Υπόθεση ψήφου

Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση ...ψήφου.
Κι ας υποθέσουμε πως οι δημοσκοπήσεις πράγματι αποτυπώνουν το δράμα μας.
Κι ας υποθέσουμε ακόμη πως οι δύο πρώτες θέσεις είναι καβατζωμένες στα σίγουρα (που είναι δηλαδή) ασχέτως πρώτης ή δεύτερης θέσης.
Κάνουμε ένα βήμα πίσω... και παρατηρούμε τις στήλες. Εστιάζουμε στην τρίτη θέση.
Κι αν υποθέσουμε πως οι δύο πρώτοι (και οι δύο μαζί) θα είναι κυβέρνηση από την επομένη των εκλογών δεν θέλει πολύ μυαλό για να συμπεράνουμε ποιοί θα είναι η "αξιωματική αντιπολίτευση" της επόμενης μέρας.
Εφιαλτικό ε;
Και τώρα αναρωτηθείτε.
Ποιοί;
Μα αυτοί που είναι/είμαστε αναποφάσιστοι ανάμεσα στην αποχή, στο λευκό ή στο οτινάναι.
Υπάρχει άραγε περίπτωση να μπορείτε/μπορούμε να κάνουμε κάτι ώστε από την τρίτη θέση να πάνε οι φασίστες στην τέταρτη, στην πέμπτη ή στην έκτη θέση; Αφού είναι δύσκολο να ξεκουμπιστούνε εντελώς ή να πάνε στο διάολο κι ακόμη παραπέρα;
Πολλοί από μας είμαστε συναισθηματικά κοντά σε κάτι από τα γύρω γύρω της τρίτης θέσης. Αλλά είμαστε πολύ μακριά είτε ιδεολογικά είτε ουσιαστικά.
Εν τούτοις...
Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω, ώστε να έχουμε όλο το κάδρο, δεν θα μπορούσαμε άραγε να κάνουμε ένα βήμα πίσω, όχι στις πεποιθήσεις ή στα πιστεύω μας, αλλά στην αγανάκτηση που νοιώθουμε γι' αυτά τα γύρω γύρω;
Πάλι με γρίφους μιλάς γερόντισα, θα μου πείτε
Όχι, καθόλου, θα σας απαντήσω εγώ. Απλώς αναζητώ το ...πόμολο*. 
Σιχαίνομαι αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή αλλά ο πειρασμός είναι μεγάλος. Και πιο πολύ το κάνω για να βοηθηθώ κι εγώ να βγω από το τσουβάλι των αναποφάσιστων και να πάω στην κάλπη. Και το "πόμολο" που αναζητώ στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένας τρόπος να απομακρυνθούν όσο γίνεται από τα εφιαλτικά "ποσοστά" οι φασίστες.
Μα με τερτίπια θα χαθούν; θα με ρωτήσετε.
Δεν είναι τερτίπια, θα σας απαντήσω, για τον εξής απλό λόγο. Το ποσοστό τους στην πρόθεση ψήφου (αν βέβαια δίνουν τις σωστές απαντήσεις όταν ερωτώνται από τους δημοσκόπους και δεν μας φυλάνε εκπλήξεις για την ώρα της κάλπης) δεν ανταποκρίνεται στο ποστοστό τους στην ίδια την κοινωνία. Είναι βέβαια δυστυχώς μεγάλο κι εκεί αλλά δεν είναι αυτό. Απλώς αυτοί θα πάνε ολοζούπητοι να ψηφίσουν. Χωρίς ενδοιασμούς κι αμφιβολίες. Αποφασισμένοι κι ανάλγητοι.
Η αποχή κι οι προβληματισμοί βλέπετε είναι ...προνόμιο της δημοκρατίας και των αδιεξόδων που έχει ενίοτε.

Και ναι, τόσο δημοκρατικά κι εγώ, σκέφτομαι με αυτά τα τερτίπια να αποφασίσω και να ψηφίσω "κάτι" τελικά, ώστε να κατέβει το δικό τους ποσοστό και να απομακρυνθούν όσο γίνεται από την τρίτη θέση. Αυτό το "κάτι", το δικό μου, κάποιοι το ξέρετε, κάποιοι το υποθέτετε και κάποιοι θα το συμπεράνετε.
Αλλά αυτές οι σκέψεις δεν αφορούν εμένα και όσους σκέφτονται γύρω γύρω σαν και μένα.
Αφορούν και άλλους δημοκράτες πολίτες που κινούνται σε ...γύρω γύρω που προσωπικά δεν θα επέλεγα ποτέ. Αυτοί ωστόσο βρέθηκαν στο δικό τους γύρω γύρω, κάποιοι ίσως το υποστήριξαν φανατικά και κάποιοι απλώς το ανέχτηκαν. Φανατικά επίσης.
(Στο σημείο αυτό θυμάμαι τα λόγια ενός φίλου "μα μια φορά, ΜΙΑ, να μην πεις απευθείας αυτό που θέλεις"...)

Έχω πολύ θυμό για όλα τα κόμματα και κυρίως για τα κόμματα εξουσίας.
Κι έχω επίσης πολύ θυμό για τους φανατικούς υποστηρικτές αυτών των κομμάτων. Είτε αφορούν πρώην εξουσίας είτε νυν.
Προσπαθώ όμως να σκεφτώ ψύχραιμα κι όχι εν θερμώ και να "χωνέψω" πως ακόμη και μια κακή άσκηση εξουσίας, ακόμη και σε μια χωλαίνουσα δημοκρατία είναι απείρως προτιμότερη από την κατάχρηση εξουσίας ή από την καθόλου δημοκρατία.
Κι εν πάσει περιπτώσει κόμματα υπάρχουν. Από αυτά τα γύρω γύρω που λέγαμε. 
Κι εν πάσει περιπτώσει σκεφτείτε πως αυτή είναι η διαφορά μας που ίσως κάνει τη διαφορά.
Πως όταν το κόμμα της επιλογής μας τα έκανε σκατά, κάποιοι από εμάς το είδαν πρώτοι. Δεν λούφαξαν, δεν δικαιολόγησαν. Απλώς περίμεναν λίγο περισσότερο απ' όσο θα 'πρεπε.

Σιχαίνομαι αυτό που κάνω και κάποιοι θα πουν "μα αυτά είναι κόλπα", αυτά είναι "θεωρίες παιγνίων των ποσοστών" που τόσο σιχαινόμαστε υποτίθεται και πως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Προσωπικά πάντως πιστεύω πως κάποιες φορές έχει. Το πώς θα διαρραγούν αυτά τα αδιέξοδα ώστε ν' ανοίξει δρόμος είναι άλλο θέμα. Ή μπορεί κάπου εκεί αν ψάξουμε κι αν ψηλαφίσουμε να βρούμε το ...πόμολο που λέγαμε. Αλλά αδιέξοδα υπάρχουν.
Ίσως ίσως κάποιοι (ελάχιστοι ελπίζω) να ισχυριστούν πως αυτά τα ...κόλπα δεν είναι και πολύ δημοκρατικά.
Ε λοιπόν ξέρετε κάτι;
Ναι μεν τα αδιέξοδα γκρεμίζονται αλλά η δική μου δημοκρατία εξαντλείται στη ...δημοκρατία.
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε... Αλλά νομίζω πως μάλλον ναι.
Ούτε ξέρω αν σκέφτομαι σωστά ή λάθος. Είναι γεγονός πάντως πως μέσα στα άτομα του εγκεφάλου μου παρατηρείται εξαιρετικά μεγάλη κινητικότητα ηλεκτρονίων. Τόσο μεγάλη που νομίζω πως καμιά φορά θα διαρραγεί το κρανίο μου και θα γεμίσω με σκέψεις την οικουμένη ολόκληρη.

*   Ο Κόναν πληροφορείται ότι στην άλλη άκρη του κόσμου υπάρχει ένα πανύψηλο βουνό, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ένα παλάτι και μέσα στο οποίο κατοικεί ο γέροντας που κατέχει την απόλυτη σοφία της ζωής. Ζαλώνεται, λοιπόν, την ασπίδα, γραπώνει τη σπάθα, φοράει το γούνινο σωβρακάκι του και ξεκινάει για το βουνό.

Περνάει την Έρημο της Δίψας, το Φαράγγι Χωρίς Πάτο, ξυστά απ' το Πηγάδι των Χιλίων Ευχών, και μετά από πορεία εκατό ημερών στην Τούνδρα των Μηδέν Βαθμών Κέλβιν, φτάνει στους πρόποδες του Βουνού της Σοφίας, το οποίο βλέπει να χάνεται μέσα στα σύννεφα.
Αρχίζει την ανάβαση, τα μπράτσα σφίγγονται, οι φλέβες τινάζονται, το γούνινο σωβρακάκι τον προστατεύει απ' το κρύο.
Βρυχάται όταν, κουρασμένος από την ανάβαση, πατάει στο πλάτωμα στην κορυφή και βλέπει το κάστρο του Γέροντα να ορθώνεται απροσπέλαστο μπροστά του.
Η ξύλινη πύλη είναι κλειστή, αλλά τη γκρεμίζει βρυχόμενος με ένα χτύπημα της ασπίδας του. Η επόμενη πόρτα, πιο βαριά, απαιτεί πιο δυνατό χτύπημα. Η τρίτη, σιδερένια, πέφτει μετά απ'το δεύτερο χτύπημά του. Η τελευταία βαριά σιδερένια πόρτα πέφτει με θόρυβο καθώς ο βρυχηθμός του Κόναν σπάει τη σιωπή της ψυχρής κυκλικής αίθουσας, στην οποία ο γέροντας συλλογίζεται με τα δάχτυλα ενωμένα κάτω απ'το πηγούνι του καθισμένος στον θρόνο του.
Ο Κόναν πλησιάζει το κέντρο της αίθουσας και ακουμπάει τα όπλα του μπροστά στα πόδια του Σοφού.
- Ρησπέκτ, γέροντα. Μου είπαν ότι κατέχεις το μυστικό των μυστικών.
- Υπάρχουν και τα πόμολα, Κόναν.
- Μιλάς με γρίφους, γέροντα...

(Από το βιβλίο του Sun Tzu, The Art of War: One may know how to conquer without being able to do it.)