Ήθελε τσάι. Όχι του βουνού, ούτε αρωματικό. Απλό τσάι, κλασικό που λένε, είτε πράσινο. Σκέτο.
Θυμόταν πως είχε. Ήταν σίγουρη γι' αυτό. Βρήκε πάνω πάνω χαμομήλι. Πολλά φακελάκια. Όχι, όχι δεν ήθελε χαμομήλι. Αμέσως μετά βρήκε το φασμόμηλο. Αλλά δεν ήθελε ούτε φασκόμηλο. Απομάκρυνε προσεκτικά συσκευασίες άλλων προϊόντων, όπως πελτέ, κονκασέ, το μέλι, τα βαζάκια με βότανα, ρίγανες, δυόσμους, βασιλικούς, δάφνες. Πόσες ιστορίες είχαν να τις διηγηθούν. Στάθηκε λίγο να τις αφουγκραστεί. Πω πω... να κατέβω να τις καταγράψω τώρα που τις ακούω, σκέφτηκε.
- Εεεεε... στο θέμα μας. Τσάι ψάχνεις, της υπενθύμισε ο άλλος της εαυτός. Κι αυτό έχει να σου διηγηθεί πολλά, αν βέβαια το βρεις.
- Και πρόσεχε μην γκρεμοτσακιστείς στο σκαμνί που 'χεις ανέβει.
Και πράγματι, βρήκε.
Αρχικά βρήκε τα αρωματικά. Με γεύση (και μυρωδιά) κανέλας, γαρίφαλου. Με γεύση (και μυρωδιά) καπ κέικ, μάφιν και δεν συμμαζεύεται. Τσάι σε πυραμίδα για μεγαλύτερη απόλαυση, λέει. Μπα, έβγαλε κι η durex τσάι να υποθέσω; γέλασε από μέσα της.
- Μα τί σκεφτόμουν όταν τ' αγόραζα όλα αυτά; Aν ήθελα αρώματα θα πήγαινα σε καλλυντικάδικο/αρωματάδικο, γιατί τσάι; Κι αν ήθελα κανελογαρίφαλα θα πήγαινα σε ...κεράδικο ή θα μαγείρευα κοκκινιστό. Γιατί τσάι; Και τσάι με γεύση καπ κέικ και μάφιν; Πάμε καλά; Σε λίγο θα βγάλουν τσάι με γεύση τσουρέκι ή σοκολατόπιτας. Λες και δεν μπορούμε να πάμε σε ...γλυκάδικο να τ' αγοράσουμε αυθεντικά.
Μετά βρήκε μια συσκευασία με τσάι σε γεύσεις ποτ-πουρί, πορτοκάλι, λεμόνι (εντάξει αυτό είναι ...συμβατό), περγαμόντο, φράουλα και φρούτα του δάσους!! Μα φράουλα και φρούτα του δάσους; Πάλι καλά που δεν είχε μέσα και με γεύση ακτινίδιο. Μη χειρότερα. Ήξερε πως υπήρχε τσάι με γεύση γιασεμί. Γιατί όχι και νυχτολούλουδο;
Συνέχισε να ψάχνει...
- Κι αφού δεν βρίσκω κλασικό ή πράσινο χάθηκε να έχω αγοράσει ένα Earl Grey, ένα Darjeeling;
Κι όμως τη βρήκε τη συσκευασία με το πράσινο το τσάι. Ανέγγιχτη. Το τσάι είχε λήξει βέβαια από το 2014. Και τί πείραζε; Παθαίνει τίποτα το τσάι; Παθαίνει κανείς τίποτε από ληγμένο τσάι; Πεθαίνει ποτέ κανείς από ληγμένο τσάι; Όχι βέβαια.
Κατέβηκε προσεκτικά για να προσθέσει στο τεφτέρι με τα χρειαζούμενα φρέσκο τσάι. Να μην το ξεχάσει.
