Ρίκο... ρίκο... ρικοκό...

Αναρωτιούνται οι άνθρωποι γιατί άλλοι άνθρωποι ασχολούνται με τα βδεληρά κι αλήτικα φερέφωνα της εκάστοτε εξουσίας που έχουν αναλάβει "εργολαβία" είτε με απευθείας ανάθεση από τα κέντρα εξουσίας είτε μέσω των αφεντικών τους (επ' ωφελεία τους βεβαίως και στις δύο περιπτώσεις), αν το αφεντικό είναι ιδιοκτήτης μέσου μαζικής ενημέρωσης ακόμη καλύτερα, ή χειρότερα, ανάλογα τη μεριά που ο καθένας από μας επιλέγει να "σταθεί". Θεωρούν οι άνθρωποι πως δεν θα έπρεπε να δίνουμε καμία σημασία στα λεγόμενά τους κι έτσι θα "χαθούν" μέσα στη σιωπή ή θα τα καταπιεί ο χρόνος και θα τα φυλακίσει στις ρωγμές του.
Εν μέρει συμφωνώ, εν μέρει διαφωνώ με την άποψη αυτή. 
Συμφωνώ πως κάποιες φορές θα ήταν χρήσιμη "η σιωπή μου προς απάντησίν του" αλλά αυτό δεν πιάνει στις περισσότερες περιπτώσεις καθώς ο ...θόρυβος που είναι διατεθειμένοι να κάνουν - προκειμένου να διαπεράσουν τη σιωπή και να εκμηδενίσουν τη δύναμη του χρόνου - είναι πολύ μεγάλος, ποικίλος, και ως θόρυβος διαχέεται και διακλαδώνεται, διασπάται ακτινωτά σε πολλές κατευθύνσεις άρα θα βρει τρύπα να περάσει και να φτάσει στον προορισμό του, δηλαδή σε ανυποψίαστους ανθρώπους - που κακώς είναι ανυποψίαστοι αλλά τί να κάνουμε - κι έτσι να πετύχει τον στόχο του, να δημιουργήσει κοινωνικό αυτοματισμό ή να ενδυναμώσει κάποιον που ήδη υφέρπει...
Η "χρυσή" κληρονομιά του Γκαίμπελς συνοψίζεται σε λίγες λέξεις, για την ακρίβεια πέντε, "λέγε λέγε κάτι θα μείνει". Κι όσο πιο λέγε λέγε τόσο πιο μεγάλο θα είναι αυτό το κάτι.
Οι σύγχρονοι γκαιμπελίσκοι/φερέφωνα/εγκάθετοι κάποιου κέντρου εξουσίας έχουν μία μοναδική ικανότητα να ανακαλύπτουν πολύ γρήγορα ακόμη και την παραμικρή παθογένεια της σύγχρονης κοινωνίας, να την κάνουν υποβοηθούμενη "τάση", να τη μετατρέψουν σε παγιωμένη κατάσταση πολύ δύσκολο να ανατραπεί μέχρι να εγκαθιδρυθεί ανεπιστρεπτί ως κύριο χαρακτηριστικό αυτής της κοινωνίας. (Βέβαια ας προσέχουν και οι κοινωνίες...)

Οι σύγχρονοι γκαιμπελίσκοι/φερέφωνα/εγκάθετοι κάποιου κέντρου εξουσίας, όταν δεν ανακαλύπτουν ήδη υφέρπουσες τάσεις κοινωνικού αυτοματισμού πολύ απλά τις δημιουργούν. Καμιά φορά από μόνοι τους, με δική τους πρωτοβουλία δηλαδή, ώστε να πουλήσουν την πραμάτεια τους στους εκάστοτε κυβερνώντες ή άλλα κέντρα αποφάσεων και κάθε λογής κέντρα επιχειρήσεων, οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών, πλασιέ δηλαδή τάσεων και καταστάσεων απόλυτα προσαρμοζόμενων όμως στις ανάγκες του "πελάτη". 
Άλλες φορές, αποβλέπουν σε κάτι απολύτως συγκεκριμένο, ο ...πελάτης είναι στοχευμένος και η τάση/κατάσταση που δημιουργούν είναι tailor made που λένε και στο χωριό μου, σε απλά ελληνικά κομμένη και ραμμένη στα γούστα και τις ανάγκες εκείνου που προσδοκούν να του προσφέρουν τις "υπηρεσίες" τους.
Κι άλλες φορές, σε διατεταγμένη υπηρεσία, παίρνουν "οδηγίες" για μια κατάσταση που πρέπει οπωσδήποτε να δημιουργηθεί.

Πρόσφατο αλλά αειθαλές και all time classic παράδειγμα γνωστός σχολιαστής μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού, μόνη κατηγορία από μόνος του, στρατόκαυλος και τουρκοφάγος όσο δεν παίρνει, μισαλλόδοξος, ομοφοβικός και προπαγανδιστής λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα, ακόμη κι αν ξέρει πως τη δεδομένη στιγμή δεν συντρέχει λόγος για κάτι συγκεκριμένο, εν τούτοις αν το προσωπικό του αποτύπωμα σε μια δεδομένη συγκυρία νοιώθει πως ξεθωριάζει, θα διαλέξει ένα οποιοδήποτε θέμα, ίσως και αδιάφορο, και κάπου θα κάνει μια δήλωση ώστε να προκαλέσει ντόρο.
Όμως, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό - γι' αυτό προσωπικά επιλέγω συχνά πυκνά να ασχοληθώ με τέτοιου είδους περσόνες - μερικές φορές οι δηλώσεις αυτών των "τύπων", εκτός από τον επιδιωκόμενο ντόρο, έχουν και απρόσμενα αποτελέσματα, κάποιες φορές ως μπόνους για τους ίδιους ή τα αφεντικά τους ή και για τους δύο, κάποιες φορές ως μάννα εξ ουρανού για τους εκάστοτε φορείς εξουσίας. Κάποιος δηλαδή θα ακούσει τη δήλωση, θα νοιώσει πως τον βολεύει "χμμμ σαν σωστό φαίνεται αυτό" και θα ταυτιστεί με αυτήν... θα την πάει όμως και παραπέρα... μέχρι που θα φτάσει στα κατάλληλα αυτιά και η δήλωση αυτή θα απογειωθεί.

Ίσως, λέω ίσως, αν αποσιωπούσαμε την ...είδηση της δήλωσης να περιοριζότανε η ζημιά. Για κάποιες δηλώσεις επιλέγω τη μη αποσιώπηση αν κι εφόσον η είδηση της δήλωσης συνοδεύεται με εμπεριστατωμένο σχολιασμό ώστε να περιοριστεί όσο γίνεται η ζημιά που θα προκύψει από την ταύτιση πολλών ανθρώπων με όποια "παπαριά κυκλοφορεί δεξιά κι αριστερά".
Και γράφοντας αυτές τις τελευταίες λέξεις συνειδητοποιώ με μεγάλη μου λύπη πως αυτό το "δεξιά κι αριστερά" δεν είναι πλέον μια μεταφορά αλλά μια πολύ δυσάρεστη πραγματικότητα μιας νέας τάξης πραγμάτων...