Δεν ακούω κουβέντα

Gustav Klimt

Της ανακοίνωσα πως ο διευθυντής του σχολείου θέλει τους γονείς μου.
Τραβώντας τα μαλλιά της ρωτούσε κάποιο εντελώς απροσδιόριστο άτομο ...κοιτάζοντας απεγνωσμένη το κενό:
- Τί έκανες; Τί είπες; Κάτω η Χούντα; Κάτω ο Φασισμός; Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία;
- Όχι καλέ μαμά, κυνηγιόμουνα με την Ρένα, την έπιασα απ' τα μαλλιά, πονούσε, φώναζε και τσίριζε, μας πήγανε στο "γραφείο" και τώρα θέλουν τους γονείς μας.
- Καλύτερα να είχες πει κάτω η Χούντα!!! είπε εξακολουθώντας να τραβάει ευτυχώς τα δικά της μαλλιά.

...

Της ανακοίνωσα πως σ' ένα μήνα θα παντρευόμουν. Χάρηκε για μένα αλλά καθόλου για τον μέλλοντα γαμπρό της τον οποίο εκτιμούσε και αγαπούσε πολύ.
Της ανακοίνωσα πως την επομένη θα ερχόταν να φάει μαζί μας, όπως άλλωστε έκανε πολύ συχνά, και θα της έλεγε κι ο ίδιος, επισήμως, ότι επιθυμεί να με παντρευτεί.
Σουρομαδιόταν γιατί δεν θα προλάβαινε - λέει - να μαγειρέψει κάτι της προκοπής και να φτιάξει και γλυκό.
Της θύμισα ότι ο μέλλων γαμπρός της ήταν συχνός επισκέπτης στο τραπέζι μας. Ούτε που με άκουσε.
Όταν εκείνος χτύπησε το κουδούνι τον υποδέχτηκε λέγοντας "δεν φέρω καμία ευθύνη".
Της ανακοίνωσα πως θέλω κλειστό γάμο με μόνο συγγενείς πρώτου βαθμού. Σχεδόν λιποθύμησε υπολογίζοντας πόσα γαμήλια δώρα έχει κάνει η ίδια σε άλλα ζευγάρια τα οποία τώρα δεν θα έβγαζαν για χάρη μου "την υποχρέωση".
Με ρώτησε τί χρήματα χρειαζόμουν για να φτιάξω το σπιτικό μου αφού πρώτα με ρώτησε αν η βιασύνη οφειλόταν σε εγκυμοσύνη.
Της απάντησα πως έχω δικά μου χρήματα, εφόσον εργαζόμουν και πως όχι δεν θέλω να κάνω παιδιά. Για το πρώτο σταυροκοπήθηκε, για το δεύτερο δεν με πίστεψε.
Ωστόσο μου αγόρασε ό,τι τσουμπλέκι πουλιόταν σε ακτίνα τετραγωνικού χιλιομέτρου από το σπίτι μας.

...

Της ανακοίνωσα πως δεν θα φορέσω νυφικό, με ρώτησε κάτωχρη αν τουλάχιστον θα φορέσω κάτι ...λευκό. Της απάντησα ναι, θα φοράω λευκά παπούτσια και πως όχι το φόρεμα θα ήταν ...καφετί και θα ήταν Λώρα Άσλεϋ, δεν ήξερε τί ήταν αυτό αλλά παρηγορήθηκε όταν άκουσε την τιμή του φορέματος.

...

Της ανακοίνωσα πως πέρασα όλα τα μαθήματα της τελευταίας εξεταστικής και πως θα πήγαινα στην ορκωμοσία γιατί θα έπαιρνα πτυχίο. Με ρώτησε αν πρέπει να έρθει μαζί, της είπα όχι. Με ρώτησε αν τουλάχιστον θα ερχόταν μαζί ο σύζυγός μου, της είπα όχι. Κι όταν με ρώτησε "πού είναι το πτυχίο;" της έδειξα απλώς ένα επίσημο έγγραφο που βεβαίωνε ότι αποφοίτησα με 7,5. Με ρώτησε "και πού είναι ο πάπυρος;" και της είπα "χέσε μας ρε μαμά". Ωστόσο η ίδια τηλεφώνησε χωρίς να με ενημερώσει και ζήτησε πληροφορίες για το τί και το πώς προκειμένου ν' αποκτήσουμε και πάπυρο. Έκανε ό,τι της είπαν και σε δύο μήνες μου τον έφερε τυλιγμένο σε κορδελάκι. Για κάδρο δεν επέμεινε.