Ανέβηκε πάλι για να τοποθετήσει στη θέση τους τα αντικείμενα που είχε απομακρύνει προκειμένου να εντοπίσει το τσάι. Αλλά για στάσου... αυτή η συσκευασία ακουμπούσε πάνω σε μια άλλη... Τί να βρίσκεται από κάτω της; Έχωσε προσεκτικά το χέρι της και την ανέσυρε.
Στην αρχή δεν πίστευε στα μάτια της. Μετά δεν πίστευε στ' αυτιά της. Αφού αυτό που κρατούσε στα χέρια της άρχισε να τη βομβαρδίζει με ιστορίες από το παρελθόν. Ούτε στον εγκέφαλό της πίστευε που την κατέκλυζε με μνήμες. Γιατί αυτό που κρατούσε ήταν ένα κουτί με φακελάκια καφέ. Στιγμιαίο καφέ. Συγκεκριμένα νες καφέ. Ευλαβικά, σαν λάφυρο πολύτιμο το ακούμπησε στον πάγκο και συνέχισε, μουδιασμένη όμως τώρα, να τακτοποιεί το ντουλάπι. Δεν της άρεσε η διάταξη των πραγμάτων, τα έβγαλε όλα, τα ξανατοποθέτησε όλα, πάλι δεν ικανοποιήθηκε αλλά στην τρίτη προσπάθεια ικανοποιήθηκε. Ωραία. Τα σπανίως χρειαζούμενα πίσω πίσω, τα λιγότερο σπανίως χρειαζούμενα πιο μπροστά και κάτω κάτω. Τα συνήθως χρειαζούμενα πάνω πάνω ή μπροστά μπροστά.
- Να μην ξεχάσω να πάρω ένα φακελάκι τσάι, αφού γι' αυτό γίνεται όλη η ιστορία, σκέφτηκε.
- Ναιαιαια; τη ρώτησε ο άλλος της εαυτός. Για το τσάι αναδιάταξες το ντουλάπι 8 φορές; Άσε την ...προσποίηση και τις ...καθυστερήσεις και μολόγα. Τον καφέ τον ξανατακτοποίησες πρόσεξα. Σε εμφανές μάλιστα σημείο. Μπορεί πίσω πίσω αλλά πάνω πάνω, να τον βλέπεις κάθε φορά που ανοίγεις το ντουλάπι. Γιατί; Εσύ δεν πίνεις στιγμιαίο καφέ και κυρίως δεν πίνεις νες καφέ. Ούτε πεθαμένη. Γιατί το έκανες αυτό; Άσε που απ' ό,τι πρόλαβα να δω και ο καφές έχει λήξει. Από το 2013. Λέγε...
- Ήθελα να τον αφήσω απέξω για να τον πετάξω, απάντησε στον εαυτό της νομίζοντας πως θα τον ξεγελάσει. Μετά ήθελα να τον αφήσω απέξω για να θυμηθώ, άρχισε τις ντρίπλες με το alter ego της που καραδοκούσε να την ξεμπροστιάσει. Μετά τον ξαναέβαλα μέσα για να θυμηθώ να ξεχάσω σε περίπτωση που θυμόμουν γιατί στο ντουλάπι το δικό μου βρίσκεται αυτό το προϊόν. Αφού δεν πίνω, δικαιολογήθηκε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κοροϊδέψει το avatar της.
- Μπορεί να θέλεις να το κρατήσεις σε περίπτωση που θέλει να πιεί κάποιος επισκέπτης σου, της αντιγύρισε το ολόγραμμά της κλωθογυρίζοντας στην κουζίνα της με την άνεση και το σκέρτσο φαντάσματος και μάλιστα από το παρελθόν.
- Έχω όλα τ' άλλα είδη καφέ, ας πιεί από αυτά. Καπουτσίνο, εσπρέσο, φίλτρου, τούρκικο. Ας μη με ξαναπροτιμήσει αν δεν έχω στιγμιαίο. Άσε που αυτός έχει λήξει.
