Κατ' αρχήν η άποψη της κας Μπαζιάνα δεν είναι και τόσο ...φρέσκια... για την ακρίβεια έχει τόσο μπαγιατέψει που όταν τη διάβασα σκέφτηκα "περσινά ξινά σταφύλια". Και για ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια δεν είναι "μια άποψη" και δεν είναι καν δική της...
Τρία χρόνια νωρίτερα, λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015, μία από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ με κάλεσε σε μια προεκλογική συγκέντρωση σε κάποια αίθουσα.
Δεν θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ, πώς να δώσω ψήφο εμπιστοσύνης στο άλλοτε κόμμα του "μπαίνει δεν μπαίνει στη βουλή"; Πώς να πιστέψω ότι υπήρχε περίπτωση το κόμμα αυτό να τα βγάλει πέρα όσο καλές προθέσεις κι αν πίστευα πως έχει;
Ωστόσο αποφάσισα να πάω στη συγκέντρωση για να ακούσω τί θα πουν οι ομιλητές. Απόψεις... εκφορά λόγου... απαντήσεις σε εύλογες ερωτήσεις που πίστευα πως θα τεθούν από το ακροατήριο...
Θα κινηθούν στα γνωστά προεκλογικά πλαίσια του "θα... θα... θα..." ή θα κινηθούν με επίγνωση της αμείλικτης και καθόλου αρεστής πραγματικότητας που βιώναμε;
Ενώ λοιπόν βίωνα κι εγώ με τη σειρά μου το κλίμα αισιοδοξίας που επικρατούσε εκείνη την περίοδο, βλέποντας τη συγκίνηση στα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μου, δηλωτική της ελπίδας πως γυρίζουμε σελίδα, άρχισαν οι "δεύτερες σκέψεις" μήπως και ...βρε παιδί μου. Φυσικό ήταν (αν και λάθος) να μην με αφήσει ανεπηρέαστη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα οπότε σκέφτηκα πως η συγκέντρωση αυτή ίσως βοηθούσε...
Θυμάμαι αυτά που είπαν οι ομιλητές... Εκείνο όμως που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν μια φράση που ειπώθηκε αρκετές φορές ειδικά ως απάντηση στις αγωνιώδεις ερωτήσεις των παρευρισκομένων: "ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει την ψήφο μας για να πάρει την κυβέρνηση αλλά μην γελιόμαστε, δεδομένων των συνθηκών δεν θα πάρει και την εξουσία".
(Κάποιοι από τους ομιλητές δεν στηρίζουν πλέον την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ωστόσο σε αυτήν τη συγκέντρωση θεωρώ δεν είπαν ψέματα, τουλάχιστον όχι συνειδητά, ακόμη και σήμερα το πιστεύω αυτό. Μίλησαν γι' αυτό που πίστευαν, γι' αυτό που ήθελαν να συμβεί, είπαν πως μια αριστερή κυβέρνηση το λιγότερο που θα κάνει είναι να ασχοληθεί σοβαρά με το κοινωνικό κράτος, να το σώσει όσο σώζεται, να διορθώσει τις αδικίες να βάλει τη χώρα σε μια "σειρά" αλλά να μην περιμένουμε "θαύματα", ειδικά σε σχέση με το χρέος και το μνημόνιο, και με βάση αυτά αλλά και κάποιες άλλες πικρές αλήθειες που μας είπαν ζήτησαν την ψήφο μας για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ).
Η φράση λοιπόν αυτή καρφώθηκε στο μυαλό μου, προσπαθούσα να "πιάσω" το βαθύτερο νόημά της. Τα συναισθήματα ανάμεικτα και οι προβληματισμοί αμφίρροποι. Βεβαίως και ήξερα τί σήμαινε αυτό το ...αφήγημα αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τον πραγματικό λόγο που το έλεγαν... ήταν απλώς η γνώμη τους, ήταν η αλήθεια (που ήταν) ή ήταν ένα "τρίκ" από τα πάνω προς αυτούς και μετά προς εμάς, κάτι σαν προετοιμασία των ψηφοφόρων; Τί σκατά ήταν;
Tελικά η πλάστιγα έγειρε... ακριβώς εξαιτίας αυτής της φράσης που μέρα με τη μέρα έπαιρνε "θετικό πρόσημο" υπό την έννοια πως δεν άκουσα φανφάρες και βαρύγδουπες υποσχέσεις εκείνη τη μέρα.
Τρία χρόνια μετά καταλήγω πως η φράση αυτή τελικά ήταν ένα "τρικ", ειπώθηκε από πολλούς έκτοτε αλλά παρέμενε ψίθυρος, δεν έπαιρνε τη "θέση" που της είχαν επιφυλάξει... και τότε συνέντευξη εδόθη και μεθοδικά η φράση αυτή εκτοξεύθηκε, στις περισσότερες περιπτώσεις αρνητικά, ωστόσο έγινε η ναυαρχίδα του ...θεωρητικού υποβάθρου της κυβέρνησης (αν υποθέσουμε πως έχει ακόμη θεωρητικό υπόβαθρο ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ κολλητούς) κι η πορεία της φράσης στο διηνεκές ξεκίνησε κι ας έχει αποδομηθεί όσο καμία άλλη φράση στη συγκεκριμένη συνέντευξη, ακόμα και η αποκάλυψη της κας Μπαζιάνα για το κλάμα της κάθε 5 Ιουλίου στερείται σοβαρότητας και μένει μόνο ως καλαμπούρι "όταν έκλαψε η Μπέτυ".
Η δουλειά πάντως "έγινε".
Ωστόσο θεωρώ πως έμεινε μισοτελειωμένη γιατί ερωτήματα γεννήθηκαν "άραγε εκτός από εξουσία μήπως δεν έχει ούτε την κυβέρνηση η κυβέρνηση;"
Για να οδηγηθούμε, νομοτελειακά, στο ερώτημα που κάποτε είχε εκφράσει ένας ...παλιός: Ποιός κυβερνάει αυτόν τον τόπο;
Κι έτσι... κυλάει η ζωή, και η φυσική και η πολιτική μας ζωή, και κάθε φορά που καλούμαστε να ψηφίσουμε στην ουσία ζητάμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα: Ποιός τελικά κυβερνάει αυτόν τον τόπο;
Στο ερώτημα ποιός έχει την εξουσία σε αυτόν τον τόπο αλλά και σε κάθε τόπο, η απάντηση είναι περιττή κι αν δοθεί η οποιαδήποτε απάντηση πέραν της αυτονόητης τότε σημαίνει πως το ερώτημα είναι λάθος. Ή περιττό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου