...Γόβες Μπλε
Την Παρασκευή πήγα σ' ένα γάμο.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να πηγαίνεις σ' ένα γάμο. Για την ακρίβεια είχα ξεχάσει πώς είναι να γίνεται ένας γάμος. Νόμιζα πως οι άνθρωποι δεν θα παντρευτούν ποτέ ξανά. Πως δεν θα κάνουν οικογένειες. Δεν θα γελάνε, δεν θα κλαίνε,
δεν θα ζουν.
Σε πείσμα των καιρών όμως δυο νέοι άνθρωποι αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους. Τώρα πια βέβαια τα προβλήματά τους ενώνουν αλλά έστω κι έτσι εγώ τους εύχομαι να ζήσουν, να ευτυχίσουν, να κάνουν παιδιά και να βγάλουν αναιδώς την γλώσσα στο σύμπαν που δεν έχει καμιά διάθεση να συνωμοτήσει για τίποτα με κανέναν άρα πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Και θα το καταφέρουν, είμαι σίγουρη. Εν πάση περιπτώσει τους το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου.
Τελοσπάντων το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό.
Το θέμα μου είναι άλλο. Δηλαδή το θέμα μου είναι μία από τις καλεσμένες. Το θέμα μου είμαι εγώ.
Έφτασε λοιπόν η μέρα όπου θα έπρεπε να ετοιμαστώ κι εγώ με τη σειρά μου για το γάμο. Πριν από μερικά χρόνια θα πήγαινα οπωσδήποτε κομμωτήριο. Τώρα δεν πήγα. Τσιγκουνεύτηκα; Όχι, έκανα οικονομία. Έφτιαξα μόνη μου τα μαλλιά μου όπως κάνω πάντα. Και χάρη στους ψηφιακούς φίλους μου που με δουλεύουν και μ' επεξεργάζονται λέγοντάς μου συνεχώς πόσο κουκλάρα είμαι σκέφτηκα πως δεν έχω ανάγκη το κομμωτήριο. Εξάλλου χου κέαρς για τα μαλλιά τα δικά μου. Εδώ χου κέαρς για τον γαμπρό (κούκλος ήταν ο άτιμος) μόνο για την νύφη νοιάζεται ο κόσμος. Και καμιά φορά και για την αδελφή της. Κι επί τη ευκαιρία να πω στον πατέρα τους και τη μητέρα τους να είναι πολύ περήφανοι για τις κουκλάρες τους και να τους ζήσουν.
Συνεχίζουμε λοιπόν...
Κι όπως κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της λίγη ώρα πριν άρχισα τις ...αδιάκριτες ερωτήσεις. "Και τώρα τί φοράνε;" Έλα μου ντε! Είχα τόσο καιρό να πάω σε γάμο, βάφτιση, αρραβώνα που είχα τελείως λησμονήσει το dress code. Κι όπως κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της αναφώνησα "δεν έχω τί να βάλω". Αλλά όπως κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της έτσι κι εγώ "είχα τί να βάλω". Απλώς το είχα ξεχάσει.
Άνοιξα λοιπόν τις ντουλάπες μου, προσπέρασα το τμήμα με τα "καθημερινά" και προχώρησα στα βαθιά και ξεχασμένα. Το τί ανακάλυψα δεν λέγεται. Το τί υπήρχε στο άλλο τμήμα των "καλών" επίσης δεν περιγράφεται. Κι από εκείνη τη διαστροφή που όλοι πια ξέρετε ότι με διακατέχει άρχισα να μετρώ. Τί άλλο; Χρήματα. Τί άλλο; Φόρους. Αυτό το φόρεμα το είχα αγοράσει "τόσο". Τόσο επί τόσο ο ΦΠΑ ίσον τόσο. Πόσο ήταν τότε ο φπας; 18%. Μάλιστα. Δηλαδή δεν προσπαθούσα ν' ανασύρω από τη μνήμη μου την χρονολογία αγοράς του ρούχου αλλά τον ΦΠΑ εκείνης της χρονιάς. "Αυτό το αγόρασα επί 17% ΦΠΑ". "Εκείνο το αγόρασα επί 18% ΦΠΑ" και πάει λέγοντας. Βεβαίως εκεί κοντά στο 21% σταμάτησα να ψωνίζω κι αυτό ήταν εμφανές και στην ντουλάπα μου. Δε βαριέσαι. Υγεία να υπάρχει.
Ξαφνικά ένιωσα πως αμέσως μετά τον ΦΠΑ ανέσυρα από τη μνήμη μου και το Ε1 της αντίστοιχης χρονιάς αλλά ένιωσα τέτοιες σουβλιές στο στήθος που γρήγορα εγκατέλειψα το Ε1 και περιορίστηκα στον ΦΠΑ.
Όλα τα ρούχα λοιπόν τα εκτιμούσα αναλόγως με το πόσο έμμεσο φόρο είχε εισπράξει το κράτος από μένα. Το αποτέλεσμα εκπληκτικό. Χάρηκα τόσο που ξαφνικά έπαψα να έχω την παραμικρή αμφιβολία κι αμφιταλάντευση για το αν θα ξαναπληρώσω έστω κι ένα κέρμα σε φόρους. Τους άμεσους γιατί τους έμμεσους δυστυχώς δεν μπορώ να τους αποφύγω ολωσδιόλου γιατί πρέπει και να ζήσω. Δεν θα ξαναπληρώσω λέγω φόρους, όχι επειδή δεν θα τους επιβάλλουν... χα χα χα χα ... λέμε και κανά αστείο, αλλά γιατί θεωρώ πως το χρέος μου απέναντι στο κράτος το έχω κάνει επί δεκαετίες και με το παραπάνω.
Στο θέμα μας....
Όμορφα ρούχα μερικά all time classic. Μερικά όχι. Αυτά τα έβγαλα στην άκρη. Παλιά το λέγαμε "θα τα δώσω". Τώρα το λέμε "μεταποίηση". Αμέ!!
Κι όσα μου άρεσαν πολύ αλλά δεν ήταν και τόσο της μοδός, θα τα έκανα εγώ της μοδός με τα κατάλληλα αξεσουάρ, το κατάλληλο ύφος και πόζα. Γιατί αλλιώς είναι να φοράς ντεμοντέ ρούχο σαν κλαμένο λουλί κι αλλιώς να το φοράς με τουπέ. Σου λέει ο άλλος "για να το φοράει αυτή έτσι, θα είναι μόδα και δεν το ξέρω". Έτσι δημιουργούνται τα "ρεύματα" αγάπη μου. Έτσι δημιουργούνται και οι "τάσεις". Και θέλει μαγκιά για να μην σε ανατινάξουν.
Για μόδα μιλάμε. Μην ξεχνιόμαστε έτσι; Η μόδα το μόνο που μπορεί να σου τινάξει είναι τα πέταλα και τον προϋπολογισμό στον αέρα. Κατά τα άλλα είναι ακίνδυνη.
Τελικά αποφάσισα να ντυθώ στα μπλε. Ναι αλλά... Τί αλλά μωρή... έχεις και μπλε γόβες και μπλε τσάντα, τα ξέχασες!!
OMG!!! Μπλε ψηλοτάκουνες γόβες!!! Oh yeah!!! Τις είχα ξεχάσει. Καθόλου παλιομοδίτικες, φρέσκιες φρέσκιες, καταπληκτικές, υπέροχες, άφθαρτες ...Καλογήρου βλέπετε, από το στοκατζίδικο βεβαίως βεβαίως, γιατί είπαμε οι δουλειές πήγαιναν καλά αλλά ψώνιο δεν ήμουνα, από τότε ακόμη αναρωτιόμουν όταν έβλεπα τη βιτρίνα της στην Πατριάρχου Ιωακείμ "ρε συ οικόπεδα πουλάει αυτή;". Και θυμήθηκα που πήγαινα με τις φίλες μου για καφέ και λέγαμε "ρε σεις δεν περνάμε πρώτα από Καλογήρου να γελάσουμε;" Δεν γελούσαμε όμως μόνο με τις τιμές αλλά και με τα σχέδια!! Χριστέ μου τί εποχές!! Γόβα μυτερή λουστρίνι ροζ με δύο παραμάνες στο πλάι της!! 100.000 χιλιάδαι δίσκοι! Μια φορά το έκανα σ' ένα ζευγάρι παλιό - το κατέστρεψα βέβαια - αλλά το κέφι μου το έκανα. Το τί "μεγειά" και μάλιστα με θαυμασμό εισέπραξα δεν περιγράφεται. Κι όχι στ' αστεία ε; Στα σοβαρά!!
Εεεεεπ στο θέμα μας.
Φόρεσα λοιπόν τα ρουχαλάκια μου, φόρεσα τα παπουτσάκια μου, πήρα την τσαντούλα μου που χωρούσε το απόλυτο τίποτα και βγήκα. Είχα να περπατήσω 300 μέτρα, όπου με περίμενε ο καλός μου, καθότι ο δρόμος μου μονοδρομήθηκε και πρέπει να κάνει κάποιος μεγάλο κύκλο αν θέλει να με πάρει ακριβώς όξω από την πόρτα. Αλλά εγώ δεν είμαι ψωνάρα, ποδαράκια έχω μπορώ να περπατήσω μια χαρά.
Ρε σεις είχα ξεχάσει πώς είναι να φοράς "τα καλά σου". Είχα ξεχάσει πώς είναι να έχεις αφήσει πίσω παντελόνια του υδραυλικού, σαλβάρια, μίνι φούστες, μικρά φορεματάκια, μπλουζάκια του κώλου και βερμούδες της πλάκας ή μάλλον ανάποδα, μπλουζάκια της πλάκας και βερμούδες του κώλου.
Ρε σεις είχα ξεχάσει πόσο υπέροχο είναι να περπατάς πάνω σε ψηλοτάκουνες γόβες! Είχα ξεχάσει πόσο όμορφοι φαίνονται οι αστράγαλοι και πόσο ωραία τους κοσμούν τα βραχιόλια τους όταν τα πόδια βρίσκονται μέσα σε αυτές. Έβλεπα τη σκιά μου μπροστά κι όλο γύριζα πίσω να δω ποια έρχεται όλο χάρη και σκέρτσο. Ρε σεις εγώ ήμουν!!
Ο γάμος έγινε κι εγώ επέστρεψα σπίτι όπου ρούχα, παπούτσια και τσάντα ξαναμπήκαν στη θέση τους. Κι εγώ επίσης. Στον επόμενο γάμο θα φορέσω αυτό, είπα στον εαυτό μου και του έδειξα κάποιο άλλο όμορφο ρούχο. Αρκεί να είμαστε καλά. Αλλά πώς να είμαστε; Α μάλιστα... εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε.
Νησιά πρέπει - λέει - να εκκενωθούν, ο φασισμός κατσικώθηκε για τα καλά στα μυαλά των ανθρώπων.
Συλλογικές συμβάσεις καταργούνται. Δικαιώματα καταστρατηγούνται.
Η εργασία "απομυθοποιείται", ευτελίζεται και βεβαίως "απελευθερώνει" ενώ την ίδια στιγμή απογειώνει τα κέρδη και τα οφέλη των υψηλών εργοδοτών της συγκυβέρνησης.
Οι ιδέες ετικετοποιούνται. "Άκρο" εδώ κι "άκρο" παραπέρα. Για να ταυτίζονται στο μυαλό των ανθρώπων.
Οι συναθροίσεις "απαγορεύονται". Η σημειολογία στην υπηρεσία της εξουσίας.
Η σάτιρα διώκεται. Το χιούμορ ενοχοποιεί.
Ληστρικοί φόροι επιβάλλονται για τη σωτηρία μας. Μισθοί, συντάξεις εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού.
Ληγμένα τρόφιμα στα ράφια, ληγμένοι άνθρωποι στην κοινωνία.
Χαράτσια. Άνθρωποι πεθαίνουν, άνθρωποι αυτοκτονούν, άνθρωποι εξαθλιώνονται. Αξιοπρέπειες ακρωτηριάζονται. Και συναισθήματα επίσης.
Διαδηλωτές δηλητηριάζονται, τραυματίζονται, συλλαμβάνονται, φυλακίζονται, βασανίζονται.
