Μια βόλτα στο Θησείο. Η επίγευση.

Δεν ήταν καλά ο φίλος μου. Όχι δεν ήταν καθόλου καλά. Αλλά μήπως εγώ ήμουν; Υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλον πως ό,τι κι αν συνέβαινε, εμείς την Κυριακή το πρωί θα πηγαίναμε βόλτα. Πού; Οπουδήποτε. Ήδη από το πρωί του Σαββάτου κόσμος και κοσμάκης είχε ξεχυθεί στους δρόμους της Αθήνας, έτσι έλεγαν τα μαντάτα δεξιά κι αριστερά, έτσι μαθαίναμε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ναι, γιατί όχι, ο καιρός φτιάχνει, να βγούμε απ' τα καβούκια μας. Ανάμεσα στα σχόλια των φίλων μου διάβασα και κάποια για τις ενδυματολογικές επιλογές των δεσποινίδων κατά τη σαββατιάτικη βόλτα τους. "Κακίες" βιάστηκα να πω. Πφ ...άντρες ...τί περιμένεις! Αλλά λίγο πιο κάτω διάβασα άλλα σχόλια από γυναίκες αυτή τη φορά. Και ξαναείπα "κακίες"... πφ ...γυναίκες ...τί περιμένεις.

Η δική μου σαββατιάτικη βόλτα αφορούσε τα ντουλάπια του σπιτιού και κατ' επέκτασιν την επιβίωσή μου. Αλλά όλα με το πάσο μου... Αργά και ήρεμα. Ήταν νωρίς ακόμα και στο σούπερ μάρκετ δεν είχε πολύ κόσμο οπότε μπορούσα να χαζεύω με ηρεμία τα καλούδια του και με ακόμη μεγαλύτερη ηρεμία να κάνω τα ψώνια μου. Ευτυχώς δεν ήταν η εβδομάδα με τα πολλά τα ψώνια αλλά η ενδιάμεση με τα λίγα. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πλέον έχω περιορίσει τις επισκέψεις μου στο σούπερ μάρκετ γιατί όπως πολύ καλά θα ξέρετε πηγαίνουμε για δύο πράγματα και φεύγουμε με δέκα. Ε λοιπόν εγώ κάνω το εξής. Έχω τρεις λίστες με τα χρειαζούμενα, την μακροπρόθεσμη, την κοντοπρόθεσμη και την "δεν μπορεί να περιμένει". Στην πρώτη γράφω τα πράγματα που μπορούν να περιμένουν, αυτά που τα ψωνίζω μία φορά το μήνα. Αυτά που αν δεν έχω το ένα, χρησιμοποιώ κάποιο άλλο, δηλαδή αν δεν έχω μακαρόνια, θα συνοδέψω το κρέας με ρύζι, ή πένες, ή κριθαράκι, κάποιο ζυμαρικό θα έχω διάολε δε γίνεται!!! (προς το παρόν) Στην άλλη αυτά που θα τελειώσουν εν τω μεταξύ, όπως γάλατα (υψηλής παστερίωσης), γιαούρτια, τυρί, κουλουράκια (χωρίς αυτά δεν ζω) παξιμάδια και τέτοια. Στην τρίτη λίστα είναι τα φρούτα και τα λαχανικά. Αυτά τα ψωνίζω κι από τη λαϊκή.

Ήταν ονειρεμένη μέρα, δεν το συζητώ. Το μόνο που με στενοχώρησε ήταν τα φυτά της βεράντας μου που η φετινή ακαταστασία του καιρού, μια πολύ κρύο και μια περισσότερο κρύο μου τα ξέκανε. Ο ένας φύκος μου πάει, καπούτ. Τα κοιτούσα κι έκανα νοερό rearrangement. Αυτό θα κλαδευτεί, άρα στη θέση του μέχρι να μεγαλώσει θα πάει εκείνο, κι αυτό θα πάει κάπου αλλού. Τέτοια σοβαρά πράγματα δηλαδή. Αλλά τα πουλιά λυσσομανούσαν στον απέναντι ευκάλυπτο. Πάψτε μωρέ δεν μπορώ να παρακολουθήσω το πανηγύρι σας. Δεν είμαι στο κατάλληλο mood φέτος.

"Και πού λες να πάμε βόλτα σήμερα;" "Να πάμε στην Κηφισιά;" "Όχι στην Κηφισιά, να πάμε Πόρτο Ράφτη", "ή μάλλον ούτε Πόρτο Ράφτη, να πάρουμε το μετρό ν' ανακατευτούμε με τον κόσμο και να πάμε Θησείο ν' ανακατευτούμε με περισσότερο κόσμο". Ο.κ. φύγαμε.

Ε τώρα αυτός ο κόσμος μας έπεσε λίγο βαρύς. Ο.κ. τί να κάνουμε έτσι είναι ο κόσμος όταν έχει καλό καιρό. Πολύς, ετερόκλητος και ...βαρύς. Και για γέλια και για κλάματα. Αλλά εκείνο που μ' έστειλε κυριολεκτικά αδιάβαστη ήταν το στάιλινγκ των νεαρών κοριτσιών. Ένα στάιλινγκ αδύνατον να περάσει απαρατήρητο. Περίπτωση 1η: Άσπρο παντελόνι μάλλον του σκι (μούφα και καλά του σκι), με άσπρο μπουφάν μάλλον απρέ-σκι με γουνάκι στο γιακά. Μπότες τύπου ugg (μη χέσω) των 12 ευρώ από τη λαϊκή - pas mal - αλλά ροζ βρε κορίτσι μου; Μα ροζ!! Έλεος. Περίπτωση 2η: Εύσωμη νταρντανονταρντάνα κοπελιά με αμάνικο μάλλινο φορεματάκι, σούπερ μίνι, μπότα 10 εκατοστά πάνω από το γόνατο και καλσόν αδιαφανές 500 den. Αν δεν υπάρχουν αυτά τα den στα καλσόν πρέπει να εφευρεθούν για τις πρώτες μέρες της άνοιξης. Είναι ό,τι πρέπει. Περίπτωση 3η: έτερη εύσωμη νταρντανονταρντάνα κοπελιά με μπαλαρίνες και κολάν που από το πολύ τέντωμα κόντευε να γίνει ημιδιαφανές καλσόν, μπουστάκι 10 εκατοστά πάνω από το χαμηλοκάβαλο κολάν, φουλάρι στο λαιμό!!! και ...καπελάκι. Ωχ Νάση σταμάτα τις κακίες επειδή εσύ είσαι ένα σκατό 160 εκατοστά και 52 κιλά όλα κι όλα. Αλλά όλα καλά με τη βόλτα μου που συνεχιζόταν κι οι κακίες μου δεν είχαν τέλος. Πώς δε με διαολόστειλε η παρέα μου απορίας άξιον. Κακίες τύπου "ρε παιδιά δεν έχει μείνει τίποτε απ' την παλιά Ακρόπολη, όλη αναστηλωμένη είναι ρε γμτ μου". Νταξ αυτό δεν ήταν και μεγάλη κακία, η πραγματικότητα ήταν. Πάντως η Ακρόπολή μας είναι το μοναδικό αρχαίο μνημείο σε ολάκερη την Ευρώπη και δεν σηκώνω κουβέντα επ' αυτού. Σιγά μη μου έφερναν κι αντίρρηση.

Η βόλτα πήγαινε προς το τέλος της και είπαμε να τον πιούμε τον ρημαδοκαφέ μας και να την φάμε την ρημαδομηλόπιτά μας. Μη μου δίνετε σημασία, εξαιρετικά όλα. 

Αφού τα χλαπακιάσαμε και λίγο πριν φύγουμε, από το βάθος του πεζόδρομου ερχόταν ένα υπέργηρο ζευγάρι. Εκείνος με τρεμάμενα βήματα, μπορεί 90 χρονών μπορεί και περισσότερο. Εκείνη το ίδιο αλλά πιο στιβαρή, τον κρατούσε από το χέρι και στο άλλο της είχε το μπαστούνι του. Ναι το δικό του μπαστούνι. Εκείνος καλοντυμένος, εκείνη κομψοτάτη αλλά τις σιλικόνες στο πρόσωπο τις είχε κάνει προ αμνημονεύτων ετών. Δεν πειράζει δικαίωμά της. Μας πλησιάζουν διστακτικά και μας ρωτούν "Μήπως θα φύγετε;" "Ναι θα φύγουμε". "Α ωραία να περιμένουμε τότε εδώ", "Όχι καλέ μην περιμένετε όρθιοι, καθίστε μέχρι να πληρώσουμε, για όνομα του Θεού". Κι άρχισαν τα ευχαριστώ και τα παρακαλώ και τί ευγενικοί που είστε και ξαναμανά ευχαριστώ και μα τί λέτε τώρα, για όνομα του θεού.

