GRAB A MOP!

Μέρες τώρα πνίγομαι. Μέρες τώρα διαλύομαι. Μέρες τώρα αναλύω πρώτα 
απ' όλα μένα την ίδια. Πάει καιρός που ψάχνω, πάει καιρός που ψάχνομαι.
Τη μια χαρούμενη, την άλλη λυπημένη. Χθες με νεύρα, σήμερα αφασία σκέτη. Αύριο ποιός ξέρει η μέρα τί θα φέρει; Σταμάτησα να διαβάζω για το παρελθόν, σταμάτησα ν' αγωνιώ για το παρόν, σταμάτησα να ψυχανεμίζομαι το μέλλον. Γιατί για να το προβλέψω, δεν έχω το χάρισμα καρδιά μου. Χρόνια ολόκληρα πλάνα κοντινά  τραβούσα στη ζωή μου, σχέδια επί χάρτου για λίγο μακρύτερα, μια βάρκα που την έλεγαν "Ελπίδα" είχα καβάτζα για το άγνωστο πιο μακρινό μέλλον μου. Ούτε για μια στιγμή δεν σκεφτόμουν πως ίσως δεν έχω μέλλον, ποτέ δεν μ' απασχόλησε αν θα ζω κι αύριο. Έχω δεν έχω μέλλον, ζω είτε δεν ζω αύριο, δεν το ξέρω, δεν θέλω να το μάθω, ο θάνατος είναι τυχαίο γεγονός, μπορεί ναι, μπορεί όχι, η ζωή όμως είναι εδώ και τώρα, κάθε στιγμή της ατμός ανεπιστρεπτί. Ειδικά η δική μου ζωή καθόλου τυχαίο γεγονός, αντιθέτως, προγραμματισμένο γεγονός, τελέσφορη προσπάθεια της μαμάς και του μπαμπά καμιά δεκαριά χρόνια μετά την πρώτη επιτυχημένη σπορά άλλης κόρης κι αφού μεσολάβησε ένας απόγονος που χάθηκε όμως πριν γεννηθεί, αρσενικός κατά γένος. Κι αν υποθέσουμε πως θα παιχτεί το καλό σενάριο ότι δηλαδή θα ζω και θα βασιλεύω οφείλω να είμαι έτοιμη γι' αυτό. Όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Όλοι. Άρα κι εγώ. Μέχρι τότε όμως τα κοτσύφια, κάθε χρόνο την ίδια εποχή, πιστά στο ραντεβού τους στον απέναντι ευκάλυπτο θα μου θυμίζουν την κυκλική τροχιά των γεγονότων, την αδιανόητη για τον κοινό νου και το ανθρώπινο μέτρο υφή του χρόνου που σαν δίχτυ ασφαλείας κρατάει τη συνοχή του σύμπαντος άρα και τη δική μας. Στην περιορισμένη γήινη αντίληψή μας αυτό το λέμε βαρύτητα.

Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Αναλύω άρα είμαι. Πνίγομαι άρα ζω. 

"Η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να είναι μια συντηρητική κοινωνία. 
Αυτό δεν μπορεί ν' αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη, μόνο και μόνο 
επειδή δεν αντέχουμε αυτό που βιώνουμε σήμερα. Γι' αυτό μην σας εντυπωσιάζουν οι δημοσκοπήσεις. Και πάλι καλά να λέτε. Ο νεοσυντηρητισμός των παλαιοψηφοφόρων του δικομματισμού είναι ακόμα κυρίαρχος αλλά το γεγονός πως το κυβερνόν κόμμα δεν τους δίνει πια άλλοθι για να θεωρούν τους εαυτούς τους "προοδευτικούς" είναι μια θετική εξέλιξη. Μέχρι νεωτέρας λοιπόν. Βέβαια αρκετοί από αυτούς θ' αναζητήσουν "άλλοθι" αλλού. Κι επειδή "έξις δευτέρα φύσις", όσο "αναζητείται άλλοθι" κι όχι καινούργια κοινωνία μην περιμένετε ν' αλλάξει τίποτε ουσιαστικό".

Αυτά έγραψα σήμερα στο προφίλ μου στο facebook και είναι ο τρόπος που προσωπικά αντιλαμβάνομαι το σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι, για την ακρίβεια ...μη γίγνεσθαι τίποτε που να αποτελεί σημαντική αλλαγή ή ανατροπή. Δεν κατηγορώ την κοινωνία που είναι συντηρητική επειδή εγώ δεν είμαι ή έτσι μου αρέσει να πιστεύω. Σε αυτό είμαι σίγουρη πως κάπου θα έχω φταίξει, δεν ξέρω πού ακριβώς, αλλά αν το ψάχνω είναι για να μπορώ να διορθώσω τα μη πεπραγμένα μου με πράξεις που όταν κι εφόσον χρειαστεί θα κάνουν πιο σωστά τη δουλειά που μου αναλογεί. Πρέπει όμως να γυρίσω πίσω να πάρω μέρα μέρα τα τελευταία χρόνια, πρέπει να καταλάβω τί συνέβη και φτάσαμε ως εδώ, πρέπει να αναλύσω, να διαλύσω, να αποδομήσω, να γκρεμίσω, να δυσαρεστήσω, να νευριάσω και να δεχθώ τ' ανάποδα από τους "άλλους" που καθόλου περιπαιχτικά ή ειρωνικά ή διχαστικά δεν τους ονομάζω έτσι, αλλά, πώς να το κάνουμε, είναι οι "άλλοι" κι εγώ είμαι "εγώ". Δεν ήρθε η ώρα όλοι "εμείς" να είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα να είμαστε. Δεν μπορώ να είμαι "με όλους" πρέπει να ξέρω ποιά χέρια θα πιάσω εγώ και ποιά άλλα χέρια θα πιάσουν τα δικά μου αν χρειαστεί, κάποιοι θα είμαστε εδώ και κάποιοι παραπέρα. Δεν γίνεται ακόμα, απλά δεν γίνεται.

Στις βουτιές που κάνω στο παρελθόν εδώ κι αρκετό καιρό τώρα όταν διαρκώς σκέπτομαι μόνη μου και συσκέπτομαι πάλι μόνη μου βλέπω ακριβώς αυτήν την κοινωνία να έχει απαυδήσει όχι από φτώχεια - αυτό δεν αντιλήφθηκα ποτέ να την πειράζει στο παρελθόν ιδιαίτερα, είχε μάθει στα λίγα, δεν ήταν αυτό το πιο σημαντικό πρόβλημά της - αλλά από ένα ανελέητο κυνηγητό για όσα πίστευε, για όσα ήλπιζε, για όσα λαχταρούσε. Είχε αγανακτίσει όχι επειδή δεν είχε να φάει, αλλά από τις διχαστικές νοοτροπίες που καλλιεργούνταν επιμελώς κι επικρατούσαν τελικώς σε μικρά κομμάτια της κοινωνίας, είν' αλήθεια. Μικρά αλλά καίρια και καθοριστικά. Δεν υπήρχε ελευθερία κι ούτε και δημοκρατία. Υπήρχαν κωδικές ονομασίες για αυτονόητα αλλά απαγορευμένα. Υπήρχαν σύμβολα, υπήρχαν σήματα ακατανόητα σε μένα που καθώς ήμουν μικρούλα πολύ, έβλεπα χειρονομίες γεμάτες νοήματα κι άκουγα φθόγγους γεμάτους υπονοούμενα. Μια αδελφή που τη βάφτισαν Αναστασία αλλά η μαμά δεν ήθελε με τίποτα να την φωνάζουν Νατάσσα ως χαϊδευτικό. "Αυτό είναι ρώσικο όνομα, θα μας χώσουν φυλακή, πώς θέλεις να φωνάζω το παιδί Νατάσσα στην πλατεία; Ό,τι άλλο χαϊδευτικό θέλεις". Κι έτσι το χαϊδευτικό όνομα αυτής "Νταίζη", καμία σχέση, αλλά και Φροξιλάνθη να έλεγε ο μπαμπάς, η μαμά θα συμφωνούσε, αλλά όχι Νατάσα, όχι Ελευθερία, όχι Ελπίδα, όχι το 'να, όχι τ' άλλο. Η αδελφή μεγάλωσε και κουβαλώντας το χαριτωμένο ονοματάκι της που δεν περνούσε πουθενά απαρατήρητο, θέλησε να πάει ταξιδάκι αναψυχής στα εξωτερικά με γκρουπ αλλά διαβατήριο γιοκ, ο μπαμπάς είχε φάκελο αλλά είχαμε και οικογενειακό φίλο τον κο Στάθη που μας έκανε επισκέψεις κι η μαμά μ' έστελνε για πορτοκαλάδες στον μπακάλη και "μη δεις κάποιον με γκαμπαρντίνα και καπέλο, μη τον κοιτάξεις, μόνο έλα και πες μας". Αυτός ο τρομερός εχθρός που έμπαινε σπίτι μας δεν ήταν άλλος από τον Στάθη Παναγούλη. Αυτά κι άλλα πολλά σημάδεψαν κάπως την τρυφερή παιδική μου ηλικία φανταστείτε άλλων παιδιών που οι γονείς τους φυλακίστηκαν, ενώ οι δικοί μου όχι, που οι γονείς τους βασανίστηκαν, ενώ οι δικοί μου πάλι όχι ευτυχώς. Και ποιός το χέζει το διαβατήριο της αδελφής, σκασίλα της για τις Λόντρες και τα Παρίσια.

Αυτά βέβαια ούτε κατά δισεκατομμυριοστό του δισεκατομμυριοστού δεν αποδίδουν τα πέτρινα χρόνια απ' τα οποία έχω κάποιες ελάχιστες μνήμες εγώ, ούτε φυσικά κάποια άλλα ακόμα πιο πέτρινα που δεν έχω μνήμες προσωπικά αλλά έχω διηγήσεις κι ακούσματα. Από πρώτο χέρι παρακαλώ. Εξάλλου η ιστορία πια έχει γραφτεί, κάτι διορθώσεις εκκρεμούν, και κανένας συνωστισμός δεν πρόκειται ν' αλλάξει τον ρου της.

Ωστόσο εκείνο που ήθελα να πω αλλά δεν το είπα ακόμη γιατί το 'χω το κουσούρι να πλατειάζω και να φλυαρώ, είναι πως οι άνθρωποι έσκαγαν τότε. Κι έσκαγαν κι αργότερα. Κι αυτό κάποια στιγμή άρχισε ν' αλλάζει. Κι ήταν τόσο σημαντικό, τόσο ανέλπιστο, τόσο τέλειο, τόσο πρωτόγνωρο να μπορείς να μιλάς ελεύθερα χωρίς να φοβάσαι μήπως βρεθείς στη φυλακή. Να μπορείς να σκέφτεσαι δυνατά χωρίς να τρέμεις τον θυρωρό, τον περιπτερά κι εν τέλει ...τον γαλατά. Ναι, αυτό ήταν το γλυκό το πιοτό της αμαρτίας. Και φυσικά υπήρχαν δουλειές, υπήρχαν περισσότερα χρήματα, κανείς δεν ρώτησε πώς, κανείς δεν ρώτησε γιατί. Αλλά κι αν ρωτούσε θα του έλεγαν; Όχι βέβαια, δεν θα του έλεγαν πως έτσι εξαγοράζουν την ψήφο του, ούτε πως "ό,τι φάτε, ό,τι πιείτε, κι ό,τι αρπάξει ο κώλος σας" μη σας νοιάζει τί θα γίνουν οι επόμενες γενιές. Έλα όμως που σε μια απ' αυτές τις επόμενες γενιές ανήκω κι εγώ. Και παρότι πολύ σκληρή για να πεθάνω, δεν είμαι ούτε πολύ νέα για να 'μαι σκληρή, ούτε πολύ μεγάλη για να πεθάνω. Είμαι τσακ στη μέση. Και δεν αντέχω, σας τ' ομολογώ. Αν προσπαθώ να εξηγήσω τα καθέκαστα είναι για να θωρακίσω τον εαυτό μου από το σαράκι της βιασύνης και της απογοήτευσης.

Στον καναπέ δεν κάθομαι πια, μόνο σε καρέκλα, ευθυτενής γιατί έχω και το αυχενικό μου, αλλά δεν κατηγορώ κανέναν άλλον που επιλέγει να καθίσει. Ξέρω πως αυτό δεν θα είναι για πολύ αφού "τ' αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη", έτσι λένε. Δεν θα βρίσω, δεν θα εξοργιστώ, δεν θα καμωθώ πως μόνο εγώ, άντε και πέντ' έξι άλλοι ακόμα, καταλαβαίνω τί γίνεται. Έλεγα λοιπόν το πρωί και το ξαναλέω και τώρα, πρώτα απ' όλα για να τ' ακούσω εγώ, ότι είναι λάθος να μας εντυπωσιάζουν οι δημοσκοπήσεις. Αν περιμένουμε κάτι διαφορετικό απ' αυτό που μπορεί η ζωή τούτη τη στιγμή να μας δώσει πάλι λάθη θα κάνουμε. Ο νεοσυντηρητισμός των παλαιοψηφόρων του δικομματισμού είναι ακόμα κυρίαρχος αλλά το γεγονός πως το κυβερνόν κόμμα δεν τους δίνει πια άλλοθι για να θεωρούν τους εαυτούς τους "προοδευτικούς" είναι μια θετική εξέλιξη. Ναι, κατά τη γνώμη μου το ΠΑΣΟΚ βάφτισε "προοδευτικούς" ανθρώπους που δεν ήσαν έτοιμοι για να γίνουν. Δεν φταίνε, φτάνει πια όλο το ανάθεμα σ' αυτούς (το ξέρω πρώτη εγώ το 'χω κάνει, τ' ομολογώ), το παρελθόν φυγείν αδύνατον ας κοιτάξουμε λιγουλάκι το μέλλον, το πολύ κοντινό, το αύριο. Ναι το ΠΑΣΟΚ καπηλεύτηκε συνθήματα, ιδέες, αξίες, ιδανικά που τα παράχωνε για να βουλώσει τα κενά της υποτιθέμενης δικής του τρύπιας ψευτοϊδεολογίας. Τί να κάνουμε όμως; Είχε έρθει η ώρα του. Όλα οδηγούσαν εκεί. Τώρα πια όμως αυτό το "άλλοθι" μπάζει όχι απλώς νερά, όλους τους ωκεανούς του πλανήτη μπάζει. Δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση αυτών των ανθρώπων που όλοι τους κατηγορούμε τώρα πια, δεν τολμώ να διανοηθώ τί περνάει από το μυαλό τους και πώς νιώθουν όταν κι αν στέκονται οι ίδιοι με τους εαυτούς τους και ρωτάει ο ένας τον άλλον κι απάντηση δεν παίρνει: "κι εγώ, τί είμαι τώρα εγώ; αριστερός δεν είμαι, δεξιός δεν είμαι, τί είμαι γαμώ το κέρατό μου;"

Και καθώς διαχωριστικές γραμμές δεν υπάρχουν, όλα έχουν γίνει σάλα-τραπεζαρία ένα, πουρές από φθηνή πατάτα, κάτι ακρούλες ξεχωρίζουν και γνέφουν ελκυστικά κι αν δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι κι αν δεν σου αρέσει ο πουρές γιατί δεν ξεχωρίζεις πια τα υλικά του στρέφεσαι προς τα εκεί. Καμένη η μια ακρούλα, χρυσή η άλλη, ψωμωμένη κάποια πάρα πέρα. Λούκα εδώ, Χάρης εκεί.... όχι σας προκαλώ ελάτε στη θέση τους.

Τους κατανοώ αλλά τους θερμοπαρακαλώ ν' αποφασίσουν τί είναι. Τί θέλουν να είναι, να πάρουν θέση, όποια θέση αλλά να ξέρουμε κι εμείς οι "άλλοι" τί έχουμε ν' αντιπαλέψουμε. Να βρούμε τα επιχειρήματά μας, τα όπλα μας. Δεν είμαστε όλοι "μια ωραία ατμόσφαιρα", δεν ήμασταν ποτέ, δεν θα γίνουμε τώρα. Γιατί αυτό είναι κακό;

Μήπως αυτό είναι ένα άλλο "άλλοθι", δικό μας αυτή τη φορά, εμάς των άλλων που τάχα "καταλαβαίνουμε καλύτερα"; Μήπως πέφτουμε στη λούμπα του

"όλα ή τίποτα", της προσκοπικής μαλακίας "όλοι για έναν, κι ένας για όλους", ή του βουκολικού "κράτα με να σε κρατώ ν' ανεβούμε το βουνό"; Στον καναπέ δεν κάθομαι, ήσυχη δεν κάθομαι, μυστήριο τρένο είμαι όμως και πολλές φορές δεν μ' αρέσει ο διπλανός μου. Και λοιπόν;

Ε λοιπόν, δεν στενοχωριέμαι για τα παραπάνω, δεν απογοητεύομαι από τα παραπάνω. Προσπαθώ να εξηγήσω τα παραπάνω. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα αλλά γεγονός είναι πώς μια βιασύνη την έχω. Γι' αυτό σηκωθείτε πάνω γαμώ το κέρατό μου να πιάσουμε δουλειά πριν είναι αργά!!

* τα παραπάνω έγραψα προτού μάθω για τον μίνι ανασχηματισμό όπου τώρα πια θα έχουμε δια βίου υπανάπτυξη, καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας κι εξευτελισμού της ναυτιλίας όπως και φορμαλιστική, καθωσπρεπική αναμόρφωση της μαθησιακής διαδικασίας προς την τεχνοκρατική επιμόρφωση και γνώση.