Το Νόμπελ ειρήνης στην ΕΕ. Το Νόμπελ ανεργίας στην Ελλάδα. Και το Όσκαρ βλακείας επίσης. Τα βραβεία Ποπκόρν, Αρίων και Χρονιάς είναι για "σοβαρούς" ανθρώπους.
Ψωμί (ό,τι βρείτε ληγμένο στα ράφια), Παιδεία (ό,τι προαιρούνται οι δάσκαλοι), Υγεία (ό,τι προλαβαίνουν οι γιατροί και το λοιπό νοσηλευτικό προσωπικό), Ελευθερία (πώς είπατε;) αγνοούνται. Για την Δημοκρατία δεν το συζητώ. Αυτή έχει πιάσει ...στρατόσφαιρα.
Ξέχασα κάτι; Ε όλο και κάτι θα ξέχασα.
Περιγράφω μια μαύρη Ελλάδα;
Και πού να δείτε πόσο μαύρη θα είναι η Ελλάδα που μας περιμένει μετά τον "τελευταίο" κάβο που ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός μας ότι περάσαμε.
Κι εμείς; Εμείς ...φέεεεετα ...ψητή ή τηγανητή μικρή σημασία έχει.
Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι που εξακολουθούν να παντρεύονται, να ονειρεύονται, να αγαπιούνται, να γεννούν, να ζουν δηλαδή, εγώ δεν ανησυχώ.
(Συγνώμη Γιώργο που αποδόμησα τον γάμο της κόρης σου. Το ξέρεις ότι όλες μου οι ευχές από καρδιάς είναι δικές της).
Την Παρασκευή πήγα σ' ένα γάμο.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να πηγαίνεις σ' ένα γάμο. Για την ακρίβεια είχα ξεχάσει πώς είναι να γίνεται ένας γάμος. Νόμιζα πως οι άνθρωποι δεν θα παντρευτούν ποτέ ξανά. Πως δεν θα κάνουν οικογένειες. Δεν θα γελάνε, δεν θα κλαίνε,
δεν θα ζουν.
Σε πείσμα των καιρών όμως δυο νέοι άνθρωποι αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους. Τώρα πια βέβαια τα προβλήματά τους ενώνουν αλλά έστω κι έτσι εγώ τους εύχομαι να ζήσουν, να ευτυχίσουν, να κάνουν παιδιά και να βγάλουν αναιδώς την γλώσσα στο σύμπαν που δεν έχει καμιά διάθεση να συνωμοτήσει για τίποτα με κανέναν άρα πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Και θα το καταφέρουν, είμαι σίγουρη. Εν πάση περιπτώσει τους το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου.
Τελοσπάντων το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό.
Το θέμα μου είναι άλλο. Δηλαδή το θέμα μου είναι μία από τις καλεσμένες. Το θέμα μου είμαι εγώ.
Έφτασε λοιπόν η μέρα όπου θα έπρεπε να ετοιμαστώ κι εγώ με τη σειρά μου για το γάμο. Πριν από μερικά χρόνια θα πήγαινα οπωσδήποτε κομμωτήριο. Τώρα δεν πήγα. Τσιγκουνεύτηκα; Όχι, έκανα οικονομία. Έφτιαξα μόνη μου τα μαλλιά μου όπως κάνω πάντα. Και χάρη στους ψηφιακούς φίλους μου που με δουλεύουν και μ' επεξεργάζονται λέγοντάς μου συνεχώς πόσο κουκλάρα είμαι σκέφτηκα πως δεν έχω ανάγκη το κομμωτήριο. Εξάλλου χου κέαρς για τα μαλλιά τα δικά μου. Εδώ χου κέαρς για τον γαμπρό (κούκλος ήταν ο άτιμος) μόνο για την νύφη νοιάζεται ο κόσμος. Και καμιά φορά και για την αδελφή της. Κι επί τη ευκαιρία να πω στον πατέρα τους και τη μητέρα τους να είναι πολύ περήφανοι για τις κουκλάρες τους και να τους ζήσουν.
Συνεχίζουμε λοιπόν...
Κι όπως κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της λίγη ώρα πριν άρχισα τις ...αδιάκριτες ερωτήσεις. "Και τώρα τί φοράνε;" Έλα μου ντε! Είχα τόσο καιρό να πάω σε γάμο, βάφτιση, αρραβώνα που είχα τελείως λησμονήσει το dress code. Κι όπως κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της αναφώνησα "δεν έχω τί να βάλω". Αλλά όπως κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της έτσι κι εγώ "είχα τί να βάλω". Απλώς το είχα ξεχάσει.
Άνοιξα λοιπόν τις ντουλάπες μου, προσπέρασα το τμήμα με τα "καθημερινά" και προχώρησα στα βαθιά και ξεχασμένα. Το τί ανακάλυψα δεν λέγεται. Το τί υπήρχε στο άλλο τμήμα των "καλών" επίσης δεν περιγράφεται. Κι από εκείνη τη διαστροφή που όλοι πια ξέρετε ότι με διακατέχει άρχισα να μετρώ. Τί άλλο; Χρήματα. Τί άλλο; Φόρους. Αυτό το φόρεμα το είχα αγοράσει "τόσο". Τόσο επί τόσο ο ΦΠΑ ίσον τόσο. Πόσο ήταν τότε ο φπας; 18%. Μάλιστα. Δηλαδή δεν προσπαθούσα ν' ανασύρω από τη μνήμη μου την χρονολογία αγοράς του ρούχου αλλά τον ΦΠΑ εκείνης της χρονιάς. "Αυτό το αγόρασα επί 17% ΦΠΑ". "Εκείνο το αγόρασα επί 18% ΦΠΑ" και πάει λέγοντας. Βεβαίως εκεί κοντά στο 21% σταμάτησα να ψωνίζω κι αυτό ήταν εμφανές και στην ντουλάπα μου. Δε βαριέσαι. Υγεία να υπάρχει.
Ξαφνικά ένιωσα πως αμέσως μετά τον ΦΠΑ ανέσυρα από τη μνήμη μου και το Ε1 της αντίστοιχης χρονιάς αλλά ένιωσα τέτοιες σουβλιές στο στήθος που γρήγορα εγκατέλειψα το Ε1 και περιορίστηκα στον ΦΠΑ.
Όλα τα ρούχα λοιπόν τα εκτιμούσα αναλόγως με το πόσο έμμεσο φόρο είχε εισπράξει το κράτος από μένα. Το αποτέλεσμα εκπληκτικό. Χάρηκα τόσο που ξαφνικά έπαψα να έχω την παραμικρή αμφιβολία κι αμφιταλάντευση για το αν θα ξαναπληρώσω έστω κι ένα κέρμα σε φόρους. Τους άμεσους γιατί τους έμμεσους δυστυχώς δεν μπορώ να τους αποφύγω ολωσδιόλου γιατί πρέπει και να ζήσω. Δεν θα ξαναπληρώσω λέγω φόρους, όχι επειδή δεν θα τους επιβάλλουν... χα χα χα χα ... λέμε και κανά αστείο, αλλά γιατί θεωρώ πως το χρέος μου απέναντι στο κράτος το έχω κάνει επί δεκαετίες και με το παραπάνω.
Στο θέμα μας....
Όμορφα ρούχα μερικά all time classic. Μερικά όχι. Αυτά τα έβγαλα στην άκρη. Παλιά το λέγαμε "θα τα δώσω". Τώρα το λέμε "μεταποίηση". Αμέ!!
Κι όσα μου άρεσαν πολύ αλλά δεν ήταν και τόσο της μοδός, θα τα έκανα εγώ της μοδός με τα κατάλληλα αξεσουάρ, το κατάλληλο ύφος και πόζα. Γιατί αλλιώς είναι να φοράς ντεμοντέ ρούχο σαν κλαμένο λουλί κι αλλιώς να το φοράς με τουπέ. Σου λέει ο άλλος "για να το φοράει αυτή έτσι, θα είναι μόδα και δεν το ξέρω". Έτσι δημιουργούνται τα "ρεύματα" αγάπη μου. Έτσι δημιουργούνται και οι "τάσεις". Και θέλει μαγκιά για να μην σε ανατινάξουν.