Και τότε η κυρία τραβάει την καρέκλα και λέει στον άντρα της που στεκόταν λίγο πιο πέρα "Έλα ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, έλα να κάτσουμε μέχρι να φύγουν τα ευγενέστατα αυτά παιδιά, έλα εδώ προσεκτικά".

Από εκείνη τη στιγμή και για μερικά χρόνια μου φαίνεται ακόμη εγώ θα προχωρώ στο δρόμο και θα λέω "Έλα ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ", θα κοιμάμαι θα ξυπνάω και θα λέω "Έλα ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ". Δεν με νοιάζει τίποτα μα τίποτα. Όλα θα γίνουν, τα πάντα θα γίνουν το ξέρω. Μπορώ να γίνω ενενήντα χρονών, μπορώ να γίνω ενενήντα χρονών και όρθια σαν την κυρία; Μπορώ να γίνω 90 ΧΡΟΝΩΝ και να εξακολουθεί κάποιος να μου λέει "ΕΛΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ"; Μπορώ να είμαι 
90 ΧΡΟΝΩΝ και να υπάρχει κάποιος να του πω κι εγώ με τη σειρά μου 
"ΕΛΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ";; Αυτό, αυτό μόνο*.

Με αυτήν την επίγευση γύρισα σπίτι μου το απόγευμα. Και μ' αυτήν την επίγευση θα ξεκινήσω την βδομάδα μου αύριο. Κι αυτή η  επίγευση είναι τόσο μα τόσο έντονη που έχω ήδη ξεχάσει ότι σκόνταψα σε σκουριασμένο σίδερο που προεξείχε από την άκρη του πεζοδρομίου ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟ ΠΛΑΪ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ κι έσκισα το παπούτσι μου. Παπούτσι αγορασμένο τον καλό καιρό, άρα τα 'χει τα λεφτάκια του και τώρα πια εντελώς κατεστραμμένο. Ακριβά την πλήρωσα αυτή τη βόλτα αλλά άμα υπάρχει αγάπη....


* 'Νταξ και μια ελεύθερη χώρα θα ήθελα αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. 
Άμα υπάρχει αγάπη!!!

Πρωκτογενές πλεόνασμα (εντός τριετίας)

Αγαπητό μου ημερολόγιο θα σε στενοχωρήσω πάλι.

Ξέρω ότι με το που συνδέθηκα στο μοντουλάκι που λέει "νέα ανάρτηση" χάρηκες που θα γράψω κάτι νέο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα (από προχθές). Βέβαια μπορεί και να είπες "ώχου νάτη πάλι με τα παλαβά της" αλλά σε διαβεβαιώ πως αν νομίζεις ότι οι δικές μου σκέψεις κι εμπειρίες είναι παλαβές δεν ξέρεις τί σου γίνεται. Σε προκαλώ και σου προτείνω να παρακολουθείς ευλαβικά τις δηλώσεις του κου Σόιμπλε.

Αγαπητό μου ημερολόγιο σήμερα θα ξαναγράψω - για να το εμπεδώσουμε - για κάτι που όλοι ξέρουμε, όλοι κάνουμε αλλά οι περισσότεροι από εμάς δεν μιλάμε γι'αυτό ευθέως παρά μόνο ως αργκό και που συνήθως χρησιμοποιούμε το ρήμα ως προτροπή προς τον κο Νταλάρα (το Γιώργο) ο οποίος δυστυχώς δεν μας την έκανε τη χάρη αλλά μπορεί να το κάνει από εδώ και μπρος ενισχύοντας την εθνική προσπάθεια για πλεονάσματα. Και δεδομένου ότι αυτός ο κύριος τα 'χει κάνει τα κουμάντα του για να καλοζήσει, είμαι σίγουρη πως θα έχει περίσσευμα. Το προϊόν της ενέργειας που θα περιγράψω παρακάτω αλλά όλοι έχετε υποψιαστεί ποιό είναι το χρησιμοποιούμε και ως βρισιά (συνήθως το ουσιαστικό στον πληθυντικό ως περιγραφικό ή δίκην αυτοκριτικής). Κακώς γιατί αυτό το προϊόν στο μέλλον θ' αποδειχτεί πολύ χρήσιμο. Το είπε ο Σόιμπλε αλλά μη μου δίνετε και πολλή σημασία γιατί μπορεί να μην άκουσα πολύ καλά. Μάλλον τα καλοPSIμένα προϊόντα που τρώω ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΑΚΟΗ.

Αυτό λοιπόν άλλοι το 'χουν εύκολο, άλλοι δύσκολο κι άλλοι έτσι κι έτσι. Κάποιοι θέλουν μόνο καφέ για να το παράγουν, κάποιοι και τσιγάρο. Υπάρχουν άνθρωποι που τη διαδικασία παραγωγής την συνοδεύουν με κάποιο ανάγνωσμα γνωστό και ως "του κώλου το ανάγνωσμα" κι άλλοι βρίσκονται σ' αυτή την διαδικασία μην κάνοντας τίποτα απολύτως, πέραν της συγκεκριμένης προσπάθειας δηλαδή. Αλλά όλοι επιζητούμε την μοναξιά στη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος - όσο κοινωνικά όντα κι αν είμαστε - και μάλιστα αυτό το χρονικό διάστημα ποικίλλει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Επίσης όλοι έχουμε υπάρξει αυτήκοοι μάρτυρες των καταπληκτικών ηχητικών εφέ που παράγονται ως προεόρτια ή ως προειδοποίηση ότι "αν δεν πας τώρα εκεί που πρέπει θα τα κάνεις πάνω σου κι όχι από φόβο". Και δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει βλαστημίσει την ώρα και τη στιγμή που δεν χρησιμοποιεί αποκλειστικά και μόνο το αυτοκίνητό του αλλά το παίζει πού και πού "εναλλακτικός" και χρησιμοποιεί κι άλλα μέσα μεταφοράς, δημόσια αυτή τη φορά. Γιατί άλλο η δική σου κι άλλο του άλλου. Ο καθείς και η μύτη του. Ξέρετε ισχύει ότι και με τα αρώματα. Εμείς λουζόμαστε με δαύτα, δεν τα μυρίζουμε όμως γιατί τα 'χουμε συνηθίσει, οι άλλοι όμως ξέρουν πριν πόση ώρα μπήκαμε στο ασανσέρ, σε ποιόν όροφο κατεβήκαμε και γιατί. Όλοι όμως συμφωνούμε - από μέσα μας όμως - ότι αυτή η διαδικασία και κυρίως το επιτυχές αποτέλεσμά της έχει - δικαίως - κατακτήσει μια περίοπτη θέση στη λίστα των μεγάλων απολαύσεων. 

Το εκ του επιτυχούς αποτελέσματος παραγόμενο προϊόν θα μπορούσε να είναι πλεονασματικό σε τρία χρόνια κάτω από άλλες συνθήκες. Υπό τις παρούσες όμως - λυπάμαι πολύ -  θα ήμαστε αναγκασμένοι να το αποξηραίνουμε και μετά να το τρώμε 
για να επιβιώσουμε. Άρα πολύ φοβάμαι ότι οι ελπίδες του κου Σόιμπλε για πλεονάσματα 
θ' αποδειχθούν φρούδες.  

Γιατί ναι μεν παξιμάδια θα παράξουμε μπόλικα αλλά δεν θα μπορέσουμε δυστυχώς να τα συσσωρεύσουμε ούτε πρωτογενώς ούτε δευτερογενώς γιατί θα χρειαστεί να τα τρώμε.

Τώρα ακούω από την τηλεόραση η οποία παίζει στο καθιστικό στο γάμο του καραγκιόζη, ένα πολύ μεγάλο σκατό* να μιλάει σε άλλα συσκατά του, αν θέλετε λοιπόν κε Σόιμπλε μαζέψτε αυτά κι εξυπηρετηθείτε. Μην ανησυχείτε για το μέλλον, θα έχετε ήδη καταλάβει ότι στην ελληνική βουλή....

...ΣΚΑΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ... 

*μιλούσε ο Σκατολουκάς ο αρχηγός τους.

GRAB A MOP!

Μέρες τώρα πνίγομαι. Μέρες τώρα διαλύομαι. Μέρες τώρα αναλύω πρώτα 
απ' όλα μένα την ίδια. Πάει καιρός που ψάχνω, πάει καιρός που ψάχνομαι.
Τη μια χαρούμενη, την άλλη λυπημένη. Χθες με νεύρα, σήμερα αφασία σκέτη. Αύριο ποιός ξέρει η μέρα τί θα φέρει; Σταμάτησα να διαβάζω για το παρελθόν, σταμάτησα ν' αγωνιώ για το παρόν, σταμάτησα να ψυχανεμίζομαι το μέλλον. Γιατί για να το προβλέψω, δεν έχω το χάρισμα καρδιά μου. Χρόνια ολόκληρα πλάνα κοντινά  τραβούσα στη ζωή μου, σχέδια επί χάρτου για λίγο μακρύτερα, μια βάρκα που την έλεγαν "Ελπίδα" είχα καβάτζα για το άγνωστο πιο μακρινό μέλλον μου. Ούτε για μια στιγμή δεν σκεφτόμουν πως ίσως δεν έχω μέλλον, ποτέ δεν μ' απασχόλησε αν θα ζω κι αύριο. Έχω δεν έχω μέλλον, ζω είτε δεν ζω αύριο, δεν το ξέρω, δεν θέλω να το μάθω, ο θάνατος είναι τυχαίο γεγονός, μπορεί ναι, μπορεί όχι, η ζωή όμως είναι εδώ και τώρα, κάθε στιγμή της ατμός ανεπιστρεπτί. Ειδικά η δική μου ζωή καθόλου τυχαίο γεγονός, αντιθέτως, προγραμματισμένο γεγονός, τελέσφορη προσπάθεια της μαμάς και του μπαμπά καμιά δεκαριά χρόνια μετά την πρώτη επιτυχημένη σπορά άλλης κόρης κι αφού μεσολάβησε ένας απόγονος που χάθηκε όμως πριν γεννηθεί, αρσενικός κατά γένος. Κι αν υποθέσουμε πως θα παιχτεί το καλό σενάριο ότι δηλαδή θα ζω και θα βασιλεύω οφείλω να είμαι έτοιμη γι' αυτό. Όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Όλοι. Άρα κι εγώ. Μέχρι τότε όμως τα κοτσύφια, κάθε χρόνο την ίδια εποχή, πιστά στο ραντεβού τους στον απέναντι ευκάλυπτο θα μου θυμίζουν την κυκλική τροχιά των γεγονότων, την αδιανόητη για τον κοινό νου και το ανθρώπινο μέτρο υφή του χρόνου που σαν δίχτυ ασφαλείας κρατάει τη συνοχή του σύμπαντος άρα και τη δική μας. Στην περιορισμένη γήινη αντίληψή μας αυτό το λέμε βαρύτητα.

Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Αναλύω άρα είμαι. Πνίγομαι άρα ζω. 

"Η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να είναι μια συντηρητική κοινωνία. 
Αυτό δεν μπορεί ν' αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη, μόνο και μόνο 
επειδή δεν αντέχουμε αυτό που βιώνουμε σήμερα. Γι' αυτό μην σας εντυπωσιάζουν οι δημοσκοπήσεις. Και πάλι καλά να λέτε. Ο νεοσυντηρητισμός των παλαιοψηφοφόρων του δικομματισμού είναι ακόμα κυρίαρχος αλλά το γεγονός πως το κυβερνόν κόμμα δεν τους δίνει πια άλλοθι για να θεωρούν τους εαυτούς τους "προοδευτικούς" είναι μια θετική εξέλιξη. Μέχρι νεωτέρας λοιπόν. Βέβαια αρκετοί από αυτούς θ' αναζητήσουν "άλλοθι" αλλού. Κι επειδή "έξις δευτέρα φύσις", όσο "αναζητείται άλλοθι" κι όχι καινούργια κοινωνία μην περιμένετε ν' αλλάξει τίποτε ουσιαστικό".

Αυτά έγραψα σήμερα στο προφίλ μου στο facebook και είναι ο τρόπος που προσωπικά αντιλαμβάνομαι το σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι, για την ακρίβεια ...μη γίγνεσθαι τίποτε που να αποτελεί σημαντική αλλαγή ή ανατροπή. Δεν κατηγορώ την κοινωνία που είναι συντηρητική επειδή εγώ δεν είμαι ή έτσι μου αρέσει να πιστεύω. Σε αυτό είμαι σίγουρη πως κάπου θα έχω φταίξει, δεν ξέρω πού ακριβώς, αλλά αν το ψάχνω είναι για να μπορώ να διορθώσω τα μη πεπραγμένα μου με πράξεις που όταν κι εφόσον χρειαστεί θα κάνουν πιο σωστά τη δουλειά που μου αναλογεί. Πρέπει όμως να γυρίσω πίσω να πάρω μέρα μέρα τα τελευταία χρόνια, πρέπει να καταλάβω τί συνέβη και φτάσαμε ως εδώ, πρέπει να αναλύσω, να διαλύσω, να αποδομήσω, να γκρεμίσω, να δυσαρεστήσω, να νευριάσω και να δεχθώ τ' ανάποδα από τους "άλλους" που καθόλου περιπαιχτικά ή ειρωνικά ή διχαστικά δεν τους ονομάζω έτσι, αλλά, πώς να το κάνουμε, είναι οι "άλλοι" κι εγώ είμαι "εγώ". Δεν ήρθε η ώρα όλοι "εμείς" να είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα να είμαστε. Δεν μπορώ να είμαι "με όλους" πρέπει να ξέρω ποιά χέρια θα πιάσω εγώ και ποιά άλλα χέρια θα πιάσουν τα δικά μου αν χρειαστεί, κάποιοι θα είμαστε εδώ και κάποιοι παραπέρα. Δεν γίνεται ακόμα, απλά δεν γίνεται.

Στις βουτιές που κάνω στο παρελθόν εδώ κι αρκετό καιρό τώρα όταν διαρκώς σκέπτομαι μόνη μου και συσκέπτομαι πάλι μόνη μου βλέπω ακριβώς αυτήν την κοινωνία να έχει απαυδήσει όχι από φτώχεια - αυτό δεν αντιλήφθηκα ποτέ να την πειράζει στο παρελθόν ιδιαίτερα, είχε μάθει στα λίγα, δεν ήταν αυτό το πιο σημαντικό πρόβλημά της - αλλά από ένα ανελέητο κυνηγητό για όσα πίστευε, για όσα ήλπιζε, για όσα λαχταρούσε. Είχε αγανακτίσει όχι επειδή δεν είχε να φάει, αλλά από τις διχαστικές νοοτροπίες που καλλιεργούνταν επιμελώς κι επικρατούσαν τελικώς σε μικρά κομμάτια της κοινωνίας, είν' αλήθεια. Μικρά αλλά καίρια και καθοριστικά. Δεν υπήρχε ελευθερία κι ούτε και δημοκρατία. Υπήρχαν κωδικές ονομασίες για αυτονόητα αλλά απαγορευμένα. Υπήρχαν σύμβολα, υπήρχαν σήματα ακατανόητα σε μένα που καθώς ήμουν μικρούλα πολύ, έβλεπα χειρονομίες γεμάτες νοήματα κι άκουγα φθόγγους γεμάτους υπονοούμενα. Μια αδελφή που τη βάφτισαν Αναστασία αλλά η μαμά δεν ήθελε με τίποτα να την φωνάζουν Νατάσσα ως χαϊδευτικό. "Αυτό είναι ρώσικο όνομα, θα μας χώσουν φυλακή, πώς θέλεις να φωνάζω το παιδί Νατάσσα στην πλατεία; Ό,τι άλλο χαϊδευτικό θέλεις". Κι έτσι το χαϊδευτικό όνομα αυτής "Νταίζη", καμία σχέση, αλλά και Φροξιλάνθη να έλεγε ο μπαμπάς, η μαμά θα συμφωνούσε, αλλά όχι Νατάσα, όχι Ελευθερία, όχι Ελπίδα, όχι το 'να, όχι τ' άλλο. Η αδελφή μεγάλωσε και κουβαλώντας το χαριτωμένο ονοματάκι της που δεν περνούσε πουθενά απαρατήρητο, θέλησε να πάει ταξιδάκι αναψυχής στα εξωτερικά με γκρουπ αλλά διαβατήριο γιοκ, ο μπαμπάς είχε φάκελο αλλά είχαμε και οικογενειακό φίλο τον κο Στάθη που μας έκανε επισκέψεις κι η μαμά μ' έστελνε για πορτοκαλάδες στον μπακάλη και "μη δεις κάποιον με γκαμπαρντίνα και καπέλο, μη τον κοιτάξεις, μόνο έλα και πες μας". Αυτός ο τρομερός εχθρός που έμπαινε σπίτι μας δεν ήταν άλλος από τον Στάθη Παναγούλη. Αυτά κι άλλα πολλά σημάδεψαν κάπως την τρυφερή παιδική μου ηλικία φανταστείτε άλλων παιδιών που οι γονείς τους φυλακίστηκαν, ενώ οι δικοί μου όχι, που οι γονείς τους βασανίστηκαν, ενώ οι δικοί μου πάλι όχι ευτυχώς. Και ποιός το χέζει το διαβατήριο της αδελφής, σκασίλα της για τις Λόντρες και τα Παρίσια.

Αυτά βέβαια ούτε κατά δισεκατομμυριοστό του δισεκατομμυριοστού δεν αποδίδουν τα πέτρινα χρόνια απ' τα οποία έχω κάποιες ελάχιστες μνήμες εγώ, ούτε φυσικά κάποια άλλα ακόμα πιο πέτρινα που δεν έχω μνήμες προσωπικά αλλά έχω διηγήσεις κι ακούσματα. Από πρώτο χέρι παρακαλώ. Εξάλλου η ιστορία πια έχει γραφτεί, κάτι διορθώσεις εκκρεμούν, και κανένας συνωστισμός δεν πρόκειται ν' αλλάξει τον ρου της.

Ωστόσο εκείνο που ήθελα να πω αλλά δεν το είπα ακόμη γιατί το 'χω το κουσούρι να πλατειάζω και να φλυαρώ, είναι πως οι άνθρωποι έσκαγαν τότε. Κι έσκαγαν κι αργότερα. Κι αυτό κάποια στιγμή άρχισε ν' αλλάζει. Κι ήταν τόσο σημαντικό, τόσο ανέλπιστο, τόσο τέλειο, τόσο πρωτόγνωρο να μπορείς να μιλάς ελεύθερα χωρίς να φοβάσαι μήπως βρεθείς στη φυλακή. Να μπορείς να σκέφτεσαι δυνατά χωρίς να τρέμεις τον θυρωρό, τον περιπτερά κι εν τέλει ...τον γαλατά. Ναι, αυτό ήταν το γλυκό το πιοτό της αμαρτίας. Και φυσικά υπήρχαν δουλειές, υπήρχαν περισσότερα χρήματα, κανείς δεν ρώτησε πώς, κανείς δεν ρώτησε γιατί. Αλλά κι αν ρωτούσε θα του έλεγαν; Όχι βέβαια, δεν θα του έλεγαν πως έτσι εξαγοράζουν την ψήφο του, ούτε πως "ό,τι φάτε, ό,τι πιείτε, κι ό,τι αρπάξει ο κώλος σας" μη σας νοιάζει τί θα γίνουν οι επόμενες γενιές. Έλα όμως που σε μια απ' αυτές τις επόμενες γενιές ανήκω κι εγώ. Και παρότι πολύ σκληρή για να πεθάνω, δεν είμαι ούτε πολύ νέα για να 'μαι σκληρή, ούτε πολύ μεγάλη για να πεθάνω. Είμαι τσακ στη μέση. Και δεν αντέχω, σας τ' ομολογώ. Αν προσπαθώ να εξηγήσω τα καθέκαστα είναι για να θωρακίσω τον εαυτό μου από το σαράκι της βιασύνης και της απογοήτευσης.

Στον καναπέ δεν κάθομαι πια, μόνο σε καρέκλα, ευθυτενής γιατί έχω και το αυχενικό μου, αλλά δεν κατηγορώ κανέναν άλλον που επιλέγει να καθίσει. Ξέρω πως αυτό δεν θα είναι για πολύ αφού "τ' αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη", έτσι λένε. Δεν θα βρίσω, δεν θα εξοργιστώ, δεν θα καμωθώ πως μόνο εγώ, άντε και πέντ' έξι άλλοι ακόμα, καταλαβαίνω τί γίνεται. Έλεγα λοιπόν το πρωί και το ξαναλέω και τώρα, πρώτα απ' όλα για να τ' ακούσω εγώ, ότι είναι λάθος να μας εντυπωσιάζουν οι δημοσκοπήσεις. Αν περιμένουμε κάτι διαφορετικό απ' αυτό που μπορεί η ζωή τούτη τη στιγμή να μας δώσει πάλι λάθη θα κάνουμε. Ο νεοσυντηρητισμός των παλαιοψηφόρων του δικομματισμού είναι ακόμα κυρίαρχος αλλά το γεγονός πως το κυβερνόν κόμμα δεν τους δίνει πια άλλοθι για να θεωρούν τους εαυτούς τους "προοδευτικούς" είναι μια θετική εξέλιξη. Ναι, κατά τη γνώμη μου το ΠΑΣΟΚ βάφτισε "προοδευτικούς" ανθρώπους που δεν ήσαν έτοιμοι για να γίνουν. Δεν φταίνε, φτάνει πια όλο το ανάθεμα σ' αυτούς (το ξέρω πρώτη εγώ το 'χω κάνει, τ' ομολογώ), το παρελθόν φυγείν αδύνατον ας κοιτάξουμε λιγουλάκι το μέλλον, το πολύ κοντινό, το αύριο. Ναι το ΠΑΣΟΚ καπηλεύτηκε συνθήματα, ιδέες, αξίες, ιδανικά που τα παράχωνε για να βουλώσει τα κενά της υποτιθέμενης δικής του τρύπιας ψευτοϊδεολογίας. Τί να κάνουμε όμως; Είχε έρθει η ώρα του. Όλα οδηγούσαν εκεί. Τώρα πια όμως αυτό το "άλλοθι" μπάζει όχι απλώς νερά, όλους τους ωκεανούς του πλανήτη μπάζει. Δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση αυτών των ανθρώπων που όλοι τους κατηγορούμε τώρα πια, δεν τολμώ να διανοηθώ τί περνάει από το μυαλό τους και πώς νιώθουν όταν κι αν στέκονται οι ίδιοι με τους εαυτούς τους και ρωτάει ο ένας τον άλλον κι απάντηση δεν παίρνει: "κι εγώ, τί είμαι τώρα εγώ; αριστερός δεν είμαι, δεξιός δεν είμαι, τί είμαι γαμώ το κέρατό μου;"

Και καθώς διαχωριστικές γραμμές δεν υπάρχουν, όλα έχουν γίνει σάλα-τραπεζαρία ένα, πουρές από φθηνή πατάτα, κάτι ακρούλες ξεχωρίζουν και γνέφουν ελκυστικά κι αν δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι κι αν δεν σου αρέσει ο πουρές γιατί δεν ξεχωρίζεις πια τα υλικά του στρέφεσαι προς τα εκεί. Καμένη η μια ακρούλα, χρυσή η άλλη, ψωμωμένη κάποια πάρα πέρα. Λούκα εδώ, Χάρης εκεί.... όχι σας προκαλώ ελάτε στη θέση τους.

Τους κατανοώ αλλά τους θερμοπαρακαλώ ν' αποφασίσουν τί είναι. Τί θέλουν να είναι, να πάρουν θέση, όποια θέση αλλά να ξέρουμε κι εμείς οι "άλλοι" τί έχουμε ν' αντιπαλέψουμε. Να βρούμε τα επιχειρήματά μας, τα όπλα μας. Δεν είμαστε όλοι "μια ωραία ατμόσφαιρα", δεν ήμασταν ποτέ, δεν θα γίνουμε τώρα. Γιατί αυτό είναι κακό;

Μήπως αυτό είναι ένα άλλο "άλλοθι", δικό μας αυτή τη φορά, εμάς των άλλων που τάχα "καταλαβαίνουμε καλύτερα"; Μήπως πέφτουμε στη λούμπα του

"όλα ή τίποτα", της προσκοπικής μαλακίας "όλοι για έναν, κι ένας για όλους", ή του βουκολικού "κράτα με να σε κρατώ ν' ανεβούμε το βουνό"; Στον καναπέ δεν κάθομαι, ήσυχη δεν κάθομαι, μυστήριο τρένο είμαι όμως και πολλές φορές δεν μ' αρέσει ο διπλανός μου. Και λοιπόν;

Ε λοιπόν, δεν στενοχωριέμαι για τα παραπάνω, δεν απογοητεύομαι από τα παραπάνω. Προσπαθώ να εξηγήσω τα παραπάνω. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα αλλά γεγονός είναι πώς μια βιασύνη την έχω. Γι' αυτό σηκωθείτε πάνω γαμώ το κέρατό μου να πιάσουμε δουλειά πριν είναι αργά!!

* τα παραπάνω έγραψα προτού μάθω για τον μίνι ανασχηματισμό όπου τώρα πια θα έχουμε δια βίου υπανάπτυξη, καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας κι εξευτελισμού της ναυτιλίας όπως και φορμαλιστική, καθωσπρεπική αναμόρφωση της μαθησιακής διαδικασίας προς την τεχνοκρατική επιμόρφωση και γνώση.