 |
| Mostly the ugly one! |
Το ψέμα θα γυρίσει όλη τη γη προτού η αλήθεια προλάβει να φορέσει τα παπούτσια της. (αγνώστου)
«Το κουβάρι της αλήθειας θα ξετυλιχτεί και θα είναι γεμάτο κόμπους.
Το κουκουνάρι των ψεμάτων θα σκάσει μόλις σβήσει η φωτιά.
Κι η ματριόσκα κλείνει μέσα της πολλαπλούς κόσμους αινιγμάτων.
Ο χορός των ψευδαισθήσεων καλά κρατεί.
Κι ο κύκλος της αυταπάτης αργεί να κλείσει.
...
Το πήρε στα χέρια της. Μαλακές, συμπαγείς κι εύκαμπτες λωρίδες υλικού από ατόφια όνειρα τυλίγονταν γύρω γύρω από τους πολλαπλούς εαυτούς τους, σε κύκλους επιθυμιών και διακαών πόθων. Βρήκε την άκρη. Περίεργο. Δεν ήταν δύσκολο. Τόλμησε κι άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι.
Για δες! σκέφτηκε.
Μα πριν προλάβει να βάλει θαυμαστικό στον τόνο της φωνής (ή της σκέψης της) συνάντησε το πρώτο εμπόδιο. Σε μορφή κόμπου. Μικρός είναι, σκέφτηκε, θα τον λύσω.
Και δεν φοβάσαι τί θα κρύβει το κομμάτι που τον αποτελεί;
Γιατί να φοβάμαι; Για να βρω την αλήθεια πρέπει να κάνω προσπάθειες. Όχι προβλέψεις. Πρέπει να πάρω ρίσκα όχι αποφάσεις.
Ο πρώτος κόμπος λύθηκε. Ένα μικρό κομμάτι νήματος, κατσαρωμένο, μουδιασμένο θα 'λεγες από τη μακρά παραμονή του στον μικροσκοπικό του λαβύρινθο, τεντώθηκε - σαν για να ξεπιαστεί λες - κι οδήγησε τα δάχτυλά της στον εναπομείναντα μακρύ δρόμο της αλήθειας.
Οι κόμποι-εμπόδια σκάλωναν την αφή της αλλά εκείνη επιδέξια με τα μικροσκοπικά της δάχτυλα έλυνε τους κόμπους, διέλυε τα εμπόδια, άπλωνε σε ευθεία τις μικροσκοπικές δαιδαλώδεις διακλαδώσεις της αλήθειας. Όταν δεν τα κατάφερνε ένα αιχμηρό αντικείμενο χωνόταν ανάμεσα στα σφιχταγκαλιασμένα κομμάτια του νήματος και με προσοχή, να μην το σπάσει ή κόψει, το χαλάρωνε. Το κουβάρι σφιχτό, δεν άφηνε το μάτι να δει παρακάτω, δεν άφηνε τον νου να συμπεράνει. Αδιαπέραστο, πυκνό σαν τον χρόνο που είχε προηγηθεί. Έπρεπε όμως να φτάσει ως το τέλος...
...
Ξύπνησε από έναν πόνο στο κεφάλι. Κάτι όχι πολύ βαρύ ούτε πολύ ελαφρύ είχε πέσει πάνω του. Έκανε γκελ στο μέτωπό της και κύλησε πιο πέρα. Το βάρος που ένοιωσε αντιστρόφως ανάλογο του βάρους του αντικειμένου, μεγεθυμένο όμως από την απόσταση που είχε να διανύσει από το δέντρο μέχρι το σημείο της πρόσκρουσης. Η βαρύτητα βλέπετε...
Ένα κουκουνάρι; αναρωτήθηκε.
Μα πριν προλάβει να βάλει ερωτηματικό στον χρωματισμό της φωνής της (ή της σκέψης της) άκουσε τον ήχο. Τον ήχο του κινδύνου. Το κουκουνάρι έσκαγε κι οι σπόροι ξεχύνονταν για να αναγεννήσουν το δάσος που μόλις έχει καεί. Το καλό είναι πως η φωτιά έχει σβήσει. Το κακό είναι πως οι σπόροι είναι γενήτορες ψεμάτων.
...
Την κράτησε στα χέρια της. Στρουμπουλή, λεία και χρωματιστή. Γελαστούλα και καλωσυνάτη. Μια ματριόσκα.
Την περιεργάστηκε.
Για να δούμε τί κρύβεις εσύ μέσα σου, σκέφτηκε.
Μα πριν προλάβει να βάλει φρένο στις απορίες της έδωσε μια στριφτή λαβή κι άνοιξε στη μέση την κουκλίτσα. Κι εκεί αντίκρυσε, τί άλλο; Άλλες μικρότερες ματριόσκες. Κι άνοιγε κι άνοιγε και τελειωμό δεν είχαν. Ξεγελάστηκε. Καμία έκπληξη. Όλες ίδιες. Μόνο το μέγεθος άλλαζε. Οι κουκλίτσες μίκραιναν τόσο όσο να χωράνε η μιά στην άλλη. Κανένα ενδιαφέρον. Αφού όμως ξεκίνησε έπρεπε να φτάσει μέχρι την τελευταία. Εκεί που θα την περίμενε η μία κι αδιαίρετη μονάδα-κουκλίτσα που μόνο αν την έσπαγε και τη διέλυε εις τα εξ ων συνετέθη ίσως μάθαινε αν ήταν κούφια ή αν μέσα της κρυβόταν ακόμη ένα ψέμα. Ή μια αλήθεια».
Ο Χρόνος που είχε προηγηθεί ήταν χρόνος "συμπαγής".
Χρονική αλληλουχία αδιανόητης πυκνότητας.
Αδιαπέραστης με τα μέχρι τότε γνωστά εποπτικά μέσα.
Ανεξερεύνητης με τα μέχρι τότε γνωστά εργαλεία.
Αχαρτογράφητης με τα μέχρι τότε γνωστά δεδομένα.
Χρόνος που η μονάδα μέτρησής του κρυβόταν καλά ανάμεσα σε ψέματα κι αλήθειες χωμένη και χαμένη μέσα στις πτυχές του χρόνου που έπρεπε να μετρήσει.
Που έπαιζε κλεφτοπόλεμο μαζί της γιατί αυτός, ο χρόνος, έπρεπε να παραμείνει μη μετρήσιμος.
Η Ιστορία δεν ήταν έτοιμη ακόμη να γράψει την ...ιστορία της.
Το κουβάρι περιελισσόταν γύρω από έναν αθέατο κι αγνώστου προέλευσης πυρήνα.
Ένα κεντρικό σημείο που πάνω του έχουν γραφτεί πολλά. Όμως προς το παρόν η προσπάθεια έμοιαζε ατέρμονη και το νήμα που σιγά ξετύλιγε πολλαπλασιαζόταν και την έπνιγε καθώς έλυνε τους σφιχτούς κόμπους οι οποίοι τελικά δεν μαρτυρούσαν τίποτε από αυτά που έκρυβαν στις πτυχές τους. Ούτε αλήθεια ούτε ψέμα. Ομερτά.
Ένα κεντρικό σημείο που πάνω του έχουν γραφτεί πολλά. Όμως προς το παρόν η προσπάθεια έμοιαζε ατέρμονη και το νήμα που σιγά ξετύλιγε πολλαπλασιαζόταν και την έπνιγε καθώς έλυνε τους σφιχτούς κόμπους οι οποίοι τελικά δεν μαρτυρούσαν τίποτε από αυτά που έκρυβαν στις πτυχές τους. Ούτε αλήθεια ούτε ψέμα. Ομερτά.
Το κουκουνάρι έδωσε καρπό κι αυτός δέντρο αλλά τα κλαδιά του τραχιά δεν αφήνουν κανέναν να τα προσπελάσει. Το δέντρο έγινε δάσος μη ορατό από βλέμματα περιορισμένων οριζόντων. Τύφλωση.
Η ματριόσκα κρατώντας καλά κρυμμένα στα βάθη του κενού της τα μυστικά και τα ψέματα που ως σύνολο αποτελούν ιδιοτύπως την αλήθεια, πολλαπλασιάζει τον βαθμό δυσκολίας πρόσβασης σε αυτά τα μυστικά και τα άλυτα αινίγματα. Και στο τέλος, συμπαγής και πυκνή ύλη απειροελάχιστου όγκου με αμείλικτη βαρύτητα, που θα συμπαρασύρει στο κέντρο της γης όποιον προσπαθήσει να την αποδομήσει, μετατρέπει τον υποτιθέμενο "εχθρό" σε πετρωμένο άνθρωπο. Φόβος.
Όμως όσο δυσοίωνο κι αν έμοιαζε, όσο μάταιες κι αν έμοιαζαν οι προσπάθειες να το προσεγγίσει κανείς, το μέλλον είναι εδώ. Τώρα. Και το Τώρα είναι το Χθες.
Οι φωνές του μέλλοντος ακούγονται μπερδεμένες αλλά κάποιοι φθόγγοι φθάνουν ως τ' αυτιά της. Κι όταν το μυαλό καταφέρνει τελικά να τους βάλει στη σωστή σειρά καταλαβαίνει πως ακόμη και το Τώρα έχει ήδη περάσει.
Συνωστισμός στο παρελθόν. Με τί μελάνι άραγε η Ιστορία θα ανοίξει δρόμο για να βγάλει άκρη;
Εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνει πως η σημασία της στιγμής, ενός αισθήματος, ενός γεγονότος γίνεται αισθητή όταν αυτά γίνουν ανάμνηση. Το παρελθόν φυγείν αδύνατον.
«Έπιασε με τα χέρια το κεφάλι της που πήγαινε να σπάσει...
Σςςςςςςτ... φώναξε. Σε μιαν απέλπιδα προσπάθεια να σωπάσουν οι φωνές μέσα της. Σε μιαν έκρηξη οργής να εμποδίσει τις αλήθειες να μπουν μέσα της.
Αλλά οι φωνές, φορείς αλήθειας δεν πτοήθηκαν:
Αλλά οι φωνές, φορείς αλήθειας δεν πτοήθηκαν:
Κλείνε μερικές πόρτες όταν αποζητάς τη σιωπή, ανοιγέ τες όταν ψάχνεις την αλήθεια αλλά κράτα τα παράθυρα κλειστά γιατί το ψέμα συνήθως μπαίνει από εκεί. Σαν κλέφτης. Ή σαν εραστής.
Kι όσο μεγαλύτερο το ψέμα τόσο πιο συμπαγής και περιεκτική η αλήθεια που κρύβεται μέσα του.
Αλλά η αλήθεια θα αποκαλυφθεί όσες φορές κι αν το ψέμα κάνει τον γύρο της γης.
Τώρα ήξερε. Σιωπή».