...

Με κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας, να μιλήσουμε σοβαρά. Για το μέλλον μου τώρα που είχα πάρει πτυχίο. Εννοούσε να επιστρατεύσουμε τους γνωστούς μας για να διοριστώ στο δημόσιο. Έκανα πως δεν κατάλαβα και την άφησα να ξεδιπλώσει τους συλλογισμούς της σχετικά με το τί θεωρούσε "μέλλον μου".

- Δεν ξέρω μαμά αν το έχεις προσέξει αλλά τα τελευταία 5 χρόνια φεύγω από το σπίτι κάθε πρωί κι επιστρέφω το απόγευμα, έχεις αναρωτηθεί πού πηγαίνω;
- Στη δουλειά σου.
- Άρα έχω δουλειά.
- Αυτό είναι "δουλειά";
- Ναι, είναι αλλά τώρα συνειδητοποιώ πως ποτέ δεν με ρώτησες τί ακριβώς δουλειά είναι αυτή που κάνω.
- Δουλεύεις σ' έναν εκδοτικό οίκο.
- Ναι, αλλά τί δουλειά κάνω;
- Τί δουλειά κάνεις λοιπόν;
Της απάντησα, δεν κατάλαβε, της έφερα ένα έντυπο και της είπα "τέτοια φτιάχνω".
Επέμενε πως αυτό δεν είναι δουλειά και τί θα γίνει αν με απολύσουν. Της απάντησα πως θα βρω άλλη δουλειά κι ότι ήμουν περιζήτητη. Χάρηκε για το "περιζήτητη".

Από εκείνο το σημείο και μετά συνέβησαν πολλά δυσάρεστα πράγματα για τα οποία δεν είχε πάρει χαμπάρι. Συνέβησαν όμως και πολλά ευχάριστα τα οποία πάντοτε άκουγε με δυσπιστία γιατί η απόσταση ανάμεσα σ' αυτό που εγώ θεωρούσα ευχάριστο και σ' αυτό που θεωρούσε εκείνη ήταν μερικά έτη φωτός και κάτι ψιλά. Ωστόσο χαμογελούσε αφού χαιρόμουν εγώ.

Μετά εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο. Παρά τη θέλησή της βεβαίως. Ποτέ δεν ξεπέρασα τον θάνατό της κι ας έχουν περάσει 17 χρόνια.

Μόνο φέτος, φέτος σκέφτηκα πόσο τυχερή στάθηκε και δεν ζει τώρα για να δει τους φασίστες μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο σε απόσταση αναπνοής από το γειτονόπουλο και παιδικό της φίλο Μανώλη Γλέζο και να τους ακούει να τον λένε εγκληματία. Γιατί αν δεν είχε "φύγει" τότε θα "έφευγε" σίγουρα τώρα και μάλιστα οικειοθελώς.

Όλα τα υπόλοιπα κάποιοι από εσάς λίγο πολύ τα ξέρετε... αλλά βεβαίως δεν έχω και κανένα πρόβλημα να τα ξαναπώ...

Θα έχετε καταλάβει όμως πως έχω και μια αδελφή. Μεγαλύτερη κατά μία δεκαετία. Αυτή τράβηξε των παθών της τον τάραχο από την αυταρχική αρχική βερσιόν της μητέρας μας κι ανέλαβε το δύσκολο έργο να την διαπαιδαγωγήσει πάντα με τη βοήθεια του δημοκράτη και πολύ προοδευτικού πατέρα μας, ώστε να βρω εγώ "έτοιμη" την πιο λάιτ βερσιόν της και να της πρήζω τα τζιέρια όπως έλεγε.

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία και...

...Γόβες Μπλε

Την Παρασκευή πήγα σ' ένα γάμο.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να πηγαίνεις σ' ένα γάμο. Για την ακρίβεια είχα ξεχάσει πώς είναι να γίνεται ένας γάμος. Νόμιζα πως οι άνθρωποι δεν θα παντρευτούν ποτέ ξανά. Πως δεν θα κάνουν οικογένειες. Δεν θα γελάνε, δεν θα κλαίνε,
δεν θα ζουν.

