Τα τρία δευτερόλεπτα που ξύπνησαν τον κόσμο

 

Το κωλόπαιδο χτυπούσε την παντελονάτη βουλευτίνα κι εγώ χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο. Το κωλόπαιδο κατάβρεχε την κότα βουλευτίνα κι εγώ έβαζα το κεφάλι μου κάτω από το κρύο νερό της βρύσης για να σταθεροποιήσω επιτέλους τα ηλεκτρόνια των εγκεφαλικών κυττάρων μου σ' ένα σημείο. Έπρεπε να σκεφτώ. Έπρεπε να τη βοηθήσω. Έπρεπε να της βρω τρόπο να ξεφύγει από το δημιούργημά μου. Η ιστορία μου έπρεπε να τελειώσει κάποτε. Κυρίως έπρεπε να πείσω τον αναγνώστη μου ότι εκείνη δεν είναι κάποιο πρόσωπο που έχω συναντήσει στην πραγματική ζωή, πολύ περισσότερο ότι δεν είμαι εγώ αυτή η γυναίκα αλλά κάποια άλλη που δημιουργήθηκε από λέξεις και τα νοήματα που αυτές κουβαλούν ή να τον πείσω ότι τουλάχιστον δεν είμαι μόνο εγώ αυτή η γυναίκα. Δεν ήταν εύκολο. Ο αναγνώστης είχε επιχειρήματα, πολλές φορές ατράνταχτα. Σε κάθε λέξη, φράση, παράγραφο που αργά και σταθερά πλέκουν το υφαντό της μυθοπλασίας μου, ένα κομμάτι από εμένα βρίσκεται κάπου εκεί, ανάμεσα στην ύφανση κρυμμένο, ισχυριζόταν. Ναι, το παραδέχτηκα, ήταν πιθανόν. Και λοιπόν; Ο αναγνώστης μου είναι έξυπνος. Ένα του λες, δέκα καταλαβαίνει. Και λοιπόν; Εκείνο που δεν θα καταλάβει ίσως είναι πως η τραγική ηρωίδα μου, το δημιούργημα της δικής μου υπαρξιακής πολυπλοκότητας από μικρή δεν ζούσε μια μόνο ζωή. Ζούσε πολλαπλές ζωές. Τη μια ζωή μέσα στην άλλη. Ζωές "ματριόσκα" κι έτσι ακριβώς ήταν και τα όνειρά της. Τώρα πια αυτές οι ζωές έγιναν παράλληλες. Οι πολύχρωμες χαριτωμένες στρουμπουλές φιγούρες έχουν βγει από το στοίβαγμα κι έχουν σταθεί η μία δίπλα στην άλλη. Ανάκατα, αλλού η μικρή, αλλού η μεγαλύτερη. Σ' ένα ανομοιογενές αλλά παράλληλο κι αδιατάρακτο σύνολο που κινείται όλο μαζί σαν ένα άτομο που μένει αέναα συγκροτημένο σε αυτήν την απειροελάχιστη μορφή της ύλης κουβαλώντας σε κάθε του κίνηση τον πυρήνα και τα ηλεκτρόνιά του επίσης κινούμενα αενάως σε μια διαδρομή μέσα στη ζωή που δεν σ' αφήνει ποτέ να πλήξεις τελικά. Πώς τα κατάφερνε και δεν είχε τρελαθεί; Κι όμως ήταν αυτό που την έκανε να πατάει στέρεα στη γη. Ήταν αυτό το "κουσούρι" που τη βοηθούσε ν' αντιμετωπίζει τα δύσκολα. Ζούσε τη σκληρή της πραγματικότητα κοιτάζοντας με τρόπο - σαν μέσα από ειδικά γυαλιά - μια άλλη πραγματικότητα που σαν ολόγραμμα την ακολουθούσε σε κάθε της βήμα.

Η βλάστηση οργίαζε στο πολιτικό τοπίο. Τα ψέματα έδιναν κι έπαιρναν. Θα σας φτιάξωμεν γεφύρια. Μα δεν έχουμε ποτάμια. Θα σας φτιάξωμεν και ποτάμια. Θα σας φτιάξωμεν λιμάνια. Μα δεν έχουμε θάλασσα. Θα σας φτιάξωμεν και θάλασσα. Στο τέλος θα έμενε μόνο το ρήμα ...Θα σας φτιάξωμεν ...μετά εξομαλύνθηκε η κατάσταση ...άλλαξε το πρόσωπο σε πρώτο ενικό απευθυνόμενο σε σένα με απειλητικό τρόπο τύπου "θα σε φτιάξω εγώ!".