Και για μια φορά ακόμη συνειδητοποίησε πως ο καφές ήταν αυτό που είχε λήξει, όχι ο λόγος για τον οποίο είχε προμηθευτεί τον συγκεκριμένο καφέ.
Δεν του άρεσε ο Τζέικομπς.
Έχεις πιεί φραπέ με Τζέικομπς; την είχε ρωτήσει. Χάλια είναι.
Tελικά του έφτιαξε γαλλικό. Ούτε θυμάται πόσο καιρό κράτησε άπλυτη την κούπα του. Κάποια στιγμή βέβαια η κούπα πλύθηκε, αλλά δεν ξεπλύθηκε ο ίδιος από τη σκέψη της. Έκτοτε μόνο αυτή έπινε καφέ σε αυτήν την κούπα, κανείς άλλος. Είχε εφεύρει γελοίες δικαιολογίες που τις είπε όμως με τρόπο πειστικό. Και κάθε φορά που έρχεται η σειρά αυτής της κούπας να γεμίσει με τον καφέ της (ή το τσάι της) τον σκέπτεται πιο έντονα. Και μαζί με τη σκέψη του έρχεται πακέτο κι ένα ερώτημα: what if... αν η συσκευασία με τα φακελάκια νες καφέ είχε τελικά ανοίξει;
Γιατί μόλις εκείνος έφυγε, εκείνη έσπευσε να αγοράσει τη μάρκα της αρεσκείας του.
Που δεν χρειάστηκε ποτέ όμως ν' ανοίξει τη συσκευασία της.
Την κράτησε κλειστή όπως και την πόρτα του σπιτιού της. Σε μια παρορμητική κι εντελώς ανόητη στιγμή της έδωσε μια και την έκλεισε. Ο θόρυβος που έκανε την είχε ξεκουφάνει, θυμάται. Την ώρα που έκλεινε τη χτύπησε σαν χαστούκι. Ο πόνος που ένοιωσε αφόρητος. Προσπάθησε να βάλει εμπόδιο, το πόδι της, το χέρι της, ό,τι είχε πρόχειρο, αλλά ήταν τόση η ορμή με την οποία την έκλεισε που τίποτα δεν μπορούσε να της αντισταθεί.
Έχουν περάσει χρόνια, ξέρει πως το έχει μετανοιώσει, αλλά πάντα αναρωτιέται τί ήταν αυτό που της είχε δώσει αυτή τη δύναμη; Μήπως επειδή οι πολλαπλοί εαυτοί της ήξεραν αυτό που η ίδια δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή; Μήπως δεν ήταν εκείνη που έκλεισε την πόρτα αλλά οι ..."άλλοι"; Όπως και να 'χει ένα τεράστιο "no hope" πλανιόταν μέσα στο σπίτι της αλλά τότε δεν είχε μάτια να το δει. Το είδαν όμως οι ..."άλλοι" και μάλλον ήσαν εκείνοι που έκλεισαν την πόρτα.
Και την ώρα που η ίδια, έρμαιό τους, κλειδαμπαρώθηκε στο σπίτι της, ούτε για μια στιγμή δεν της πέρασε από το νου πως ό,τι κι αν κρατήσει κλειστό, όσο επτασφράγιστο κι αν κρατήσει το μυστικό της, όσο βαθειά στη μνήμη της κι αν παραχώσει τη σύντομη ιστορία που έζησε, ο "καφές" θα είναι πάντα εκεί να της θυμίζει πως η καρδιά της παραμένει ορθάνοιχτη. Με χαλασμένους τους μεντεσέδες της, με το πόμολό της να λείπει, με κατεστραμένη εντελώς την κλειδαριά της.
Ανοιχτή... όμως σαν πληγή που δεν λέει να κλείσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου