Maison "Χ"decoration

Πίσω από θαμπά "μελαγχολικά" τζάμια ένα ψυχρό λευκό φως ξεπροβάλλει μόλις ο ήλιος γείρει οριστικά για τις επόμενες ώρες, μόλις οδηγήσει την εκρηκτική μάζα ατομικών σωματιδίων, σε συσκευασία μπάλας, στο επόμενο γήινο ημισφαίριο. Μόλις ολοκληρώσει το ορατό σε μας τμήμα της φωτεινής τροχιάς του κι αφήσει πίσω του ουρά από φωτόνια κρυμμένα μέσα σε σκοτεινά κουκούλια που μετά από μερικές ώρες θα τ' αποτινάξουν από πάνω τους και θα αναδυθούν από μέσα τους δωρίζοντας το πολύτιμο φορτίο τους στους ταλαίπωρους κατοίκους αυτού του κομματιού γης που κατοικώ κι εγώ.

Αυτό το ψυχρό φως που με το πάτημα ενός κουμπιού πλημμυρίζει το απέναντι δωμάτιο είναι ανάξιος διάδοχος του ηλιακού φωτός, προσβολή στο μεγαλείο του κοχλάζοντος ηλιακού μας "δίσκου". Είναι ένα φως που δεν αξίζει τ' όνομά του. Είναι μόνο το μέσον ώστε το οπτικό νεύρο να διατάζει τον εγκέφαλο κι αυτός να διασχίζει την απόσταση από το μάτι στο αντικείμενο του ενδιαφέροντός του και να το αντιλαμβάνεται. Είναι ένας ψυχρός εκτελεστής συναισθημάτων. Ένας ανάλγητος υλοποιητής πεζών αναγκών.

Στους τοίχους διακρίνονται καναδυό καδράκια. Από τις κορνίζες μπορεί να καταλάβει κανείς και το περιεχόμενο. Είναι σίγουρο πως πρώτα αγοράστηκαν τα πλαίσια και μετά οριοθετήθηκε μέσα τους κάποιο περιεχόμενο αγνώστων στοιχείων. Έτσι, για να σπάει τη μονοτονία του υπόλευκου τοίχου και να αναγκάζεται το βλέμμα να κάνει "παύσεις", "άλματα" από το ένα σημείο στο άλλο. Σημάδια δηλαδή για να βρίσκει το βλέμμα τον δρόμο του προς το χρηστικό αντικείμενο της κάθε στιγμής.
Φαίνεται η ράχη ενός καναπέ. Σίγουρα ριχτάρι έχει πάνω του. Εμπριμέ όπως και η πολυκαιρισμένη στόφα. Από τις κοιλότητες σε κανά δυο σημεία καταλαβαίνεις  ανθρώπινη παρουσία.
Πιο πέρα ντουλάπια κουζίνας. Ενιαίος χώρος. Σάλα, τραπεζαρία ένα. Όπως και η ζωή μέσα του. Σε χρώμα εκρού με πόμολα χρυσαφιά, μαργαρίτες. Όχι παντού. Σε κανά δυο σημεία το πόμολο είναι διαφορετικό. Δεν έβρισκαν το ίδιο. Δεν τα άλλαξαν όλα.
Το σπίτι αυτό δεν είναι φτωχικό. Το σπίτι αυτό είναι μίζερο.
Το σπίτι αυτό θα μπορούσε να είναι το πιο πλούσιο του κόσμου. Θα μπορούσε να είναι ένα "σπιτικό". Αλλά δεν είναι. Το σπίτι αυτό είναι "ένα κεραμίδι στο κεφάλι".
Είναι απλώς ένα διαμέρισμα.

Κάθε χρόνο στολίζουν δέντρο σε αυτό το διαμέρισμα. 
Το ίδιο δέντρο, στο ίδιο ακριβώς σημείο. Να μισοκρύβεται από τον τοίχο, να μισοφαίνεται από την τζαμόπορτα. 
Σαν υπαινιγμός. Μην νομίζετε πως δεν τηρούμε τα έθιμα σ' αυτό το σπίτι. Να, στολίσαμε κι εφέτος. 
Ένα δεντράκι χαμηλό με τα ίδια ακριβώς στολίδια κάθε χρόνο. Λιγότερα έως καθόλου στην "σκοτεινή" πλευρά, αυτήν που δεν φαίνεται. Περισσότερα στην μεριά που θα δει ο "κόσμος" που περνάει απέξω. 
Ένα δυσανάλογα πελώριο, μακρόστενο, στολίδι ισορροπεί μετά βίας στην κορυφή του. Γέρνει λίγο όμως. Σα να μας κουνάει το δάχτυλο "Δείτε με".
Με λαμπιόνια που ανάβουν ακριβώς μόλις ανάψει και το ψυχρό λευκό φως του δωματίου.
Που αναβοσβήνουν πότε ρυθμικά και πότε άρρυθμα σαν τους χτύπους μιας καρδιάς σε απόγνωση.
Το ακούω το δεντράκι. Φωνάζει με όλη του τη δύναμη. Οι ιδιοκτήτες του όμως δεν ακούν. Ή αγνοούν. Κι εγώ δεν έχω το θάρρος να τους χτυπήσω την πόρτα και να τους πω τί λέει.
Γιατί θα το άκουγαν, αν τους ενδιέφερε. 
Κι εκείνο που λέει είναι κάτι πολύ απλό. 
Μήπως θα μπορούσατε, για όσο καιρό μ' έχετε στολισμένο, να μην ανάβετε άλλο φως παρά μόνο τα λαμπάκια μου; Μήπως θα μπορούσατε να κρατήσετε λίγο σκοτεινή τη γωνιά όπου "για το θεαθήναι" με στριμώξατε, ώστε να μην φαίνεται η μίζερη όψη μου αλλά ν' ακούγεται μόνο η καρδιά μου;

Μίζερες πόλεις, μικρές ή μεγάλες, μίζερα σπίτια πλούσια ή φτωχά.
Ο στολισμός τους δεν κάνει τη γιορταστική διαφορά.
Οι θορυβώδεις παρουσίες την κάνουν.