After many a summer

(Με την άδειά σας κε Χάξλεϋ. Θα μου επιτρέψετε να δανειστώ κι εγώ με τη σειρά μου τον τίτλο, εξάλλου δεν είναι δικός σας κι εσείς από αλλού τον δανειστήκατε.)

Αντί προλόγου...
Όπως πίσω από κάθε τι καλό και κάθε τι κακό, κρύβεται το ελληνικό πνεύμα το αθάνατο που συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί καθώς περνούν οι αιώνες, αντί να μας συντροφεύει σ' αυτό το τόσο αλλόκοτο, κουραστικό και παράλογο, ωστόσο συναρπαστικό κι ανεπανάληπτο ταξίδι που το λέμε ζωή. Άλλους τους βυθίζει στα τάρταρα της ανημπόριας και της κατήφειας κι άλλους τους εμπνέει και γράφουν ποιήματα-ποταμούς για την αιώνια νιότη κι ομορφιά, για τη ματαιοδοξία και το ναρκισσισμό κι άλλους για να φαντάζονται τον ζοφερό κόσμο του μέλλοντός μας και να δημιουργούν μυθοπλασίες-κραυγές αγωνίας και προειδοποίησης πως πρέπει να συμβούν γενναίες πράξεις προκειμένου αυτή η ζωή ν' αποκτήσει για τον καθένα από εμάς το νόημα που του ταιριάζει.

....

[Tennyson]

Ο Τιθωνός, πανέμορφος άντρας, γιός του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα και της Στρυμούς,  αγαπήθηκε από την Ηώς (την λατίνα Αουρόρα, προσωποποίηση της Αυγής, κόρη του Τιτάνα Υπερίωνα και της Τιτανίδας Θείας κι επομένως αδελφή του Ήλιου και της Σελήνης) που τον απήγαγε μαζί με τον Γανυμήδη για να έχει και τους δύο εραστές της. Με τον Τιθωνό απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μέμνονα και τον Ημαθίωνα. Όταν ο Δίας ζήτησε πίσω τον Γανυμήδη για τον εαυτό του, η Ηώς τον παρακάλεσε να κάνει τον Τιθωνό αθάνατο, ξέχασε όμως να του πει πως επίσης αθάνατη επιθυμούσε τη νιότη και την ομορφιά του, έτσι οι θεοί του χάρισαν την αθανασία αλλά όχι και την αιώνια νεότητα. Ο Τιθωνός  έφθασε στο έσχατο γήρας αλλά η Ηώς, που ως θεά ήταν αθάνατη παραμένοντας στην ίδια πάντα ηλικία, δεν ήθελε πια να τον βλέπει. Τότε οι θεοί τον λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σε ένα ζαρωμένο έντομο που απλώς μιλά ακατάπαυστα, ανίκανο για νεανική δράση: το έντομο αυτό είναι ο τζίτζικας ή σύμφωνα με άλλες ιστορίες, η ακρίδα.

Σπαράζει ο Τιθωνός συνειδητοποιώντας την ανημπόρια και την ασχήμια του "ασπρομαλλούσα σκιά" που τριγυρίζει στα πέρατα του κόσμου και θρηνεί το γήρας του και τη χαμένη νιότη κι ομορφιά του.

Ώσπου συναντά τον Alfred Tennyson ο οποίος γράφει γι' αυτόν ποίημα-κραυγή. Ποίημα αφιερωμένο στην απελπισία για τη χαμένη ομορφιά και την κατεστραμμένη νιότη. Ποίημα που σπαράζει γι' αυτό που χάνουμε, γι' αυτό που δεν θέλουμε ν' αποδεχθούμε. Ποίημα που θα χαρίσει ωστόσο το θάνατο στον κύκνο για να τον λυτρώσει από την αέναη και άσκοπη περιφορά του στα πέρατα των αιώνων...

The woods decay, the woods decay and fall

the vapours weep their burthen to the ground

Man dome and tills the field and lies beneath

And after many a summer dies the Swan

Me only cruel immortality
Consumes; I wither slowly in thine arms,
Here at the quiet limit of the world,
A white-hair’d shadow roaming like a dream
The ever-silent spaces of the East,
Far-folded mists, and gleaming halls of morn.  

                                                          "Tithonus" by Alfred Tennyson

Τα δάση γερνούν (αποσυντίθενται), τα δάση γερνούν και καταστρέφονται

Γίνονται ατμοί που θρηνούν την ελαφρότητά τους ακουμπώντας απαλά στο έδαφος

Άνθρωπος έρχεται και σκάβει τους αγρούς και ξαπλώνει από κάτω τους

Και μετά από πολλά καλοκαίρια ο κύκνος πεθαίνει.

Εμένα μόνο βάναυση αθανασία με αναλίσκει 

Μαραίνομαι αργά στην αγκαλιά σου,
Εδώ, στο ήσυχο άκρο του κόσμου,
Ασπρομαλλούσα σκιά τριγυρίζει σαν όνειρο
Στις σιωπηλές εκτάσεις της Ανατολής,
Σαν ομίχλη που ξεδιπλώνεται, αστραφτερές αίθουσες της αυγής.

                         (συγχωρείστε μου την ερασιτεχνική απόδοση των θεϊκών στίχων).
......

Οι χιλιετηρίδες πέρασαν, η Ηώς κάπου είναι κρυμμένη, ο Τιθωνός ακόμη περιφέρεται δεξιά κι αριστερά σαν την άδικη κατάρα, ο Tennyson έκανε το θαύμα του, ο κύκνος πέθανε μετά από πολλά καλοκαίρια κάψας και ανεμελιάς αλλά το πνεύμα του ζει, αθάνατο φτερό στον άνεμο από θνητό σε θνητό. Ζεσταίνεται, η ζωή όμως δεν τον αφήνει να πλήξει. Κι έτσι γυρνά και ξαναγυρνά στα δροσερά νερά που τον φιλοξενούσαν στη διάρκεια της ζωής του, όπως ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.

