Έχω ένα όνειρο (κι εγώ)

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Θέλω να γράψω ευχές γι' αυτούς που είναι φίλοι μου αλλά και γι’ αυτούς 
που δεν είναι.

Όμως δεν ξέρω τί να ευχηθώ. Ή μάλλον δεν ξέρω τί να πρωτοευχηθώ. 

Από μικρή έχω μάθει - και πάντα μου βγήκε σε καλό - πως όταν δεν ξέρω  
τί να κάνω ή τί να πω δεν κάνω και δεν λέω τίποτε.

Μέχρι ν' αποφασίσω.

Οι μέρες όμως περνούν, το τέλος της χρονιάς πλησιάζει κι εγώ δεν έχω 
την παραμικρή ιδέα αν υπάρχει περίπτωση να περιμένω κάτι καλό  
από την καινούργια.

Δεν μου αρέσουν οι απολογισμοί, ούτε οι αποχαιρετισμοί, πάει ο παλιός 
ο χρόνος αλλά έρχεται ο καινούργιος. Για μένα οι χρονιές δεν είναι παρά μόνο αύξοντες αριθμοί, χαραγμένοι άλλοι στο σώμα μας, άλλοι στην ψυχή μας, άλλοι και στα δύο.  
Η κάθε χρονιά έχει τα δικά της κωδικοποιημένα σημάδια αναγνώρισης που  
οι άλλοι τα βλέπουν ίσως πάνω μας αλλά μόνο εμείς μπορούμε να τα διαβάσουμε σωστά. Ο κώδικας σπάζει μόνο από εμάς τους ίδιους αρκεί να έχουμε το θάρρος να σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη μας (ολόσωμο κατά προτίμησιν) όπως μας γέννησε η μάνα μας και να κάνουμε ανακεφαλαίωση.

Σκέφτηκα λοιπόν όσο είναι καιρός ν' αρχίσω το διάβασμα. Κι όσο με βοηθούσε η μνήμη μου προχωρούσα καλά.

Αυτή η ρυτίδα είναι που έχασα τη μάνα μου, αυτή είναι από τα γέλια σε κάποιες στιγμές χωμένες τόσο βαθιά μέσα στον παρελθόντα χρόνο ώστε  
να νιώθω ευγνωμοσύνη που υπάρχει η ρυτίδα αυτή για να μου τις θυμίζει. 
Όση αξία έχει η χαρά άλλη τόση έχει και η ανάμνησή της. Αν η μνήμη μας είναι η γλώσσα ως τρόπος επικοινωνίας, οι ρυτίδες και τ' άλλα σημάδια πάνω μας είναι το αλφάβητο που επιτρέπει την καταγραφή των γεγονότων ώστε διαβάζοντάς τα να ξέρουμε ότι έχουμε υπάρξει πέρα από κάθε αμφιβολία.

Την είδα αυτή τη μικρούλα ρωγμή στο μεσόφρυδό μου, την έχω αρκετό καιρό και ξέρω καλά πως δεν με συνοδεύει από τη γέννησή μου. Αυτή η ρωγμή είναι το χνάρι μιας προηγούμενης χρονιάς, απ' αυτές που η δυσπιστία με κυρίευσε,  
η ανασφάλεια είχε βρει τους πρώτους τρόπους να κουρνιάσει στην ψυχή μου και οι απορίες μου για τα τεκταινόμενα είχαν αρχίσει πια να λύνονται.

Γύρω από τα μάτια μου, το περιβάλλον είναι όλο και πιο σκοτεινό, το φως  
δεν καταφέρνει να βρεί τρόπους να δημιουργήσει αντανάκλαση στους πόρους του δέρματός μου, τόση ώστε να είναι αρκετή για να φωτίσει το βλέμμα μου.  
Για την περίπτωσή μου η φυσική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.  
Δεν πειράζει. Γι' αυτό υπάρχουν τα καλλυντικά. Κονσίλερ λέγεται επιστημονικά.

Το στόμα το βλέπω πιο μικρό, θυμάμαι πως ήταν μεγαλύτερο. Τώρα όμως μίκρυνε αφού μίκρυνε και το χαμόγελό μου, αυτό όμως έχει και τα θετικά του. Απαλύνονται οι γραμμές έκφρασης γύρω από αυτό. Ναι, θυμάμαι πως αυτές 
οι γραμμές ήταν πιο έντονες, το βάθος τους δεν μετρούσε την ηλικία αλλά την ευχαρίστηση όταν κατάφερνα κάτι σημαντικό και χαμογελούσα γι' αυτό. Μετρούσε τη χαρά μου για κάποιο γεγονός που μ' έκανε να γελάσω με την καρδιά μου.Το βάθος αυτής της ρυτίδας πήγαινε ασορτί με τη λάμψη στο βλέμμα μου και το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Αυτό το βλέμμα δεν υπάρχει πια όμως ξέρω ότι υπήρξε κάποτε κι ας έχουν εξαφανιστεί τα αποδεικτικά στοιχεία.

Σαν το άδειο μπουκάλι που το περιεχόμενό του κύλησε μακριά όταν βγήκε το πώμα του. Όποιος το δει όμως ξέρει πως στην πλήρη εκδοχή του το μπουκάλι κάτι περιείχε. Τις καλές μέρες νιώθω σαν κίντερ-έκπληξη, όλοι ξέρουν πως κάτι έχει μέσα αλλά κανείς δεν ξέρει τί προτού το ανοίξει. Τις κακές νιώθω σαν άδειο σακί πεταμένο πλάι στον κάδο της ανακύκλωσης γιατί αυτός που το άφησε εκεί δεν μπορούσε ν' αποφασίσει αν το υλικό αυτό μπορεί να μετατραπεί σε κάτι χρήσιμο ή είναι απλώς ένα σκουπίδι.

Η πλάτη μυρμηγκιάζει συχνότερα, μουδιάζει, δεν είναι πια ίσια, το βάρος του χρέους των άλλων που όμως πρέπει να πληρώσω εγώ, μ' έχει λιγάκι καμπουριάσει.

Αυτό το αλφαβητάρι της γλώσσας της μνήμης είναι μακρύ. Το ξέρω εγώ, 
το ξέρετε κι εσείς αλλά φτάνει πια με το χθες.

Ό,τι έγινε έγινε.

Αύριο λοιπόν. Τί θα συμβεί αύριο σ' αυτή τη μονοδρομημένη, μονόχρωμη  
και μονοσήμαντη διαδρομή προς το μέλλον;;

Ειλικρινά δεν ξέρω να απαντήσω τί θα συμβεί. Ξέρω όμως τί θα μπορούσε  
να συμβεί.  
Κι αφού δεν ξέρω τί να σας ευχηθώ θα μοιραστώ μαζί σας το όνειρό μου.

Έχω λοιπόν ένα όνειρο (κι εγώ).

Ονειρεύομαι ο καθένας από μας να έχει δουλειά και υγεία. Ή υγεία και δουλειά αν προτιμάτε. Ονειρεύομαι ότι θ' αλλάξουμε νοοτροπίες και συνήθειες και θα δεχτούμε το γεγονός πως για να κερδίσουμε μια καλύτερη ζωή αύριο, πρέπει κάτι να χάσουμε σήμερα συνειδητοποιώντας πως αυτό που θα χάσουμε εμείς θα μεταλλαχθεί σε δύναμη για να κερδίσουμε κάτι όλοι μας. Ονειρεύομαι πως θα αποφασίσουμε επιτέλους σε τί κοινωνία θέλουμε να ζήσουμε και θα παλέψουμε γι' αυτό. Ονειρεύομαι πως θα βρούμε τον τρόπο να ενώσουμε τις γροθιές μας και να αγωνιστούμε να σπάσει ο κύκλος που όλο στενεύει, ο κλοιός που βρεθήκαμε οι περισσότεροι και μας εμποδίζει ν' ανασάνουμε. Αυτή η κωλοκατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια πρέπει ν' αλλάξει.  
Ξέρω καλά ότι αυτό δεν θα γίνει εύκολα. Ονειρεύομαι όμως πως θα βρούμε τον τρόπο να το κάνουμε. Όρθιοι, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Καθισμένοι στον καναπέ μας το μόνο που μπορούμε ν' αλλάξουμε είναι κανάλι στην τηλεόραση. Δεν είναι ο εύκολος δρόμος αλλά είναι ο μόνος. Και κάτι μου λέει ότι αυτό θα συμβεί το 2012. Κάτι μου το λέει αλλά δεν ξέρω τί είναι αυτό!

Εν τω μεταξύ ακούω μια στριγκή φωνή να έρχεται από την τηλεόραση που παίζει στο καθιστικό, στο γάμο του Καραγκιόζη. Ακούω τη φωνή αλλά δεν ακούω τί λέει. Ούτε την αναγνωρίζω. Δεν μ' ενδιαφέρει, ωστόσο με παραξένεψε η στριγκάδα της. Σταμάτησα να πληκτρολογώ και πήγα να κοιτάξω από ποιό ανθρωποειδές βγαίνει. Και τί είδα;; Τον έναν αδελφό Καψή να μιλάει στο κανάλι που "εργάζεται" ο άλλος αδελφός Καψής!!!

Και τότε ....ξύπνησα. Άντε λοιπόν, Καλή Δύναμη, Υγεία, Ευτυχία και Μακροημέρευση, Καλά Χριστούγεννα, Ευτυχισμένος ο Καινούργιος Χρόνος  
και Καλή Ανάσταση.

Άγιε μου Βασίλη, δεν θέλουμε να φέρεις εφέτος τίποτα. 

Να πάρεις θέλουμε. 

Το  ξέρω ότι πρέπει να βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας. 

Μη φωνάζεις, ακούω. 

Και ονειρεύομαι.