν έχω καμία ελπίδα ότι οι φασίστες θα απουσιάζουν από αυτήν. Έχω μόνο μια μικρούλα ελπίδα να είναι λιγότεροι. Ακόμη κι έτσι όμως να είναι - το κακό παραμένει το ίδιο κακό - φανταστείτε πόσο "βάρος" πρέπει να έχουν οι καινούργιοι εκπρόσωποί μας ώστε να καταφέρουν να εξοστρακίσουν το όνειδος, να καλύψουν/κουκουλώσουν τη ντροπή.
Μέσα στο παραβάν (ή πιο πριν στο σπίτι) έχουμε τη δυνατότητα επιλογής προσώπων. Άλλοι 4 επιλογές, άλλοι
3 επιλογές, 2 ή 1. Ανάλογα την περιφέρεια. Μπροστά σε αυτήν τη δυνατότητα επιλογής είμαστε μόνοι μας. Δεν έχουμε βοήθεια του 50-50, δεν έχουμε βοήθεια του κοινού και δεν έχουμε βοήθεια του τηλεφώνου. Μα πάνω απ' όλα δεν βρισκόμαστε σε τηλεπαιχνίδι. Το μόνο βοήθημα που έχουμε είναι το στυλό. Που ως προέκταση του χεριού μας κι αυτό ως προέκταση του μυαλού και της κρίσης μας θα μας οδηγήσει να χαράξουμε μπροστά στα πιο κατάλληλα πρόσωπα εκείνες τις δύο γραμμούλες, μία κάθετη και μία οριζόντια στη μέση της, και που εν συντομία τη λέμε σταυρό. Δυο γραμμούλες που αν τοποθετηθούν σωστά θα είναι οι γραμμές της νέας μας ζωής.
Σε αυτές τις εκλογές έχει πολύ μεγάλη σημασία - μεγαλύτερη από ποτέ - να είναι κανείς σοβαρός εκπρόσωπος του λαού μας στη Βουλή.
Κι αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου