Μια μέρα ....μα ποιά μέρα.

Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου με βρήκε να σιδερώνω. Στο κοφίνι μέσα είχα αφήσει τσαλακωμένα όνειρα και προσπάθειες, μπερδεμένα με ασιδέρωτες πετσέτες και ασιδέρωτα σεντόνια παρόλο που αυτά τουλάχιστον μπορούσα να τα βρω στην αγορά από υλικό "ατσαλάκωτο". Αλλά μ' αρέσει το σιδέρωμα. Ισιώνω κι εγώ μαζί με το περιεχόμενο του κοφινιού. Και τότε θυμήθηκα τα μαρούλια και το κατσικάκι που είχα από την προηγούμενη το απόγευμα τοποθετήσει στο ψυγείο. Ναι, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να του μαγειρέψω φρικασέ. Ναι, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι κάθε καινούργια μέρα θα είναι η πρώτη. Να τη ζω λες και είναι η πρώτη. Μόνο έτσι δεν θα πέθαινε τελευταία η ελπίδα. Μόνον έτσι η εξαίρεση θα επιβεβαίωνε τον κανόνα.

Τις είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Δεν ήξερα πώς, ούτε ήξερα γιατί. Ήξερα μόνο ότι έπρεπε να το γράψω. Γιατί scripta manent.

Την προηγούμενη μέρα διάβασα το κείμενο ενός συμπλογκαρισμένου ψηφιακού φίλου. Προφανώς για να μας τσιγκλήσει "έδειξε" ότι είχε πάρει στα σοβαρά τις παραινέσεις του Jobs να ζούμε δηλαδή την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μας. Αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια για τον φίλο μπλόγκερ. Του είχε υπόλοιπα φυλαγμένα και προσωπικώς του εύχομαι τα υπόλοιπα αυτά να είναι μεγάλα. Όσοι το προσπάθησαν παραδέχονται πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι γιατί ασχέτως τί επεδίωκαν οι ίδιοι, η ζωή τους φύλαγε ένα δώρο-έκπληξη και τους έκλεινε πονηρά το μάτι "Ψτ, φιλαράκο ποτέ δεν θα μάθεις ποιά μέρα είναι η τελευταία σου, γι' αυτό κράτα πισινές. Μην τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς". Μετρητά λοιπόν τέλος, τα είχαν φάει άλλοι. Τώρα μόνο μεταχρονολογημένες επιταγές παρέα με μεταχρονολογημένες προσπάθειες με αμφίβολα αποτελέσματα. Ετεροχρονισμένες σκέψεις κι επιθυμίες. Τώρα μόνο πλαστικό χρήμα ασορτί με τα πλαστικά όνειρα και τα πλαστικά σχέδια να κρέμονται στο κοντάρι της ζωής μας όπως οι πλαστικές σημαίες σε πλατεία προεκλογικής συγκέντρωσης.

Το ξέρεις κι εσύ, αλλά το ξέρω κι εγώ πολύ καλά.

Αν είσαι ο Jobs μπορείς να λες ό,τι μαλακία σου κατέβει στο κεφάλι προκειμένου να τυφλώσεις φοιτητές που νομίζουν ότι με επιμέλεια και προσήλωση στα μαθήματά τους μπορούν να αποκτήσουν τα πλούτη σου. Αν είσαι ο Jobs έχεις την πολυτέλεια να τα βάλεις ακόμη και με το θάνατο νομίζοντας ότι θα τον νικήσεις με τους δικούς σου όρους. Δεν σου τα 'πανε όμως καλά φιλαράκο.

Γιατί αν είσαι ο Jobs έχεις το δικαίωμα να πεθάνεις όπως γουστάρεις.

Αν είσαι ......

Αν δεν είσαι όμως;; Τί κάνεις τότε;;

Να σου πω εγώ φιλαράκο τί κάνεις. Δηλαδή θα σου πω τί αποφάσισα να κάνω εγώ. Εφόσον ξέρω ότι δεν μπορώ να διαλέξω το θάνατό μου, θα διαλέξω τη ζωή μου. Και θα ζήσω την κάθε μέρα μου σα να 'ναι η πρώτη της. Η πρώτη όμως μέρα της ενήλικης ζωής μου, για τα παιδικάτα μου δεν φέρω ευθύνη.

Κάθε λοιπόν πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου θα τη ζω σαν προετοιμασία για τη δεύτερη, την τρίτη, την τέταρτη .....κ.λπ. ..... μέχρι εκείνη τη στροφή όπου μια άλλη έκπληξη θα καραδοκεί. Δυσάρεστη αυτή τη φορά.