[Huxley]
Μετά από πολλούς πολέμους όλος ο κόσμος έχει πια γίνει ένας κι αδιαίρετος κάτω από μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Η κοινωνία παραμένει βαθιά ταξική, μοιρασμένη σε τάξεις αυστηρά καθορισμένων ορίων με αδιαπέραστα στεγανά. Το σύστημα λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε η διαστρωμάτωση της παγκόσμιας κοινωνίας να μπορεί να διατηρηθεί αιώνια μέσω ενός συστήματος ευγονικής και κοινωνικού προγραμματισμού στηριγμένο σε αλάνθαστες μεθόδους που προέκυψαν μετά από αιώνες πειραματισμών. Οι καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις έχουν συνηθίσει και τώρα πια αγαπούν τα δεσμά τους, καταφεύγοντας σε παραισθησιογόνες ουσίες, το λεγόμενο και πασίγνωστο πια "soma", προκειμένου ν' αντέξουν την ανυπόφορη ζωή και τα βάσανά τους. Η παγκόσμια άρχουσα τάξη, ασκεί εξουσία με αυτόματο και μηχανικό τρόπο μέσω των μηχανισμών της, επίσης δοκιμασμένων μέσα στους αιώνες με πειράματα και δοκιμές αλλά η ζωή της είναι ανιαρή και βαρετή, δεν υπάρχει πια τίποτε περισσότερο να αποκτήσει, αφού έχει τα πάντα, ζει μια αδιάφορη ζωή αφού πρόκειται για ένα πλήθος πάμπλουτων, αλλοτριωμένων κι απομονωμένων τεχνοκρατών που αποφασίζουν για τις τύχες των υπολοίπων αδιαφορώντας για όλους και για όλα.

Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος, δημιούργημα της αδιαφορίας των ανθρώπων που απαρτίζουν τις κοινωνίες, με ευθύνη και συμμετοχή στο έγκλημα όλων, είναι η πιο βίαιη κοινωνία που γνώρισε ποτέ η ιστορία. Η απόλυτη παγκοσμιοποίηση της ισοπέδωσης όλων των αξιών και συστημάτων φιλοσοφίας και παιδείας, όπου μετά από το πέρασμα ανά τις χιλιετίες του πνεύματος της περιέργειας, της αμφισβήτησης, της δημιουργίας και της έρευνας, οι άνθρωποι έχουν απαρνηθεί οποιαδήποτε έννοια ηθικής, ευγένειας, αγάπης, συμπαράστασης και συναίσθησης συμμετοχής σε μια κοινωνική ομάδα, έχει πια οριστικά επικρατήσει. Στην ουσία δεν υπάρχουν κοινωνίες παρά μόνο άτομα τα οποία ενώ προσπαθούν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους και μόνο υπεράνω όλων, δεν καταφέρνουν τίποτε άλλο από το να πατήσουν σε ένα άλλο άτομο το οποίο βρίσκεται κατά τι χαμηλότερα στην υποτιθέμενη ιεραρχία των αναγκών του συστήματος. Η βία σε αυτήν την παγκόσμια κοινωνία δεν προέρχεται μόνο από την εξουσία η οποία δεν χρειάζεται πια κατασταλτικές δυνάμεις για να ασκείται, η βία προέρχεται και από τους συμμετέχοντες στα υποκείμενα ταξικά στρώματα, από ανθρώπους νωθρούς, χωρίς καμία ταξική συνείδηση της κατάστασής τους, άτομα χωρίς καμία ελπίδα επανάστασης και κοινωνικής απελευθέρωσης. Στον κόσμο αυτό επιβιώνουν μηχανικά τα άτομα στα οποία τα ανθρώπινα συναισθήματα έχουν ξεριζωθεί: δεν υπάρχει έρωτας υπάρχει μόνο σεξ, δεν υπάρχει φιλία αλλά μόνο συμφέρον, δεν υπάρχει αλληλεγγύη αλλά πλήρης απενοχοποίηση της εκμετάλλευσης του ενός από τον άλλον. Είναι ένας κόσμος εξασφαλισμένης αλλά εντελώς κατ' επίφασιν "ηρεμίας, τάξης και ασφάλειας".

Μετά από πολλά καλοκαίρια ο κύκνος έχει πεθάνει ενώ το πνεύμα του τριγυρίζει προσπαθώντας ματαίως ν' αποκτήσει υπόσταση σε άλλο σώμα αντάξιο της ομορφιάς και της περηφάνιας του, αλλά το Άτομο εξακολουθεί το μοναχικό του ταξίδι μέσα από τις πολυδαίδαλες και δυσδιάβατες διαδρομές του Εγώ του. Ο εγωισμός, που στην πορεία εδραιώνεται και αγκιστρώνεται στον ψυχισμό του σαν δεύτερη φύση και σιγά σιγά σαν μία και μοναδική, εξαναγκάζει το Άτομο ν' αποκτά "μανίες" προκειμένου ν' αποκτήσει υπόσταση και λόγο ύπαρξης. Το άτομο δεν ικανοποιείται και η μία μανία διαδέχεται την άλλη, αλλά όπως συμβαίνει πάντα είτε με τα ναρκωτικά είτε με το χειροκρότημα και τον θαυμασμό, η μανία της ηδονής - η ναυαρχίδα των επιλογών του Ατόμου - επιδεινώνει μια κατάσταση την οποία προσωρινά μόνο ανακουφίζει. "Ο μανιακός κατεβαίνει στην κοιλάδα της σκιάς του δικού του ξεχωριστού μικρού θανάτου - κατεβαίνει ακούραστα, απελπιστικά χαμηλά σ' αναζήτηση κάτι διαφορετικού, κάτι που δεν είναι ο εαυτός του, κάτι άλλου νομίζοντας καλύτερου απ' την άθλια ζωή που ζει στον αποκρουστικό κόσμο των ανθρώπινων πλασμάτων. Κατεβαίνει και, είτε βίαια, είτε με μια βασανιστική νωθρότητα, πεθαίνει και μεταμορφώνεται. Αλλά πεθαίνει μόνο για λίγο, μεταμορφώνεται μόνο στιγμιαία. Μετά το μικρό θάνατο ακολουθεί μια μικρή ανάσταση μέσα απ' την απουσία των αισθήσεων, μέσα απ' την έξαψη της αυτοεκμηδένισης, που τον γυρίζει πίσω στη δυστυχία του να βλέπει τον εαυτό του μόνο, αδύναμο και ανάξιο, πίσω σε μια πιο πλήρη απομόνωση, σε μια οξύτερη αίσθηση της προσωπικότητας. Κι όσο οξύτερη είναι αυτή η αίσθηση της ξεχωριστής προσωπικότητας τόσο πιο μεγάλη είναι η απαίτηση άλλης μιας ακόμα εμπειρίας κατευναστικού θανάτου και μεταμόρφωσης. Η μανία ανακουφίζει, αλλά ανακουφίζοντας μεγαλώνει τον πόνο που απαιτεί εκ νέου ανακούφιση".

