Από το χάος ερχόμαστε, στο χάος πηγαίνουμε,
το μεσοδιάστημα το λέμε ζωή.
Ν. Καζαντζάκης.
Το μεσοδιάστημα που το λέμε ζωή κανείς δεν μας είπε πόσο θα διαρκέσει. Ούτε κι έχει τόση σημασία. Αυτά κι άλλα σκεφτόμουν καθώς ξεκίνησα τη μικρή απόσταση (800 μέτρα) από το σπίτι στη δουλειά. Απόσταση μικρή αλλά αρκετή για να γεμίσω με σκέψεις τον εγκέφαλό μου.
Περπατούσα με το κεφάλι ψηλά, το καπέλο αλήτικα γερμένο προς τα πίσω, το πρόσωπο αυθάδικα εκτεθειμένο στον ήλιο που μου 'παιζε πότε κρυφτούλι, πότε μου 'κλεινε το μάτι. Του το 'κλεινα κι εγώ. Μου 'δειχνε τα δόντια του, σκέφτηκα να του δείξω κι εγώ τα δικά μου. Το μετάνιωσα όμως, δεν μπορούσα να τα βάλω μαζί του. Μου 'βγαζε τη γλώσσα, ήθελα να του βγάλω κι εγώ τη δική μου. Άλλαξα γνώμη. Αντί για τη γλώσσα έβγαλα τα γάντια μου, τέντωσα τα χέρια να περάσουν πιο εύκολα μέσα μου οι χειμωνιάτικες ηλιαχτίδες του. Ω ναι, αυτή είναι η ζωή μας, μια διαδρομή, μια στάση πριν, χωρίς στάση μετά. Μια διαδρομή που κάθε της εκατοστό αφήνει το σημάδι της επάνω μας, όσο σύντομη κι αν είναι. Μια διαδρομή στο χρόνο που και το δικό μας σημάδι χαράσσεται ανεξίτηλα στα κιτάπια του.
Πριν χρόνια μου έδωσαν τη ζωή χωρίς να με ρωτήσουν, μαζί μ' ένα συμβόλαιο-δώρο "ισόβιο" χωρίς θέση υπογραφής (πώς θα μπορούσε άλλωστε ένα νεογέννητο να υπογράψει) κι έκτοτε η ευθύνη της διατήρησης και της συντήρησης έχει περάσει ολοκληρωτικά και ανεπιστρεπτί σε μένα. Χωρίς δικαίωμα πώλησης από μένα, εξαγοράς από άλλον ή έστω προσωρινής ενοικίασης προς ....αξιοποίησιν. Εγώ το όφελος, εγώ και τη ζημιά. Μου πήρε καιρό να πω "yes I do (agree)".
Πολύ ωραίο κείμενο...
ΑπάντησηΔιαγραφή