Δεν μ' ενδιαφέρει πια που δεν θα έχω μια καλή ζωή αφού αυτό το δικαίωμα, την επιθυμία αλλά και την υποχρέωση μου την έχουν στερήσει. Δεν μ' ενδιαφέρει πια που τα λεφτά μου λιγόστεψαν τόσο πολύ, ώστε χρειάζομαι μικροσκόπιο για να δω αν έχει απομείνει κάτι. Δεν μ' ενδιαφέρει που η καθημερινότητά μου είναι ένας ανήφορος χωρίς ορατή κορυφή. Ένας ανήφορος που μου φαίνεται λες και υψώνεται στο άπειρο. Αλλά κάθε αρχή και δύσκολη λένε, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός λένε... οπότε μόλις αρχίσω να τον ανεβαίνω αυτόν τον ανηφορικό δρόμο θα έχω κάνει ένα σπουδαίο βήμα. Και τότε θα επιστρατεύσω όλες μου τις δυνάμεις ώστε η παρουσία μου ν' αποκτήσει το βάρος που χρειάζεται για να του αλλάξω την κλίση του ανήφορου. Και λίγο πιο πέρα θα κάνω στην άκρη να πάρω μια ανάσα, να κλείσω τα μάτια και να δω την κατάσταση αντίστροφα. Όπου είμαι εγώ στην κορυφή και στην άλλη μεριά ο δρόμος είναι ευεργετικά κατηφορικός. Αλλά έχει μεγάλη σημασία να με περιμένει στο τέλος ένα δίχτυ ασφαλείας.

Η πρώτη μου μέρα κύλησε εν μέρει ομαλά, μαγειρεύοντας κατσικάκι φρικασέ με μικρούλικες ελπίδες χωμένες στις καρδιές των μαρουλιών, σιδερώνοντας ρούχα που ίσως και να μη χρειαζόντουσαν σιδέρωμα, ισιώνοντας τη κατατσαλακωμένη διάθεσή μου και παρατηρώντας με θυμό τις ρυτίδες που αργά αλλά σταθερά άρχισαν να εμφανίζονται στο πρόσωπό μου. Ρυτίδες όχι από αυτές που αντιστοιχούν στις φάσεις της ζωής μου ή στις εμπειρίες μου - αυτές τις ρυτίδες τις αγαπώ και τις σέβομαι (αφού δεν φαίνονται καθόλου κιόλας) - αλλά στην απίστευτη μαυρίλα της ψυχής μου. 

Η πρώτη μου μέρα κύλησε αρκούντως ανώμαλα παραμερίζοντας ντουβάρια για να μην δώσω μια στο κεφάλι μου και το κάνω χίλια κομμάτια, σκίζοντας το δέρμα μου σε αγκάθια που ξεπετάγονταν σε κάθε γωνία της διαδρομής καθιστικό-κουζίνα - αυτό δεν μπόρεσα τελικά να το αποφύγω.

Στη διάρκεια αυτής της πρώτης μέρας παρεισέφρησαν σκέψεις και ψήγματα ψευτοαισιοδοξίας, υπολογισμοί, λογαριασμοί και μαθηματικές πράξεις με την αφαίρεση να κάνει διαρκώς παιχνίδι στο γήπεδο του μέλλοντός μου. Στη διάρκεια αυτής της μέρας έπιασα το μυαλό μου να κάνει κύκλους ομόκεντρους κι απόκεντρους και παρά τις τεράστιες προσπάθειές μου στο τέλος αυτής της μέρας δεν κατάφερα να τους τετραγωνίσω. 

Το τέλος λοιπόν της πρώτης αυτής μέρας της υπόλοιπης ζωής μου, βρήκε τα ρούχα σιδερωμένα και τακτοποιημένα στη θέση τους, το φρικασέ στο στομάχι μου και την περιδίνηση των σκέψεών μου να δίνει το ρυθμό. Κι ενώ βάραιναν τα βλέφαρά μου κι υπέκυπτα στην ακατανίκητη επιθυμία να περάσω γρήγορα στη χώρα των ονείρων, πρόλαβα να σιγουρευτώ ότι η επόμενη μέρα θα μ' έβρισκε με αποσκευές καθόλου άδειες. Πρόλαβα να βεβαιωθώ ότι μέσα στις αποσκευές αυτές είχα καλά κλειδώσει τη φαρέτρα με τα κόλπα μου και τις αντοχές μου. Κυρίως όμως πρόλαβα να σφίξω στην αγκαλιά μου το χάρτη του θησαυρού που δεν ήταν άλλος από μια ζωή ίσως όχι καλύτερη αλλά πάντως διαφορετική. Παραδόθηκα τελικά σ' έναν γλυκό ύπνο κρατώντας σφιχτοκλεισμένη τη χούφτα μου αφού μέσα σ' αυτήν είχε ήδη δημιουργηθεί ο σπόρος της επόμενης πρώτης μέρας της υπόλοιπης ζωής μου.

Έτσι θα ζω από δω και μπρος την κάθε μου μέρα, σαν να είναι η πρώτη.

Είναι να μην πάρω εγώ αποφάσεις!!

Γι' αυτό σας το λέω και σας το υπογράφω ότι εγώ - άρα κι εσείς - θα ξαναζήσουμε καλύτερα. Γιατί τόσοι σπόροι που θα έχουν εντωμεταξύ μαζευτεί είναι κρίμα να πάνε χαμένοι.