Για μόδα μιλάμε. Μην ξεχνιόμαστε έτσι; Η μόδα το μόνο που μπορεί να σου τινάξει είναι τα πέταλα και τον προϋπολογισμό στον αέρα. Κατά τα άλλα είναι ακίνδυνη.
Τελικά αποφάσισα να ντυθώ στα μπλε. Ναι αλλά... Τί αλλά μωρή... έχεις και μπλε γόβες και μπλε τσάντα, τα ξέχασες!!
OMG!!! Μπλε ψηλοτάκουνες γόβες!!! Oh yeah!!! Τις είχα ξεχάσει. Καθόλου παλιομοδίτικες, φρέσκιες φρέσκιες, καταπληκτικές, υπέροχες, άφθαρτες ...Καλογήρου βλέπετε, από το στοκατζίδικο βεβαίως βεβαίως, γιατί είπαμε οι δουλειές πήγαιναν καλά αλλά ψώνιο δεν ήμουνα, από τότε ακόμη αναρωτιόμουν όταν έβλεπα τη βιτρίνα της στην Πατριάρχου Ιωακείμ "ρε συ οικόπεδα πουλάει αυτή;". Και θυμήθηκα που πήγαινα με τις φίλες μου για καφέ και λέγαμε "ρε σεις δεν περνάμε πρώτα από Καλογήρου να γελάσουμε;" Δεν γελούσαμε όμως μόνο με τις τιμές αλλά και με τα σχέδια!! Χριστέ μου τί εποχές!! Γόβα μυτερή λουστρίνι ροζ με δύο παραμάνες στο πλάι της!! 100.000 χιλιάδαι δίσκοι! Μια φορά το έκανα σ' ένα ζευγάρι παλιό - το κατέστρεψα βέβαια - αλλά το κέφι μου το έκανα. Το τί "μεγειά" και μάλιστα με θαυμασμό εισέπραξα δεν περιγράφεται. Κι όχι στ' αστεία ε; Στα σοβαρά!!
Εεεεεπ στο θέμα μας.
Φόρεσα λοιπόν τα ρουχαλάκια μου, φόρεσα τα παπουτσάκια μου, πήρα την τσαντούλα μου που χωρούσε το απόλυτο τίποτα και βγήκα. Είχα να περπατήσω 300 μέτρα, όπου με περίμενε ο καλός μου, καθότι ο δρόμος μου μονοδρομήθηκε και πρέπει να κάνει κάποιος μεγάλο κύκλο αν θέλει να με πάρει ακριβώς όξω από την πόρτα. Αλλά εγώ δεν είμαι ψωνάρα, ποδαράκια έχω μπορώ να περπατήσω μια χαρά.
Ρε σεις είχα ξεχάσει πώς είναι να φοράς "τα καλά σου". Είχα ξεχάσει πώς είναι να έχεις αφήσει πίσω παντελόνια του υδραυλικού, σαλβάρια, μίνι φούστες, μικρά φορεματάκια, μπλουζάκια του κώλου και βερμούδες της πλάκας ή μάλλον ανάποδα, μπλουζάκια της πλάκας και βερμούδες του κώλου.
Ρε σεις είχα ξεχάσει πόσο υπέροχο είναι να περπατάς πάνω σε ψηλοτάκουνες γόβες! Είχα ξεχάσει πόσο όμορφοι φαίνονται οι αστράγαλοι και πόσο ωραία τους κοσμούν τα βραχιόλια τους όταν τα πόδια βρίσκονται μέσα σε αυτές. Έβλεπα τη σκιά μου μπροστά κι όλο γύριζα πίσω να δω ποια έρχεται όλο χάρη και σκέρτσο. Ρε σεις εγώ ήμουν!!
Ο γάμος έγινε κι εγώ επέστρεψα σπίτι όπου ρούχα, παπούτσια και τσάντα ξαναμπήκαν στη θέση τους. Κι εγώ επίσης. Στον επόμενο γάμο θα φορέσω αυτό, είπα στον εαυτό μου και του έδειξα κάποιο άλλο όμορφο ρούχο. Αρκεί να είμαστε καλά. Αλλά πώς να είμαστε; Α μάλιστα... εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε.
