Μια βόλτα στο Θησείο. Η επίγευση.

Δεν ήταν καλά ο φίλος μου. Όχι δεν ήταν καθόλου καλά. Αλλά μήπως εγώ ήμουν; Υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλον πως ό,τι κι αν συνέβαινε, εμείς την Κυριακή το πρωί θα πηγαίναμε βόλτα. Πού; Οπουδήποτε. Ήδη από το πρωί του Σαββάτου κόσμος και κοσμάκης είχε ξεχυθεί στους δρόμους της Αθήνας, έτσι έλεγαν τα μαντάτα δεξιά κι αριστερά, έτσι μαθαίναμε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ναι, γιατί όχι, ο καιρός φτιάχνει, να βγούμε απ' τα καβούκια μας. Ανάμεσα στα σχόλια των φίλων μου διάβασα και κάποια για τις ενδυματολογικές επιλογές των δεσποινίδων κατά τη σαββατιάτικη βόλτα τους. "Κακίες" βιάστηκα να πω. Πφ ...άντρες ...τί περιμένεις! Αλλά λίγο πιο κάτω διάβασα άλλα σχόλια από γυναίκες αυτή τη φορά. Και ξαναείπα "κακίες"... πφ ...γυναίκες ...τί περιμένεις.

Η δική μου σαββατιάτικη βόλτα αφορούσε τα ντουλάπια του σπιτιού και κατ' επέκτασιν την επιβίωσή μου. Αλλά όλα με το πάσο μου... Αργά και ήρεμα. Ήταν νωρίς ακόμα και στο σούπερ μάρκετ δεν είχε πολύ κόσμο οπότε μπορούσα να χαζεύω με ηρεμία τα καλούδια του και με ακόμη μεγαλύτερη ηρεμία να κάνω τα ψώνια μου. Ευτυχώς δεν ήταν η εβδομάδα με τα πολλά τα ψώνια αλλά η ενδιάμεση με τα λίγα. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πλέον έχω περιορίσει τις επισκέψεις μου στο σούπερ μάρκετ γιατί όπως πολύ καλά θα ξέρετε πηγαίνουμε για δύο πράγματα και φεύγουμε με δέκα. Ε λοιπόν εγώ κάνω το εξής. Έχω τρεις λίστες με τα χρειαζούμενα, την μακροπρόθεσμη, την κοντοπρόθεσμη και την "δεν μπορεί να περιμένει". Στην πρώτη γράφω τα πράγματα που μπορούν να περιμένουν, αυτά που τα ψωνίζω μία φορά το μήνα. Αυτά που αν δεν έχω το ένα, χρησιμοποιώ κάποιο άλλο, δηλαδή αν δεν έχω μακαρόνια, θα συνοδέψω το κρέας με ρύζι, ή πένες, ή κριθαράκι, κάποιο ζυμαρικό θα έχω διάολε δε γίνεται!!! (προς το παρόν) Στην άλλη αυτά που θα τελειώσουν εν τω μεταξύ, όπως γάλατα (υψηλής παστερίωσης), γιαούρτια, τυρί, κουλουράκια (χωρίς αυτά δεν ζω) παξιμάδια και τέτοια. Στην τρίτη λίστα είναι τα φρούτα και τα λαχανικά. Αυτά τα ψωνίζω κι από τη λαϊκή.

Ήταν ονειρεμένη μέρα, δεν το συζητώ. Το μόνο που με στενοχώρησε ήταν τα φυτά της βεράντας μου που η φετινή ακαταστασία του καιρού, μια πολύ κρύο και μια περισσότερο κρύο μου τα ξέκανε. Ο ένας φύκος μου πάει, καπούτ. Τα κοιτούσα κι έκανα νοερό rearrangement. Αυτό θα κλαδευτεί, άρα στη θέση του μέχρι να μεγαλώσει θα πάει εκείνο, κι αυτό θα πάει κάπου αλλού. Τέτοια σοβαρά πράγματα δηλαδή. Αλλά τα πουλιά λυσσομανούσαν στον απέναντι ευκάλυπτο. Πάψτε μωρέ δεν μπορώ να παρακολουθήσω το πανηγύρι σας. Δεν είμαι στο κατάλληλο mood φέτος.

"Και πού λες να πάμε βόλτα σήμερα;" "Να πάμε στην Κηφισιά;" "Όχι στην Κηφισιά, να πάμε Πόρτο Ράφτη", "ή μάλλον ούτε Πόρτο Ράφτη, να πάρουμε το μετρό ν' ανακατευτούμε με τον κόσμο και να πάμε Θησείο ν' ανακατευτούμε με περισσότερο κόσμο". Ο.κ. φύγαμε.

Ε τώρα αυτός ο κόσμος μας έπεσε λίγο βαρύς. Ο.κ. τί να κάνουμε έτσι είναι ο κόσμος όταν έχει καλό καιρό. Πολύς, ετερόκλητος και ...βαρύς. Και για γέλια και για κλάματα. Αλλά εκείνο που μ' έστειλε κυριολεκτικά αδιάβαστη ήταν το στάιλινγκ των νεαρών κοριτσιών. Ένα στάιλινγκ αδύνατον να περάσει απαρατήρητο. Περίπτωση 1η: Άσπρο παντελόνι μάλλον του σκι (μούφα και καλά του σκι), με άσπρο μπουφάν μάλλον απρέ-σκι με γουνάκι στο γιακά. Μπότες τύπου ugg (μη χέσω) των 12 ευρώ από τη λαϊκή - pas mal - αλλά ροζ βρε κορίτσι μου; Μα ροζ!! Έλεος. Περίπτωση 2η: Εύσωμη νταρντανονταρντάνα κοπελιά με αμάνικο μάλλινο φορεματάκι, σούπερ μίνι, μπότα 10 εκατοστά πάνω από το γόνατο και καλσόν αδιαφανές 500 den. Αν δεν υπάρχουν αυτά τα den στα καλσόν πρέπει να εφευρεθούν για τις πρώτες μέρες της άνοιξης. Είναι ό,τι πρέπει. Περίπτωση 3η: έτερη εύσωμη νταρντανονταρντάνα κοπελιά με μπαλαρίνες και κολάν που από το πολύ τέντωμα κόντευε να γίνει ημιδιαφανές καλσόν, μπουστάκι 10 εκατοστά πάνω από το χαμηλοκάβαλο κολάν, φουλάρι στο λαιμό!!! και ...καπελάκι. Ωχ Νάση σταμάτα τις κακίες επειδή εσύ είσαι ένα σκατό 160 εκατοστά και 52 κιλά όλα κι όλα. Αλλά όλα καλά με τη βόλτα μου που συνεχιζόταν κι οι κακίες μου δεν είχαν τέλος. Πώς δε με διαολόστειλε η παρέα μου απορίας άξιον. Κακίες τύπου "ρε παιδιά δεν έχει μείνει τίποτε απ' την παλιά Ακρόπολη, όλη αναστηλωμένη είναι ρε γμτ μου". Νταξ αυτό δεν ήταν και μεγάλη κακία, η πραγματικότητα ήταν. Πάντως η Ακρόπολή μας είναι το μοναδικό αρχαίο μνημείο σε ολάκερη την Ευρώπη και δεν σηκώνω κουβέντα επ' αυτού. Σιγά μη μου έφερναν κι αντίρρηση.

Η βόλτα πήγαινε προς το τέλος της και είπαμε να τον πιούμε τον ρημαδοκαφέ μας και να την φάμε την ρημαδομηλόπιτά μας. Μη μου δίνετε σημασία, εξαιρετικά όλα. 

Αφού τα χλαπακιάσαμε και λίγο πριν φύγουμε, από το βάθος του πεζόδρομου ερχόταν ένα υπέργηρο ζευγάρι. Εκείνος με τρεμάμενα βήματα, μπορεί 90 χρονών μπορεί και περισσότερο. Εκείνη το ίδιο αλλά πιο στιβαρή, τον κρατούσε από το χέρι και στο άλλο της είχε το μπαστούνι του. Ναι το δικό του μπαστούνι. Εκείνος καλοντυμένος, εκείνη κομψοτάτη αλλά τις σιλικόνες στο πρόσωπο τις είχε κάνει προ αμνημονεύτων ετών. Δεν πειράζει δικαίωμά της. Μας πλησιάζουν διστακτικά και μας ρωτούν "Μήπως θα φύγετε;" "Ναι θα φύγουμε". "Α ωραία να περιμένουμε τότε εδώ", "Όχι καλέ μην περιμένετε όρθιοι, καθίστε μέχρι να πληρώσουμε, για όνομα του Θεού". Κι άρχισαν τα ευχαριστώ και τα παρακαλώ και τί ευγενικοί που είστε και ξαναμανά ευχαριστώ και μα τί λέτε τώρα, για όνομα του θεού.

Και τότε η κυρία τραβάει την καρέκλα και λέει στον άντρα της που στεκόταν λίγο πιο πέρα "Έλα ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, έλα να κάτσουμε μέχρι να φύγουν τα ευγενέστατα αυτά παιδιά, έλα εδώ προσεκτικά".

Από εκείνη τη στιγμή και για μερικά χρόνια μου φαίνεται ακόμη εγώ θα προχωρώ στο δρόμο και θα λέω "Έλα ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ", θα κοιμάμαι θα ξυπνάω και θα λέω "Έλα ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ". Δεν με νοιάζει τίποτα μα τίποτα. Όλα θα γίνουν, τα πάντα θα γίνουν το ξέρω. Μπορώ να γίνω ενενήντα χρονών, μπορώ να γίνω ενενήντα χρονών και όρθια σαν την κυρία; Μπορώ να γίνω 90 ΧΡΟΝΩΝ και να εξακολουθεί κάποιος να μου λέει "ΕΛΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ"; Μπορώ να είμαι 
90 ΧΡΟΝΩΝ και να υπάρχει κάποιος να του πω κι εγώ με τη σειρά μου 
"ΕΛΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ";; Αυτό, αυτό μόνο*.

Με αυτήν την επίγευση γύρισα σπίτι μου το απόγευμα. Και μ' αυτήν την επίγευση θα ξεκινήσω την βδομάδα μου αύριο. Κι αυτή η  επίγευση είναι τόσο μα τόσο έντονη που έχω ήδη ξεχάσει ότι σκόνταψα σε σκουριασμένο σίδερο που προεξείχε από την άκρη του πεζοδρομίου ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟ ΠΛΑΪ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ κι έσκισα το παπούτσι μου. Παπούτσι αγορασμένο τον καλό καιρό, άρα τα 'χει τα λεφτάκια του και τώρα πια εντελώς κατεστραμμένο. Ακριβά την πλήρωσα αυτή τη βόλτα αλλά άμα υπάρχει αγάπη....


* 'Νταξ και μια ελεύθερη χώρα θα ήθελα αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. 
Άμα υπάρχει αγάπη!!!