Ο θόρυβος του τρένου ηχούσε ακόμη στ' αυτιά της, ευτυχώς, γιατί έτσι κάλυπτε κάπως την χλαπαταγή των απίστευτα οριστικοποιημένων και πολύ συγκεκριμένων υποσχέσεων που έδιναν οι πολιτικοί ένθεν κι ένθεν πάνω στο ολίγον κουφάρι της κοινωνίας.
Οι χημικές εκρήξεις οι οποίες τηρουμένων των αναλογιών του μικρόκοσμού της ως άλλο big bang δημιουργούσαν νέα κοσμική ύλη έκαναν κι αυτές τόσο θόρυβο όσο χρειαζόταν για να κοιτάξει μέσα της. Απορημένη βέβαια "τί είν' αυτό που βαράει μέσα γαμώτη"; Τρία δευτερόλεπτα, δεν χρειαζόταν περισσότερο. Ποια ύλη συγκρούστηκε; Ποια σωματίδια δεν άντεξαν την επαφή; Τί κρυβόταν πίσω απ' αυτή την εκκωφαντική λάμψη που της παρουσιάστηκε από το πουθενά σαν ανθρώπινο χαμόγελο; Πώς η σκοτεινή ενέργεια ξαφνικά φωτίστηκε και δημιούργησε το δικό της βαρυτικό πλέγμα όπου με απίστευτη ταχύτητα αντάλλασσαν τις θέσεις τους ο χώρος και ο χρόνος; Οι ράγες ήταν στη θέση τους έτοιμες να δεχτούν επάνω τους το ένα τρένο μετά το άλλο, μόνο και μόνο για να μην ακουστούν μέχρι να καταλαγιάσουν οι χτύποι μιας μάζας αιμοφόρων αγγείων που ακούραστη μηχανή τροφοδοτεί με ενέργεια ακόμη και τα πιο απομακρυσμένα τμήματα της απίστευτης πολυδαιδαλότητας ενός οργανισμού που αναρωτιόταν ακόμη για τ' αυτονόητα.

Σε μια βδομάδα έχουμε εκλογές. Εκλογές για τί ακριβώς; Για θυμίστε μου παρακαλώ; Εκλογές για ποιόν; Για διευκρινίστε μου εξακολουθώ να παρακαλώ; Ο ένας το μακρύ του κι ο άλλος το κοντό του. Κάποιο μέγεθος ενδιάμεσο παρακαλώ; Περισσότερο συμβατό στις απαιτούμενες συνθήκες; Κάτι που να μας πείσει ότι θα "κουμπώσει" στις 18;
Ο ένας θα γυρίσουμε λέει σελίδα. Μα δεν έχουμε προλάβει να διαβάσουμε την προηγούμενη. Δεν πειράζει ας διάβαζες πιο γρήγορα. Μα δεν είμαι δημοσιογράφος. Θα σου 'λεγα τώρα και με δαύτους. Αχ μην αρχίσουμε παρακαλώ. Ο άλλος λέει θ' αλλάξουμε πορεία. Γιατί; Τόσο χάλια ήταν η προηγούμενη; Τί μας λέτε καλέ; Κι από που είπαμε ψωνίζετε GPS; Λέω εγώ τώρα, ρωτάω η αφελής, μήπως και η νέα πορεία είναι κι αυτή λάθος, όχι τίποτα άλλο, μην το κάνουμε θέμα, το GPS θα φταίει. Θα το αναβαθμίσωμεν. Καλά άσε... θα σου ρίξω εγώ ένα upgrade την άλλη Κυριακή να 'χεις να πορεύεσαι.

Κι όλα αυτά παράλληλα. Ταυτόχρονα. Ουπς τί είναι αυτό καλέ; Έτριψε τις άκρες των δαχτύλων της. Τί γίνεται τώρα, λιώνουν τα πλήκτρα, τόσο πολύ τα κοπανάω; Μπα αυτά τα ζουμιά δεν είναι από τα πλήκτρα. Είναι από τα μάτια. Είναι δάκρυα!!! Για τη βαρύτητα των δακρύων δεν σου έχει πει κανείς; Βαρύτητα καλέ, η νευτώνεια, η απλή, απλουστάτη αυτή ιδιότητα των φυσικών σωμάτων, γνωστή πολύ πριν το χωροχρονικό βαρυτικό πλέγμα. Simple and pure gravity. Gravity; Κάτι άλλο μου θυμίζει αυτή η λέξη. Grave; Λες; Μπα. Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Έχει κλάμα όμως. Και λοιπόν; Είναι ζωντανή. Δουλεύει το εργοστάσιο. Πάντα δούλευε αλλά τώρα στο φουλ. Κι η μηχανή έχει "κατέβει" το ρεκτιφιέ πέτυχε 100%, καμιά βίδα δεν περίσσεψε, η μηχανή ανέβηκε ξανά στη θέση της αλλά είναι στο ρελαντί και περιμένει. Αλλά έτσι και ξεκινήσει!!! Τί να σου πω έτσι και ξεκινήσει!! Όλες αυτές οι ορμόνες είτε σε μορφή δακρύων είτε σε οποιαδήποτε άλλη μορφή είναι ικανές να ξεχρεώσουν όλες τις υπερχρεωμένες χώρες του πλανήτη. Αλλά αυτή τις θέλει μόνο για την πάρτη της. Εκεί, υπερπαραγωγή, να περιμένουν. Τί να περιμένουν; Ήδη τα έχει απαρνηθεί όλα αυτά.

Το πνεύμα του Einstein τελικά δεν θα βρει ησυχία. Όσο κι αν αντέδρασε κάποτε με αφορμή την κβαντική θεωρία λέγοντας θυμωμένος πως "ο Θεός δεν παίζει ζάρια με τον κόσμο", ήρθε ο Hawking να του ψιθυρίσει στ' αυτί ότι "Ο Θεός όχι μόνο παίζει ζάρια με τον κόσμο αλλά μερικές φορές τα πετάει εκεί που δεν μπορούμε καν να τα δούμε". Και σα να μην έφτανε αυτό έρχομαι τώρα εγώ να ισχυριστώ πως ο Θεός όχι μόνο παίζει ζάρια με τον κόσμο και τα πετάει εκεί που δεν μπορούμε καν να τα δούμε, αλλά επίσης παίζει και βότσαλα τα οποία όμως πετάει κάπου πολύ συγκεκριμένα. Επίσης παίζει και με τα νεύρα μου βάζοντας ποιητές-κολοσσούς να γράφουν ποιήματα-ποταμούς κι εγώ να σκοντάφτω πάνω τους κι έτσι να μου ταράζουν σε σημείο ολοκληρωτικού επαναπροσδιορισμού τη μικρή συμπαντική μου ύπαρξη.

Ποιήματα "μπαλαντέρ", ποιήματα "πασπαρτού". Ποιός ξέρει γιατί, ποιός ξέρει για ποιόν. Και μου το 'λεγε η μάνα μου. Κράτα αποστάσεις, γιατί δεν ξέρεις πού θα σκοντάψεις. Άσε ρε μάνα, να σκοντάψω, χίλιες φορές να σκοντάψω. Ποτέ δεν ήμουν άσπιλη και ροδαλή κι απαλή κι ατσαλάκωτη κι άγδαρτη. Τώρα θα γίνω; Δεν βλέπεις τα γόνατά μου μέσα στα σημάδια; Το σώμα μου, την ψυχή μου; Άσε, συνήθισα πια και τώρα μ' αρέσει.

Άλλη μια δύσκολη μέρα πλησιάζει στο τέλος της.

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.
Ήμουν ίδια όπως και πριν. Αλλά η ρυτίδα στο μεσόφρυδο βαθύτερη. Έχω βυθόμετρο εγώ για τις ρυτίδες κι αν ξεφύγουν έχω το σωστό απλικέισον. Μια σούπερ ντούπερ ουάου αντιρυτιδική είχα μέχρι πριν λίγο καιρό. Τώρα όμως, χάρη σ' εκείνα τα καρμικά τρία δευτερόλεπτα έχω εξασφαλίσει δια παντός το δικό μου εργοστάσιο παραγωγής ελιξηρίων νεότητας. Από την παραγωγή στην κατανάλωση. Χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς, χωρίς μεσάζοντες και χωρίς καθυστερήσεις. Στοχευμένα.

Κοιτάχτηκα μέσα μου.
Είχε αρχίσει να επικρατεί μια κάποια ηρεμία.
Το δύσκολο ΟΧΙ και το ακόμη δυσκολότερο ΝΑΙ είχαν δώσει τα χέρια, είχαν συμφιλιωθεί κι είχαν γίνει ΙΣΩΣ.