Νησιά πρέπει - λέει - να εκκενωθούν, ο φασισμός κατσικώθηκε για τα καλά στα μυαλά των ανθρώπων.
Συλλογικές συμβάσεις καταργούνται. Δικαιώματα καταστρατηγούνται.
Η εργασία "απομυθοποιείται", ευτελίζεται και βεβαίως "απελευθερώνει" ενώ την ίδια στιγμή απογειώνει τα κέρδη και τα οφέλη των υψηλών εργοδοτών της συγκυβέρνησης.
Οι ιδέες ετικετοποιούνται. "Άκρο" εδώ κι "άκρο" παραπέρα. Για να ταυτίζονται στο μυαλό των ανθρώπων.
Οι συναθροίσεις "απαγορεύονται". Η σημειολογία στην υπηρεσία της εξουσίας.
Η σάτιρα διώκεται. Το χιούμορ ενοχοποιεί.
Ληστρικοί φόροι επιβάλλονται για τη σωτηρία μας. Μισθοί, συντάξεις εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού.
Ληγμένα τρόφιμα στα ράφια, ληγμένοι άνθρωποι στην κοινωνία.
Χαράτσια. Άνθρωποι πεθαίνουν, άνθρωποι αυτοκτονούν, άνθρωποι εξαθλιώνονται. Αξιοπρέπειες ακρωτηριάζονται. Και συναισθήματα επίσης.
Διαδηλωτές δηλητηριάζονται, τραυματίζονται, συλλαμβάνονται, φυλακίζονται, βασανίζονται.
Το Νόμπελ ειρήνης στην ΕΕ. Το Νόμπελ ανεργίας στην Ελλάδα. Και το Όσκαρ βλακείας επίσης. Τα βραβεία Ποπκόρν, Αρίων και Χρονιάς είναι για "σοβαρούς" ανθρώπους.
Ψωμί (ό,τι βρείτε ληγμένο στα ράφια), Παιδεία (ό,τι προαιρούνται οι δάσκαλοι), Υγεία (ό,τι προλαβαίνουν οι γιατροί και το λοιπό νοσηλευτικό προσωπικό), Ελευθερία (πώς είπατε;) αγνοούνται. Για την Δημοκρατία δεν το συζητώ. Αυτή έχει πιάσει ...στρατόσφαιρα.
Ξέχασα κάτι; Ε όλο και κάτι θα ξέχασα.
Περιγράφω μια μαύρη Ελλάδα;
Και πού να δείτε πόσο μαύρη θα είναι η Ελλάδα που μας περιμένει μετά τον "τελευταίο" κάβο που ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός μας ότι περάσαμε.
Κι εμείς; Εμείς ...φέεεεετα ...ψητή ή τηγανητή μικρή σημασία έχει.
Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι που εξακολουθούν να παντρεύονται, να ονειρεύονται, να αγαπιούνται, να γεννούν, να ζουν δηλαδή, εγώ δεν ανησυχώ.
(Συγνώμη Γιώργο που αποδόμησα τον γάμο της κόρης σου. Το ξέρεις ότι όλες μου οι ευχές από καρδιάς είναι δικές της).
"κλαμένο λουλί", ίσως πουλί, ίσως σκυλί; Το...λουλί δεν το έχω. Επίσης καλοπροαίρετα, το κείμεο δεν ήταν από τα καλύτερά σου. Παίξε πιο πολύ με τη μόδα, αφού το έχεις ανάγκη ! (Lol).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλα του γάμου και της Νάσης δύσκολα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα προσπαθήσω Τσίπουρο!!! Μ' αρέσουν οι παρατηρήσεις, βελτιώνομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι γυναίκες φίλες μου βέβαια ενθουσιάστηκαν, γιατί αντιμετωπίζουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα κάθε φορά που πρόκειται να ντυθούν!!
Όλα του γάμου δύσκολα αλλά της Νάσης τελικά εύκολα ως απεδείχθη Απόστολε!!
ΑπάντησηΔιαγραφή