Μετά από πολλά καλοκαίρια και μετά τη συναναστροφή του με πάμπλουτο αλλά ανάλγητο κι αμόρφωτο επιχειρηματία, παράλληλα με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο ήρωας βιώνει τον ναρκισσισμό και την παράλογη, υπερφυσική κι αρρωστημένη εμμονή του ανθρώπου για τη αιώνια νεότητα περισσότερο από την ανάγκη του για αξιοπρεπή ζωή στηριγμένη στο δικό του σύστημα αξιών και τις αρχές τις οποίες ο άνθρωπος από τη φύση του χρειάζεται προκειμένου να διαμορφώνει την πορεία του από τη γέννηση ως τον βιολογικό του θάνατο.

[Εγώ]
Μετά από πολλά καλοκαίρια και πιο συγκεκριμένα μετά από όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου ήρθε και για μένα η ώρα να μην πάω διακοπές. Συναισθάνομαι αυτό που συμβαίνει γύρω μου και πιστεύω ότι ακόμα και μέσα σε αυτό το ζόφο που ζούμε υπάρχει η περίπτωση να μπορούμε να βγούμε με σχετικά αλώβητη την ψυχική μας ακεραιότητα. Να βγούμε αλώβητοι; Εντελώς αλώβητοι μάλλον δύσκολο το θεωρώ αλλά η βλάβη μπορεί να είναι αναστρέψιμη αν η επιθυμία μας να παραμείνουμε καλοί άνθρωποι ή να γίνουμε ακόμη καλύτεροι, ήταν από πριν ριζωμένη στη συνείδησή μας. Το γεγονός ότι δεν θα πάω διακοπές δεν σημαίνει τίποτε απολύτως για την πορεία του σύμπαντος προς την πλήρη κορύφωσή του και κατόπιν προς την επιστροφή του στο απόλυτο τίποτα. Όπου αυτό το τίποτα είναι κάτι ασυλλήπτως γιγαντιαίο αν σκεφτεί κανείς ότι από εκεί η ζωή θα ξεκινήσει τον επόμενο κύκλο της στο διάβα των εκατομμυρίων χιλιετηρίδων. Επίσης δεν σημαίνει τίποτα για τις Κυβερνήσεις αφού αυτές με έχουν παντελώς χεσμένη κι εμένα και την ανάγκη μου για ξεκούραση κι ανανέωση. Εδώ όμως κάνουν ένα τεράστιο λάθος που θα το πληρώσουν ακριβά γιατί πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. No money, no honey ...honey δηλαδή από εμένα θα πάρει τα τζόκια μου ο συμπαθής κατά τα άλλα τουριστικός κλάδος αφού δεν έχω καρδιά μου, δεν έχω λέμε. Ουδόλως, είμαι βέβαιη, ότι απασχολεί το γεγονός της παραμονής μου στην Αττική, τον περίγυρό μου αφού πολλοί απ' αυτούς κάπου εδώ θα βρίσκονται και - δε βαριέσαι - καλή παρέα να υπάρχει κι όλα γίνονται. Τώρα θα μου πεις μιλάς κι εσύ με την καβάτζα του Πόρτο Ράφτη; Μιλάς κι εσύ που μένεις σε πράσινο προάστιο; Μα δεν μιλώ. Κιχ δεν έβγαλα. Απλώς τα συμπεράσματά μου καταγράφω μετά την ενδελεχή μελέτη τριών αριστουργημάτων της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ποίησης. Σε αυτόν τον Θαυμαστό Παλιόκοσμο που ζούμε θα χρειαστεί να γκρεμίσουμε πολλά προκειμένου να χτίσουμε κάτι Καινούργιο. Και σ' αυτόν τον πραγματικά Θαυμαστό (Γενναίο κι Υπέροχο) Καινούργιο Κόσμο που θα φτιάξουμε οι μόνες ουσίες που θα χρειαστούμε είναι οι πεμπτουσίες για να μπορέσουμε να δώσουμε αξιοπρεπές περιεχόμενο στις καινούργιες μας ζωές που παρότι μέχρι τώρα άθλιες τις είχαμε περί πολλού.

Μέχρι να γίνει αυτό ελπίζω κι εύχομαι να πέσουμε στα μαλακά, σαν τα φύλλα του δάσους που τη μια στιγμή αποσυντίθεται και την άλλη αναγεννάται ακολουθώντας κι αυτό πιστά τον κύκλο της ζωής γέννηση - θάνατος - αναγέννηση, στα μαλακά λοιπόν, σαν φυλλαράκια που λικνίζονται από την παραμικρή πνοή του ανέμου και καταλήγουν στο έδαφος το καλυμμένο με τους ατμούς της θλίψης μας που στροβιλίζονται και μεταλλάσσονται σε επίγεια σύννεφα παρηγοριάς, προστασίας κι ενδυνάμωσης της ύπαρξής μας.

Σε αντίθεση με τους ανθρώπους του "φανταστικού" κόσμου του θείου Aldus οι οποίοι "βοηθούμενοι" από το περιβόητο "soma" που εμπνεύστηκε προσπαθούν ν' αντιμετωπίσουν τις φρικαλέες συνθήκες διαβίωσής τους, εμείς δεν θέλουμε ούτε ν' αποκοιμηθούμε, ούτε ν' "αντέξουμε". Να χωνέψουμε θέλουμε το γεγονός πως τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο είτε μένοντας "εντός, εκτός κι επί τα αυτά", είτε σηκώσουμε την πέτρα από την λαγότρυπα και τρυπώσουμε ως άλλη Αλίκη των Θαυμάτων στο άγνωστο περιβάλλον ενός Καινούργιου Κόσμου. Χρειαζόμαστε λοιπόν εμείς, όχι ως "ουσία" αλλά ως εφόδιο το "soda-soma" για του οποίου την παρασκευή δεν χρειαζόμαστε τίποτε περισσότερο από νεράκι του θεού και μπόλικο ανθρακικό ή αν θέλουμε μπορούμε να πάρουμε τα όρη και τα βουνά για να βρούμε από πού αναβλύζει με εντελώς φυσικό τρόπο το θαυματουργό αυτό νεράκι.

Όσο για την αθανασία και τη νιότη, που κανονικά θα 'πρεπε πάντα να τη συνοδεύει, δεν ενδιαφέρομαι προσωπικά να ζητήσω κάτι τέτοιο από τους θεούς, νομίζω πως θα βαρεθώ να ζω για πάντα αν και για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα να μάθω κάποτε αν είμαστε μόνοι μας σε τούτη την πλάση, σε τούτον τον ντουνιά. Παρόλα αυτά νιώθω πολύ όμορφα που έχω την Αθανασία, ως όνομα μόνο, αφού για την αθανασία ως μη θνητότητα, είπαμε δεν ενδιαφέρομαι. Από την άλλη δεν ανησυχώ ούτε για τη νιότη, αυτό είναι θέμα εσωτερικό μου αλλά και μερικών καλών καλλυντικών. 

Εγώ βεβαίως σας το δηλώνω. Λατρεύω τους κύκνους, δεν θέλω κανείς τους να πεθάνει ποτέ κι ας μ' έχουν ταλαιπωρήσει τόσο, ας έχουν πληγώσει την ψυχή μου με την ομορφιά, τον εγωισμό και το τουπέ τους, θέλω να τους βλέπω αγέρωχους να περιδιαβαίνουν όπως γουστάρουν, κοιτάζοντας μ' εκείνη την υπέροχη λοξή ματιά αυτά που δεν θέλουν να τους καταλαβαίνουν οι άλλοι ότι κοιτούν. Ακόμα και μ' αυτόν τον παλιοχαρακτήρα πολλά περισσότερα έχουν να μου δώσουν από συρφετούς ανθρώπων γνωστών κι αγνώστων, ορατών τε και αοράτων που τόσο χρόνια δίπλα μου κάνουν διαρκώς μόνο την πάπια.

Κι αν καταλάβατε τίποτα από τα παραπάνω, πείτε και σε μένα ε;

Η Θεωρία των Πορδών

Εν εξάλλω καταστάσει παρακολουθούσα τα αποτελέσματα των εκλογών στις οποίες ανθρωπάκια - μπαταρίες (με άδεια "εξόδου") κι ανθρωπάκια - μηχανές (με άδεια άνευ αποδοχών) είχαν μόλις ψηφίσει για τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, τη στιγμή που άλλα ανθρωπάκια ούτε καλύτερα ούτε χειρότερα αλλά πάντως διαφορετικά (άνευ αποδοχών και αυτά) έτρεφαν ελπίδες φλούδες - έτοιμες να τις πατήσουν και να φάνε τα μούτρα τους - ότι κάποια στιγμή θα γίνουν και κανονικές εκλογές στις οποίες θα ψήφιζαν επιτέλους την κυβέρνηση της αρεσκείας τους. Εν αμφιβόλω τεθέντων των αποριών μου για το τί μέλλει γενέσθαι από την επαύριον κιόλας κατέληξα στο κρεβάτι μου, ξυπνώντας έπειτα από λίγο, νομίζοντας πως κλέφτες είχαν μπει στο σπίτι μου και με μαχαίρωναν στην κοιλιά. Κλέφτες δεν υπήρχαν - εκτός από αυτούς που ήδη είχαν υφαρπάξει την "ψήφο του λαού" αλλά αυτό δεν το λες ακριβώς κλοπή, το λες "έλα και φέρε". Πονούσα όμως φρικτά στην κοιλιά μου, μαχαιριά δεν υπήρχε ούτε άλλα εξωτερικά σημάδια βίας αλλά και εκ του πολλαπλού κι επαναλαμβανόμενου ανά δίωρον αποτελέσματος κατάλαβα ότι επρόκειτο για βαρειά κι επώδυνη δηλητηρίαση. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ κι αποφάσισα να παραιτηθώ των προσπαθειών μου και ν' ασχοληθώ με το παναγαπημένο μου θέμα που αφορά τα μυστήρια του κόσμου ...γενικώς. Το μυστήριο της δημιουργίας του, το μυστήριο της μεγέθυνσής του, της επιταχυνόμενης διαστολής του, του περιεχομένου που γνωρίζουμε και το λέμε άστρα, πλανήτες, γη, χώρες, θάλασσες, ανθρώπους, χλωρίδα και πανίδα αλλά και το μυστήριο του μεγαλύτερου μέρους του που δεν γνωρίζουμε την τύφλα μας γι' αυτό κι ως εκ τούτου το λέμε "σκοτεινό".

Όπως συμβαίνει συνήθως στους επιστήμονες έτσι και στους κοινούς θνητούς όπως εγώ, δεν αρκεί μια θεωρία για να ερμηνευτεί ο κόσμος αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει κάποιος που θα πρωτοτυπήσει πάση θυσία προκειμένου να χτυπήσει κανά νόμπελ, καμιά επιχορήγηση, ακόμα και καμιά ανακοίνωση σε επιστημονικό περιοδικό που όλο και κάνα λεφτουδάκι θα έφερνε στην τσέπη του. Στη χειρότερη δε των περιπτώσεων δεν θα ήταν άσχημο και κανένα "status" συνοδευόμενο από τα πολυπόθητα πλην όμως κενά χρηματικού αντικρύσματος "like".

Προσωπικώς έχω πειστεί για δύο πράγματα:
1ον ότι υπάρχει αιθέρας και το υποτιθέμενο "κενό" δεν γεμίζει μόνο από το βαρυτικό πλέγμα του χωροχρόνου που συγκρατεί τα επιμέρους στοιχεία του σύμπαντος, αλλιώς δεν εξηγείται αυτή η ακμαιότης σε όλα τα λαμόγια και καθάρματα όπου γης, τα οποία ούτε για μια στιγμούλα δεν χάνουν τις αισθήσεις τους προκειμένου να κάνουμε κι εμείς τη δουλειά μας. Άρα αναπνέουν συνεχώς αιθέρα με μυστηριώδη τρόπο, τέτοιον ώστε να τον στερούν από εμάς τους υπόλοιπους οι οποίοι σε ημιλιπόθυμη αλλά και ημιθανή καμιά φορά κατάσταση περιφερόμαστε ως ζόμπι από διετία σε διετία συνήθως, από τριετία σε τριετία σπανιότερα και τελευταίως ουδέποτε από τετραετία σε τετραετία, επιλέγοντας τον έναν μαλάκα μετά τον άλλον ν' ανακοινώσει απλώς αυτά που θα ανακοίνωνε με την ίδια επιτυχία κάποιος άλλος μαλάκας διαφορετικού χρώματος και διαφορετικού ύψους ενδεχομένως και βάρους.

2ον ότι οι στοιχειώδεις μονάδες του κόσμου μας δεν είναι μονοδιάστατα (αλλά ούτε και τρισδιάστατα) υλικά σωματίδια με την κλασική έννοια του όρου. Για την ακρίβεια είμαι πεπεισμένη πια ότι ο κόσμος αποτελείται από απειροελάχιστα τμήματα αερίων μαζών κάτι σαν αέρια νανοσφαιρίδια που μέσα τους περικλείουν άλλα υπονανοσφαιρίδια τα οποία μόλις υποστούν αεριοκορεσμό διαφεύγουν από τον πρωτογενή πυρήνα τους μέσω απειροελάχιστων κβαντικών τμηματικών διαδικασιών αποδόμησης της ύλης τους και στηριζόμενα σε μια άλλη αρχή, της συνεκτικότητας της ύλης αυτή τη φορά, προσκολλώνται το ένα στο άλλο δημιουργώντας μεγαλύτερα σύνολα στοιχειωδών σωματιδίων, ηλεκτρονίων, ατόμων, μορίων, σωμάτων κ.ο.κ.

Δηλαδή, η βαθύτερη δομή του κόσμου έχει να κάνει με κάποιος είδος ...πορδών. Όπως τα γράμματα είναι τα δομικά υλικά του γραπτού λόγου και από αυτά παράγονται οι λέξεις και οι προτάσεις τα οποία και παίζω στα δάχτυλα του ενός χεριού - έτσι και οι πορδές είναι το θεμελιώδες στοιχείο που συνιστά τη γλώσσα της ύλης και της ενέργειας στο Σύμπαν.

Σε αυτή την θεωρία κατέληξα ανάποδα. Παρατηρώντας την κοινωνία μας.
Παρατήρησα δηλαδή ένα κοινωνικό κύτταρο π.χ. μια νεοελληνική οικογένεια που ενώ απολαμβάνει τη νιρβάνα των εντελώς λάθος κατ' εμέ αποφάσεων κι επιλογών της ξαφνικά κάτι "πάει στραβά" ακριβώς όπως κατ' εικόναν και ομοίωσιν της αληθινής ζωής μας λέει καμιά φορά και το FB "ουπς this is embarrassing κάτι πήγε στραβά, οι καλύτεροι τεχνικοί μας εργάζονται να το διορθώσουν". Τότε λοιπόν ένα κοινωνικό κβάντο ξεπετάγεται "σαν πορδή" από αυτό το αποχαυνωμένο κοινωνικό υποσυνολάκι κι αρχίζει να φωνάζει και να χειρονομεί ότι "δεν πάει άλλο". Αυτή λοιπόν η νανοκβαντική κοινωνική ύπαρξη τριγυρίζει δεξιά κι αριστερά σαν νανοσβουρίδιο και προσπαθεί άοπλο, άοσμο κι ουδέτερο να κάνει επανάσταση και να διαταράξει την πεποίθηση των υπολοίπων πως "τα πάντα εν σοφία εποίησεν". Όταν αυτό δεν γίνεται αμέσως και κατά παραγγελίαν κατορθωτό αφού είναι γεγονός "ότι τα πάντα εν σοφία εποίησεν" αλλά όπως Εκείνος ήθελε κι όχι όπως Εμείς, τότε επανέρχεται εις τα εξ ων συνετέθη κι επί του καναπέος πια ορκίζεται πίστη σε αυτόν (τον καναπέ) ως μοναδικό αρμόδιο να επιφέρει την επιθυμητή τάξη κι αρμονία του μικροσύμπαντός του (και κανά μετρητούλι δεν θα 'ταν άσχημα).

Παρατήρησα ακόμα πως όταν μετά την υπέρτατη ανατροπή της μικροσυμπαντικής άσκησης του παραφθαρμένου εκλογικού δικαιώματος και παρότι επετεύχθη το επιθυμητόν αποτέλεσμα για την ως δια μαγείας επίλυσιν των πάντων, μια άλλη πορδή πετάγεται και προσπαθεί να πείσει τις υπόλοιπες συνολοπορδές ή και γιγαντοπορδές ακόμη ότι αυτή είναι η μία και μοναδική πορδολύση σε όλα τα πορδοπροβλήματα της οικουμένης κι επιθυμεί να πορδοκυβερνήσει αφού αυτή η πορδή υφάρπαξε την ψήφο των ηλιθίων με το απιστεύτου κάλλους και σύλληψης σύνθημα "δώστε μας πορδή για λύση".

Το συμπέρασμά μου μετά από αυτή την ενδελεχή μελέτη ενός σύμπαντος "ορατών τε και αοράτων" είναι πως σε αντίθεση με όσα πιστεύαμε μέχρι σήμερα εκείνο που δεσπόζει σε αυτό είναι μεν σκοτεινή ύλη και ενέργεια, αποτελούμενα βεβαίως και τα δύο από δέσμες πορδών, ΑΠΟΛΥΤΩΣ όμως ΟΡΑΤΩΝ και κατανοητών ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΔΙΑ ΓΥΜΝΟΥ ΟΦΘΑΛΜΟΥ αλλά και στεγανώς προστατευμένης μύτης. Οι δέσμες αυτές των πορδών όχι μόνο έχουν τιγκάρει το σύμπαν αλλά με τη βρώμα και τη δυσωδία τους τείνουν να καλύψουν οτιδήποτε διαφορετικό από αυτές κινείται στον χώρο. Εκείνο που ΔΕΝ φαίνεται, ακόμα και μέσω του τελειοτέρου ηλεκρονιακού τηλεσκοπίου, αλλά χρειάζεται μόνο ελάχιστο μυαλό για να το διαπιστώσει κανείς, είναι τα μικρά εκείνα φωτεινά σημεία που προαναγγέλουν μια ελπιδοφόρο αναδιάταξη του κόσμου προτού αρχίσει αυτός την αντίστροφη πορεία του προς τη Μεγάλη Συρρίκνωση τη λεγόμενη και Big Crunch. Με την πεποίθηση δε ότι το τέλος του σύμπαντος είναι αναπόφευκτο, συμφωνούν - περιέργως - όλοι οι επιστήμονες! Αυτό όμως θα συμβεί σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα κι εφόσον ακόμη δεν έχουμε φθάσει - μάλλον - στο κομβικό σημείο της αντίστροφης πορείας μας προς τα εκεί καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά στα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών και παρατηρώντας προσεκτικά τις μπάρες των γραφημάτων να αποφασίσουμε επιτέλους τί ποσοστό της συμπαντικής ύλης και ενέργειας καλύπτουν οι δέσμες των πορδών και τί ποσοστό τα άλλα άγνωστα ακόμη αλλά φωτεινά σημεία που μας επιτρέπουν μια κάποια αισιοδοξία για το μέλλον.

Όλα αυτά τα άκρως βαθυστόχαστα πλην όμως κουραστικά και ψυχοφθόρα θα τα είχα γλιτώσει αν έσκυβα λίγο ν' ακούσω αυτό που λέει ο σοφός λαός μας σαν απαύγασμα μιας Γενικής Θεωρίας των Πάντων και με την οποία εμπλούτιζε το πρώτο μου το γάλα η μητέρα μου ότι δηλαδή "με πορδές δεν βάφουν αυγά".
Αλλά σ' εμένα δεν πιάνουν οι ευθύγραμμες και μονοσήμαντες ρήσεις π.χ. "επανάλειψις μήτηρ μαθήσεως" όπως δεν πιάνει σε μένα και τίποτε "φυσιολογικό". Όπως όμως κάθε εξαίρεση έχει και τον κανόνα της εύκολα έμαθα και μάλιστα από μόνη μου ότι δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα αν δεν σπάσεις αυγά κι ας είναι κι άβαφα.

Τα τρία δευτερόλεπτα που ξύπνησαν τον κόσμο

 

Το κωλόπαιδο χτυπούσε την παντελονάτη βουλευτίνα κι εγώ χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο. Το κωλόπαιδο κατάβρεχε την κότα βουλευτίνα κι εγώ έβαζα το κεφάλι μου κάτω από το κρύο νερό της βρύσης για να σταθεροποιήσω επιτέλους τα ηλεκτρόνια των εγκεφαλικών κυττάρων μου σ' ένα σημείο. Έπρεπε να σκεφτώ. Έπρεπε να τη βοηθήσω. Έπρεπε να της βρω τρόπο να ξεφύγει από το δημιούργημά μου. Η ιστορία μου έπρεπε να τελειώσει κάποτε. Κυρίως έπρεπε να πείσω τον αναγνώστη μου ότι εκείνη δεν είναι κάποιο πρόσωπο που έχω συναντήσει στην πραγματική ζωή, πολύ περισσότερο ότι δεν είμαι εγώ αυτή η γυναίκα αλλά κάποια άλλη που δημιουργήθηκε από λέξεις και τα νοήματα που αυτές κουβαλούν ή να τον πείσω ότι τουλάχιστον δεν είμαι μόνο εγώ αυτή η γυναίκα. Δεν ήταν εύκολο. Ο αναγνώστης είχε επιχειρήματα, πολλές φορές ατράνταχτα. Σε κάθε λέξη, φράση, παράγραφο που αργά και σταθερά πλέκουν το υφαντό της μυθοπλασίας μου, ένα κομμάτι από εμένα βρίσκεται κάπου εκεί, ανάμεσα στην ύφανση κρυμμένο, ισχυριζόταν. Ναι, το παραδέχτηκα, ήταν πιθανόν. Και λοιπόν; Ο αναγνώστης μου είναι έξυπνος. Ένα του λες, δέκα καταλαβαίνει. Και λοιπόν; Εκείνο που δεν θα καταλάβει ίσως είναι πως η τραγική ηρωίδα μου, το δημιούργημα της δικής μου υπαρξιακής πολυπλοκότητας από μικρή δεν ζούσε μια μόνο ζωή. Ζούσε πολλαπλές ζωές. Τη μια ζωή μέσα στην άλλη. Ζωές "ματριόσκα" κι έτσι ακριβώς ήταν και τα όνειρά της. Τώρα πια αυτές οι ζωές έγιναν παράλληλες. Οι πολύχρωμες χαριτωμένες στρουμπουλές φιγούρες έχουν βγει από το στοίβαγμα κι έχουν σταθεί η μία δίπλα στην άλλη. Ανάκατα, αλλού η μικρή, αλλού η μεγαλύτερη. Σ' ένα ανομοιογενές αλλά παράλληλο κι αδιατάρακτο σύνολο που κινείται όλο μαζί σαν ένα άτομο που μένει αέναα συγκροτημένο σε αυτήν την απειροελάχιστη μορφή της ύλης κουβαλώντας σε κάθε του κίνηση τον πυρήνα και τα ηλεκτρόνιά του επίσης κινούμενα αενάως σε μια διαδρομή μέσα στη ζωή που δεν σ' αφήνει ποτέ να πλήξεις τελικά. Πώς τα κατάφερνε και δεν είχε τρελαθεί; Κι όμως ήταν αυτό που την έκανε να πατάει στέρεα στη γη. Ήταν αυτό το "κουσούρι" που τη βοηθούσε ν' αντιμετωπίζει τα δύσκολα. Ζούσε τη σκληρή της πραγματικότητα κοιτάζοντας με τρόπο - σαν μέσα από ειδικά γυαλιά - μια άλλη πραγματικότητα που σαν ολόγραμμα την ακολουθούσε σε κάθε της βήμα.

Η βλάστηση οργίαζε στο πολιτικό τοπίο. Τα ψέματα έδιναν κι έπαιρναν. Θα σας φτιάξωμεν γεφύρια. Μα δεν έχουμε ποτάμια. Θα σας φτιάξωμεν και ποτάμια. Θα σας φτιάξωμεν λιμάνια. Μα δεν έχουμε θάλασσα. Θα σας φτιάξωμεν και θάλασσα. Στο τέλος θα έμενε μόνο το ρήμα ...Θα σας φτιάξωμεν ...μετά εξομαλύνθηκε η κατάσταση ...άλλαξε το πρόσωπο σε πρώτο ενικό απευθυνόμενο σε σένα με απειλητικό τρόπο τύπου "θα σε φτιάξω εγώ!".

Ο θόρυβος του τρένου ηχούσε ακόμη στ' αυτιά της, ευτυχώς, γιατί έτσι κάλυπτε κάπως την χλαπαταγή των απίστευτα οριστικοποιημένων και πολύ συγκεκριμένων υποσχέσεων που έδιναν οι πολιτικοί ένθεν κι ένθεν πάνω στο ολίγον κουφάρι της κοινωνίας.
Οι χημικές εκρήξεις οι οποίες τηρουμένων των αναλογιών του μικρόκοσμού της ως άλλο big bang δημιουργούσαν νέα κοσμική ύλη έκαναν κι αυτές τόσο θόρυβο όσο χρειαζόταν για να κοιτάξει μέσα της. Απορημένη βέβαια "τί είν' αυτό που βαράει μέσα γαμώτη"; Τρία δευτερόλεπτα, δεν χρειαζόταν περισσότερο. Ποια ύλη συγκρούστηκε; Ποια σωματίδια δεν άντεξαν την επαφή; Τί κρυβόταν πίσω απ' αυτή την εκκωφαντική λάμψη που της παρουσιάστηκε από το πουθενά σαν ανθρώπινο χαμόγελο; Πώς η σκοτεινή ενέργεια ξαφνικά φωτίστηκε και δημιούργησε το δικό της βαρυτικό πλέγμα όπου με απίστευτη ταχύτητα αντάλλασσαν τις θέσεις τους ο χώρος και ο χρόνος; Οι ράγες ήταν στη θέση τους έτοιμες να δεχτούν επάνω τους το ένα τρένο μετά το άλλο, μόνο και μόνο για να μην ακουστούν μέχρι να καταλαγιάσουν οι χτύποι μιας μάζας αιμοφόρων αγγείων που ακούραστη μηχανή τροφοδοτεί με ενέργεια ακόμη και τα πιο απομακρυσμένα τμήματα της απίστευτης πολυδαιδαλότητας ενός οργανισμού που αναρωτιόταν ακόμη για τ' αυτονόητα.

Σε μια βδομάδα έχουμε εκλογές. Εκλογές για τί ακριβώς; Για θυμίστε μου παρακαλώ; Εκλογές για ποιόν; Για διευκρινίστε μου εξακολουθώ να παρακαλώ; Ο ένας το μακρύ του κι ο άλλος το κοντό του. Κάποιο μέγεθος ενδιάμεσο παρακαλώ; Περισσότερο συμβατό στις απαιτούμενες συνθήκες; Κάτι που να μας πείσει ότι θα "κουμπώσει" στις 18;
Ο ένας θα γυρίσουμε λέει σελίδα. Μα δεν έχουμε προλάβει να διαβάσουμε την προηγούμενη. Δεν πειράζει ας διάβαζες πιο γρήγορα. Μα δεν είμαι δημοσιογράφος. Θα σου 'λεγα τώρα και με δαύτους. Αχ μην αρχίσουμε παρακαλώ. Ο άλλος λέει θ' αλλάξουμε πορεία. Γιατί; Τόσο χάλια ήταν η προηγούμενη; Τί μας λέτε καλέ; Κι από που είπαμε ψωνίζετε GPS; Λέω εγώ τώρα, ρωτάω η αφελής, μήπως και η νέα πορεία είναι κι αυτή λάθος, όχι τίποτα άλλο, μην το κάνουμε θέμα, το GPS θα φταίει. Θα το αναβαθμίσωμεν. Καλά άσε... θα σου ρίξω εγώ ένα upgrade την άλλη Κυριακή να 'χεις να πορεύεσαι.

Κι όλα αυτά παράλληλα. Ταυτόχρονα. Ουπς τί είναι αυτό καλέ; Έτριψε τις άκρες των δαχτύλων της. Τί γίνεται τώρα, λιώνουν τα πλήκτρα, τόσο πολύ τα κοπανάω; Μπα αυτά τα ζουμιά δεν είναι από τα πλήκτρα. Είναι από τα μάτια. Είναι δάκρυα!!! Για τη βαρύτητα των δακρύων δεν σου έχει πει κανείς; Βαρύτητα καλέ, η νευτώνεια, η απλή, απλουστάτη αυτή ιδιότητα των φυσικών σωμάτων, γνωστή πολύ πριν το χωροχρονικό βαρυτικό πλέγμα. Simple and pure gravity. Gravity; Κάτι άλλο μου θυμίζει αυτή η λέξη. Grave; Λες; Μπα. Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Έχει κλάμα όμως. Και λοιπόν; Είναι ζωντανή. Δουλεύει το εργοστάσιο. Πάντα δούλευε αλλά τώρα στο φουλ. Κι η μηχανή έχει "κατέβει" το ρεκτιφιέ πέτυχε 100%, καμιά βίδα δεν περίσσεψε, η μηχανή ανέβηκε ξανά στη θέση της αλλά είναι στο ρελαντί και περιμένει. Αλλά έτσι και ξεκινήσει!!! Τί να σου πω έτσι και ξεκινήσει!! Όλες αυτές οι ορμόνες είτε σε μορφή δακρύων είτε σε οποιαδήποτε άλλη μορφή είναι ικανές να ξεχρεώσουν όλες τις υπερχρεωμένες χώρες του πλανήτη. Αλλά αυτή τις θέλει μόνο για την πάρτη της. Εκεί, υπερπαραγωγή, να περιμένουν. Τί να περιμένουν; Ήδη τα έχει απαρνηθεί όλα αυτά.

Το πνεύμα του Einstein τελικά δεν θα βρει ησυχία. Όσο κι αν αντέδρασε κάποτε με αφορμή την κβαντική θεωρία λέγοντας θυμωμένος πως "ο Θεός δεν παίζει ζάρια με τον κόσμο", ήρθε ο Hawking να του ψιθυρίσει στ' αυτί ότι "Ο Θεός όχι μόνο παίζει ζάρια με τον κόσμο αλλά μερικές φορές τα πετάει εκεί που δεν μπορούμε καν να τα δούμε". Και σα να μην έφτανε αυτό έρχομαι τώρα εγώ να ισχυριστώ πως ο Θεός όχι μόνο παίζει ζάρια με τον κόσμο και τα πετάει εκεί που δεν μπορούμε καν να τα δούμε, αλλά επίσης παίζει και βότσαλα τα οποία όμως πετάει κάπου πολύ συγκεκριμένα. Επίσης παίζει και με τα νεύρα μου βάζοντας ποιητές-κολοσσούς να γράφουν ποιήματα-ποταμούς κι εγώ να σκοντάφτω πάνω τους κι έτσι να μου ταράζουν σε σημείο ολοκληρωτικού επαναπροσδιορισμού τη μικρή συμπαντική μου ύπαρξη.