Σε πείσμα των καιρών όμως δυο νέοι άνθρωποι αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους. Τώρα πια βέβαια τα προβλήματά τους ενώνουν αλλά έστω κι έτσι εγώ τους εύχομαι να ζήσουν, να ευτυχίσουν, να κάνουν παιδιά και να βγάλουν αναιδώς την γλώσσα στο σύμπαν που δεν έχει καμιά διάθεση να συνωμοτήσει για τίποτα με κανέναν άρα πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Και θα το καταφέρουν, είμαι σίγουρη. Εν πάση περιπτώσει τους το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου.

Τελοσπάντων το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό.
Το θέμα μου είναι άλλο. Δηλαδή το θέμα μου είναι μία από τις καλεσμένες. Το θέμα μου είμαι εγώ.

Έφτασε λοιπόν η μέρα όπου θα έπρεπε να ετοιμαστώ κι εγώ με τη σειρά μου για το γάμο. Πριν από μερικά χρόνια θα πήγαινα οπωσδήποτε κομμωτήριο. Τώρα δεν πήγα. Τσιγκουνεύτηκα; Όχι, έκανα οικονομία. Έφτιαξα μόνη μου τα μαλλιά μου όπως κάνω πάντα. Και χάρη στους ψηφιακούς φίλους μου που με δουλεύουν και μ' επεξεργάζονται λέγοντάς μου συνεχώς πόσο κουκλάρα είμαι σκέφτηκα πως δεν έχω ανάγκη το κομμωτήριο. Εξάλλου χου κέαρς για τα μαλλιά τα δικά μου. Εδώ χου κέαρς για τον γαμπρό (κούκλος ήταν ο άτιμος) μόνο για την νύφη νοιάζεται ο κόσμος. Και καμιά φορά και για την αδελφή της. Κι επί τη ευκαιρία να πω στον πατέρα τους και τη μητέρα τους να είναι πολύ περήφανοι για τις κουκλάρες τους και να τους ζήσουν.

Συνεχίζουμε λοιπόν...
Κι όπως κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της λίγη ώρα πριν άρχισα τις ...αδιάκριτες ερωτήσεις. "Και τώρα τί φοράνε;" Έλα μου ντε! Είχα τόσο καιρό να πάω σε γάμο, βάφτιση, αρραβώνα που είχα τελείως λησμονήσει το dress code. Κι όπως κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της αναφώνησα "δεν έχω τί να βάλω". Αλλά όπως κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της έτσι κι εγώ "είχα τί να βάλω". Απλώς το είχα ξεχάσει.
Άνοιξα λοιπόν τις ντουλάπες μου, προσπέρασα το τμήμα με τα "καθημερινά" και προχώρησα στα βαθιά και ξεχασμένα. Το τί ανακάλυψα δεν λέγεται. Το τί υπήρχε στο άλλο τμήμα των "καλών" επίσης δεν περιγράφεται. Κι από εκείνη τη διαστροφή που όλοι πια ξέρετε ότι με διακατέχει άρχισα να μετρώ. Τί άλλο; Χρήματα. Τί άλλο; Φόρους. Αυτό το φόρεμα το είχα αγοράσει "τόσο". Τόσο επί τόσο ο ΦΠΑ ίσον τόσο. Πόσο ήταν τότε ο φπας; 18%. Μάλιστα. Δηλαδή δεν προσπαθούσα ν' ανασύρω από τη μνήμη μου την χρονολογία αγοράς του ρούχου αλλά τον ΦΠΑ εκείνης της χρονιάς. "Αυτό το αγόρασα επί 17% ΦΠΑ". "Εκείνο το αγόρασα επί 18% ΦΠΑ" και πάει λέγοντας. Βεβαίως εκεί κοντά στο 21% σταμάτησα να ψωνίζω κι αυτό ήταν εμφανές και στην ντουλάπα μου. Δε βαριέσαι. Υγεία να υπάρχει.
Ξαφνικά ένιωσα πως αμέσως μετά τον ΦΠΑ ανέσυρα από τη μνήμη μου και το Ε1 της αντίστοιχης χρονιάς αλλά ένιωσα τέτοιες σουβλιές στο στήθος που γρήγορα εγκατέλειψα το Ε1 και περιορίστηκα στον ΦΠΑ.

Όλα τα ρούχα λοιπόν τα εκτιμούσα αναλόγως με το πόσο έμμεσο φόρο είχε εισπράξει το κράτος από μένα. Το αποτέλεσμα εκπληκτικό. Χάρηκα τόσο που ξαφνικά έπαψα να έχω την παραμικρή αμφιβολία κι αμφιταλάντευση για το αν θα ξαναπληρώσω έστω κι ένα κέρμα σε φόρους. Τους άμεσους γιατί τους έμμεσους δυστυχώς δεν μπορώ να τους αποφύγω ολωσδιόλου γιατί πρέπει και να ζήσω. Δεν θα ξαναπληρώσω λέγω φόρους, όχι επειδή δεν θα τους επιβάλλουν... χα χα χα χα ... λέμε και κανά αστείο, αλλά γιατί θεωρώ πως το χρέος μου απέναντι στο κράτος το έχω κάνει επί δεκαετίες και με το παραπάνω.

Στο θέμα μας....
Όμορφα ρούχα μερικά all time classic. Μερικά όχι. Αυτά τα έβγαλα στην άκρη. Παλιά το λέγαμε "θα τα δώσω". Τώρα το λέμε "μεταποίηση". Αμέ!!
Κι όσα μου άρεσαν πολύ αλλά δεν ήταν και τόσο της μοδός, θα τα έκανα εγώ της μοδός με τα κατάλληλα αξεσουάρ, το κατάλληλο ύφος και πόζα. Γιατί αλλιώς είναι να φοράς ντεμοντέ ρούχο σαν κλαμένο λουλί κι αλλιώς να το φοράς με τουπέ. Σου λέει ο άλλος "για να το φοράει αυτή έτσι, θα είναι μόδα και δεν το ξέρω". Έτσι δημιουργούνται τα "ρεύματα" αγάπη μου. Έτσι δημιουργούνται και οι "τάσεις". Και θέλει μαγκιά για να μην σε ανατινάξουν.
Για μόδα μιλάμε. Μην ξεχνιόμαστε έτσι; Η μόδα το μόνο που μπορεί να σου τινάξει είναι τα πέταλα και τον προϋπολογισμό στον αέρα. Κατά τα άλλα είναι ακίνδυνη.

Τελικά αποφάσισα να ντυθώ στα μπλε. Ναι αλλά... Τί αλλά μωρή... έχεις και μπλε γόβες και μπλε τσάντα, τα ξέχασες!!
OMG!!! Μπλε ψηλοτάκουνες γόβες!!! Oh yeah!!! Τις είχα ξεχάσει. Καθόλου παλιομοδίτικες, φρέσκιες φρέσκιες, καταπληκτικές, υπέροχες, άφθαρτες ...Καλογήρου βλέπετε, από το στοκατζίδικο βεβαίως βεβαίως, γιατί είπαμε οι δουλειές πήγαιναν καλά αλλά ψώνιο δεν ήμουνα, από τότε ακόμη αναρωτιόμουν όταν έβλεπα τη βιτρίνα της στην Πατριάρχου Ιωακείμ "ρε συ οικόπεδα πουλάει αυτή;". Και θυμήθηκα που πήγαινα με τις φίλες μου για καφέ και λέγαμε "ρε σεις δεν περνάμε πρώτα από Καλογήρου να γελάσουμε;" Δεν γελούσαμε όμως μόνο με τις τιμές αλλά και με τα σχέδια!! Χριστέ μου τί εποχές!! Γόβα μυτερή λουστρίνι ροζ με δύο παραμάνες στο πλάι της!! 100.000 χιλιάδαι δίσκοι! Μια φορά το έκανα σ' ένα ζευγάρι παλιό - το κατέστρεψα βέβαια - αλλά το κέφι μου το έκανα. Το τί "μεγειά" και μάλιστα με θαυμασμό εισέπραξα δεν περιγράφεται. Κι όχι στ' αστεία ε; Στα σοβαρά!!

Εεεεεπ στο θέμα μας.
Φόρεσα λοιπόν τα ρουχαλάκια μου, φόρεσα τα παπουτσάκια μου, πήρα την τσαντούλα μου που χωρούσε το απόλυτο τίποτα και βγήκα. Είχα να περπατήσω 300 μέτρα, όπου με περίμενε ο καλός μου, καθότι ο δρόμος μου μονοδρομήθηκε και πρέπει να κάνει κάποιος μεγάλο κύκλο αν θέλει να με πάρει ακριβώς όξω από την πόρτα. Αλλά εγώ δεν είμαι ψωνάρα, ποδαράκια έχω μπορώ να περπατήσω μια χαρά.
Ρε σεις είχα ξεχάσει πώς είναι να φοράς "τα καλά σου". Είχα ξεχάσει πώς είναι να έχεις αφήσει πίσω παντελόνια του υδραυλικού, σαλβάρια, μίνι φούστες, μικρά φορεματάκια, μπλουζάκια του κώλου και βερμούδες της πλάκας ή μάλλον ανάποδα, μπλουζάκια της πλάκας και βερμούδες του κώλου.
Ρε σεις είχα ξεχάσει πόσο υπέροχο είναι να περπατάς πάνω σε ψηλοτάκουνες γόβες! Είχα ξεχάσει πόσο όμορφοι φαίνονται οι αστράγαλοι και πόσο ωραία τους κοσμούν τα βραχιόλια τους όταν τα πόδια βρίσκονται μέσα σε αυτές. Έβλεπα τη σκιά μου μπροστά κι όλο γύριζα πίσω να δω ποια έρχεται όλο χάρη και σκέρτσο. Ρε σεις εγώ ήμουν!!

Ο γάμος έγινε κι εγώ επέστρεψα σπίτι όπου ρούχα, παπούτσια και τσάντα ξαναμπήκαν στη θέση τους. Κι εγώ επίσης. Στον επόμενο γάμο θα φορέσω αυτό, είπα στον εαυτό μου και του έδειξα κάποιο άλλο όμορφο ρούχο. Αρκεί να είμαστε καλά. Αλλά πώς να είμαστε; Α μάλιστα... εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε.
Νησιά πρέπει - λέει - να εκκενωθούν, ο φασισμός κατσικώθηκε για τα καλά στα μυαλά των ανθρώπων.
Συλλογικές συμβάσεις καταργούνται. Δικαιώματα καταστρατηγούνται.
Η εργασία "απομυθοποιείται", ευτελίζεται και βεβαίως "απελευθερώνει" ενώ την ίδια στιγμή απογειώνει τα κέρδη και τα οφέλη των υψηλών εργοδοτών της συγκυβέρνησης.
Οι ιδέες ετικετοποιούνται. "Άκρο" εδώ κι "άκρο" παραπέρα. Για να ταυτίζονται στο μυαλό των ανθρώπων.
Οι συναθροίσεις "απαγορεύονται". Η σημειολογία στην υπηρεσία της εξουσίας.
Η σάτιρα διώκεται. Το χιούμορ ενοχοποιεί.
Ληστρικοί φόροι επιβάλλονται για τη σωτηρία μας. Μισθοί, συντάξεις εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού.
Ληγμένα τρόφιμα στα ράφια, ληγμένοι άνθρωποι στην κοινωνία.
Χαράτσια. Άνθρωποι πεθαίνουν, άνθρωποι αυτοκτονούν, άνθρωποι εξαθλιώνονται. Αξιοπρέπειες ακρωτηριάζονται. Και συναισθήματα επίσης.
Διαδηλωτές δηλητηριάζονται, τραυματίζονται, συλλαμβάνονται, φυλακίζονται, βασανίζονται.
Το Νόμπελ ειρήνης στην ΕΕ. Το Νόμπελ ανεργίας στην Ελλάδα. Και το Όσκαρ βλακείας επίσης. Τα βραβεία Ποπκόρν, Αρίων και Χρονιάς είναι για "σοβαρούς" ανθρώπους.


Ψωμί (ό,τι βρείτε ληγμένο στα ράφια), Παιδεία (ό,τι προαιρούνται οι δάσκαλοι), Υγεία (ό,τι προλαβαίνουν οι γιατροί και το λοιπό νοσηλευτικό προσωπικό), Ελευθερία (πώς είπατε;) αγνοούνται. Για την Δημοκρατία δεν το συζητώ. Αυτή έχει πιάσει ...στρατόσφαιρα.
Ξέχασα κάτι; Ε όλο και κάτι θα ξέχασα.
Περιγράφω μια μαύρη Ελλάδα;
Και πού να δείτε πόσο μαύρη θα είναι η Ελλάδα που μας περιμένει μετά τον "τελευταίο" κάβο που ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός μας ότι περάσαμε.

Κι εμείς; Εμείς ...φέεεεετα ...ψητή ή τηγανητή μικρή σημασία έχει.

Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι που εξακολουθούν να παντρεύονται, να ονειρεύονται, να αγαπιούνται, να γεννούν, να ζουν δηλαδή, εγώ δεν ανησυχώ.


(Συγνώμη Γιώργο που αποδόμησα τον γάμο της κόρης σου. Το ξέρεις ότι όλες μου οι ευχές από καρδιάς είναι δικές της).

Έρχεται εκπροσωπώντας...

Αντί προλόγου

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι σκέψεις με τί χαρά οι εκφωνητές των ειδήσεων ανακοίνωναν μία ακόμη επίθεση με προαποφασισμένο νικητή. Κι εσύ...
...σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, υπόκυψε στα εξαίσια πειθήνια όργανα του εγκληματικού τροϊκανού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Εθνική Συλλογική Σύμβαση που χάνεις. Κι όταν, όπου να 'ναι, θα απαγορευτεί η απαγόρευση της παιδικής εργασίας, δεν θα βλέπεις την ώρα το παιδί σου να τελειώσει το δημοτικό ώστε αμόρφωτο κι απολίτιστο, εύκολη λεία σε στόματα λεόντων να βγει στην αγορά εργασίας προκειμένου να συντηρήσει τον εαυτό του. Γιατί εσύ ή δεν θα μπορείς ή δεν θα ζεις. Μέχρι τότε όμως μπορείς απλώς ν' αλλάζεις πλευρό και να ονειρεύεσαι.


Ε ψιτ!!!

Εσύ που...
...δηλώνεις αριστερός αλλά ακόμα δεν έχεις μάθει να ξεχωρίζεις ποιός είναι δίπλα σου και ποιός απέναντί σου (μπορεί και να μη σε νοιάζει). Ποιός ο εχθρός και ποιός ο φίλος, ο συναγωνιστής (μπορεί και να μην σε ενδιαφέρει). Αν και δεν πιστεύω πως οτιδήποτε απαιτεί να βγεις από το καβούκι σου και το "εγώ" σου σε αφορά (προς το παρόν). Ούτε ότι θέλεις κάποιον δίπλα σου (αυτή τη στιγμή, ίσως αργότερα!). Γιατί η αγκύλωση στο λαιμό σου καλά κρατεί. Πώς να γυρίσεις στο πλάι να κοιτάξεις τον διπλανό σου; Εσύ μόνος θέλεις να βρίσκεσαι κάπου εκεί κι όλοι οι άλλοι απέναντι. Όμως αυτοί "οι άλλοι" σου 'χουν γυρισμένη την πλάτη, δεν το βλέπεις; Δεν σε νοιάζει, το ξέρω, θέλεις να είσαι ένας μόνος του εναντίον όλων.

Σου φταίω εγώ, σου φταίει κι αυτός κι αυτός κι αυτός, η γενιά του 20, του 30, του 40, του 50, του 60, του 70 (ανάθεμα την ώρα που γεννήθηκες λες), η γενιά του Πολυτεχνείου, σου φταίμε όλοι για την κατάντια σου κι όχι η Μέρκελ νομίζεις. Απορώ πώς ως "αριστερός" δεν έχεις καταλάβει ότι το θέμα δεν αφορά πρόσωπα. Πως δεν είναι το άτομο "Μέρκελ" αλλά ό,τι εκπροσωπεί είναι αυτό που έχεις να πολεμήσεις.

Κάθε γενιά έχει τις δικές της προκλήσεις. Αν οι προηγούμενες γενιές τα έκαναν σκατά, αυτή είναι η πρόκληση της δικής σου. Να τα αλλάξεις.

Η γενιά του πολυτεχνείου που τόσο πολύ σου αρέσει να τοποθετείς σε αυτήν οτιδήποτε σου την σπάει και να την κατηγορείς ολόκληρη φερόμενος ως υπερφίαλος και θεωρητικός γενοκτόνος (ακραίο ε;), "έπραξε" όταν έπρεπε. Αυτό που άλλαξε μετά, αυτό που χάλασε μετά, είναι δική σου δουλειά να το εξηγήσεις και να το ανατρέψεις. Εσένα που τα βρήκες όλα έτοιμα επειδή εκείνη η γενιά, η τόσο ταλαιπωρημένη, πάνω στη "στροφή" τα βρήκε μπαστούνια και τα παράτησε. Κατά τη δική μου γνώμη το μεγάλο της "έγκλημα" είναι ότι σου πρόσφερε απλόχερα αγαθά αντί για εφόδια ν' αντιμετωπίσεις τις δικές σου δύσκολες στιγμές που σίγουρα θα έρχονταν κάποια στιγμή στο μέλλον. Γι' αυτό τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου. Δεν είναι κακό. Και μη ξεχνάς ότι για την χούντα αλλά και για την μαύρη περίοδο πριν από αυτήν δεν ευθυνόταν η γενιά του πολυτεχνείου αλλά οι προηγούμενες γενιές, αυτή όμως η γενιά αγωνίστηκε για να την ανατρέψει. Και ουδέποτε είπε στους γονείς της κουνώντας τους το δάχτυλο "τί βάρος μας φορτώσατε ωρέ". Απλά σήκωσε τα μανίκια κι έπιασε δουλειά. Όπως κι άλλες γενιές πριν από αυτήν που "κληρονόμησαν" από τους γονείς τους "κακώς κείμενα".

Από την άλλη δεν μπορείς να ξέρεις τί σημαίνει να βρίσκεσαι πάνω στα κάγκελα λίγη ώρα προτού το τανκ συντρίψει την σιδερένια πόρτα. Δεν ξέρεις τί σημαίνει ν' αναρωτιέσαι την επόμενη μέρα ποιός να ήταν εκείνος ο φοιτητής που με το ζόρι σε βούτηξε και σε κατέβασε οδηγώντας σε μακριά κι οργισμένος σου 'λεγε πως πρέπει να γυρίσεις σπίτι σου γιατί είσαι μικρό παιδί κι αν παραμείνεις περισσότερο πρόβλημα θα δημιουργήσεις παρά θα βοηθήσεις. Δεν έχει σημασία όμως, το ότι δεν βιώσαμε το 1821 δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να έχουμε κι άποψη. Άποψη ναι, ανάθεμα όχι.

Υψώνεις τη φωνή περί δικαιοσύνης και ισότητας αλλά εκείνο που επιθυμείς είναι παρέα στο χάλι σου. Επιθυμείς ισότητα προς τα κάτω, δικαιοσύνη σύμφωνη με τον δικό σου κώδικα ηθικής. Θέλεις να σκύψουν οι άλλοι αντί να προσπαθήσεις να σηκωθείς εσύ. Δηλώνεις δουλευταράς αλλά ειρωνεύεσαι τις παθογένειες της κοινωνίας που κάνουν το επάγγελμά σου να ευημερεί κι εσένα να έχεις δουλειά. Είσαι κι εσύ μέρος του συστήματος, είσαι κι εσύ συμμέτοχος σ' αυτό το αλισιβερίσι να το ξέρεις. Περισσότερο με τη νοοτροπία και τον χαρακτήρα σου παρά με τα κακώς κείμενα στη ζωή σου.

Δηλώνεις δημοκράτης αλλά δεν σε άκουσα να φωνάζεις "κάτω ο φασισμός". Είναι βολική δικαιολογία ότι ένα φασιστικό κόμμα στη χώρα σου είναι παραπροϊόν του συστήματος. Είναι θαρρείς πιο αποτελεσματικό να κρύβεις τον κίνδυνο κάτω από το χαλί. Ξεχνάς πως από ώρα σε ώρα αυτό το χαλί, που πάνω του πατάς τώρα, κάποιος θα το τραβήξει. Και βεβαίως ούτε λόγος για ν' αναλογιστείς τις συνέπειες όταν ταυτίζεσαι στην ουσία μαζί τους χειροκροτώντας ρατσιστικές, ξενόφοβες και φασιστικές δηλώσεις.

Αυτό το δάχτυλο που όλο μας κουνάς κάποια μέρα θα σου του κόψουν. Έτσι στα ξαφνικά ενώ βουλιάζεις απέναντι στη συσκευή της τηλεόρασής σου. Όταν στην ηλικία σου θα έπρεπε να είσαι στους δρόμους, στον αγώνα, στην προσπάθεια γι' ανατροπή του συστήματος που σε πνίγει, σε ακρωτηριάζει, σου στερεί την ανάσα, το μέλλον, την ίδια τη ζωή.

Αυτός ο καθρέφτης που όλο αποφεύγεις κάποια μέρα θα σε υποχρεώσει να τον κοιτάξεις η ίδια η ζωή. Έτσι στα ξαφνικά προτού προλάβει η ειρωνεία ν' απομακρυνθεί από το πρόσωπό σου, προτού το σηκωμένο φρύδι σου επανέλθει στη θέση του. Ελπίζω τότε να μην έχεις τυφλωθεί και να μπορέσεις να σταθείς με αξιοπρέπεια απέναντι στο είδωλό σου και να είσαι ειλικρινής.

Αυτή η ψεύτικη λάμψη που περιφέρεις δεξιά κι "αριστερά" κάποια μέρα θα σβήσει. Ή οι άλλοι άνθρωποι δεν θα τυφλώνονται πια και θα βλέπουν παρά μέσα. Και τότε ίσως με τρόμο διαπιστώσεις πως θα έχεις απομείνει ένα απόλυτο τίποτα χωρίς δάχτυλο να κουνάς και χωρίς είδωλο για ν' αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Και "οι άλλοι" θα είναι μακριά. Και θα πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου τότε.

Την Τρίτη έρχεται η Μέρκελ. Φέρνει μαζί της βαρειές αποσκευές. Αποσκευές που μέσα τους κρύβουν ό,τι αυτή εκπροσωπεί. Την υπέρτατη μορφή βάρβαρης κι αιμοδιψούς εξουσίας στην υπηρεσία του κέρδους. Δεν φέρνει δώρα, φέρνει συμφορές. Δεν έρχεται για σένα, έρχεται με ντιρεκτίβες στους γονυπετείς υπηρέτες της. Έρχεται να στηρίξει μια συγκυβέρνηση που δουλειά της είναι μας παραδώσει σιδηροδέσμιους στους εκπροσώπους της άγριας "νεοφιλελεύθερης" πολιτικής. Έχεται να σώσει μια συγκυβέρνηση που κάτω από άλλες συνθήκες θα είχε πέσει έως τώρα. Έρχεται να δώσει κύρος κι εξουσία στους "αντ' αυτής". Έρχεται να δει τους υπηκόους της να μην τολμούν να βγουν από τα σπίτια τους γιατί οι αυλικοί της θα έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους. Ναι, ναι ξέρω θα μου πεις ότι υπερψηφίστηκε αυτή η συγκυβέρνηση άρα να σκάσω. Ξέρεις πόσες φορές το έχω πει αυτό στον εαυτό μου; Το θέμα όμως δεν είμαι μόνο εγώ, αλλά κι εσύ. Αν ανήκεις στη μειοψηφία που δεν στηρίζει αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, δείξτο τώρα. Πάρε τις αποφάσεις σου. Ποτέ κάτι μεγαλειώδες δεν ξεκίνησε παρά από μειοψηφίες.

Απ' την άλλη αν νομίζεις πως αυτό που εκπροσωπεί η Μέρκελ και οι υπηρέτες της δεν ευθύνεται για τα δεινά σου κάτσε σπίτι σου. Πήγαινε στη δουλειά σου, βόλτα, σινεμά, ή όπου αλλού γουστάρεις.

Πάντως εδώ που τα λέμε ένα δίκιο το 'χεις. Όπως πάντα it takes two to tango babe. Φταίει αυτή αλλά φταις κι εσύ που την άφησες και την αφήνεις να σε χειραγωγεί, να σε τρομάζει κι έτσι να σε εξαθλιώνει σαν πολίτη, σαν εργαζόμενο αλλά κυρίως σαν άνθρωπο.

Κριτικές και ειρωνείες άκουσα και διάβασα. Προτάσεις κι απόψεις δεν άκουσα (ούτε διάβασα) που να είναι πιο αποτελεσματικές από τις λειψές, λάθος κι έστω αποπροσανατολιστικές μέχρι τώρα προσπάθειες των άλλων. Αλλά ξέχασα, δεν ψάχνεις για τρόπο, ψάχνεις για άλλοθι. Πόσο πληρώνεσαι γι' αυτό το άλλοθι; Σου φτάνουν να βγάλεις τη βδομάδα;

Φιλικά

Μια γνωστή σου