Ποιήματα "μπαλαντέρ", ποιήματα "πασπαρτού". Ποιός ξέρει γιατί, ποιός ξέρει για ποιόν. Και μου το 'λεγε η μάνα μου. Κράτα αποστάσεις, γιατί δεν ξέρεις πού θα σκοντάψεις. Άσε ρε μάνα, να σκοντάψω, χίλιες φορές να σκοντάψω. Ποτέ δεν ήμουν άσπιλη και ροδαλή κι απαλή κι ατσαλάκωτη κι άγδαρτη. Τώρα θα γίνω; Δεν βλέπεις τα γόνατά μου μέσα στα σημάδια; Το σώμα μου, την ψυχή μου; Άσε, συνήθισα πια και τώρα μ' αρέσει.

Άλλη μια δύσκολη μέρα πλησιάζει στο τέλος της.

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.
Ήμουν ίδια όπως και πριν. Αλλά η ρυτίδα στο μεσόφρυδο βαθύτερη. Έχω βυθόμετρο εγώ για τις ρυτίδες κι αν ξεφύγουν έχω το σωστό απλικέισον. Μια σούπερ ντούπερ ουάου αντιρυτιδική είχα μέχρι πριν λίγο καιρό. Τώρα όμως, χάρη σ' εκείνα τα καρμικά τρία δευτερόλεπτα έχω εξασφαλίσει δια παντός το δικό μου εργοστάσιο παραγωγής ελιξηρίων νεότητας. Από την παραγωγή στην κατανάλωση. Χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς, χωρίς μεσάζοντες και χωρίς καθυστερήσεις. Στοχευμένα.

Κοιτάχτηκα μέσα μου.
Είχε αρχίσει να επικρατεί μια κάποια ηρεμία.
Το δύσκολο ΟΧΙ και το ακόμη δυσκολότερο ΝΑΙ είχαν δώσει τα χέρια, είχαν συμφιλιωθεί κι είχαν γίνει ΙΣΩΣ.

Το δεύτερο στάδιο του νέου ελληνικού εμφυλίου (δεν άρχισε ακόμα)

19.993 λεύγες υπό μια θάλασσα πιο θολή κι από εκείνη των Σαργασσών, χωρίς πολλά αποθέματα οξυγόνου. Οι ερωτήσεις μοιάζουν πιο ψεύτικες απ’ τις απαντήσεις: Να μείνουμε στην εχθρική Ευρώπη ή να γυρίσουμε στα φιλικά χωριά μας; Να ψηφίσουμε για να μας σώσουν ή ν’ αλληλοσκοτωθούμε και όποιος επιπλεύσει; Αλλά και στον αφρό αν βγούμε, πόσο ν’ αντέξουμε παλεύοντας με τα κύματα των μικροαστών; Όσο καιρό αντέχουν και οι απεργοί της Χαλυβουργίας, θα πείτε. Όσο καιρό αντέχουν ν’ ακυρώνουν τον εαυτό τους οι απεργοί καλλιτέχνες, αν προτιμάτε. Ενδιαμέσως, σκεφτόμαστε τις Άλπεις, συνεχίζουμε να καταγράφουμε τα θανάσιμα αμαρτήματά μας, συζητάμε για τη νέα απόκρυψη των σωμάτων στις παραλίες, μαγειρεύουμε ταξικά, περιδιαβαίνουμε οικείους πεζόδρομους. Μετράμε προσεκτικά σπόρους, ζεύγη και βδέλλες, αντικρίζουμε με μάτια ερμητικά ανοιχτά σκοπανθρώπους και λοχίες, πασχίζουμε να ξεριζώσουμε τον μπάτσο μέσα μας κι έξω μας. Το καλοκαίρι, φεύγουμε με διαβολικά τρένα, παρέα με Έλληνες λαθρεπιβάτες που ταξιδεύουν στον χρόνο, από στρατόπεδα συγκέντρωσης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κι επιστρέφουμε ξανά το φθινόπωρο. Καλώς ή κακώς εχόντων των πραγμάτων.

http://www.levga.gr/2012/05/blog-post_30.html

Περιοδικό Λεύγα. Μετράει αποστάσεις κάθε δίμηνο.

 Λεύγα 07 - Πλησιάζει...

Η έβδομη λεύγα θα αρχίσει να διανύεται την Τετάρτη 6 Ιουνίου.

Μέχρι τότε... διαβάστε ολόκληρο το 5ο τεύχος της λεύγας online!

 

 

....

Κοντραπούντο: Το Κίνημα, το Κόμμα και μια σύγκρουση…

Η στήλη Κοντραπούντο φιλοξενεί διαφορετικές απόψεις για ένα επίμαχο ζήτημα ευρύτερου πολιτικού ενδιαφέροντος. Στο τεύχος αυτό επιλέξαμε ως θέμα τα γεγονότα της Πέμπτης 20 Οκτωβρίου 2011 (δεύτερης ημέρας της 48ωρης γενικής απεργίας) στην πλατεία Συντάγματος. Τα κείμενα που ακολουθούν γράφτηκαν το τριήμερο 22 -24 Οκτωβρίου 2011.

1. A*
Ρίξτε παρακάτω ένα βλέφαρο στη δυσοίωνη «ενότητα της αριστεράς» που φτιάχνεται από προχτές, εν μέσω μπουκαλιών, πετρών και παλουκιών. Για το ΚΚΕ δεν χρειάζεται να πω τίποτα, ανοίξτε απλώς την τηλεόραση. ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΟΕ, Αυγή. Από τον χυλό διασώζεται το άμοιρο ΕΕΚ, για προφανείς ιστορικούς και λιγότερο προφανείς κινηματικούς λόγους (η πολλή παρέα με την Α/Κ, βλέπετε...). Λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, μαζί με μερικές μη δημοκρατικές, σταχυολογούνται στο http://classwar.espiv.net/?p=1833. Λοιπόν, να το πούμε Ιστορικό Συμβιβασμό όλο αυτό το μελέ ή όχι ακόμα;

ΥΓ. Οι κομμουνιστογενείς φίλοι θα έχουν, φαντάζομαι, τις αντιρρήσεις τους. Αν και κακώς τις έχουν, και το σωστό θα ήταν να τις κάνουν γαργάρα, ας μην καταπιεστούν αν τους πνίγει το δίκιο τους και θέλουν… σωποδήποτε να εκφραστούν.


2. K*
Ακολουθούν όσα σταχυολόγησα εγώ σήμερα, με κάποιες διευκρινίσεις (ομολογώ ότι έχω χάσει, ελπίζω προσωρινά, κάθε διάθεση για χιούμορ).....